#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/565157

สกู๊ปแนวหน้า : ‘คนกับป่า’อยู่ร่วมกันได้ โลกเปลี่ยน..เมื่อไหร่ไทยปรับ?

วันเสาร์ ที่ 10 เมษายน พ.ศ. 2564, 07.30 น.

เดือนมีนาคม 2564 ที่ผ่านมา เป็นช่วงเวลาที่มีประเด็นร้อนเรื่อง “คนกับป่า” เช่น ในช่วงปลายเดือนที่มีข่าวชัยวัฒน์ ลิ้มลิขิตอักษร ผู้อำนวยการสำนักบริหารพื้นที่อนุรักษ์ที่ 9 (อุบลราชธานี) กรมอุทยานแห่งชาติสัตว์ป่า และพันธุ์พืช ซึ่งเป็นอดีตหัวหน้าอุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน จังหวัดเพชรบุรี-ประจวบคีรีขันธ์ ถูกลงโทษ “ปลดออกจากราชการ” จากที่ประชุมคณะอนุกรรมการข้าราชการพลเรือน (อ.ก.พ.) ตามมติการไต่สวนของคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตในภาครัฐ (ป.ป.ท.)

มติปลดออกดังกล่าวเนื่องมาจาก ชัยวัฒน์ เกี่ยวข้องกับกรณี “นำกำลังเจ้าหน้าที่บุกเผาบ้านกะเหรี่ยงบ้านบางกลอย เมื่อปี 2554” ซึ่งในขณะที่ฝ่ายหนึ่งซึ่งต่อสู้เรื่องการอยู่ร่วมกันได้ของป่ากับชุมชน รวมถึงสิทธิของกลุ่มชาติพันธุ์ มองว่าคำสั่งปลดออกนี้เท่ากับความยุติธรรมบังเกิดแล้ว แต่สำหรับฝ่ายที่สนับสนุนการอนุรักษ์ป่าไม้ เห็นว่าคำสั่งดังกล่าวไม่เป็นธรรมและทำลายขวัญกำลังใจของเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่า

และย้อนไปอีกในช่วงต้นเดือนเดียวกัน ในช่วงที่สถานการณ์ “#Saveบางกลอย” กำลังตึงเครียด เมื่อมีการระดมกำลังเจ้าหน้าที่พร้อมเฮลิคอปเตอร์เข้าไปนำตัวชาวบ้านที่ขอกลับไปอาศัย ณ “บ้านใจแผ่นดิน” หรือบ้านบางกลอยบน ในเขตอุทยานแห่งชาติแก่งกระจานออกมา พร้อมตั้งข้อหาบุกรุกป่าก่อนที่ศาลจะให้ประกันตัว ประยงค์ ดอกลำใย ที่ปรึกษา “พีมูฟ” ขบวนการประชาชนเพื่อสังคมที่เป็นธรรม (P-Move) ได้ให้สัมภาษณ์กับผู้สื่อข่าวเรื่องคนกับป่า ในวันที่พีมูฟมาช่วยจัดกิจกรรมเสวนา“ก่อนฟ้าสางที่…บางกลอย” ที่เวทีชุมนุมข้างทำเนียบรัฐบาล ไว้อย่างน่าสนใจ

“มีป่าไม้น้อยมากที่ไม่เชื่อแนวคิดนั้น (หมายถึงไม่เชื่อในแนวคิดที่ว่าในป่าต้องไม่มีคนอยู่) แต่ท้ายที่สุดก็อยู่ในระบบไม่ได้ มันถูกปลูกฝังมาจากสถาบันการศึกษา มันมีอยู่สถาบันเดียว ความรู้วิชาวนศาสตร์มันไม่เป็นสหวิทยาการ เหมือนกับคณะรัฐศาสตร์ที่สอนได้ทุกมหา’ลัย มันก็จะเกิดการแข่งขัน ในขณะที่วิชาวนศาสตร์ในประเทศไทยมันไม่เกิดการแข่งขัน มันผูกขาดอยู่ในสถาบันเดียว แล้วมันก็มีระบบโซตัส (SOTUS) ระบบพี่ระบบน้อง แล้วคนเหล่านี้ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ผลิตเข้ามาในระบบ ใน 2-3 กรมในกระทรวงทรัพย์ ฉะนั้นมันก็ต้องสั่งสมวิธีคิดแบบนี้”

นี่คือความเห็นที่ ประยงค์ กล่าวถึง “ความคิดกระแสหลักของเจ้าหน้าที่รัฐที่ทำงานด้านทรัพยากรธรรมชาติ” ทำให้การทำงานกับเจ้าหน้าที่นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย “มันเป็นมายาคติเกี่ยวกับเรื่องป่าที่เข้าใจกันผิดๆ คือถ้าเชื่อว่าคนอยู่กับป่าไม่ได้ อย่างไรมันก็ยอมรับอะไรไม่ได้เลย” เมื่อประกอบกับการที่ “ชาวบางกลอยเป็นกลุ่มชาติพันธุ์” ซึ่งถูกตั้งคำถามว่า “เป็นคนไทยหรือเปล่า?” ปัญหาก็ยิ่งทวีความซับซ้อนยุ่งยากขึ้นไปอีก

ที่ปรึกษาพีมูฟ เล่าต่อไปว่า “แนวคิดนำคนออกจากป่าเดิมเกิดในโลกตะวันตก..แต่วันนี้ตะวันตกก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว” เช่น สหรัฐอเมริกา ในอดีตเคยห้ามชาวอินเดียนแดงเข้าไปในอุทยานแห่งชาติเยลโลสโตน แต่ปัจจุบันแม้จะไม่ถึงขั้นอนุญาตให้เข้าไปอยู่อาศัย แต่ก็อนุโลมให้เข้าไปประกอบพิธีกรรมตามความเชื่อได้ ในทวีปยุโรปเองก็มีการปรับเปลี่ยนไปในทิศทางเดียวกัน แต่ประเทศไทยยังไม่ปรับ และนั่นทำให้เกิดปัญหากับ 4,100 ชุมชนทั่วประเทศ

“สิ่งที่ยอมรับกันไม่ได้ใน 4,100 ชุมชนคือเขาอยู่มาก่อนประกาศอุทยานทั้งสิ้น หมายถึงประวัติชุมชนในอุทยานคล้ายๆ บางกลอย ปัญหาคือคนที่ไปเปิดใช้ที่ดินหลังประกาศอุทยานควรจะเป็นคนที่โดนข้อหาบุกรุกคนที่อยู่มาก่อน สิ่งที่อยู่มาก่อนเป็นไปไม่ได้ที่จะไปบุกรุกสิ่งที่มาทีหลัง ทีนี้เขาไม่ยอมการพิสูจน์สิทธิ์ตรงนี้ก็เลยเหมาไป อันนี้หลักคิดเรื่องนี้เลย ยอมให้คนอยู่กับป่าไม่ได้ ถึงแม้ตอนนี้ยอมรับความจริงแล้วว่าคุณไปประกาศทับเขาไว้ 4,200,000 ก็ยังไม่ยอม ยังไงก็ยังเป็นอุทยานอยู่ แต่อนุญาตให้คุณอยู่ชั่วคราว เป็นอาณานิคมผมต่อไป” ประยงค์กล่าว

ที่ปรึกษาพีมูฟ ให้ความเห็นอีกว่า “อย่างน้อยก็ควรให้สิทธิ์ชุมชนอยู่ได้ภายใต้เงื่อนไข” เช่น ห้ามขายพื้นที่ออกจากแนวเขตเดิมที่กันไว้ ห้ามนำที่ดินไปขาย โดยให้สิทธิ์แบบชุมชนเพื่อให้ช่วยกันควบคุมดูแล พร้อมกับกล่าวถึงบทเรียนจาก “คชก.” ที่เกิดขึ้นใน 2535 ซึ่งมีการอพยพชาวบ้านออกจากป่าเช่นกัน แต่ชาวบ้านก็ต่อสู้จนท้ายที่สุดเกิดเป็นกรณี “คชก. คืนถิ่น” ที่ชาวบ้านสามารถกลับไปอาศัยยังพื้นที่ทำกินเดิม

คดีเผาไล่ที่ชาวบ้านบางกลอยหรือใจแผ่นดินนั้น ศาลปกครองมีคำตัดสินเมื่อวันที่ 12 มิ.ย. 2561 แม้จะไม่อนุญาตให้ชาวบ้านกลุ่มที่ฟ้องคดีกลับไปอยู่ในพื้นที่
ดังกล่าวได้เพราะไม่มีหลักฐานเอกสารสิทธิ แต่ก็เห็นว่าเจ้าหน้าที่กระทำเกินกว่าเหตุและไม่ชอบด้วยกฎหมาย จึงให้กรมอุทยานฯ ชดใช้ค่าเสียหายให้กับชาวบ้านที่ร่วมกันฟ้องคดีนี้ด้วย รวมถึงยอมรับการมีอยู่จริงของบ้านใจแผ่นดินในฐานะชุมชนเก่าแก่

อนึ่ง ที่ผ่านมามีการพูดถึง มติคณะรัฐมนตรี (ครม.) วันที่ 3 ส.ค. 2553 ว่าด้วยแนวนโยบายในการฟื้นฟูวิถีชีวิตชาวกะเหรี่ยง ว่าเจ้าหน้าที่รัฐไม่ค่อยให้ความสำคัญ เพราะเห็นว่าลำดับศักดิ์กฎหมายต่ำกว่าพระราชบัญญัติ (พ.ร.บ.) นำไปสู่การผลักดัน “(ร่าง) พ.ร.บ.คุ้มครองและส่งเสริมวิถีชีวิตกลุ่มชาติพันธุ์” ซึ่งในงานเสวนา “มานุษยวิทยากฎหมายกับพระราชบัญญัติคุ้มครองและส่งเสริมวิถีชีวิตกลุ่มชาติพันธุ์” ที่ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน) ช่วงเวลาไล่เลี่ยกับการชุมนุมกรณีบางกลอยข้างทำเนียบรัฐบาล มีการสรุปข้อน่าสนใจของร่างกฎหมายนี้

เช่น ให้ก่อตั้งคณะกรรมการคุ้มครองและส่งเสริมวิถีชีวิตกลุ่มชาติพันธุ์ ซึ่งเป็นการทำงานร่วมกันทั้งภาครัฐ ตัวแทนกลุ่มชาติพันธุ์ ผู้ทรงคุณวุฒิ และองค์กรภาคประชาสังคม (NGO) การรับรองสมัชชากลุ่มชาติพันธุ์ เป็นพื้นที่กลางให้แต่ละกลุ่มได้มาหารือกันในข้อเสนอถึงภาครัฐเกี่ยวกับการดูแลประชาชนกลุ่มชาติพันธุ์ รวมถึงให้จัดทำข้อมูลวิถีชีวิตและประวัติศาสตร์กลุ่มชาติพันธุ์ เพื่อใช้ประกอบการออกนโยบายต่างๆ ที่อาจส่งผลกระทบต่อกลุ่มชาติพันธุ์หรือคนพื้นที่ที่อยู่มาแต่ดั้งเดิม

ทั้งนี้ ข้อมูลจากศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน) ระบุว่า ประเทศไทยมีกลุ่มชาติพันธุ์รวม 63 กลุ่ม หรือ 6.1 ล้านคน คิดเป็นร้อยละ 9.68 ของประชากรไทยทั้งประเทศ ขณะเดียวกัน ภาครัฐก็ต้องปฏิบัติตามทั้งรัฐธรรมนูญฉบับ 2560 มาตรา 70 ว่าด้วยการคุ้มครองสิทธิด้านวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ และภาคีอนุสัญญาระหว่างประเทศที่ไทยไปลงนามยอมรับไว้ เช่น อนุสัญญาว่าด้วยการขจัดการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติในทุกรูปแบบ (CERD) กับ ปฏิญญาสหประชาชาติว่าด้วยสิทธิชนเผ่าพื้นเมือง (UNDRIP) ร่างกฎหมายนี้จึงมีความสำคัญ

ศ.ดร.บรรเจิด สิงคะเนติ อาจารย์คณะนิติศาสตร์ สถาบันบันฑิตพัฒนบริหารศาสตร์ (นิด้า) กล่าวว่า หาก (ร่าง) พ.ร.บ.คุ้มครองและส่งเสริมวิถีชีวิตกลุ่มชาติพันธุ์ สามารถผ่านออกมาเป็นกฎหมายได้จริงและใช้แล้วได้ผลดี อาทิ เกิดพื้นที่คุ้มครองเชิงวัฒนธรรมแล้วพบว่าคนกับป่าสามารถอยู่ร่วมกันได้ ความอุดมสมบูรณ์ยังคงอยู่ในขณะที่กลุ่มชาติพันธุ์ได้ใช้ประโยชน์ ก็อาจนำไปสู่การขยายผล ซึ่งข้อพิพาทกรณีชุมชนตั้งอยู่ในพื้นที่ป่าอนุรักษ์ไม่ได้มีเฉพาะกลุ่มชาติพันธุ์ แต่ยังร่วมถึงชุมชนทั่วไปด้วย

“จริงๆ แล้วเราต้องเปลี่ยนระบบคิด เพราะถ้าเราดูพื้นที่ป่าสงวน อุทยาน พื้นที่คุ้มครองสัตว์ป่า มีอยู่กี่ล้านไร่แล้วเรามีบุคลากรเท่าไหร่ ไม่พอ ฉะนั้นเราต้องดึงพลังเหล่านี้เข้ามาเป็นพลังบวก แทนที่เราจะขัดแย้งกันระหว่างคน 6 ล้านกว่าคนกับรัฐไทย ดึงมาเป็นพลังบวกเลย เป้าหมายยังอยู่ที่ความอุดมสมบูรณ์อยู่ ความอุดมสมบูรณ์ยังเป็นเป้าหมายหลัก แต่ว่าแน่นอน หน่อไม้หน่อน้อยที่มันไม่ได้กระทบความอุดมสมบูรณ์ใหญ่ เพื่อการดำรงชีวิต ถ้าเราปรับตรงนี้ได้ ผมคงว่าตรงนี้จะเปลี่ยนความขัดแย้งเป็นพลังบวกของสังคม” ศ.ดร.บรรเจิด กล่าว

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/563784

สกู๊ปแนวหน้า : เดินหน้า‘บำนาญพื้นฐาน’ สวัสดิการเพื่อผู้สูงอายุไทย

วันอาทิตย์ ที่ 4 เมษายน พ.ศ. 2564, 07.45 น.

“เบี้ยยังชีพอาจยังไม่ได้ใช้หลักการของประชาธิปไตยและการคุ้มครองสิทธิ์และศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ตามที่เขียนไว้ในรัฐธรรมนูญ เราก็เลยเห็นว่าความสำคัญของมันคือต้องเปลี่ยนวิธีคิดก่อนว่าถ้าเราคิดว่ามันเป็นเบี้ยยังชีพเราก็จะให้เป็นตัวเลขที่ไม่สมเหตุสมผล ที่จะสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้จริง ทีนี้ถ้าตัวเลขจะสมเหตุสมผลก็ต้องคิดใหม่ว่าสิทธิ์ของผู้สูงอายุควรจะมีชีวิตพื้นฐานให้มันอยู่รอดปลอดภัยมีคุณภาพ มันควรจะอยู่ได้”

คำกล่าวของ สุรีย์รัตน์ ตรีมรรคา ตัวแทนเครือข่ายประชาชนเพื่อรัฐสวัสดิการ ในเวทีเสวนา “บำนาญแห่งชาติ เป็นจริงได้อย่างไรในร่างแก้ไข พ.ร.บ.ผู้สูงอายุ พ.ศ. ….” ช่วงต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา ซึ่งภาคประชาชนเรียกร้อง“บำนาญพื้นฐาน” มากว่า 10 ปี ต่อเนื่องมาจากการขับเคลื่อนกฎหมายหลักประกันสุขภาพแห่งชาติจนสำเร็จในปี2545 จากนั้นเมื่อเริ่มเห็นว่าประเทศไทยเข้าสู่ภาวะสังคมสูงวัยทำให้ในปี 2550 เริ่มมีการพูดคุยเกี่ยวกับสวัสดิการของผู้สูงอายุจนเกิดระบบเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุขึ้นและได้รับการสานต่อแม้จะเปลี่ยนรัฐบาลไปหลายชุดและต่างพรรคการเมืองก็ตาม

แต่การขับเคลื่อนบำนาญพื้นฐาน หรือ “การจ่ายเงินให้คนไทยที่มีอายุ 60 ปีขึ้นไป เดือนละ 3,000 บาทอย่างถ้วนหน้า” นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย โดยหลังจากภาคประชาชนรวบรวมรายชื่อได้กว่า 13,000 คน ซึ่งเข้าเกณฑ์การเสนอกฎหมายที่รัฐธรรมนูญกำหนดให้ประชาชนเข้าชื่อไม่ต่ำกว่า 1 หมื่นคนแล้ว ยังต้องคอยติดตามทวงถาม อาทิ ในวันที่ 13 ก.ค. 2563 ภาคประชาชนมีการจัดกิจกรรม “ปาร์ตี้ปิ่นโต” นัดกินข้าวที่หน้าทำเนียบรัฐบาล

กลับมาที่งานเสวนา สุรีย์รัตน์ กล่าวต่อไปว่า สำหรับคนที่มีศักยภาพ เช่น ออมเงินมาทั้งชีวิต หรือมีระบบบำนาญอื่นมาเสริมก็ไม่เป็นไร แต่พื้นฐานต้องขอให้ยกระดับ จึงเป็นที่มาของการขอปรับจากเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุเดือนละ 600 บาท ขยับขึ้นมาเป็นบำนาญพื้นฐานเดือนละ 3,000 บาท ที่อิงกับเส้นความยากจน อันหมายถึงค่าใช้จ่ายที่ประชาชนสามารถมีจ่ายเพื่อที่จะสามารถอยู่รอดได้ในแต่ละเดือน

ขณะที่ นิมิตร์ เทียนอุดม ตัวแทนเครือข่ายประชาชนเพื่อรัฐสวัสดิการ เปิดเผยว่า สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา แนะนำให้ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา นายกรัฐมนตรี ซึ่งมีอำนาจพิจารณาร่างกฎหมายที่เกี่ยวกับการเงิน ไม่ควรรับรองกฎหมายดังกล่าว เนื่องจากร่างกฎหมายบำนาญพื้นฐานภาคประชาชนซ้ำซ้อนกับ พ.ร.บ.
ผู้สูงอายุ พ.ศ.2546 ที่มีกลไกการจ่ายเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุ แต่หากต้องการผลักดันเรื่องนี้ รัฐบาลก็สามารถแก้ไข พ.ร.บ.ผู้สูงอายุ ได้

“สมมุติถ้าเรายึดที่เส้นความยากจน แล้วสภาพัฒน์ก็มีการประเมินว่ามีคนยากจนอยู่เท่าไร ถ้าผู้สูงอายุ 10 ล้านคนได้เงิน เปลี่ยนจากเบี้ยยังชีพเป็นบำนาญพื้นฐานคนละ 3,000 บาทต่อเดือน พวกนี้ก้าวข้ามเส้นความยากจนทันทีเลย เราตอบโจทย์ SDG (เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน) ของ UN (สหประชาชาติ) ได้เลย เป็นผลงานรัฐบาลเลยว่าเราแก้ปัญหาความยากจน” นิมิตร์ กล่าว

ด้าน เนืองนิช ชิดนอก ประธานเครือข่ายสลัม 4 ภาค ในฐานะผู้ร่วมเสนอกฎหมายบำนาญแห่งชาติฉบับประชาชน กล่าวว่า ปัจจุบันประเทศไทยเข้าสู่สังคมสูงวัยแล้ว จำนวนผู้สูงอายุเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งที่ผ่านมารายได้ในการดูแลผู้สูงอายุมาจากบุตรหลานที่เป็นประชากรวัยทำงาน แต่ท่ามกลางสภาพเศรษฐกิจที่เป็นอยู่ ตลอดจนคนวัยทำงานเองก็มีครอบครัว มีลูกของตนเองต้องดูแล เมื่อต้องมาดูแลพ่อแม่ที่สูงอายุด้วยจึงกลายเป็นความไม่เพียงพอ

“พอไม่เพียงพอก็ต้องเป็นภาครัฐที่ต้องยื่นมือเข้ามาช่วย อย่างที่บอกว่าขีดความยากจนมันมีให้อยู่แล้วว่าจะต้องช่วยเหลือประมาณเท่าไร มันก็ควรจะให้ และจากปีที่ผ่านมาจะเห็นว่าปี 2551-2554 ที่ปรับเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุจาก 200 เป็น 500 บาท แล้วเปลี่ยนเป็นขั้นบันได เช่น 60 ปีได้ 600 บาท จน 90 ปีได้ 1,000 บาท งานวิจัยของอาจารย์เดชรัต (เดชรัต สุขกำเนิด อดีตอาจารย์คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์) จะเห็นตัวเลขว่าภายใน 3 ปี มันสามารถลดคนจนที่เป็นผู้สูงอายุลงได้ถึง 7 แสนคน” ปธ.เครือข่ายสลัม 4 ภาค กล่าว

มุมมองจากตัวแทนภาครัฐ กันตพงศ์ รังษีสว่าง รองอธิบดีกรมพัฒนาสังคมและสวัสดิการ กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ (พม.) ยอมรับว่า
ความท้าทายสำคัญอยู่ที่จะหาเงินมาจากแหล่งใด โดยหนึ่งในสิ่งที่ พม. กำลังศึกษา คือการให้เงินตามแนวคิดรายได้พื้นฐานหรือ UBI (Universal Basic Income) เดือนละ 3,000 บาท กับครัวเรือนเปราะบางว่าจะสามารถทำได้หรือไม่ เพราะจากข้อมูลที่มีอยู่ พบว่าประเทศไทยมีครัวเรือนเปราะบางมากถึง 4.1 ล้านครัวเรือน จะต้องใช้งบประมาณจำนวนมาก โดยนำ 4.1 ล้านครัวเรือน คูณด้วย 3,000 บาท และคูณด้วย 12 เดือน จึงกลายเป็นความหนักใจของทางสำนักงบประมาณ ซึ่งก็อาจต้องหาบางพื้นที่เพื่อทำเป็นพื้นที่นำร่องก่อน

“เรามีผู้สูงอายุในปัจจุบันจำนวน 12 ล้านคนเศษๆ ร้อยละ 20 ของประชากร 66 ล้านคนเศษ เรามีผู้สูงอายุที่รับเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุ 10,300,000 คนเศษๆ เป็นภาระที่รัฐบาลต้องใช้จ่ายงบประมาณจ่ายให้กับผู้สูงอายุต่อปีประมาณ 86,000 กว่าล้านบาท แล้วเพิ่มขึ้นทุกปี จากเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้วที่มีผู้สูงอายุอยู่ประมาณ 6-7 ล้านคน งบประมาณตอนนั้นยังไม่กระทบกระเทือนมากนัก เมื่อผู้สูงอายุเพิ่มมาเป็น 10,300,000 คน ที่มารับเบี้ยยังชีพ เริ่มหนัก” รองอธิบดีกรมพัฒนาสังคมและสวัสดิการ ระบุ

ความเห็นของฝ่ายการเมือง สมศักดิ์ คุณเงิน สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร (สส.) จังหวัดขอนแก่น พรรคพลังประชารัฐ (พปชร.) ในฐานะประธานคณะอนุกรรมาธิการพิจารณาแนวทางการเสนอกฎหมายบำนาญแห่งชาติในคณะกรรมาธิการการสวัสดิการสังคม สภาผู้แทนราษฎร ซึ่งร่วมกับ สส. ที่แม้จะต่างพรรคการเมืองโดยมีทั้งฝ่ายค้านและฝ่ายรัฐบาล แต่ก็เห็นตรงกันให้ผลักดันเรื่องนี้ด้วยการเสนอ “(ร่าง) พ.ร.บ.ผู้สูงอายุและบำนาญพื้นฐานแห่งชาติ พ.ศ. ..” ต่อประธานรัฐสภาแล้ว ขณะนี้เหลือแต่เพียงรอการพิจารณาของนายกรัฐมนตรี ยืนยัน“เงินมีแน่นอน”

โดยสามารถหาได้จากหลายช่องทางหากกล้าทำ เช่น รายได้จากสลากกินแบ่งรัฐบาล หวยใต้ดิน บ่อนการพนันถูกกฎหมาย ภาษียาสูบและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ค่าสัมปทานต่างๆ การยกเลิกสิทธิประโยชน์ BOI ในบางส่วนที่ควรยกเลิก ภาษีรถ ภาษีน้ำมัน เป็นต้น และหวังว่า (ร่าง) พ.ร.บ.ผู้สูงอายุและบำนาญพื้นฐานแห่งชาติ พ.ศ. .. จะสามารถเข้าสู่การพิจารณาในสภาผู้แทนราษฎรได้เมื่อเปิดสมัยประชุมในเดือน พ.ค. 2564 และเมื่อกฎหมายมีผลบังคับใช้ อาจดำเนินการแบบขั้นบันได ปีแรกจ่าย 1,000-2,000 บาทต่อเดือนก็ได้ แต่ให้ครบ 3,000 บาทต่อเดือนภายในเวลา 3 ปี

“ทุกคนที่เกี่ยวข้องที่เชิญมา หน่วยงานภาครัฐเขาตอบไม่ได้ว่าจะให้-ไม่ให้ เขาพูดแบบมีเงื่อนไขว่าถ้าเป็นนโยบายของรัฐบาล” ปธ.อนุ กมธ. บำนาญแห่งชาติ กล่าว

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/562226

สกู๊ปแนวหน้า : ปฏิรูปที่ดินเพื่อคนฐานราก แก้วิกฤติเหลื่อมล้ำ-ขัดแย้ง

วันอาทิตย์ ที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2564, 07.40 น.

เรียกได้ว่ายิ้มออกกันเสียทีสำหรับชาวบ้าน ชุมชนสันติพัฒนา ต.บางสวรรค์ อ.พระแสง จ.สุราษฎร์ธานี กรณี ศาลปกครองกลาง มีคำตัดสินเมื่อวันที่ 19 มี.ค. 2564 ให้ กรมที่ดิน ดำเนินการเพิกถอนโฉนดและ น.ส.3 ก รวม 23 แปลงซึ่งออกโดยมิชอบด้วยกฎหมาย หลังเกิดข้อพิพาทยืดเยื้อนานกว่าทศวรรษเนื่องจากชาวบ้านร้องเรียนมาอย่างต่อเนื่องว่าบริษัทเอกชนขนาดใหญ่อ้างสิทธิ์อย่างไม่ถูกต้องเข้าครอบครองพื้นที่ดังกล่าว ทำให้ชาวบ้านไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้ และระหว่างทางของการต่อสู้ชาวบ้านยังถูกข่มขู่คุกคามถึงขั้นมีผู้เสียชีวิต

อย่างไรก็ตาม หากมองไปให้ไกลกว่าการต่อสู้ของชาวบ้านชุมชนสันติพัฒนา ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ สหพันธ์เกษตรกรภาคใต้ (สกต.) ที่ลุกขึ้นมาตรวจสอบการใช้ประโยชน์ที่ดินโดยมิชอบของบริษัทเอกชนขนาดใหญ่ในพื้นที่ 3 จังหวัดคือ ชุมพร กระบี่ และสุราษฎร์ธานี ตั้งแต่ปี 2546 เรื่องนี้ยังเผยให้เห็นนโยบายของรัฐหรือผู้มีอำนาจในประเทศไทยที่ให้ความสำคัญกับนายทุนหรือกลุ่มทุนขนาดใหญ่ตลอดจนภาคอุตสาหกรรม มากกว่าชาวบ้านคนเล็กคนน้อย หรือที่ประกอบอาชีพเกษตรกรรมเสมอมาทุกยุคสมัย ผ่านกระบวนการเอื้อประโยชน์ทั้งด้วยวิธีถูกและผิดกฎหมาย

“เหตุการณ์ 14 ตุลาคม 2516 นำมาซึ่ง พ.ร.บ. ตัวใหม่ ก็คือ พ.ร.บ. ส.ป.ก. ที่เรารู้จักกันดี แต่ว่าจนถึงปัจจุบันนี้ส.ป.ก. สามารถที่จะเอาที่ดินมาปฏิรูปได้ประมาณ 30 ล้านไร่ เยอะนะครับ แต่ว่าจริงๆ แล้วการปฏิรูปที่ดินมันน่าจะปฏิรูปเฉพาะใน 120 ล้านไร่ที่อออมาเป็นโฉนด แต่กลายเป็นว่าส่วนใหญ่เกือบทั้งหมดไปเอาที่ดินที่เป็นของรัฐ เป็นของในป่าป่าเสื่อมโทรม มาให้ชาวบ้าน ฉะนั้นก็ไม่แปลกใจถึงเรื่องของการกระจุกตัวของที่ดินเดิมจนถึงปัจจุบัน”

ข้อสังเกตจาก ผศ.วิทยา อาภรณ์ อาจารย์ด้านมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สาชาวิชาการศึกษาทั่วไป สำนักวิชาพหุภาษาและการศึกษาทั่วไป มหาวิทยาลัย
วลัยลักษณ์ ที่กล่าวในเวทีเสวนา “น.ส.3 ทับเขตป่า จับตาคดีต้นแบบศาลปกครองเตรียมอ่านคำพิพากษา เพิกถอนโฉนดที่ดินที่ได้มาโดยไม่ถูกต้องตามกฎหมายของเอกชน สู่แนวทางการจัดการที่ดินแบบกรรมสิทธิ์ร่วมโฉนดชุมชน สหพันธ์เกษตรกรภาคใต้” ณ สำนักงานนักเรียนคริสเตียน ย่านราชเทวี กรุงเทพฯ วันที่ 18 มี.ค. 2564 หรือหนึ่งวันก่อนหน้าศาลปกครองกลางจะมีคำตัดสินในคดีนี้

อาจารย์วิทยา กล่าวถึงข้อค้นพบเกี่ยวกับปัญหาความเหลื่อมล้ำด้านที่ดินในประเทศไทยที่เคยมีนักวิชาการหลายท่านทำการศึกษาไว้ โดยสรุปคือ ประเทศไทยมีเนื้อที่ทั้งหมดประมาณ 320 ล้านไร่ ในจำนวนนี้เป็นที่ดินที่สามารถออกโฉนดได้ประมาณ 120 ล้านไร่ ในจำนวน 120 ล้านไร่นี้มีคนเพียงร้อยละ 10 ที่มีที่ดินเกิน 100 ไร่ ส่วนคนอีกร้อยละ 90 มีที่ดินไม่ถึง 1 ไร่ หรือหากใช้วิธีแบ่งคนออกเป็น 5 กลุ่ม จะพบว่าคนเพียงร้อยละ 20 ถือครองเอกสารสิทธิที่ดินไว้ถึงร้อยละ 80 เป็นต้น

นอกจากนี้ เมื่อไปดูการจัดการที่ดินในพื้นที่เขตเศรษฐกิจพิเศษ เช่น โครงการพัฒนาระเบียงเศรษฐกิจพิเศษภาคตะวันออก (EEC) ในพื้นที่ 3 จังหวัดคือ ฉะเชิงเทรา ชลบุรีและระยอง ที่มีคณะกรรมการซึ่งมีอำนาจในการกำหนดแผนการพัฒนาพื้นที่โดยไม่ต้องใช้ขั้นตอนปกติตามกฎหมาย ตลอดจนมีการเพิกถอนสถานะพื้นที่อนุรักษ์เพื่อนำไปใช้ประโยชน์ในลักษณะเอื้อต่อกลุ่มทุน ทั้งนี้ ยังมีเขตเศรษฐกิจพิเศษเกิดขึ้นอีกหลายจังหวัดทั่วประเทศ

“ค่าสัมประสิทธิ์ความไม่เสมอภาคจีนี (GINI) สมมุติประเทศไทยมี 120 ล้านไร่ที่ออกโฉนดได้ ถ้าทุกคนได้คนละ 2 ไร่ (คิดจากประชากรประมาณ 60 ล้านคน) ความไม่เสมอภาคไม่มีเลย เท่ากับ 0 แต่ถ้าที่ดินทุกแปลงในประเทศไทยไปอยู่ที่คน 1 คน นั่นคือเหลื่อมล้ำเต็มที่ ฉะนั้นยิ่งดัชนีตัวนี้สูงขึ้นเท่าไร มันแสดงว่าที่ดินกระจุกอยู่ที่ใครบางกลุ่มมาก ทีนี้ของเราจาก 1 GINI ไปถึง 0.9 แล้ว ฉะนั้นมันน่ากลัวมากถ้าเราดูตัวเลขนี้ ดัชนีของ GINI นี้

ทีนี้เมื่อกระจุกแล้วคนอื่นก็ไม่ได้ประโยชน์นะครับ ที่ดินไปกระจุกอยู่ในมือ เอาไปไว้ก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อีกเหมือนกัน เอาไปไว้เฉยๆ ก็มีคนเคยไปศึกษาเหมือนกันว่าที่ดินไม่ได้ถูกใช้ประโยชน์เยอะแยะเหมือนกัน แล้วพอไปดูอีกฟากหนึ่งของคนที่ไม่มีที่ดินก็จะเห็นว่าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ” อาจารย์วิทยา ระบุ

นักวิชาการผู้นี้ ยังเล่าถึงความพยายามปฏิรูปที่ดินในบางยุคสมัย เช่น ในปี 2497 ที่มีการประกาศใช้ประมวลกฎหมายที่ดิน รัฐบาลภายใต้การนำของ จอมพล ป. (แปลก) พิบูลสงคราม มีนโยบาย “จำกัดการถือครองที่ดิน” แต่แล้วในปี 2502 จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ที่ขึ้นมามีอำนาจแทน จอมพล ป. ได้ใช้อำนาจคณะปฏิวัติยกเลิกนโยบายดังกลาว ทำให้ประเทศไทยไม่เคยมีการจำกัดการถือครองที่ดินอีกเลย และนั่นทำให้ปัญหาความเหลื่อมล้ำด้านที่ดินเกิดขึ้นและดำรงอยู่มาจนถึงปัจจุบัน

อนึ่ง มีข้อสังเกตว่า การที่ภาครัฐให้น้ำหนักกับกลุ่มทุนขนาดใหญ่หรือภาคอุตสาหกรรมมากกว่าคนเล็กคนน้อยหรือภาคเกษตรกรรม อาจเป็นเพราะมองเห็นตัวเลขผลิตภัณฑ์มวลรวม (GDP) เป็นที่ตั้งซึ่ง อาจารย์วิทยา ให้ความเห็นว่า การเข้าสู่สังคมทุนนิยมที่ต้องการเพิ่ม GDP ก็ต้องเข้าสู่อุตสาหกรรม แต่หากเข้าไปโดยที่ความเหลื่อมล้ำยังสูง คนที่ได้ประโยชน์คือคนที่สะสมที่ดินจำนวนมาก ดังนั้น จึงต้องมีการปฏิรูปที่ดิน เพื่อให้แต่ละคนสามารถออกแบบการใช้ประโยชน์ที่ดินตามศักยภาพของตนเองได้ ซึ่งจะส่งผลถึงความมั่งคั่งรวมของประเทศด้วย

“หากที่ดินอยู่ในมือคนจำนวนน้อย ดังที่มีตัวเลขออกมาว่า 70%เขาไม่ทำอะไร มันนำไปสู่การที่ GDP ลดลง และในที่สุดคน 90% ที่ไม่มีที่ดิน ลูกหลานเขาก็ไม่มีโอกาสได้เรียนสูงๆ นั่นคือโอกาสทำให้ GDP ลดลงในระยะยาวด้วยซ้ำไป และถึงที่สุดแล้วในระยะยาวประเทศไหนที่ปฏิรูปที่ดินช้า ความรุนแรงในการกระจายที่ดินก็จะยิ่งรุนแรงมากขึ้น มันจะไม่ปฏิรูปที่ดิน แต่เป็นปฏิวัติที่ดิน” ผศ.วิทยา กล่าว

ด้าน สมชาย ฝั่งชลจิตร สส.บัญชีรายชื่อ พรรคก้าวไกล ในฐานะรองประธานคณะกรรมาธิการการที่ดิน ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม สภาผู้แทนราษฎร กล่าวเสริมว่า เมื่อทุนมีอำนาจจัดสรรทรัพยากรก็จะใช้อำนาจจัดสรรทรัพยากรเพื่อตอบสนองทุนคำถามคือประชาชนอยู่ตรงไหน? ในขณะที่คิดกันว่าอุตสาหกรรมจะนำมาซึ่งชีวิตที่ดีขึ้น คำถามคือเป็นเช่นนั้นจริงหรือเปล่า?

“ผมไปดูโรงงานที่จ.ชลบุรีมา ในโรงงานหุ่นยนต์ทั้งนั้นที่จริงเขาใช้แรงงานคนเป็นพัน แต่วันนี้ใช้โปรแกรมและใช้คนคุมแค่ 3 คน นี่คือความล้มเหลว ถ้าเราคิดว่าอุตสาหกรรมจะมาสร้างเทคโนโลยี ชีวิตที่ดีขึ้น มันไม่ได้ ฉะนั้นก็ต้องหันกลับมาดูว่าในภาคเกษตรจะทำอย่างไร” รอง ปธ.กมธ.ที่ดินฯ กล่าว

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/560640

สกู๊ปแนวหน้า : ‘ดื่มแล้วขับ-ขายเหล้าคนเมา’ ลดสูญเสีย‘รัฐเอาจริง’ช่วยได้

วันอาทิตย์ ที่ 21 มีนาคม พ.ศ. 2564, 07.00 น.

“ทุกคนหวังว่าไม่มีใครต้องเสียใจ ไม่มีใครต้องสูญเสียจากความประมาทของคนอื่น การดื่มสุราคนไทยอาจจะชินว่าการดื่มสุราเป็นเรื่องสังสรรค์อย่างมีความสุข แต่ไปก่อให้เกิดความทุกข์กับผู้อื่นไม่ใช่ความสุขที่แท้จริงแน่ๆ”

คำกล่าวของ ณัฐพล แย้มฉิม ประธานสวนดุสิตโพล มหาวิทยาลัยสวนดุสิต ในงานเสวนา “อุบัติเหตุดื่มแล้วขับกับความผิดซ้ำ และการขายอย่างรับผิดชอบ” ที่ รร.แมนดาริน สามย่าน กรุงเทพฯ เมื่อช่วงต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา โดยทางสวนดุสิตโพล ได้เผยแพร่ผลสำรวจเรื่อง “ปัญหาดื่มแล้วขับ ความผิดซ้ำไม่รอลงอาญา” ซึ่งสอบถามความคิดเห็นจากประชาชนกลุ่มตัวอย่างจำนวน 2,152 คน จาก 16 จังหวัดที่มีปัญหาอุบัติเหตุบนท้องถนนสูงในช่วงปี 2561-2563 ระหว่างวันที่ 15-28 ก.พ. 2564 พบว่า

1.ส่วนใหญ่รู้ว่าเมาแล้วขับมีความผิดตามกฎหมาย กลุ่มตัวอย่างร้อยละ 82.57 รู้ว่ามีกฎหมายและมีบทลงโทษ 2.ส่วนใหญ่รู้ว่าเมาแล้วขับเป็นปัจจัยหลักทำให้เกิดอุบัติเหตุบนท้องถนน กลุ่มตัวอย่างระบุแบบนี้ถึงร้อยละ 95 โดยแม้ตนเองเมาแล้วไม่ได้ไปชนใครโดยตรงแต่การขับรถอย่างไม่มีสติก็อาจทำให้ผู้ใช้รถใช้ถนนคนอื่นๆ เกิดอุบัติเหตุได้ 3.ส่วนใหญ่เห็นด้วยกับการเพิ่มโทษและไม่รอลงอาญากรณีผู้กระทำผิดฐานเมาแล้วขับซ้ำสอง มีกลุ่มตัวอย่างเห็นด้วยถึงร้อยละ 93

ตัวอย่างของความสูญเสียจากผู้ขับขี่ยานพาหนะที่มีอาการมึนเมา สนั่น สุทธิประภา พ่อที่สูญเสียลูกชายไปเมื่อ 2 ปีก่อน โดยในตอนนั้นเป็นช่วงเวลาประมาณตี 2
ขณะที่ทุกคนในครอบครัวกำลังนอนหลับในบ้านพักริมถนนในพื้นที่ จ.ปทุมธานี จู่ๆ ก็มีรถพุ่งชนเข้ามาในบ้านอย่างแรงและพบว่าคนขับมีอาการเมารวมถึงมีขวดเหล้าอยู่ในรถ อุบัติเหตุครั้งนี้ยังทำให้ลูกสาวได้รับบาดเจ็บด้วย

“คนที่ดื่มแล้วขับ ตั้งสติแล้วก่อนที่จะไปดื่มต้องวางแผนว่ามีคนขับรถให้ไหม? จะไปสังสรรค์ตรงไหนร้านไหน? จะได้รู้ว่าดื่มขนาดไหนไม่ไปสร้างความเดือดร้อนให้สังคมอีก ทางร้านก็ต้องให้คนที่ดื่มต้องดูด้วยว่าควรให้เขาดื่มขนาดไหน? ต้องดูระเบียบด้วย กะเกณฑ์ให้อยู่ร่วมกันได้”คุณพ่อผู้สูญเสียท่านนี้ กล่าว

ขณะที่ นพ.ธนะพงษ์ จินวงษ์ ผู้จัดการศูนย์วิชาการเพื่อความปลอดภัยบนท้องถนน (ศวปถ.) กล่าวถึงสถิติที่เป็นค่าเฉลี่ยจากผลการศึกษาทั่วโลก พบว่า หากตรวจจับผู้กระทำผิดฐานเมาแล้วขับเพิ่มเพียงร้อยละ 10 จะลดการตายลงได้ร้อยละ 3.4 หรือที่รัฐนิวเซาท์เวลส์ของประเทศออสเตรเลีย การบังคับใช้กฎหมายอย่างจริงจังและมีประสิทธิภาพ ช่วยลดอัตราการเสียชีวิตจากเมาแล้วขับจากร้อยละ 40 ลงมาอยู่ที่ร้อยละ 15

จะเห็นได้ว่า “เมื่อผู้ขับขี่รู้ว่าทำผิดแล้วไม่รอดจากการถูกจับและรู้สึกว่าไม่คุ้มที่จะทำผิดเพราะโทษหนักก็จะตัดสินใจไม่ทำ” ทั้งนี้สำหรับกรณีคนทำผิดซ้ำกรณีเมาแล้วขับ กฎหมายญี่ปุ่นลงโทษจำคุก 6 เดือน โดยไม่รอลงอาญา ส่วนออสเตรเลีย หากทำผิดซ้ำฐานเมาแล้วขับในระยะเวลา 5 ปี จะถูกเพิกถอนใบขับขี่ตลอดชีวิต แต่สำหรับประเทศไทย ยังมีปัญหาด้านกระบวนการดำเนินคดีที่ต้องแก้ไข

“คนเมาเป็นความผิดที่ต้องส่งฟ้องศาลแขวง ตำรวจต้องส่งฟ้องใน 48 ชั่วโมง พอส่งใน 48 ชั่วโมงก็มีแนวโน้มที่พอไปถึงศาลก็จะไม่มีประวัติความผิดเดิมเข้ามา อันนี้เป็นจุดอ่อนของกระบวนการบังคับใช้ พอไม่มีประวัติเก่าการตัดสินก็จะเสมือนหนึ่งเป็นความผิดครั้งแรก” นพ.ธนะพงษ์ ระบุ

เช่นเดียวกับ ภก.สงกรานต์ ภาคโชคดี ผู้อำนวยการสำนักงานเครือข่ายงดเหล้า กล่าวเสริมว่า ประเทศญี่ปุ่นเคยมีปัญหาอุบัติเหตุจากการเมาแล้วขับรุนแรง แต่ปัญหานั้นลดลงได้ภายในเวลา 10 ปี จากการจับกุมและลงโทษอย่างจริงจัง เช่น เมาแล้วขับหากไปชนผู้อื่นเสียชีวิตต้องถูกจำคุกนานกว่า 10 ปี ไม่มีรอลงอาญา นั่นทำให้คนญี่ปุ่นที่ดื่มหนักอาจจะยิ่งกว่าคนไทยด้วยซ้ำไม่นำรถออกไปขับเมื่อรู้ว่าดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์

ในงานเสวนานี้ยังมีการตั้งคำถาม “ผู้ขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ควรมีส่วนรับผิดชอบต่อสังคมบ้างหรือไม่?” ซึ่งประเด็นหนึ่งคือแม้ปัจจุบัน พ.ร.บ.ควบคุมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ พ.ศ. 2551 มาตรา 29 (2) จะระบุว่า“ห้ามขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้กับบุคคลที่มีอาการมึนเมาจนครองสติไม่ได้” แต่กฎหมายข้อนี้ “ในทางปฏิบัติไม่สามารถบังคับใช้ได้จริง เพราะยังไม่มีการให้นิยามที่ชัดเจนของถ้อยคำดังกล่าว” จึงเป็นเรื่องของดุลพินิจของแต่ละคน แน่นอนว่า “คนดื่มส่วนใหญ่มักเชื่อว่าตนเองยังไม่เมา” ส่วนร้านค้าก็ไม่รู้ว่าจะทำความเข้าใจกับคนซื้ออย่างไร

นพ.แท้จริง ศิริพานิช เลขาธิการมูลนิธิเมาไม่ขับ ให้ความเห็นในประเด็นนี้ว่า กระทรวงสาธารณสุข ควรไปออกหลักนิยามให้ชัดเจนกรณีกฎหมายระบุว่าห้ามขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ผู้ที่เมาจนครองสติไม่ได้ เพราะที่ผ่านมายังไม่เคยมีการเอาผิดเรื่องนี้เนื่องจากไม่มีนิยามชัดเจน ต่างจากคดีเมาแล้วขับขี่ยานพาหนะที่วัดจากปริมาณแอลกอฮอล์ในร่างกาย ซึ่งกฎหมายระบุชัดเจนแล้วว่าหากมีปริมาณเกินเท่าไรให้ถือว่าเมา

“คุณต้องไปกำหนดว่าอะไรคือเมาแล้วครองสติไม่อยู่ อย่างบนท้องถนนเมื่อก่อนกฎหมายบอกเมาแล้วห้ามเมาขับรถ ตำรวจจับก็บอกว่าไม่เมา ก็ต้องไปออกกฎหมาย
50 มิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์ขึ้นแปลว่าเมา ไม่ต้องมาเถียงกัน ก็เสนอไปว่าคุณต้องไปกำหนดว่าระดับเท่าไรหรืออาการอย่างไร ถ้าใครขายให้ก็มีโทษ…เลย” นพ.แท้จริง กล่าว

อนึ่ง เรื่องราวจากงานเสวนาข้างต้น กรณีข้อเสนอร้านค้าต้องร่วมรับผิดชอบด้วยเพราะจำหน่ายสินค้าที่ส่งผลกระทบต่อสังคม แม้จะมีจุดมุ่งหมายที่ดี แต่อีกด้านหนึ่งยังมีปัจจัยที่ต้องคำนึงถึงต่อไป คือกรณีกำหนดเป็นค่าตัวเลขซึ่งผู้คนเข้าใจได้และยอมรับตรงกันดังตัวอย่างของมาตรการลดความเสี่ยงการระบาดของไวรัสโควิด-19 ที่หากอุณหภูมิสูงถึง 37.5 องศาเซลเซียสขึ้นไปจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสถานที่หรือร่วมกิจกรรมต่างๆ

แต่เมื่อไปดูราคาอุปกรณ์ตรวจวัดปริมาณแอลกอฮอล์แบบที่เป่าลมหายใจซึ่งหน่วยงานของรัฐ (เช่น สำนักงานตำรวจแห่งชาติ) ใช้งาน พบว่ามีราคาหลักหมื่นบาทต่อเครื่อง อีกทั้งยังมีค่าใช้จ่ายต้องสอบเทียบมาตรฐานทุกๆ 6 เดือน เห็นได้ชัดว่าราคาแพงกว่าเครื่องวัดอุณหภูมิที่มีราคาเฉลี่ยเพียงหลักพันบาทเท่านั้น คำถามคือ “รัฐควรช่วยอุดหนุนค่าใช้จ่ายส่วนนี้บ้างหรือไม่?” อย่างน้อยก็ในช่วงแรกๆ ที่เป็นระยะเวลาเปลี่ยนผ่าน

เพื่อสร้างแรงจูงใจให้ผู้ประกอบการให้ความร่วมมือโดยเร็ว!!!

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/555719

สกู๊ปแนวหน้า : ‘ยาเสพติด’ปราบไม่มีหมด ปล่อยบางจุด..สังคมรับไหว?

วันอาทิตย์ ที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564, 07.45 น.

“ยาเสพติด” เป็นปัญหาที่ส่งผลตั้งแต่สุขภาพของปัจเจกบุคคลไปจนถึงความมั่นคงของรัฐ ซึ่งเชื่อมโยงกับปัญหาอื่นๆ อย่างอาชญากรรมและคอร์รัปชั่น ที่ผ่านมาวาระของแต่ละประเทศรวมถึงในระดับโลกล้วนตั้งเป้าหมายขจัดยาเสพติดให้หมดไป แต่เมื่อเวลาผ่านไปกลับพบว่าไม่สามารถทำได้ นำมาสู่แนวคิดในระยะหลังๆ ที่ประนีประนอมขึ้น เช่น เปิดโอกาสให้ผู้เสพสมัครใจเข้าบำบัดแลกกับการไม่ถูกเอาผิดทางกฎหมาย หรืออนุญาตให้ใช้ยาเสพติดบางประเภทได้แบบควบคุม อาทิ บางประเทศให้เสพกัญชาได้โดยจำกัดปริมาณการซื้อ เป็นต้น

เมื่อช่วงกลางสัปดาห์ที่ผ่านมา มีการจัดงานเสวนาหัวข้อ “การระบาดสารเสพติดและตลาดการค้า”โดย สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.) ร่วมกับ ศูนย์ศึกษาปัญหาการเสพติด (ศศก.) ซึ่ง นพ.มูฮัมมัดฟาห์มี ตาเละ อาจารย์คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ (วิทยาเขตปัตตานี) กล่าวว่า เมื่อดูให้ทั่วทั้งวงจรการระบาดของยาเสพติดจะพบผู้เกี่ยวข้องหลากหลาย ตั้งแต่ “ผู้ผลิต” เช่น เกษตรกรในฐานะผู้ปลูกพืชวัตถุดิบ “ผู้ขนส่ง” ขบวนการลำเลียงยาเสพติด “ผู้ค้า” ตั้งแต่ระดับนายหน้ารายใหญ่ไปถึงผู้ค้ารายย่อย

สุดท้ายคือ “ลูกค้า” หรือผู้ใช้ยาเสพติด ซึ่งอาจารย์มูฮัมมัดฟาห์มี กล่าวว่า การจะตัดวงจรหรือปราบยาเสพติดจึงต้องจัดการกับทุกคนในวงจรตั้งแต่ต้นน้ำถึงปลายน้ำ อย่างไรก็ตาม “ปัญหายาเสพติดเกี่ยวข้องกับความยากจนและการเมือง” กล่าวคือ แหล่งผลิตยาเสพติดสำคัญของโลก มักอยู่ในประเทศที่ประชากรมีฐานะค่อนข้างยากจน และเป็นดินแดนที่มีความขัดแย้งทางการเมืองสูง

เช่น โคลัมเบีย เป็นแหล่งปลูกต้นโคคาที่สามารถนำไปแปรรูปเป็นโคเคน พบว่า กองกำลังติดอาวุธทั้งฝ่ายซ้าย (FARC) และฝ่ายขวา (AUC) แม้ในตอนแรกจะก่อตั้งขึ้นด้วยอุดมการณ์ทางการเมืองที่แตกต่างกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไปกลับกลายเป็นกลุ่มที่หารายได้จากยาเสพติดเพื่อเลี้ยงกองกำลังเหมือนกัน หรือประเทศเพื่อนบ้านของไทยอย่าง เมียนมา เป็นพื้นที่ที่มีความขัดแย้งระหว่างรัฐบาลกับกองกำลังติดอาวุธของกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ และบางพื้นที่ที่กองกำลังเหล่านี้ครอบครองก็มีรายได้จากการปลูกฝิ่นอันเป็นพืชที่ใช้แปรรูปเป็นเฮโรอีน รวมถึงจากการผลิตยาบ้า

“การใช้ยาเสพติดทำให้ Productivity (กำลังการผลิต) ของสังคมมันลดลง อันที่หนึ่งก็คือคนที่ใช้ยาเสพติดอาจจะไม่ต้องทำงานทำการเพราะเขามีความสุขดีกับการใช้ยาเสพติด อันที่สองคือเวลาสังคมเห็นคนที่ประสบความสำเร็จ รวยเร็วๆ จากการค้ายา ก็อาจจะทำให้เกิดแรงจูงใจที่ผิดเพี้ยน นั่นคือเด็ก-เยาวชนรุ่นใหม่ก็จะไปค้ายา” อาจารย์มูฮัมมัดฟาห์มี กล่าว

เช่นเดียวกับ ชวนพิศ ชุ่มวัฒนะ อดีตที่ปรึกษา สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด(ป.ป.ส.) กล่าวว่า ตลาดยาเสพติดไม่สามารถนำวิธีคิดแบบสินค้าอื่นๆ ว่าด้วยความสัมพันธ์ระหว่างกำลังการผลิต (Supply) กับความต้องการของผู้บริโภค (Demand) มาใช้ได้ เพราะ “ไม่มีใครรู้ว่าปริมาณยาเสพติดจริงๆ มีอยู่เท่าไรกันแน่” แนวคิดที่ว่าการทำให้ปริมาณยาเสพติดลดลงเพื่อให้ราคายาเสพติดสูงขึ้นจนทำให้จำนวนผู้เสพลดลงจึงไม่ประสบความสำเร็จ เพราะราคายาเสพติดไม่ได้สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญและคนเสพก็ยังมีกำลังซื้อหามาเสพได้

ขณะเดียวกัน “ผู้ค้าก็มีความพยายามรักษาตลาดไว้” เช่น มีการลดแลกแจกแถม นอกจากนี้ “ต้นทางของยาเสพติดยังอยู่นอกประเทศ ทางการของอีกประเทศจึงไม่สามารถข้ามแดนไปจัดการได้เพราะอยู่นอกเขตอำนาจอธิปไตย” อีกทั้งเมื่อยาเสพติดเป็นสินค้าที่มีต้นทุนสูงและมูลค่าสูง ผู้ผลิตจึงกล้าลงทุนจัดหาอาวุธสงครามให้กองกำลังลำเลียงยาเสพติดใช้ป้องกันสินค้าจากการสกัดกั้นของหน่วยปราบปรามยาเสพติด

“พอผลิตได้ ลำเลียงเข้ามาในประเทศ ป.ป.ส.ยังจัดพวกนี้อยู่ในกลุ่มผู้ค้ารายใหญ่ ขนเข้ามาทีเยอะๆตรงนั้นก็จะมี 2 พวก พวกหนึ่งคือพวกที่มีส่วนลงทุนอันนั้นคือเงินของเขา เขาก็ป้องกันเต็มที่เหมือนกัน จะเห็นว่าเวลาเราจับรายใหญ่ๆ ขนกันมาเป็นร้อยๆ กิโลกรัมก็จะมีการต่อสู้ด้วย เขาก็พยายามจะป้องกันของเขาเต็มที่ กับอีกอย่างหนึ่งคือโทษมันหนัก พอโทษหนักทุนก็สูง เพราะฉะนั้นมันก็คุ้มกับที่เขาจะต้องต่อสู้ป้องกันเต็มที่ ป้องกันทรัพย์สินของเขา ป้องกันชีวิต ป้องกันอนาคตของเขา

ต้องยอมรับจริงๆ ว่าทำให้ปลอดยาไม่ได้ เพราะจริงๆ มันเป็นธรรมชาติของคน คนมันมีเชื้อที่จะต้องใช้อะไรสักอย่างหนึ่งเป็นทางออกให้ชีวิต แต่ว่าเราจะทำอย่างไรให้มันเป็นอันตรายน้อยที่สุด พูดถึงตลาดต้นทาง ตลาดตรงกลาง มันจะมีอีกกลุ่มที่จับได้ยึดได้ บางทีก็บอกทำไมจับของกลางได้ตั้งเยอะตั้งแยะไม่เห็นจับผู้ต้องหาได้เลย พวกนั้นรับจ้างมา เพราะฉะนั้นของเสียไปเขาไม่เดือดร้อน อันนั้นจะไม่ค่อยมีการต่อสู้ ผู้ต้องหามันไม่อยู่ให้เห็นให้จับ มันก็หนีไปเลย” ชวนพิศ ระบุ

อดีตที่ปรึกษา ป.ป.ส. กล่าวต่อไปว่า “กลุ่มที่ส่งผลกระทบต่อสุขภาพของประชาชนคือกลุ่มผู้ค้ารายย่อยและเป็นกลุ่มที่คนในชุมชนรู้จัก” แต่ที่ไม่มีการปราบปรามผู้ค้ากลุ่มนี้อย่างเด็ดขาดทุกรายก็มีเหตุผล อาทิ ในบางประเทศนั้นทางการยอมปล่อยให้มีการซื้อ-ขายยาเสพติดในบางพื้นที่ “การที่รัฐปล่อยไว้ในบางจุดแล้วรู้ตัวผู้ค้า-ผู้เสพ ดีกว่าปราบให้หมดแล้วคนเหล่านี้ก็ลงใต้ดินไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนทำอะไรบ้าง” อีกทั้งการปราบปรามยาเสพติดในลักษณะกวาดจับให้หมด ยังทำให้เกิดปัญหานักโทษล้นคุกด้วย

“การปราบปรามยาเสพติดจึงเน้นไปที่การสกัดกั้นยาเสพติดที่จะทะลักเข้ามาจากนอกประเทศ รวมถึงจับกุมและยึดทรัพย์ผู้ค้ารายใหญ่” ส่วนยาเสพติดที่ยังจำหน่ายอยู่ในชุมชน ต้องอยู่ในระดับที่คนในชุมชนพอยอมรับได้ไม่ส่งผลกระทบอย่างรุนแรง และต้องเป็นยาเสพติดที่รู้จักกันดีเพราะการรับมือจะทำได้ง่าย เช่น เมื่อเร็วๆ นี้ ที่มีการระบาดของ “เคนมผง” สร้างความปวดหัวให้กับทั้งฝ่ายปราบปรามที่ไม่รู้ว่ามันคือยาอะไร และฝ่ายรักษาที่ไม่รู้ว่าจะแก้พิษจากฤทธิ์ยาที่ผู้เสพได้รับอย่างไร

ก่อนหน้างานเสวนาข้างต้น ย้อนไปเมื่อวันที่ 17 ก.พ. 2564 เว็บไซต์สถานีโทรทัศน์ France24 ของฝรั่งเศสเสนอข่าว Thai meth barons look closer to home as pandemic curbs exports โดยตอนหนึ่งกล่าวถึงเมทแอมเฟตามีนหรือที่คนไทยเรียกว่ายาบ้า มีการใช้กันในกลุ่มอาชีพที่ต้องใช้แรงงานอาบเหงื่อต่างน้ำ เช่น มอเตอร์ไซค์รับจ้าง คนงานขนสินค้า เพื่อให้ทำงานได้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยโดยหวังจะมีรายได้เพิ่มขึ้น

ยาเสพติดจึงเป็นปัญหาที่มีความซับซ้อน“ปราบให้หมดสิ้นก็เป็นไปไม่ได้..ปล่อยไว้เสรีก็เป็นอันตรายต่อสังคม” คำถามคือ “แล้วจะหาทางออกกันอย่างไร?”!!!

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/555583

สกู๊ปแนวหน้า : รางวัลนักสิทธิฯดีเด่นปี’63 (จบ)ให้โอกาส-อย่าเพิกเฉย

วันเสาร์ ที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564, 06.00 น.

(ต่อจากฉบับวันพฤหัสบดีที่ 25 ก.พ. 2564) ยังคงอยู่กับการมอบ “รางวัลบุคคลและองค์กรที่มีผลงานดีเด่น ด้านการส่งเสริม ปกป้อง และคุ้มครองสิทธิมนุษยชน” ประจำปี 2563 ซึ่งจัดโดย สำนักงานคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ (กสม.) เมื่อวันที่ 23 ก.พ. 2564ที่ผ่านมา โดยในตอนที่แล้วได้กล่าวถึง 2 บุคคลกับ 1 องค์กรที่ได้รับรางวัลในครั้งนี้ ส่วนในฉบับนี้ยังมีอีก 3 บุคคลและ 1 องค์กร

“ถ้ามองอีกมุมหนึ่ง เด็กคือผู้ถูกกระทำมาก่อน ก่อนที่เขาจะมาถึงสถานพินิจเขาถูกกระทำอะไรมาบ้างยกตัวอย่างบางเคส เด็กถูกจับด้วยคดีกระท่อมไม่กี่ใบ ถามว่าทำไมเขาต้องเสพกระท่อม เพราะเขาต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัว หาเลี้ยงพ่อแม่ พ่อซึ่งไม่รับว่าเขาเป็นลูก แล้วเด็กจะต้องทำงานแล้วพ่อขี้เมา พ่อรับเด็กเป็นลูกเพื่อจะให้ลูกทำงาน ถามว่าเด็กต้องทำงาน เด็กขนาดนี้เขาควรได้รับการดูแลคุ้มครองไหม? เขาควรได้รับการเรียนหนังสือไหม?”

เรื่องเล่าจาก ลักษณเลิศ นันทิพานิชย์ ผู้อำนวยการสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนจังหวัดระยอง ยกตัวอย่างบางกรณีของเด็กและเยาวชนผู้ก้าวพลาดจนต้องถูกจับกุมดำเนินคดี แต่เมื่อสืบค้นไปถึงชีวิตเบื้องหลังก็พบเรื่องราวน่าหดหู่ โดยเด็กรายดังกล่าวเข้ามาอยู่ในสถานพินิจฯเป็นเวลา 1 เดือน จึงยอมบอกว่าชีวิตผ่านอะไรมาบ้างและเมื่อทราบแล้วก็ให้พนักงานคุมประพฤติไปดูความเป็นอยู่ที่บ้าน ก็พบว่าเด็กต้องดูแลยายที่เป็นผู้ป่วยติดเตียง กับป้าที่ป่วยเป็นออทิสติก

แต่โชคดีที่คดีนี้ศาลเข้าใจและสั่งให้มีมาตรการช่วยเหลือ นำไปสู่การประสานกับพัฒนาสังคมจังหวัดและกาชาดจังหวัด ถึงกระนั้นการนำเด็กกลับสู่ระบบการศึกษาก็ไม่ง่าย เพราะไม่มีกระทั่งเงินจะซื้อชุดนักเรียน ซ้ำร้ายยังมีความรู้สึกผิดเป็นบาดแผลอยู่ในใจ เพราะมีครั้งหนึ่งพี่สาวนำลูกเล็กมาฝากให้เลี้ยง แต่ด้วยความที่ถูกพ่อบังคับให้ออกไปทำงานกรีดยาง จึงต้องปิดบ้านไว้โดยปล่อยให้อยู่ตามลำพัง เมื่อกลับมาบ้านอีกทีก็พบว่าน้องจมน้ำเสียชีวิตเสียแล้ว ทั้งนี้ สถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนจังหวัดระยอง ได้รับรางวัลฯ ในประเภทองค์กร

เช่นเดียวกับ สุนทร สุนทรธาราวงศ์ ประธานมูลนิธิบ้านพระพร ซึ่งได้รับรางวัลฯ ประเภทบุคคล จากการทำงานพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้ต้องขังและผู้เคยต้องโทษมากว่า 40 ปี เล่าว่า การทำงานช่วง 20 ปีแรก พบปัญหาคือ “หลายคนพ้นโทษแล้วหางานทำไม่ได้ ตัดสินใจทำผิดซ้ำแล้วก็กลับเข้าไปอยู่ในคุกอีกครั้ง” จึงเป็นที่มาของการก่อตั้งบ้านพระพรขึ้น รวมเอาผู้พ้นโทษที่ไม่มีที่ไปมาอยู่ ให้เริ่มตั้งหลักได้ก่อนพร้อมกับหาอาชีพให้ทำ

“สังคมยังไม่ได้เปิดโอกาสขนาดนั้น ผมพาหลายคนไปทำงาน พอเขาตรวจประวัติเสร็จรู้ว่าเป็นผู้พ้นโทษก็ต้องไล่ออก ฉะนั้นในอดีตที่ผ่านมาก็เลยต้องทำข้อตกลงกับบริษัทและโรงงานมากมาย ต้องเดินทางไปทำข้อสัญญากับบริษัทโรงงานต่างๆ ว่าเมื่อเราส่งคนไปขอช่วยรับ อะไรต่ออะไร เราก็เลยมีเครือข่าย เวลานี้ก็เลยมีเครือข่ายโรงงาน บริษัทต่างๆ ที่พร้อมจะรับผู้พ้นโทษไปทำงาน แต่ต้องเป็นผู้ที่ออกมาจากบ้านพระพรที่เรามีการฝึกอบรมแบบเข้ม ฉะนั้นเราก็เลยต้องสร้างเครือข่ายขึ้นมา เวลานี้ก็มี 50 แห่งที่เป็นเครือข่ายกับเรา” สุนทร ระบุ

ปธ.มูลนิธิบ้านพระพร เล่าต่อไปว่า นอกจากจะช่วยผู้พ้นโทษให้มีอาชีพเพื่อลดความเสี่ยงทำผิดซ้ำแล้ว“บ้านพระพรยังรับดูแลเด็กที่เกิดจากแม่ที่ต้องโทษด้วย” โดยตามกฎของเรือนจำแม่จะอยู่กับลูกได้ 1 ปีหลังคลอดจากนั้นเด็กต้องไปอยู่ภายนอก โครงการนี้เริ่มต้นเมื่อ 8 ปีก่อนด้วยหลักคิดที่ว่า “แม้พ่อแม่ทำผิดแต่เด็กก็ไม่ควรจะมาลำบากด้วย” โดยเมื่อเด็กอายุได้ 3 ขวบแล้วก็ส่งให้เรียนหนังสือ ปัจจุบันบ้านพระพรมีบุตรของผู้ต้องขังในความดูแล 80 คน

จากเรื่องของผู้ก้าวพลาด สู่พื้นที่ที่มีความขัดแย้งสูงอย่าง “3 จังหวัดชายแดนใต้ (ปัตตานี-ยะลา-นราธิวาส)”เหตุการณ์ความไม่สงบที่ดำเนินมากว่าทศวรรษสร้างความสูญเสียแก่ผู้คนมากมาย ซึ่ง ผศ.ชิดชนก ราฮิมมูลา คณบดีคณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ (วิทยาเขตปัตตานี) ผู้ได้รับรางวัลฯ ประเภทบุคคล จากการริเริ่มหลักสูตร “สิทธิมนุษยชนศึกษา”และจัดตั้ง “ศูนย์ประสานงานสิทธิมนุษยชน” ในมหาวิทยาลัย เล่าว่า หากย้อนไปในปี 2554 โครงการนี้ไม่ง่ายที่จะเกิดขึ้น เพราะมหาวิทยาลัยอยู่ท่ามกลางการจับตามองจากฝ่ายต่างๆ

แต่เพราะยึดมั่นในหลักคิดที่ว่า “สถาบันการศึกษาไม่ใช่เป็นเพียงพื้นที่ปลอดภัยเท่านั้น แต่ต้องเคียงข้างและต่อสู้กับปัญหาสังคมไปพร้อมกันด้วยวิถีทางแห่งปัญญา” มหาวิทยาลัยไม่ได้อยู่ข้างใดข้างหนึ่ง แต่ต้องมีช่องให้ประชาชนได้ระบายปัญหาและเข้าถึงความยุติธรรมรวมถึงให้ความรู้เพื่อที่คนรุ่นต่อไปจะไม่ไปละเมิดอีก เป็นการป้องกันที่ต้นเหตุ นอกจากนี้ ยังมอบทุนการศึกษาจำนวน 10 ทุนให้กับเยาวชนที่ได้รับผลกระทบจากเหตุความรุนแรงในพื้นที่ พร้อมกับส่งไปฝึกงานในโครงการลูกนายอำเภอ เรียนรู้การทำงานฝ่ายปกครองกับนายอำเภอที่เป็นศิษย์เก่า

“บางรายพ่อถูกยิงและถูกเผา เป็นเด็กผู้หญิง ถามว่าโตไปอยากเป็นอะไร เขาบอกอยากมาเป็นนักปกครอง อยากจะมาดูแลประชาชน ในบรรดา 10 คนที่เราคัดเลือกไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่จะมาแก้แค้นหรืออะไรเลย เพราะเด็กมันบริสุทธิ์เกินกว่าที่จะคิดถึงเรื่องอย่างนี้ แต่ถามว่ากระบวนการที่จะตัดโซ่ห่วงความพยาบาทนี้ได้ และช่วงเวลาที่เด็กเจ็บป่วยทางจิตใจด้วยความทุกข์ยากอันนี้ ต้องได้รับการเยียวยา ได้รับการดูแล ต้องมีบ้านหลังที่ 2 ต้องมีความอบอุ่น เขาเรียกว่าห่วงโซ่ความพยาบาทนี้จะได้ถูกตัดไป” อาจารย์ชิดชนก กล่าว

ปิดท้ายด้วย อรนุช ชัยชาญ นักพัฒนาสังคมชำนาญการพิเศษ สำนักงานพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์จังหวัดเชียงราย ที่เมื่อเร็วๆ นี้ ปรากฏเป็นข่าวกรณีช่วยเหลือหญิงชราวัย 89 ปี ที่ถูกเรียกคืนเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุเพราะได้รับบำนาญจากลูกชายเป็นทหารเสียชีวิตขณะปฏิบัติหน้าที่ โดยยืนยันว่าหญิงชรารายนี้ไม่ต้องคืนเบี้ยยังชีพเพราะไม่มีเจตนาปกปิดข้อมูล และยังรับเงินมาก่อนปี 2552 ที่มีการแก้ไขระเบียบห้ามผู้สูงอายุรับเงินซ้ำซ้อนด้วย

อรนุช ซึ่งได้รับรางวัลบุคคลและองค์กรที่มีผลงานดีเด่น ด้านการส่งเสริม ปกป้อง และคุ้มครองสิทธิมนุษยชนประจำปี 2563 ประเภทบุคคล จากการทำงานเมื่อครั้งทำงานอยู่ที่สำนักงานพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์จังหวัดพิจิตร ในการต่อสู้กับขบวนการค้ามนุษย์เพื่อช่วยเหลือเด็กสาวจากประเทศเพื่อนบ้านที่ถูกล่อลวงมาค้าประเวณี จนเคยถูกขู่ฆ่าเพราะเข้าไปขัดขวางธุรกิจมืดที่มีผลประโยชน์มหาศาล

“เขาบอกว่าถ้ารถสีชมพูของ พม. ผ่านมาสี่แยกเมื่อไรจะยิง ขนาดนี้จริงๆ จนช่วงหลังจะไม่เอารถสีชมพูผ่านไปตรงสี่แยกโพธิ์ไทรงามอีกเลย คือพอเราทำงานกับกองปราบค้ามนุษย์ เจ้าหน้าที่กองปราบฯเขาก็บอกว่า มีอยู่ครั้งหนึ่งต้องย้ายออกจากพื้นที่ไปอยู่เพชรบุรี เขาบอกว่า ผมว่าพี่ออกจากพื้นที่ดีแล้ว ผมรู้สึกว่าพี่จะไม่ปลอดภัย แล้วก็ได้ย้ายกลับมา อันนี้เรื่องของเหยื่อค้ามนุษย์ ทุกวันนี้ถามว่ายังมีไหม? ก็ยังมี แต่มันเปลี่ยนรูปแบบ เพราะสื่อโซเชียลมันเยอะ มันขายกันทางโซเชียล” อรนุช ระบุ

นักพัฒนาสังคมผู้นี้ ยังยกตัวอย่างเพิ่มเติม เช่น มีชายหนุ่มแอบถ่ายคลิปวีดีโอขณะมีเพศสัมพันธ์กับแฟนสาวเพื่อนำไปขายในอินเตอร์เนต เรื่องนี้ทำฝ่ายหญิงเกือบฆ่าตัวตายแต่เมื่อพ่อแม่ทราบแล้วไปแจ้งความตำรวจกลับบอกว่าผู้หญิงสมยอมจึงไม่สามารถดำเนินคดีได้ เรื่องนี้ได้เข้าไปช่วยประสานให้โดยปัจจุบันอยู่ในกระบวนการยุติธรรม หรือกรณีอื่นๆ เช่น เด็กหญิงอายุ 10 ปี มีปัญหาพัฒนาการช้า ถูกล่วงละเมิดจากคนในครอบครัวแล้วชุมชนช่วยกันปกปิด เพราะกลัวญาติของตนเองที่ไปร่วมกระทำผิดจะถูกดำเนินคดีด้วย เมื่อทราบเรื่องก็ได้เข้าแจ้งความเช่นกัน

“สตรีที่ถูกกระทำความรุนแรงในครอบครัว ต้องยอมรับว่าสังคมยังปิดบังข้อมูลเหล่านี้อยู่ ผู้หญิงบางทีไม่กล้าบอกหรอกว่าตัวเองถูกทำร้ายมา ต้องยอมรับสังคมมันมีอย่างนี้จริงๆ ถูกต่อยถูกเตะ ไปโรงพยาบาลบอกว่ามอเตอร์ไซค์ล้ม แต่เราเห็นแล้ว เมื่อเราได้รับแจ้งว่าผู้หญิงถูกทำร้ายเราก็ต้องคุ้มครองเขา เพราะเรามองว่าไม่มีใครที่มีสิทธิ์ทำร้ายได้ แม้คนนั้นจะเป็นสามีถูกต้องตามกฎหมายก็ตาม” อรนุช กล่าว

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/554175

สกู๊ปแนวหน้า : ‘ยานยนต์’กับ‘ฝุ่นพิษ’ รู้ปัญหา..แต่จะแก้อย่างไร?

วันอาทิตย์ ที่ 21 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564, 07.45 น.

เป็นปัญหาตามฤดูกาลไปแล้วสำหรับ “PM2.5” หรือฝุ่นละอองขนาดเล็ก 2.5 ไมครอน ที่เมื่อเข้าสู่ช่วงฤดูหนาวยาวไปจนถึงต้นฤดูร้อนของทุกปี คนไทยจะต้องเผชิญกับมลพิษชนิดนี้ที่ส่งผลกระทบต่อสุขภาพ และแม้จะรู้สาเหตุแต่ก็ไม่ง่ายที่จะแก้ไข ไม่ว่าจะเป็นการเผา โรงงานอุตสาหกรรมและโดยเฉพาะ “ไอเสียยานพาหนะ” ดังที่มีการกล่าวถึงในงานเสวนา “PM2.5 มัจจุราชเงียบ” จัดโดยมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ช่วงต้นเดือนก.พ. 2564 นี้ อันเป็นช่วงเวลาที่กรุงเทพมหานคร (กทม.) กำลังเผชิญปัญหาฝุ่น PM2.5อย่างรุนแรง

ศ.ดร.ศิวัช พงษ์เพียจันทร์ ผู้อำนวยการศูนย์วิจัยและพัฒนาการป้องกันและจัดการภัยพิบัติ คณะพัฒนาสังคมและสิ่งแวดล้อม สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์(นิด้า) กล่าวว่า ในแต่ละปีมีผู้เสียชีวิตจากมลพิษทางอากาศทั่วโลกประมาณ 7 ล้านคน ซึ่งที่ผ่านมาก็มีคำถามว่า เหตุใดไม่ปรับค่ามาตรฐานจาก 50 ไมโครกรัมต่อลูกบาศก์เมตร ลงไปอยู่ที่ 25 ไมโครกรัมต่อลูกบาศก์เมตร แต่ถึงกระนั้นการเปลี่ยนก็ต้องมีระยะเวลา เช่น กรณีของรถยนต์ หากยังไม่หันไปใช้น้ำมันเชื้อเพลงที่ได้มาตรฐานยูโร 5-ยูโร 6 (EURO V-EURO VI) ก็ไม่สามารถเปลี่ยนได้

หรือจะเปลี่ยนไปใช้ยานยนต์พลังงานไฟฟ้า (EV) หรือไม่? เพราะหากเปลี่ยนไปในทิศทางนี้ก็ไม่จำเป็นต้องทุ่มงบประมาณเพื่อปรับปรุงคุณภาพน้ำมันข้างต้น “รัฐจะเอาอย่างไรกันแน่..ยานยนต์ไฟฟ้าก็ไม่มีความชัดเจน ปรับปรุงมาตรฐานน้ำมันก็เลื่อนแล้วเลื่อนอีก ประชาชนจึงต้องแบกรับผลกระทบ” ซึ่งประชาชนเองก็ต้องช่วยกันส่งเสียงเรียกร้องว่าอยากให้ไปในทิศทางใด แต่ถึงกระนั้น “ด้วยความที่ทุกคนเป็นต้นเหตุของปัญหา ก็ยิ่งทำให้การแก้ไขเป็นไปได้ยาก” เพราะหาเจ้าภาพรับไม่ได้

ศ.ดร.ศิวัช ยกตัวอย่างการวัดแหล่งกำเนิดฝุ่นช่วงปี 2560-2561 ไอเสียจากยานพาหนะยังเป็นแหล่งกำเนิดหลัก เช่น กรุงเทพฯ ไอเสียยานพาหนะอยู่ที่ร้อยละ 44 ในขณะที่การเผาอยู่ที่ร้อยละ 24 เช่นเดียวกับ เชียงใหม่ ไอเสียยานพาหนะอยู่ที่ร้อยละ 52 ขณะที่การเผาซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นสาเหตุหลักกลับมีเพียงร้อยละ 16 ไม่ต่างจากภูเก็ต ไอเสียยานพาหนะอยู่ที่ร้อยละ 56 ส่วนการเผาอยู่ที่ร้อยละ 11 “ดังนั้นถ้ายังจะให้ใช้เชื้อเพลิงฟอสซิลต่อไป การปรับปรุงคุณภาพน้ำมันเชื้อเพลิงก็จำเป็น” แม้ทุ่มงบประมาณมากแต่ก็ต้องทำเพื่อไม่ให้ปอดของประชาชนต้องเสี่ยงกับมลพิษ

ขณะที่ รศ.ดร.เจษฎา เด่นดวงบริพันธ์ อาจารย์ภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย กล่าวว่า ที่ผ่านมาพอถึงช่วงปลายปี
หลายคนอาจจะรู้สึกสบายใจเพราะเห็นหมอกสวยๆ เข้าใจว่าอากาศดี แต่จริงๆ อาจจะเป็นปรากฏการณ์ฝุ่นก็ได้ และหากฝุ่นมาในช่วงเดือนธันวาคม พอเดือนตุลาคมจะมีบางวันมีฝุ่นเกิดขึ้นมากราวกับเป็นสัญญาณเตือน ซึ่งก็ตามมาด้วยคำถาม “ทำไมคนเราต้องจ่ายเงินซื้ออากาศบริสุทธิ์หายใจ” แต่ละคนต้องซื้อเครื่องฟอกอากาศหรือหน้ากากกันฝุ่นมาใช้

“วันนี้มันเป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับรุ่นลูกสาวผม เกิดมาคุณต้องซื้ออากาศบริสุทธิ์หายใจ มันคือความจริง มันเป็นเรื่องน่ากลัวมาก คนที่จะอยู่รอดในภาวะฝุ่นพวกนี้คือคนที่มีเงินซื้อเครื่องฟอกอากาศ คนที่มีเงินซื้อหน้ากาก มันก็เลยย้อนกลับไปว่า ผมก็ชอบพูดกระแซะเรื่อยๆ ใครตามผมจะรู้ว่าผมชอบกระแซะเรื่องการเมือง จริงๆ รัฐต้องเข้ามาแก้” อาจารย์เจษฎา กล่าว

จากสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ในระดับปัจเจกเริ่มมีการเรียนรู้ที่จะปรับตัวในช่วงที่มีฝุ่นมาก ขณะที่หลายคนก็เห็นวิกฤติเป็นโอกาสด้วยการหาสิ่งของกันฝุ่นมาขายจนต้องระมัดระวังสินค้าไม่มีคุณภาพหรือหลอกลวง ส่วนหน่วยงานต่างๆ ก็จัดสรรงบประมาณมาติดตั้งเครื่องฟอกอากาศบ้าง เอารถดับเพลิงไปตระเวนฉีดน้ำบ้าง ซึ่ง อาจารย์เจษฎา มองว่า “เป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ” เพราะปริมาณฝุ่นในอากาศนั้นมหาศาลมาก

ในขณะที่การแก้ไขต้นเหตุ รัฐต้องผลักดันอย่างจริงจัง เช่น เปลี่ยนยานพาหนะที่ใช้ประจำหน่วยงานรัฐเป็นเครื่องยนต์ไฟฟ้า โดยค่อยๆ ทยอยทำไปตามลำดับไม่ต้อง
ทำทีเดียว ซึ่งการเปลี่ยนผ่านจะทำให้เกิดการจ้างงานเพิ่มขึ้นด้วย ส่วนข้อกังวลเรื่องสถานีชาร์จไฟฟ้าที่ยังมีไม่มาก ประเด็นนี้หากรัฐบาลมีนโยบายชัดเจนว่าจะเปลี่ยนสู่ยุคสมัยของยานพาหนะที่ใช้ไฟฟ้าเป็นเชื้อเพลิง ในไม่ช้าสถานีบริการน้ำมันก็จะเปลี่ยนเป็นสถานีชาร์จไฟฟ้า ซึ่งจะมาพร้อมรายได้ทางอื่น เช่น ร้านกาแฟสำหรับผู้ขับขี่ยานพาหนะระหว่างรอชาร์จพลังงานให้เต็ม

“ปักกิ่งเมื่อ 10 ปีที่แล้วคือเมืองที่ไม่มีใครกล้าไป วันนี้คือหนึ่งในเมืองที่อากาศบริสุทธิ์สูงมาก เกิดสงครามกับอากาศ ทำอย่างไรให้อากาศมันดีขึ้นได้ ปักกิ่งสิ่งแรกที่ทำในปีแรกเลยคือห้ามรถเมล์ รถแท็กซี่ทั้งหมดที่เป็นเครื่องยนต์สันดาปวิ่ง โละหมดเลยปีแรก ถ้าคุณจะวิ่งแท็กซี่ที่นี่ต้องเปลี่ยนเป็นไฟฟ้า ที่ปักกิ่งหรือแม้แต่จีนทั้งประเทศ เมื่อ 10 ปีที่แล้วรถไฟฟ้ายังขายไม่ดี แต่มอเตอร์ไซค์เกือบทุกคันเป็นมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า

เพื่อนผมอยู่ไต้หวัน เจ๋งมากเลย มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าขายดีมาก แล้วมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าจะไปชาร์จที่ไหน เขาบอกว่าวิ่งเข้าไปปุ๊บแลกแบตเตอรี่เลย แบตเตอรี่เราคืนกับร้าน เอาอันนี้ใส่มาแล้ววิ่งออกไปเลย ง่ายดี คือหลายอย่างสิ่งที่เกิดขึ้นภาครัฐต้องเอาให้แน่ว่าจะเอาอย่างไร เราคงต้องอยู่กับมันอีกนานแน่ๆ เหมือนกับโควิดที่ต้องอยู่กับมันอีกนาน แต่เป็นสิ่งที่ผมคิดว่าหาทางออกได้ มีตัวอย่างต่างประเทศที่เขาทำสำเร็จแล้ว ถ้าเอาจริงมันทำได้” อาจารย์เจษฎา ระบุ

อาจารย์เจษฎา ยังกล่าวอีกว่า ปัจจุบันเทคโนโลยียานยนต์ไฟฟ้าก้าวหน้าไปมากแล้วจากในอดีต เช่น ทำความเร็วได้แรงขึ้น หรือให้กำลังที่ดีขึ้น อนึ่ง คนไทยยังติดอยู่กับหลักคิด “ดีเซลคือเชื้อเพลิงของคนจน” เช่น ในภาคเกษตรกรรม ทำให้นโยบายรัฐยังตรึงราคาน้ำมันดีเซลให้ถูกอยู่ต่อไป ทั้งที่ทุกวันนี้เกษตรกรก็ไม่ได้ยากจนเสมอไป นโยบายแก้ปัญหาฝุ่นจากปัจจัยเรื่องยานยนต์สามารถดำเนินการได้ก่อน แล้วส่วนของปัจจัยอื่นค่อยตามไป

ด้าน ผศ.ดร.สุรัตน์ บัวเลิศ คณบดีคณะสิ่งแวดล้อมมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ กล่าวเสริมว่า เมื่อนโยบายชัดเจนผู้ปฏิบัติก็สามารถปฏิบัติตามได้ เช่น เมื่อประมาณ 5 ปีก่อน นโยบายรัฐเคยมีการพูดถึงยานยนต์ไฟฟ้าและภาคเอกชนก็ขานรับ แต่หลังจากนั้นเรื่องก็เงียบหายไป“ถ้ายังจะต้องใช้ยานยนต์เครื่องยนต์สันดาปต่อไปก็ต้องคุมกำเนิดรถยนต์ให้ได้” ไม่ใช่ปล่อยให้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กันจนการจราจรติดขัด แล้วก็สร้างทางด่วนบ้าง ขยายเมืองบ้างไม่จบไม่สิ้น เทคโนโลยีดีเพียงใดก็ลดปริมาณไอเสียในอากาศลงไม่ได้

สุดท้ายแล้วคนที่ต้องช่วยก็คือ “ตัวเอง (แต่ละคนหาทางเอาตัวรอดกันเอง)” และ “เวลา (รอให้ฤดูฝนผ่านพ้นไปเองในแต่ละปี)”!!!

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/553995

สกู๊ปแนวหน้า : มองการเมืองเมียนมา ในสายตาแบบกองทัพ

วันเสาร์ ที่ 20 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564, 06.00 น.

ผ่านมากว่าครึ่งเดือนแล้วกับสถานการณ์ตึงเครียดใน เมียนมา หลังทหารทำรัฐประหารเมื่อวันที่ 1 ก.พ. 2564 แล้วต้องเผชิญการต่อต้านอย่างหนักหน่วงของประชาชนที่ออกมาชุมนุมประท้วงต่อเนื่อง ซึ่งก็ต้องติดตามกันต่อไปว่าสุดท้ายแล้วจะซ้ำรอยเดิมที่เมื่อมีการเลือกตั้งไม่เท่าไรชาวเมียนมาก็ต้องกลับไปอยู่ใต้การปกครองของรัฐบาลทหารอย่างยาวนานดังเช่นในอดีตหรือไม่ อย่างไรก็ตาม “มุมมองของทหารเมียนมาต่อการเมือง” ตลอดห้วงประวัติศาสตร์สมัยใหม่ตั้งแต่ได้รับเอกราชจนถึงปัจจุบัน ก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่แพ้กัน

ที่งานเสวนา (ออนไลน์) เรื่อง “เราจะทำตามสัญญา : ถอดบทเรียนรัฐประหารประเทศในภูมิภาคอาเซียน” จัดโดยศิลป์เสวนา คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เมื่อเร็วๆ นี้ ผศ.ดร.ดุลยภาค ปรีชารัชชอาจารย์โครงการเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ศึกษา คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ อธิบายความหมายของ “ลัทธิเสนาธิปัตย์นิยม (Praetorianism)”ว่าหมายถึงแนวคิดที่กองทัพเป็นใหญ่ในการปกครองประเทศ นำไปสู่บทบาทของกองทัพในการแทรกแซงทางการเมือง โดยมีการจัดความเข้มข้นของการแทรกแซงไว้ 3 ระดับ คือ

1.เจรจาไกล่เกลี่ย กองทัพยอมรับความเหนือกว่าของรัฐบาลพลเรือนในระดับหนึ่ง โดยจะมีบทบาทถ่วงดุลกับรัฐบาลพลเรือน 2.ผู้พิทักษ์ กองทัพทำรัฐประหารแต่ไม่ต้องการอยู่ในอำนาจยาวนาน ซึ่งอาจตั้งบุคคลอื่นที่เป็นเครือข่ายเดียวกันมากุมอำนาจแทน หรือแม้กองทัพจะปกครองเองแต่ก็ใช้เวลาสั้นๆ และ 3.ผู้ปกครองกองทัพทำรัฐประหาร ขุดรากถอนโคนกลุ่มอำนาจเก่าแล้วเข้าปกครองแทน มีการวางระบบใหม่และอยู่ในอำนาจยาวนาน แต่กองทัพประเทศใดจะมีบทบาทในระดับไหน ก็อยู่ที่บริบททางประวัติศาสตร์ของประเทศนั้น

สำหรับประเทศเมียนมา (หรือพม่า) กองทัพนั้นถือกำเนิดขึ้นก่อนการก่อตั้งรัฐ โดยย้อนไปตั้งแต่ยุคที่แผ่นดินพม่ายังเป็นอาณานิคมของอังกฤษ ซึ่งในปี2484-2488 ที่กำลังเกิดสงครามโลกครั้งที่ 2 กองทัพสมัยใหม่ของชาวพม่าก็ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นโดยได้รับอิทธิพลด้านระเบียบวินัยและความเข้มแข็งดุดันจากกองทัพญี่ปุ่น บวกกับได้รับอิทธิพลจากแนวคิดชาตินิยมของขบวนการที่เกิดขึ้นในยุคอาณานิคม อาทิ “กลุ่ม30 สหาย” ที่มี นายพลออง ซาน เป็นแกนนำ กระทั่งในวันที่ 4 ม.ค. 2491 พม่าจึงได้รับเอกราชจากอังกฤษ มีประเทศของตนเองอย่างเป็นทางการ

ในยุคแรกของเมียนมา มีการปกครองด้วยระบอบประชาธิปไตยแบบรัฐสภา อูนุ เป็นนายกรัฐมนตรีคนแรกแต่เมียนมานั้นโชคไม่ดีนักเพราะต้องเผชิญกับการสู้รบกับกองกำลังติดอาวุธของกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ บทบาทของกองทัพจึงเพิ่มขึ้น เมื่อประกอบกับความแตกแยกในหมู่นักการเมือง ทำให้ในปี 2501 นายพลเนวิน นำกองทัพเข้าแทรกแซงเพื่อตั้งรัฐบาลรักษาการ ซึ่งถูกเรียกว่าเป็นรัฐประหารครั้งแรกในเมียนมา อย่างไรก็ตามทหารมีบทบาทเพียงไม่ถึง 2 ปี ก่อนจะจัดให้มีการเลือกตั้งตามเดิม และ อูนุ กลับมาเป็นผู้นำประเทศอีกครั้ง แต่ก็ต้องเผชิญกับวิกฤติอีกครั้ง

“Federalism หรือวิกฤติสหพันธรัฐ ซึ่งผู้นำกลุ่มชาติพันธุ์คุยเจรจาของเรื่องสหพันธรัฐ แต่กองทัพมองว่ามันก้ำกึ่งกับการแบ่งแยกดินแดน มันจะเป็นอันตรายต่อการดำรงอยู่ของสหภาพ จึงมีการก่อรัฐประหาร มีนาคม 1962 (2505) เหตุผลก็มีนักวิเคราะห์มองหลายประการ แต่เหตุผลหนึ่งที่กองทัพแถลงคือป้องกันการแตกสลายของสหภาพ เพราะว่าหน่วยการเมืองขนาดเล็กอย่างเช่นรัฐคะยา ก็ยังมีแนวคิดแยกรัฐออกจากสหภาพ ยังไม่นับกลุ่มรัฐฉาน กลุ่มอื่นๆ อีก ก็ทำรัฐประหารเพื่อพยุงรัฐเอาไว้” อาจารย์ดุลยภาค ระบุ

แต่การรัฐประหารในปี 2505 นั้น นายพลเนวินซึ่งกลับมาก่อการเป็นครั้งที่ 2 คราวนี้ได้ทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน ด้วยการใช้อำนาจกองทัพปกครองเมียนมายาวนานถึง 26 ปี โดยมีกลไก 3 ด้านคือ 1.พรรค BSPP ที่มีอุดมการณ์แบบสังคมนิยม 2.กองทัพ และ 3.ตัวของนายพลเนวินและบุคคลอื่นๆ ในเครือข่าย อย่างไรก็ตาม เมียนมาในยุคนายพลเนวิน ก็ไม่ได้ใช้แนวคิดสังคมนิยมอย่างเต็มที่ แต่ผสมผสานวัฒนธรรมแบบเมียนมาเข้าไปด้วย เช่น ศาสนาพุทธ การปฏิวัติให้เป็นรัฐแบบสังคมนิยมจึงไปไม่สุดทาง

อาจารย์ดุลยภาค มองการทำรัฐประหารหนที่ 2 ของนายพลเนวินและอยู่ในอำนาจยาวนาน ว่า ทำให้กองทัพเมียนมากลายเป็นสถาบันที่แข็งแกร่ง กระทั่งเกิดการชุมนุมประท้วงจากประชาชนในปี 2531 เนื่องด้วยปัญหาวิกฤติเศรษฐกิจ การปกครองภายใต้ระบอบเนวินจึงสิ้นสุดลง มีรัฐบาลรักษาการเพื่อเตรียมการเลือกตั้งในปี 2533 และการเลือกตั้งครั้งนี้ พรรค NLD ภายใต้การนำของ ออง ซาน ซู จี ได้รับชัยชนะ แต่แล้วกองทัพก็ล้มผลการเลือกตั้ง โดยอ้างว่าเมียนมายังไม่มีรัฐธรรมนูญ

กระทั่งในปี 2535 นายพลตาน ฉ่วย ขึ้นมามีอำนาจ ได้เปลี่ยนให้ สภาฟื้นฟูกฎหมายและระเบียบแห่งรัฐ (SLORC) จากเดิมที่เป็นองค์กรซึ่งตั้งโดย นายพลซอ หม่อง ที่ทำรัฐประหารในปลายปี 2531 เพื่อจัดระเบียบการเมืองภายในและเตรียมการเลือกตั้ง เป็นองค์กรที่ปกครองประเทศโดยตรงอย่างยาวนาน โดยในปี 2540 ได้เปลี่ยนชื่อเป็น สภาสันติภาพและการพัฒนาแห่งรัฐ (SPDC) ใช้รูปแบบสภาทหาร จนถึงปี 2553 เมียนมาจึงได้กลับสู่ความเป็นประชาธิปไตยโดยมีการเลือกตั้งอีกครั้ง แม้จะมีคำอธิบายว่าเป็นประชาธิปไตยพหุพรรคแบบมีระเบียบวินัยก็ตาม

นักวิชาการผู้เชี่ยวชาญด้านประวัติศาสตร์การเมืองเมียนมาผู้นี้ ยังแนะนำหนังสือ The Structure Legislative Structure and Essence of Future State ซึ่งเขียนโดย Soe Mya Kyaw อดีตเจ้าหน้าที่รัฐของเมียนมาในยุครัฐบาลทหาร โดยระบุว่า หากใครอยากเข้าใจวิธีคิดของทหารเมียนมากับการเมือง หนังสือเล่มนี้สามารถอธิบายได้เป็นอย่างดี เช่น อ้างถึงเหตุการณ์นองเลือด 4 ครั้งในประวัติศาสตร์สมัยใหม่ของเมียนมา ทำให้ทหารต้องเข้าแทรกแซง คือ

1.กบฏหลากสี ปี 2491-2492 ซึ่งมีทั้งกองกำลังพรรคก๊กมินตั๋งและกองกำลังกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ 2.รัฐบาลพลเรือนแตกออกเป็น 2 ฝ่าย ปี 2501 ส่งผลให้การบริหารประเทศเป็นไปได้ยาก 3.วิกฤติสหพันธรัฐ ปี 2505และ 4.การชุมนุมประท้วงของประชาชน ปี 2531 ประชาชนมองว่าเป็นการเรียกร้องประชาธิปไตยแต่กองทัพเห็นว่าเป็นเหตุการณ์ที่ต้องเข้ามาพยุงไว้

“ช่วงวิกฤตการณ์ของบ้านเมือง ทหารพม่ามองว่าไม่มีอัศวินขี่ม้าขาวแบบกองทัพไม่ได้ แล้วทหารพม่าพูดในพัฒนาการทางประวัติศาสตร์เลยว่า เรื่องของนักการเมืองเป็นเรื่องของ Party Politic การเมืองแบบพรรค แต่ภารกิจของกองทัพเป็นเรื่องของ National Politic การเมืองระดับชาติ ฉะนั้นการเมืองระดับชาติถ้ามันเกี่ยวข้องกับอธิปไตย เรื่องสงครามกลางเมือง ความมั่นคงของรัฐ กองทัพก็มีสิทธิ์ที่จะยึดอำนาจได้ อันนี้ผมคิดว่ามุมนี้ทำให้ทหารไม่สามารถแยกขาดจากการเมืองได้” อาจารย์ดุลยภาค ระบุ

อาจารย์ดุลยภาค ยังกล่าวถึง เนปิดอว์ เมืองหลวงของเมียนมา เป็นเมืองที่ออกแบบตามแนวคิดของนายพลตาน ฉ่วย ไม่เพียงเพื่อรับมือกับการชุมนุมประท้วงของประชาชนเท่านั้นแต่ยังรวมถึงการถูกโจมตีจากกองกำลังของประเทศมหาอำนาจด้วย เช่น สถานที่ตั้งของหน่วยงานราชการต่างๆ ไม่เชื่อมต่อกัน ขณะที่ระบบการสื่อสาร โครงข่ายใยแก้วนำแสง (Fiber Optic) ถูกฝังไว้ในลักษณะเชื่อมต่อระหว่างเมืองสำคัญทางยุทธศาสตร์

ซึ่งน่าสนใจว่า ระบบนี้อาจทำให้กองทัพสามารถไล่กวาดจับผู้ประท้วงต่อต้านรัฐประหารในปัจจุบันได้อย่างมีประสิทธิภาพ!!!

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/553485

สกู๊ปแนวหน้า : ค่าอาหารกลางวันเด็ก กับปัญหาใต้ภูเขาน้ำแข็ง

วันพฤหัสบดี ที่ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564, 06.00 น.

การประชุมคณะรัฐมนตรี (ครม.) เมื่อวันที่ 9 ก.พ. 2564 ที่มีมติเพิ่มค่าอาหารกลางวันนักเรียนขึ้นอีก 1 บาท กลายเป็นข้อเถียงและพูดถึงกันมากในสังคมว่าเพียงพอหรือไม่ แต่สำหรับมุมมองของผู้เชี่ยวชาญด้านโภชนาการ สง่า ดามาพงษ์ ผู้ทรงคุณวุฒิสำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.) มองเรื่องอาหารกลางวันของเด็กที่เกิดขึ้นในปัจจุบันไม่ได้มาจากเรื่องของตัวเงินเพียงอย่างเดียว แต่เป็นปัญหาที่ถูกซ่อนอยู่ในภูเขาน้ำแข็งมานานแล้ว

1.ความไม่เสมอภาคในการเข้าถึงอาหารที่มีคุณภาพและพอเพียงของเด็กวัยเรียน โดย 4 หน่วยหลัก อย่าง กระทรวงศึกษาธิการ กระทรวงสาธารณสุข กระทรวงมหาดไทย และ สสส. ได้พยายามร่วมกันแก้ไขปัญหาเรื่องนี้มาตลอด แต่ที่ผ่านมาจะมองกันที่ตัวเงินเป็นหลัก ว่าถ้าเงินไม่พอก็แก้ปัญหาเรื่องความเสมอภาคและการเข้าถึงอาหารของเด็กไม่ได้ ด้วยเหตุนี้กระทรวงศึกษาธิการจึงได้เสนอ ครม. ขอขึ้นค่าอาหารเป็น 24-36 บาท โดยคิดตามขนาดโรงเรียน เล็ก กลาง ใหญ่ โดยขนาดเล็กได้ 36 บาท กลางได้ 30 บาท และใหญ่ได้ 24 บาท

แต่อาจเป็นเพราะรัฐบาลมีหลายปัญหาที่ต้องใช้งบประมาณในการแก้ไข จึงได้อนุมัติเพิ่มขึ้นค่าอาหารกลางวันจาก 20 บาทต่อคนต่อวัน เป็น 21 บาท อย่างไรก็ตาม “แม้จะรู้ว่า 21 บาท ไม่พอแน่นอน แต่ควรมองไปถึงเรื่องของกลไกการจัดการ” มองปัจจัยด้านอื่นๆ เช่น เด็กกินอาหารไม่พอ ปริมาณหรือคุณภาพอาหารไม่ดี ส่งผลให้ศักยภาพของเด็กในการเรียนหนังสือด้อยลง

“ผลสอบตกต่ำเพราะโภชนาการไม่ดี มีผลวิจัยรองรับ ซึ่งครูบางคนไม่ทราบ แต่นักวิชาการและนักโภชนาการมองเห็นปัญหาเรื่องนี้มานานแล้ว” การที่เด็กได้กินอาหารไม่พอ บ่งบอกว่า ความเสมอภาคทางด้านอาหารไม่ทั่วถึง จะส่งผลระยะยาว เมื่อเด็กโตเป็นผู้ใหญ่คุณภาพคนในชาติก็จะแย่ GDP ของประเทศต่ำ แพ้ประเทศอื่นๆ เพราะคนด้อยคุณภาพจากโภชนาการไม่ดี กลายเป็นผลกระทบต่อสังคมและประเทศชาติ

2.ความด้อยโอกาสของเด็กนักเรียนในโรงเรียนขยายโอกาส ซึ่งส่วนใหญ่ 90% จะอยู่ในถิ่นกันดาร และมักจะเป็นโรงเรียนขนาดเล็กที่เปิดให้มีมัธยม 1-3 ในโรงเรียน เพื่อให้เด็กต่างจังหวัดได้เรียนจนจบ ปัญหาที่พบในโรงเรียนขยายโอกาส คือ เด็กโต ไม่มีอาหารกลางวันกิน แต่ทางโรงเรียนมักจัดการ เพื่อให้เด็กมัธยมได้รับประทานด้วย จึงเกิดผลกระทบทั้งโรงเรียน เพราะคุณภาพอาหารกลางวันเด็กประถมลดลง พี่ได้กินแต่ก็ไม่อิ่ม ส่งผลให้ได้ทานอาหารกลางวันแบบไม่มีคุณภาพทั้งพี่และน้อง

3.คุณภาพอาหารไม่ได้อยู่ที่ราคา แต่อยู่ที่แม่ครัว ครูผู้อำนวยการโรงเรียน นายกองค์การบริหารส่วนตำบล (อบต.) หรือเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล (รพ.สต.) บุคคลกลุ่มนี้มีความฉลาดรอบรู้ด้านโภชนาการต่ำ ขาดทักษะ องค์ความรู้ เพื่อจะทำอาหารให้เด็กนักเรียนกินอย่างถูกต้อง แม้จะมีระบบThai School Lunch เข้าไปใช้ แต่ก็อาจจะใช้แบบผิดๆ ถูกๆ เพราะไม่มีคนที่มีความรู้จริงด้านโภชนาการอยู่ที่โรงเรียนหรือในท้องถิ่นนั้นๆ ดังนั้นประเทศไทยควรมีนักโภชนาการท้องถิ่น เพื่อแนะนำอาหารการกินให้คนในชุมชน

และ 4.กลไก ระบบ ระเบียบที่มนุษย์สร้างขึ้น แล้วไม่เอื้อต่อการที่นำเงินในท้องถิ่นที่มีอยู่มาทำให้เด็กได้เข้าถึงอาหาร เนื่องจากมีกฎ ระเบียบ หลายตัวไม่เอื้อให้โรงเรียน กับ ท้องถิ่นทำงานประสานกัน เช่น ตำบลหนึ่งมีโรงเรียนขยายโอกาสอยู่ 2 โรงเรียน แต่กฎระเบียบไม่เอื้อให้ท้องถิ่นสามารถนำเงินมาอุดหนุนค่าอาหารกลางวันในโรงเรียนขยายโอกาสได้ รวมไปถึงเรื่องการจัดจ้างนักโภชนาการก็ยังไม่ชัด จ้างแล้วต้องจะโดนตรวจสอบไหม

“กฎระเบียบการโอนเงินมีปัญหา จากรัฐบาลกลางส่งให้กระทรวงมหาดไทย มหาดไทยส่งให้ท้องถิ่น ท้องถิ่นส่งให้ อบต. หลังจากนั้น อบต. ต้องรอให้โรงเรียนเขียนโครงการเข้ามาขอเงินว่าเด็กขาดอาหารกี่คน กว่าจะได้เงินก็หมดเทอมพอดี เงินล่าช้า และนี่คือปัญหาที่เกิดจากกฎระเบียบที่ไม่ได้ถูกแก้ไข กระทรวงศึกษาธิการ กระทรวงสาธารณสุข กระทรวงมหาดไทย และสสส. ต้องจัดเวทีเพื่อแก้ปัญหา และหาทางออกร่วมกัน” สง่า กล่าว

ปัญหานี้เหล่านี้ ต้องยอมรับว่าผลกระทบก็คือเด็กและครู “โรงเรียนขนาดเล็กเมื่อได้ค่าอาหารต่อหัวต่ำ บางวันครูก็เอาเงินตัวเองไปใส่เพิ่ม เพราะกลัวว่าลูกศิษย์จะไม่อิ่ม” อย่างเช่นที่ โรงเรียนบ้านดอนผอุง ต.คูเมือง อ.วารินชำราบ จ.อุบลราชธานี เป็นโรงเรียนขนาดเล็กมีนักเรียนเพียง 35 คน เท่ากับว่าการขึ้นค่าอาหารกลางวันเป็น 21 บาท โรงเรียนแห่งนี้จะได้เงินเพิ่มอีก 35 บาทเท่านั้น โดย ส.ต.ท.กฤสพัฒฐ์ พิมพ์เพ็ง ผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านดอนผอุง ยอมรับว่า แม้จะเพิ่มขึ้นแต่ก็คงซื้ออะไรได้ไม่มาก ซึ่งที่ผ่านมานั้น ทางโรงเรียนได้ใช้หลักการพึ่งพาตนเองส่วนหนึ่งด้วย

ผอ.รร.บ้านดอนผอุง ระบุว่า จำนวนเงิน 20 บาทต่อคนต่อวัน ไม่เพียงพอต่อนักเรียนมานานแล้ว เมื่อขยับเป็น 21 บาท ก็คงไม่เพียงพออีกเช่นกัน โดยก่อนหน้านั้น ทางโรงเรียนเคยใช้วิธีจ้างแม่ครัววันละ 200 บาท เหลือเงิน 500 บาท เมื่อนำมาคำนวณเฉลี่ยแล้วเด็กๆ จะได้ไม่ถึง 20 บาทต่อคน จึงแก้ปัญหาด้วยการปลูกข้าวทานเอง ปลูกผักตามฤดูกาล ปลูกไม้ผล เลี้ยงปลา เพื่อให้มีเนื้อสัตว์ สามารถเก็บมาทำได้อาหารได้เพียงพอทุกวัน

ดังนั้นจึงเน้นการซื้อวัตถุดิบมาทำ โดยเอาในแปลงของโรงเรียนเป็นตัวเสริม ยกเว้นข้าวที่ปลูกกินเองได้เต็มที่ เมื่อถึงขั้นตอนการเตรียมอาหาร ก็ให้ครูกับนักเรียนจัดเวรเพื่อทำอาหารกลางวันกัน เพื่อลดค่าใช้จ่ายในการจ้างคนทำครัว ทำให้มีเงินเหลือมาซื้อวัตถุดิบทำอาหารแต่ละวัน แต่ผลเสียคือ ครูและนักเรียนต้องเสียเวลาในการเข้าครัวเตรียมอาหาร แต่ก็ต้องยอมรับในจุดนี้เพราะไม่มีทางเลือกอื่น

“ส่วนตัวแล้วรู้สึกว่า การอุดหนุนอาหารกลางวันเด็กจาก 20 บาท เป็น 21 บาท ไม่ได้ช่วยอะไร การอนุมัติแบบนั้นอาจจะเป็นเพราะไม่เคยได้เห็นพื้นที่จริง จึงไม่ทราบปัญหาว่าเป็นอย่างไร สำหรับผมไม่กล้าเสนอแนะอะไร คงต้องดำเนินการและจัดการแก้ไขในพื้นที่รับผิดชอบของตัวเอง เพื่อให้เด็กกินอิ่ม ได้อาหารมีคุณภาพตามที่ตัวเองต้องจัดการต่อไป” ส.ต.ท.กฤสพัฒฐ์ กล่าว

อีกด้านหนึ่ง จงกลนี วิทยารุ่งเรืองศรี ผู้จัดการโครงการศูนย์เรียนรู้ต้นแบบโรงเรียนเด็กไทยแก้มใส สถาบันสร้างเสริมวิถีบริโภคอาหารเพื่อสุขภาพ เสนอแนะว่า กรณีโรงเรียนที่มีจำนวนนักเรียนมากกว่า 200 คน ไม่ควรขึ้นค่าอาหารกลางวัน แต่ควรดูแลโรงเรียนที่มีนักเรียนน้อยกว่า 200 คน โดยกำหนดขึ้นค่าอาหาร ลดหลั่นกันไป หรือจะใช้สูตรแยกคิด โดยดึงค่าใช้จ่ายประจำออกมาก่อน เช่น ค่าแม่ครัว ค่าแก๊ส ค่าน้ำยาล้างจาน ค่าฟองน้ำล้างจาน เป็นต้น จะได้ประมาณ 400 บาทต่อโรงเรียน แล้วจึงมาคิดค่าวัตถุดิบ เช่น ค่าวัตถุดิบล้วนๆ 25 บาทต่อคน ก็อาจจะเพียงพอ

อีกข้อเสนอแนะหนึ่ง คือ ควรนำงบไปอุดหนุนโรงเรียนขยายโอกาสที่มีนักเรียนมัธยมต้นด้วย เนื่องจากโรงเรียนเหล่านั้นได้จัดจ้างแม่ครัวมาประกอบอาหารกลางวันอยู่แล้ว การเพิ่มค่าวัตถุดิบเผื่อไปให้นักเรียนมัธยม เด็กๆ จะได้ทานอาหารอย่างมีคุณภาพ และยังสร้างโอกาสให้นักเรียนยากจนได้มีโอกาสเรียนต่อจนจบภาคบังคับ!!!

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/552531

สกู๊ปแนวหน้า : โควิดในมุมมานุษยวิทยา คนเคลื่อนย้าย-โรคไปด้วย

วันอาทิตย์ ที่ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564, 06.00 น.

วิกฤติไวรัสโควิด-19 โรคร้ายที่ระบาดไปทั่วโลกในปัจจุบันนั้นมีหลายแง่มุมที่น่าสนใจ เช่น สุขภาพ เศรษฐกิจรวมถึง “การเคลื่อนย้ายของผู้คน” โดยเมื่อเร็วๆ นี้ ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน) จัดเสวนา (ออนไลน์) เรื่อง “ข้าม (ไม่ข้าม) และการเชื่อมต่อในโลกที่เคลื่อนย้าย” ซึ่งหนึ่งในวิทยากรคือ ผศ.ดร.ประเสริฐ แรงกล้า อาจารย์สาขามานุษยวิทยา คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ บอกเล่าเรื่องนี้ไว้อย่างน่าสนใจ

อาจารย์ประเสริฐ เริ่มต้นด้วยการกล่าวว่า “เชื้อโรคเดินทางเองไม่ได้ ต้องอาศัยมนุษย์ทั้งการเคลื่อนย้ายและการแพร่กระจาย” เช่น กรณีของไวรัสโควิด-19 นั้นติดเชื้อผ่านน้ำมูกและน้ำลาย ก่อนจะเกิดการระบาดในระดับเมือง ประเทศ ทวีปและโลก ดังนั้น การเดินทางของโรคระบาดจึงไม่ควรถูกมองเฉพาะในมุมการแพทย์ เพราะการเดินทางของไวรัสหรือเชื้อโรค มาจากองค์ประกอบที่หลากหลาย

เช่น หากเชื่อว่าจุดเริ่มต้นของวิกฤติไวรัสโควิด-19 มาจากค้างคาวที่ตลาดในเมืองอู่ฮั่น ประเทศจีน จุดแรกก็คือมนุษย์กับค้างคาว ต่อมาเมื่อรัฐบาลจีนเริ่มมาตรการปิดเมืองควบคุมโรค ก็มีความพยายามเดินทางออกจากอู่ฮั่นไปที่เมืองอื่นๆ ของจีน รวมถึงไปต่างประเทศ ซึ่งก็มีส่วนหนึ่งเดินทางมาประเทศไทย ทำให้ไทยพบผู้ติดเชื้อรายแรกในเมืองหลวงคือ กรุงเทพฯ ดังนั้น สถานการณ์โรคระบาดในระดับโลก (Pandemic) จึงน่าสนใจว่า การเดินทางที่นำพาเชื้อโรคไปด้วย เช่น ไปไกลถึงทวีปยุโรป อาทิ เมืองมิลาน ประเทศอิตาลี เกิดขึ้นได้อย่างไร

“มีคลิปของ CNN (สำนักข่าวในสหรัฐอเมริกา) ที่มีปาร์ตี้ในฟลอริดา มันกลายเป็นที่แพร่ระบาดเชื้อออกไปของนักท่องเที่ยวที่มาปาร์ตี้อย่างไร ทำให้ผมนึกถึงเวลาเราพูดถึงคลัสเตอร์ (Cluster-จุดที่นำไปสู่การระบาดใหญ่) ในกรุงเทพฯ คลัสเตอร์บ่อน คลัสเตอร์ไก่ชน คลัสเตอร์ไนท์คลับ อะไรอย่างนี้ มันก็น่าสนใจมากที่เราจะ Map (ทำแผนที่) อะไรพวกนี้ออกมา” อาจารย์ประเสริฐ ยกตัวอย่าง

อาจารย์ประเสริฐ กล่าวต่อไปว่า ที่ผ่านมามนุษย์มีการเคลื่อนย้ายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต โดยคนแต่ละคนจะมีแผนการเดินทางในแต่ละวัน เช่น ออกจากบ้านตอนเช้าพาลูกไปส่งที่โรงเรียนก่อนที่จะไปทำงาน หรือทำงานจนถึงเวลาเท่านั้นเท่านี้แล้วจะเดินทางไปที่ใดต่อ กระทั่งเมื่อเกิดสถานการณ์โรคระบาด การเดินทางของมนุษย์ก็เผชิญกับความแปรปรวนอย่างมาก หรือบางคนอาจจะเรียกว่าเป็นการสะดุดอย่างน่าตกใจของการเดินทาง (Shock Mobility) ทำให้มนุษย์รู้สึกถึงปัญหาหรือเกิดคำถามต่างๆ นานา ตามมาทันที

ทั้งนี้ “คนแต่ละคนมีความสามารถในการรับมือวิกฤติไวรัสโควิด-19 แตกต่างกัน” กล่าวคือ 1.ในสังคมยังมีผู้คนที่ทำงานในอาชีพที่ดำรงอยู่ได้ด้วยการพึ่งพาการเคลื่อนย้าย เช่น ขับแท็กซี่ ขับรถส่งอาหาร หรือขายอาหารริมทางที่มีพนักงานออฟฟิศเป็นลูกค้า ซึ่งมีคนที่ประกอบอาชีพทำนองนี้จำนวนมาก คนเหล่านี้อยู่ได้ด้วยการพึ่งพาการเคลื่อนย้ายของบุคคลอื่น เช่น มีคนขายโรตีย่านท่าพระจันทร์ (ที่ตั้งของ ม.ธรรมศาสตร์) บ่นว่าเมื่อไรนักศึกษาจะกลับมาเรียน? เพราะเมื่อไม่มีนักศึกษาก็ขายโรตีได้น้อยลง เป็นต้น

ในทางกลับกัน ท่ามกลางยุคสมัยอันเฟื่องฟูของธุรกิจส่งอาหาร คำถามที่ตามมาคือแล้วคนเหล่านี้ต้องเจอกับอะไรบ้าง? ซึ่งก็มีผู้วิพากษ์วิจารณ์อาชีพนี้ที่เป็นส่วนหนึ่งของ Gig Economy (กลุ่มอาชีพที่ทำงานด้วยการรับงานจากผู้ให้บริการผ่านแพลตฟอร์มออนไลน์ต่างๆ) ว่าเป็นงานที่ไม่มั่นคงหรือไม่มีหลักประกัน หรือแม้กระทั่งมองว่าเป็นการขูดรีดแรงงานแบบหนึ่ง จึงหมายความว่า เศรษฐกิจที่เติบโตไม่ใช่จะมีแต่ด้านบวกเสมอไป

2.ไม่ใช่ทุกคนจะสามารถอยู่บ้านไม่ออกไปไหนได้ที่ผ่านมามีการรณรงค์ให้ผู้คนอยู่บ้านเพื่อตัดวงจรการระบาดของโรค ก็มีการพูดกันว่า “การอยู่บ้านเป็นเรื่องของอภิสิทธิ์ชนหรือคนร่ำรวย (Privilege หรือ Luxury)” เช่นมีบ้านที่น่าอยู่พอที่จะทำให้ไม่อยากออกไปไหน หรือการเรียนออนไลน์ก็ไม่ใช่เรื่องที่ทุกคนทำได้ ดังที่มีข่าวเมื่อเร็วๆ นี้ว่ามีนักศึกษาฆ่าตัวตายเพราะเกิดความเครียดจากการเรียนออนไลน์ เรื่องนี้รัฐต้องเข้ามาดูแลและไม่อาจคิดว่าลำพังการมีเทคโนโลยีเอื้ออำนวยก็เพียงพอแล้ว

“สำหรับบางคนอาจจะมีบ้านหลังที่ 2 ที่ 3 ในยุโรป ในอิตาลี คนหนีจากมิลานลงมาทางใต้ ในกรุงเทพฯ เมื่อมีการระบาดรอบ 2 ติดกับสมุทรสาคร มีคนเอาลูกกลับไปอยู่ต่างจังหวัดเยอะมาก คนเหล่านี้คือคนมีเงิน แล้วถามว่าตาสี-ตาสาคุณจะเอาตัวเองไปไว้ที่ไหนถ้าคุณไม่อยากอยู่ใกล้แหล่งที่มีโรคระบาด มันมีความไม่ง่ายของการบอกว่าให้อยู่เฉยๆ การอยู่เฉยๆ ไม่ใช่เรื่องที่ใครก็ทำได้ ดังนั้น Immobility (การไม่เคลื่อนย้าย) การไม่ทำอะไรไม่ควรเป็นโจทย์ที่ทึกทักเอาว่าใครๆ ก็ทำได้ หรือไม่เป็นปัญหาอะไร” อาจารย์ประเสริฐ กล่าว

อีกประเด็นหนึ่งที่นักวิชาการด้านมานุษยวิทยาผู้นี้ตั้งข้อสังเกต คือ “สถานการณ์โรคระบาดกับการดำรงอยู่ของชาวต่างชาติในประเทศ” เช่น การระบาดของไวรัสโควิด-19 ระลอก 2 ในประเทศไทยที่เชื่อมโยงกับแรงงานชาวเมียนมาในจ.สมุทรสาคร ซึ่ง “หากมองย้อนไปในประวัติศาสตร์โลก ชาวต่างชาติมักถูกกล่าวโทษว่าเป็นผู้นำพาโรคระบาดอยู่เสมอ” เช่น สหรัฐอเมริกา เคยมีการโยงเรื่องการระบาดของโรคเอดส์ (HIV/AIDS) กับชาวเฮติ

แต่การมองปัญหาโรคระบาดกับชาวต่างชาติก็ไม่อาจมองได้เพียงมุมเดียว เช่น กรณีของไทยที่รัฐบาลมองว่ามีขบวนการลักลอบนำพาแรงงานต่างด้าวเข้ามาในประเทศ แต่ในความเป็นจริง มีแรงงานต่างด้าวส่วนหนึ่งที่เข้ามาทำงานในไทยอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่เมื่อกลับบ้านไปเกิดแล้วฝั่งไทยปิดพรมแดนพอดี และรัฐไม่มีกลไกให้แรงงานนำเอกสารมาพิสูจน์ยืนยันตัวตนรวมถึงเข้ากระบวนการกักตัว 14 วันในราคาที่พอจ่ายได้ ทำให้แรงงานกลุ่มนี้ต้องหันไปพึ่งขบวนการลักลอบนำพาข้ามแดนกลับเข้ามา ซึ่งก็มีเจ้าหน้าที่รัฐฝั่งไทยเข้าไปเกี่ยวข้อง

อนึ่ง การเคลื่อนย้ายผู้คนกับโรคระบาดยังถูกมองแตกต่างกัน ในขณะที่ฝ่ายขวากล่าวโทษการเดินทางของชาวต่างชาติ เช่น เชื่อมโยงการระบาดของไวรัสโควิด-19 ในประเทศต่างๆ กับการเดินทางของชาวจีน ฝ่ายซ้ายจะบอกว่าโรคระบาดนี้เกิดขึ้นจากการที่มนุษย์เข้าไปรุกรานธรรมชาติบ้าง หรือบอกว่าระบบทุนนิยมที่มีความเป็นโลกาภิวัตน์ไร้พรมแดนโดยมีเมืองอู่ฮั่นเป็นฐานการผลิตสำคัญของอุตสาหกรรมได้นำพาโรคระบาดไปยังพื้นที่อื่นๆ บ้าง

“ประเด็นสุดท้ายที่เราต้องมาประเมินการเคลื่อนย้ายโควิด-19 ทำให้เราต้องกลับมาคิดว่า เราต้องจินตนาการถึงโลกยุคหลัง Post-Pandemic คือหลังการระบาดว่ามันจะเป็นอย่างไร บางประเทศก็อาจจะมีกระแสที่พูดอะไรบางอย่างแต่ไม่ทำอะไร แต่บางประเทศก็อาจเริ่มมีอะไรบางอย่าง เช่น การกลับมานิยมจักรยานในอินเดีย หรือการพูดว่าเศรษฐกิจเราพึ่งพาการท่องเที่ยวมากเกินไป แล้วมันจะต้องทำอย่างไร? ฉะนั้นในทางหนึ่ง โรคระบาดก็เป็นตัวชักชวนให้เรากลับมาประเมินการเดินทางหรือการเคลื่อนย้ายมันควรจะเป็นอย่างไร” อาจารย์ประเสริฐ กล่าวทิ้งท้าย

SCOOP@NAEWNA.COM