#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/653364

วันเสาร์ ที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2565, 02.00 น.

ไทยเป็นหนึ่งในประเทศที่ยานพาหนะส่วนบุคคลเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ดังที่มีผู้กล่าวว่ารถยนต์เหมือนปัจจัยที่ 5ต่อจากปัจจัย 4 อย่างอาหาร ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่มและยารักษาโรค โดยจำนวนยอดจดทะเบียนสะสมกับกรมการขนส่งทางบก ณ สิ้นปี 2564 มียอดจดทะเบียนรถยนต์นั่งส่วนบุคคลไม่เกิน 7 คน (รถเก๋ง) 10,854,640 คันรถยนต์บรรทุกส่วนบุคคล (รถกระบะ) 6,984,420 คันและจักรยานยนต์ (มอเตอร์ไซค์) ส่วนบุคคล อีก 21,685,858 คัน ด้วยเหตุที่ผู้คนมองว่า การมียานพาหนะส่วนบุคคลไว้ใช้นั้นสะดวกกว่าการใช้ระบบขนส่งสาธารณะ

แต่อีกด้านหนึ่ง ไทยก็เป็นประเทศที่มีความสูญเสียจากอุบัติเหตุบนท้องถนนสูงมากเสมอมา อาทิ รายงานขององค์การอนามัยโลก ในปี 2558 และปี 2561 ไทยมีผู้เสียชีวิตสูงเป็นอันดับ 2 และอันดับ 9 ของโลก ตามลำดับ อนึ่ง นอกจากอุบัติเหตุที่มีความสูญเสียรุนแรง อย่างการเสียชีวิต บาดเจ็บสาหัสหรือพิการทุพพลภาพแล้ว ยังมีอุบัติเหตุที่ไม่รุนแรง เช่น ไม่มีผู้ได้รับบาดเจ็บ หรือบาดเจ็บเล็กน้อยอีกมากมาย ซึ่งมักไม่เป็นคดีความเนื่องจากคู่กรณีตกลงกันได้แต่หากไม่เป็นเช่นนั้นอาจกลายเป็นข่าวใหญ่โต โดยเฉพาะหากมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในสังคม

ย้อนไปเมื่อวันที่ 30 เม.ย. 2565 เกิดผล แก้วเกิดทนายความชื่อดัง โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊คส่วนตัว อ้างอิงกรณีดารานักแสดงหนุ่มรายหนึ่งขับรถไปชนหญิงสาวที่ขี่มอเตอร์ไซค์ แล้วเกิดดราม่าเรื่องดาราหนุ่มต่อรองราคาค่ารักษาพยาบาลในเวลานั้น โดยเฉพาะประเด็นความเข้าใจว่า“ในเมื่อผู้บาดเจ็บมีประกันจ่ายค่ารักษาพยาบาลแล้ว ผู้ก่อเหตุก็ไม่จำเป็นต้องชดใช้อะไรอีก” ซึ่งจริงๆ แล้ว “เป็นความเข้าใจผิดๆ” โดย ทนายเกิดผล ยกคำพิพากษาของศาลในกรณีแบบเดียวกันมาเป็นตัวอย่าง อาทิ

“คำพิพากษาศาลฎีกา 2040/2539” สิทธิของโจทก์ที่ได้รับเงินทดแทนค่ารักษาพยาบาลจากบริษัทประกันภัยเป็นสิทธิตาม พ.ร.บ. คุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ พ.ศ. 2535 ส่วนสิทธิของโจทก์ที่จะได้รับเงินทดแทนค่าบริการทางการแพทย์จากจำเลย เป็นสิทธิตาม พ.ร.บ.ประกันสังคม พ.ศ. 2533 เมื่อเป็นสิทธิตามกฎหมายแต่ละฉบับ โดยโจทก์ต้องเสียเบี้ยประกันภัยและส่งเงินสมทบเข้ากองทุนสมทบแล้วแต่กรณีตามที่กฎหมายแต่ละฉบับกำหนดไว้

ซึ่งต้องชำระทั้ง 2 ทาง และ พ.ร.บ. ประกันสังคม พ.ศ. 2533 ไม่มีบทบัญญัติตัดสิทธิมิให้ได้รับเงินทดแทนตามกฎหมายอื่นมารับเงินทดแทนอีก จำเลยจึงยกเอาเหตุที่โจทก์ได้รับเงินทดแทน ค่ารักษาพยาบาลจากบริษัทประกันภัยมา แล้วมาอ้างเพื่อไม่จ่ายเงินค่าทดแทนตาม พ.ร.บ.ประกันสังคม พ.ศ. 2533 ให้แก่โจทก์หาได้ไม่ โจทก์จึงมีสิทธิได้รับเงินทดแทนค่าบริการทางการเเพทย์จากจำเลย

“คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 8467/2559” แม้โจทก์จะไม่ได้จ่ายค่ารักษาพยาบาลตามใบแจ้งค่ารักษาพยาบาลของโรงพยาบาล อันเนื่องจากการใช้สิทธิบัตรทอง 30 บาท ตาม พ.ร.บ.หลักประกันสุขภาพ พ.ศ. 2545 ซึ่งบุคคลทุกคนมีสิทธิได้รับการรักษาพยาบาลจากสถานบริการสาธารณสุขของรัฐโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย อันเป็นสิทธิของโจทก์ตามที่กฎหมายกำหนดให้ ไม่เกี่ยวกับความผิดของจำเลยที่ 1ผู้ทำละเมิด โจทก์จึงมีสิทธิเรียกร้องค่ารักษาพยาบาลได้

ในเวลาต่อมา ช่วงต้นเดือนพ.ค. 2565 ทนายเกิดผลอธิบายประเด็นนี้กับทีมงาน “นสพ.แนวหน้า” อีกครั้ง ว่าแม้ผู้ได้รับความเสียหายจะมีประกันอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นระบบสวัสดิการของรัฐ (เช่น สวัสดิการข้าราชการ, ประกันสังคม, บัตรทอง 30 บาท) หรือประกันชีวิตส่วนบุคคลที่ทำกรรมธรรม์ไว้ในการจ่ายค่ารักษาพยาบาล แต่กฎหมายก็ไม่ตัดสิทธิผู้เสียหายไปฟ้องละเมิดกับผู้ก่อเหตุ

“ชีวิตคนเรามันประเมินราคาไม่ได้อยู่แล้ว ไม่เหมือนกับราคาบ้าน ราคาทรัพย์สิน ซึ่งมันเรียกซ้ำไม่ได้ ฉะนั้นถ้าเราไปเสียค่ารักษาพยาบาลแล้วเราจ่ายเอง สำรองเงินไปก่อน เราก็เรียกได้ หรือมีคนอื่นสำรองเงินไปก่อนให้เรา โดยที่เราไม่เสียเงินสักบาท เราก็มีสิทธิ์ที่จะเรียกเอากับคนที่ทำละเมิดเราได้อยู่แล้ว เพราะกฎหมายบอกว่าเขาต้องรับผิดชอบ เพราะเขาเป็นต้นเหตุ เว้นเสียแต่ว่ามันมีการฟ้องซ้ำกัน เช่น ประกันภัยรถยนต์จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ผมเสร็จแล้ว ประกันภัยรถยนต์ก็ไปฟ้องซ้ำเอามูลเดียวกัน แบบนี้ยากหรือไม่ได้

ยกตัวอย่างผมไม่ใช้สิทธิ์ ผมให้ประกันไปฟ้องเองก็ได้ แต่อย่างบัตรทอง 30 บาท ประกันสังคม เขาไม่ฟ้องอยู่แล้วเพราะเป็นสวัสดิการที่เรามีสิทธิ์ได้รับ เราก็มีสิทธิ์ที่จะเรียกเอาค่ารักษาพยาบาลจากคนที่ทำละเมิดเราได้อยู่แล้ว เพราะกฎหมายรับรองให้ จะมาปฏิเสธบอกคุณไม่มีสิทธิ์เรียกนะ ประกันสังคมจ่ายแล้วไม่ได้” ทนายเกิดผล อธิบาย

ทนายเกิดผล ยังยกตัวอย่างอีกกรณีหนึ่ง ผู้ก่อเหตุถามผู้เสียหายว่าเหตุใดไม่ไปรักษาที่โรงพยาบาลของรัฐ เพื่อที่ค่ารักษาพยาบาลจะได้ถูกกว่าโรงพยาบาลเอกชน กรณีนี้ศาลชี้ว่าเป็นสิทธิ์ที่ผู้เสียหายจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตนเอง เพราะก่อนที่ผู้เสียหายจะได้รับบาดเจ็บนั้นก็ใช้ชีวิตอย่างปกติ ดังนั้นเมื่อมีผู้ทำให้ได้รับบาดเจ็บ ผู้เสียหายนั้นย่อมมีสิทธิ์ที่จะได้รับสวัสดิการอย่างที่ดีที่สุด ผู้กระทำละเมิดไม่มีสิทธิ์ไปห้ามหรือกบอกให้ใช้บริการสถานพยาบาลที่คุณภาพต่ำลงหรือมีราคาถูกลง

ประการต่อมา คดีอุบัติเหตุแบ่งตามความรุนแรงของผลที่เกิดขึ้น โดย ประมวลกฎหมายอาญา มีข้อกฎหมายที่เกี่ยวข้อง จากหนักสุดไปเบาสุด ดังนี้ “มาตรา 291”ผู้ใดกระทำโดยประมาท และการกระทำนั้นเป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสิบปี และปรับไม่เกินสองหมื่นบาท, “มาตรา 300” ผู้ใดกระทำโดยประมาท และการกระทำนั้นเป็นเหตุให้ผู้อื่นรับอันตรายสาหัส ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสามปี หรือปรับไม่เกินหกพันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ, “มาตรา 390” ผู้ใดกระทำโดยประมาท และการกระทำนั้นเป็นเหตุให้ผู้อื่นรับอันตรายแก่กายหรือจิตใจ ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งเดือนหรือปรับไม่เกินหนึ่งพันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

ทนายเกิดผล อธิบายเพิ่มเติมในส่วนนี้ ว่า อุบัติเหตุบนท้องถนนถือเป็นคดีจราจร และคดีจราจรนั้นรัฐเป็นผู้เสียหาย ดังนั้นเมื่อเกิดอุบัติเหตุบนท้องถนนขึ้น ตำรวจในฐานะเจ้าพนักงานต้องดำเนินการไปตามขั้นตอนของกฎหมายไม่ว่าจะมีคู่กรณีหรือมีการแจ้งความหรือไม่ก็ตาม ทั้งนี้ หากเป็นอุบัติเหตุที่ความเสียหายไม่รุนแรง ซึ่งจะอยู่ในหมวดความผิดลหุโทษ(เช่น มาตรา 390) กฎหมายเปิดช่องให้สามารถลงโทษเปรียบเทียบปรับในชั้นตำรวจได้ หากคู่กรณีทั้ง 2 ฝ่ายยินยอมตกลงร่วมกัน แต่หากตกลงกันไม่ได้ก็จะต้องส่งต่อไปให้ศาลพิจารณา

แต่หากเป็นอุบัติเหตุที่มีความเสียหายรุนแรง ตั้งแต่บาดเจ็บสาหัสไปจนถึงเสียชีวิต (มาตรา 300, มาตรา 291)ซึ่งไม่ใช่หมวดความผิดลหุโทษ กฎหมายกำหนดให้ต้องดำเนินคดีไปถึงชั้นศาล แม้คู่กรณีทั้ง 2 ฝ่ายจะตกลงกันได้เป็นที่เรียบร้อยก็ไม่สามารถยอมความได้ โดยการตกลงชดใช้ค่าเสียหายเป็นเรื่องทางแพ่ง ส่วนทางอาญา ผู้เสียหายอาจแถลงต่อศาลว่าไม่ติดใจและขอให้ลงโทษจำเลยสถานเบาได้

“อุบัติเหตุก็คืออุบัติเหตุ มันไม่ได้เกิดจากเจตนา เมื่อเราไม่มีเจตนาก็ลงมาคุยกันว่ามันเกิดอุบัติเหตุ มันเกิดขึ้นได้ พูดกันได้ อย่าใช้อารมณ์ ใครผิดใครถูกก็ว่าไปตามกระบวนการทางกฎหมาย ถ้ายังมีข้อสงสัยอยู่ ไม่ต้องใช้อารมณ์หรอก ก็ต้องให้ตำรวจเขาดำเนินการชี้ขาดไปตามพยานหลักฐาน ถ้าเราไม่เชื่อว่าตำรวจเป็นกลาง ตำรวจชี้ผิดแต่เราบอกว่าเราถูก เราก็สามารถปฏิเสธแล้วไปต่อสู้ในศาลได้ไม่จำเป็นต้องเพิ่มประเด็นให้มันเกิดความยุ่งยาก ถ้ามีประกันเรียกประกัน ถ้าไม่มีก็ใจเย็นๆ คุยกัน ต้องใจเย็นๆ ตั้งสติ” ทนายเกิดผล กล่าว

ทนายเกิดผล ยังฝากทิ้งท้ายด้วยว่า 1.ผู้ขับขี่ยานพาหนะต้องรู้กฎจราจร การรู้กฎจราจรทำให้รู้ว่าเมื่อเกิดเหตุขึ้นใครเป็นฝ่ายผิดหรือถูก เช่น ทางเอก ทางโททางแยก ทางร่วม ความเร็ว ระยะห่าง ฯลฯ แล้วการพูดคุยตกลงกันจะง่ายขึ้น ซึ่งผู้ขับขี่ยานพาหนะต้องมีความรู้พื้นฐานอยู่แล้วเพราะสอบใบขับขี่มาได้ 2.ผู้ขับขี่ยานพาหนะต้องมีจิตสำนึกในการใช้รถใช้ถนนร่วมกับคนอื่นๆ ต้องไม่ลืมว่าเราไม่ได้ใช้ถนนเพียงคนเดียว แต่มีคนอื่นๆ อีกมากมาย ดังนั้นต้องใช้ความระมัดระวัง ไม่ใช่มุ่งแต่จะไปตามใจตนเองอย่างเดียวสุดท้ายก็อาจเกิดอุบัติเหตุขึ้น และ 3.ควบคุมสติอย่าใช้อารมณ์ หากเกิดปัญหาก็มาคุยกัน เพราะเป็นเรื่องของอุบัติเหตุ

หรือหากมีผู้บาดเจ็บ-เสียชีวิตก็ว่าไปตามกระบวนการ!!!

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/652891

วันพฤหัสบดี ที่ 12 พฤษภาคม พ.ศ. 2565, 02.00 น.

เป็นที่ทราบกันดีว่า “ถนนเมืองไทยขึ้นชื่อเรื่องความอันตราย” จากสถิติอุบัติเหตุที่อยู่อันดับต้นๆ ของโลกเสมอมา ตามรายงานขององค์การอนามัยโลก (WHO) อย่างไรก็ตาม ที่ผ่านมาเมื่อพูดถึงปัญหาอุบัติเหตุบนท้องถนน มักพุ่งเป้าไปที่พฤติกรรมการขับขี่ของคน ในขณะที่อีก 2 ปัจจัยอย่างยานพาหนะ รวมถึง “สภาพถนน” ซึ่งสำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันไม่ค่อยถูกพูดถึงมากนัก แม้กระทั่งเมืองหลวงอย่าง กรุงเทพมหานคร (กทม.) ก็พบปัญหาไม่น้อย

ธนดล ภัควพล อายุ 26 ปี พนักงานเอกชน เป็นคนหนึ่งที่ขี่มอเตอร์ไซค์ไป-กลับที่ทำงานทุกวัน กล่าวว่า ความปลอดภัยในการขับขี่รถบนถนนในกรุงเทพฯ นั้นน้อยมากทั้งเรื่องถนนที่ไม่สะดวก หยาบ และอันตราย บวกกับการขับขี่รถของคนในกรุงเทพฯ ก็ไม่ค่อยจะระวังกันเท่าไหร่ ทั้งฝ่าไฟแดงหรือการเปลี่ยนเลนกะทันหัน ซึ่งเป็นกันทั้งรถมอเตอร์ไซค์และรถยนต์ จึงรู้สึกว่ามีอันตรายพอสมควร

“สำหรับถนนในต่างจังหวัดไม่ค่อยจะต่างกับถนนกรุงเทพฯมากสักเท่าไหร่ แต่ในต่างจังหวัดถ้าเป็นในเมืองถนนจะดีกว่ากรุงเทพฯ ไม่ค่อยมีหลุม-บ่อ หรือคลื่นให้เห็น หรือพบเจอเท่าในกรุงเทพฯทั้งที่เป็นเมืองหลวง เมืองที่ควรเจริญในทุกด้านแต่กลับแก้ปัญหาเรื่องถนนไม่จบสิ้น ดังนั้น เมื่อใกล้จะเลือกตั้งแล้วจึงอยากฝากถึงผู้ว่าฯ คนใหม่ที่จะเข้ามาบริหาร อยากให้ปรับแก้เรื่องที่ถนนมันเป็นหลุมเป็นบ่อที่ไม่มีความสม่ำเสมอกัน เพราะมันอันตรายมากถ้าขับมาด้วยความเร็ว และยังมีเศษตะปูหรืออะไรต่างๆ ที่ตกอยู่ที่พื้นพอขับรถผ่านไปยางจะแตกบ่อยๆ”ธนดล กล่าว

ธนดล ยังกล่าวอีกว่า อยากให้ถนนไม่มีน้ำขังเวลาฝนตก อยากให้ปรับแบบไม่ต้องมีคลื่น ซึ่งถนนกรุงเทพฯ ชอบมีลูกคลื่น เป็นอันตรายต่อรถคนขับและคนซ้อน และที่สำคัญปัญหาการคมนาคมที่อยากให้แก้ ด้วยค่าเดินทางแสนแพงสวนทางกับรายได้ที่ได้รับ เมื่อคำนวณค่าเดินทางรถโดยสารกับรถส่วนตัวที่ไม่ต่างกันมาก ทำให้คนส่วนใหญ่เลือกใช้รถส่วนตัวมากกว่าก่อให้เกิดปัญหารถติดตามมา หากปรับแก้ค่าโดยสารและทำคมนาคมดีขึ้น คาดว่าคนจะหันใช้บริการรถโดยสารมากกว่ารถส่วนตัวแน่นอน

เช่นเดียวกับ ภิรมย์ จันทร์สุระคนธ์ ซึ่งขับรถไปทำงานและทำธุระต่างๆ ทั้งในกรุงเทพฯ และต่างจังหวัดอยู่บ่อยครั้งตั้งข้อสังเกตว่า สภาพถนนต่างจังหวัดค่อนข้างสะอาด มีเส้นแบ่งการจราจรที่ชัดเจน มีป้ายจราจรคอยเตือนตามแยกต่างๆ รวมถึงบริเวณทางโค้งหรือจุดเสี่ยงเกิดอุบัติเหตุ และโดยส่วนใหญ่ถนนมีความร่มรื่นด้วยต้นไม้ขนาดเล็กและขนาดกลาง ที่ปลูกประดับทั้งสองข้างทาง และเกาะกลางถนนโดยมีเจ้าหน้าที่แต่ละเขตรับผิดชอบ ดูแลตัดแต่งกิ่งให้สวยงามไม่กีดขวางการจราจรทำให้ปลอดภัยแก่ผู้ใช้รถใช้ถนน สร้างความสวยงามให้ถนนเส้นนั้นๆ

ซึ่งจะแตกต่างจากถนนในกรุงเทพฯ ที่มีการจราจรแออัด ทั้งคนและรถยนต์ สาเหตุนี้เข้าใจได้เพราะมีประชากรอยู่มาก แต่ยิ่งเป็นเขตชุมชนที่มีประชากรอยู่หนาแน่น ก็ยิ่งต้องดูแลเรื่องถนนหนทาง รวมถึง ป้ายและสัญญาณเตือนไฟจราจรต่างๆ ตามแหล่งชุมชน เพื่อให้เกิดความปลอดภัยสูงสุดรวมถึงต้องคอยกวดขันเรื่องวินัยจราจร แก่ผู้ใช้รถใช้ถนนทุกกลุ่มเป้าหมาย ทั้งผู้ขับรถยนต์เอง และ ประชาชนที่เดินทางเท้า

“ตัวอย่างเช่น ทางม้าลาย ควรจะปรับปรุงทาสีให้มีเส้นทางม้าลายให้ชัดเจนทั้งย่านชุมชนและตามตรอกซอกซอย รวมถึงทางโค้ง ทางอันตรายต่างๆ ทั้งทางยกระดับและทางราบ ควรมีการแจ้งเตือนผู้ขับรถยนต์ นอกจากนี้ ถนนควรมีความสะดวก สะอาด ปลอดภัยเพราะท่านผู้ว่าราชการกรุงเทพฯ เป็นพ่อเมืองเป็นความหวังเดียวที่จะช่วยเหลือประชาชนให้กินดี อยู่ดี มีสุขได้ปลอดภัย นั่นเอง จึงอยากขอฝากถึงผู้ว่าราชการกรุงเทพฯคนใหม่ ที่กำลังจะเข้ามารับตำแหน่งในเร็ววันนี้ ให้ช่วยดูแลเรื่องการจราจร รวมถึงการบังคับใช้กฎหมายจราจร รวมถึงผู้กระทำความผิดอย่างเข้มงวดมากกว่านี้ สังเกตได้จากการเกิดเหตุบนท้องถนนอย่างที่ผ่านๆ มา” ภิรมย์ กล่าว

ด้าน ผศ.ดร.ศิรดล ศิริธร อาจารย์คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล อธิบายการก่อสร้างและซ่อมแซมถนน ว่า ถนนมีด้วยกัน 2 แบบ คือ 1.ถนนคอนกรีต ข้อดีคือมีความทนทานสูง ไม่ต้องซ่อมแซมบ่อยๆ เหมาะสมกับถนนที่มีปริมาณการจราจรหนาแน่น แต่ข้อเสียคือราคาแพง และแม้จะไม่ต้องซ่อมแซมบ่อย แต่เมื่อจะซ่อมแซมก็มีขั้นตอนยุ่งยาก เนื่องจากต้องตัดแผ่นคอนกรีตแล้วยกออก มีการเทปูนประสาน ไม่ต่างจากการก่อสร้างอาคาร กับ 2.ถนนยางมะตอยหรือแอสฟัลต์ (Asphalt) ข้อดีคือมีราคาไม่แพง ส่วนข้อเสียคือความทนทานน้อยกว่าถนนคอนกรีต

จึงนิยมใช้เป็นถนนสายรอง รวมถึงแพน้ำ ซึ่งกรุงเทพฯ หรือแม้แต่ประเทศไทยในภาพรวม ถนนมีโอกาสเจอน้ำท่วมได้ง่าย ถนนยางมะตอยเมื่อน้ำซึมลงไปจะไปเซาะชั้นดินที่อยู่ด้านล่างออก ถนนจึงเกิดรอยแตกและทรุดตัวลง จนกลายเป็นหลุมบ่อในที่สุด ส่วนการซ่อมแซมหากทำแบบละเอียดก็ต้องตรวจสอบว่าน้ำเข้าไปทางไหนแล้วก็ปิดทางนั้น แต่ไม่ว่าจะเป็นถนนคอนกรีตหรือถนนยางมะตอย ข้อจำกัดคือ “ผู้ใช้รถใช้ถนนรอนานไม่ไหว” ทำให้ผู้ทำหน้าที่ซ่อมแซมถนนไม่อาจทำงานแบบประณีตได้ แม้การเร่งเปิดการจราจรจะมีคำถามเรื่องความปลอดภัยก็ตาม

“..ปิดถนนซ่อม ปิดนานขนาดไหน ปิดไม่ไหว เราก็เลยใช้วิธีเอายางมะตอยหรือแอสฟัลต์มาช่วยในการซ่อม แทนที่จะซ่อมดีๆ ทีเดียว เราก็จะซ่อมแบบชั่วคราว มันก็จะมีเทคนิคต่างๆ ในการซ่อม เอายางมะตอยมาอุดตามรอยที่มันแตก หรือไม่ก็ผสมยางมะตอยร้อนมาโปะเอาไว้ อะไรทำนองนั้น มันก็จะมีหน้าตาแบบนี้ หรือไม่บางทีก็เอายางมะตอยมาราดทับตัวคอนกรีตเข้าไปอีกทีหนึ่ง ทีนี้ยางมะตอยแป๊บเดียวมันก็แห้ง มันก็เปิดใช้ได้เลยแต่การทำแบบนั้นมันก็เหมือนเป็นการทำชั่วคราว แต่เราทำกันจนเหมือนเป็นวิธีการทำโดยถูกต้องกันไปแล้ว..

..ถ้าทำดีๆ มันต้องมานั่งดูว่าน้ำมันเข้าไปอย่างไร มันจะต้องไปบล็อกน้ำ ต้องไปอะไรพวกนี้ ซึ่งก็อีกนั่นแหละ เราก็จะหงุดหงิดหน่อยเวลาที่มันใช้เวลานานๆ เลย เขาก็จะใช้อย่างนี้ เอาแอสฟัลต์กลบ ทีนี้มันก็จะมีเทคนิคหลายๆ เทคนิค ถ้ามันเป็นหนักก็จะต้องทำซีล (Seal-ปิดผนึก) แบบหนึ่ง ถ้ามันเป็นน้อยๆ ก็ทำซีลอีกแบบหนึ่ง ซีลก็คือเหมือนเอาแอสฟัลต์ไปอุดรอยตามที่ต่างๆ เป็นเหตุผลที่ทำไมเราจะเห็นแปะๆ ไป จริงๆ หลักๆ มันคือวิธีการทำให้เร็ว เพื่อสามารถเปิดถนนให้ใช้ได้เร็วที่สุด..” ผศ.ดร.ศิรดล อธิบายการซ่อมถนนทั้ง 2 ประเภท

อนึ่ง ผศ.ดร.ศิรดล ยังกล่าวถึง “สภาพถนนที่ไม่เอื้อให้ผู้ขับขี่มอเตอร์ไซค์ปฏิบัติตามกฎจราจรได้” เช่น ถนนสายหลักที่ต้องใช้สะพานกลับรถ ขณะเดียวกัน ถนนซอยย่อยๆ
ก็ไม่เชื่อมต่อกันอย่างสมบูรณ์ เป็นที่มาของพฤติกรรมการขับขี่ย้อนศรทั้งบนถนนและขึ้นบนทางเท้า เพราะระยะทางไปถึงสะพานกลับรถอยู่ไกลเมื่อเทียบกับการย้อนศร จึงเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่น่าคิดว่าจะแก้ไขอย่างไร

ทั้งนี้ ยังไม่รวมถึงอำนาจหน้าที่ก่อสร้าง ซ่อมแซม และบริหารจัดการถนน ซึ่งคาบเกี่ยวหลายหน่วยงาน ไม่ใช่เฉพาะองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น (เช่น กรุงเทพมหานคร) เพียงหน่วยงานเดียว ก็เป็นอีกข้อจำกัดสำคัญ ในการทำให้โครงข่ายถนนในไทยสะดวกและปลอดภัย!!!

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/650667

วันอาทิตย์ ที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2565, 06.00 น.

เวียนมาอีกปีกับ “วันแรงงาน” วันที่ 1 พฤษภาคม ของทุกปี ซึ่ง “ค่าจ้างที่สอดคล้องกับค่าครองชีพ” เป็นหนึ่งในประเด็นที่มีการเรียกร้องอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะในปัจจุบันที่ราคาสินค้าต่างๆ เพิ่มสูงขึ้น ซึ่งเมื่อช่วงปลายเดือน เม.ย. 2565 มีการจัดเวทีเสวนา “ก้าวต่อไปในการแก้ปัญหาค่าครองชีพและยกระดับค่าจ้างสูง” โดยคณะกรรมาธิการ (กมธ.) แรงงาน สภาผู้แทนราษฎร เรื่องนี้ก็ถูกนำมาพูดคุยกันอีกครั้ง

สุเทพ อู่อ้น สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร (สส.) บัญชีรายชื่อ พรรคก้าวไกลในฐานะประธาน กมธ.แรงงาน สภาผู้แทนราษฎร กล่าวว่า คนทำงานในโรงงานหากจะมีรายได้เพียงพอก็ต้องทำงานล่วงเวลา (โอที-OT) เห็นได้ผู้สมัครงานมักถามกับบริษัทคือมีโอทีให้ทำหรือไม่ ถ้าไม่มีก็ขอไปทำงานที่บริษัทอื่นดีกว่า เห็นได้ชัดเจนว่าลำพังรายได้จากค่าจ้างขั้นต่ำไม่เพียงพอต่อการดำรงชีพ จึงพยายามผลักดันให้ค่าจ้างแรงงานสอดคล้องกับค่าครองชีพ

ซึ่งปัจจุบันหลักเกณฑ์การตั้งค่าจ้างขั้นต่ำในไทย อยู่บนหลักคิดว่า“ค่าจ้าง 1 คน เพื่อเลี้ยงคน 1 คน” หรือหมายถึงแรงงานทำงานเพื่อเลี้ยงตนเองเพียงคนเดียว อีกทั้งยังมีการไปกำหนดเพดานไว้ว่าห้ามปรับค่าจ้างขั้นต่ำสูงเกินร้อยละ 3 ซึ่งมีที่มาจากกรณีการปรับค่าจ้างขั้นต่ำแบบก้าวกระโดดขึ้นมาเป็น 300 บาท/วันในยุคสมัยหนึ่ง ทำให้ค่าจ้างไม่สอดคล้องกับค่าครองชีพ แต่อีกด้านหนึ่ง รัฐบาลก็ต้องหามาตรการมาช่วยเหลือผู้ประกอบการ โดยเฉพาะขนาดกลาง-ขนาดย่อม (SME) ที่ได้รับผลกระทบจากการปรับค่าจ้างแรงงานด้วย

“เรื่องค่าจ้างผมบอกว่ามีความจำเป็นจะต้องปรับ ถามว่าแล้วถ้าเกิดให้ได้ตามหลักสากล ก็ต้องเริ่มตั้งแต่ปีนี้ตามที่มีการนำเสนอ ที่เลี้ยงชีพได้ 1 คน มีการสนับสนุนจากภาครัฐเพื่อช่วยเหลือสถานประกอบการเพื่อให้เดินได้ในเรื่องของการจ่ายค่าจ้าง พอในปีที่ 2 ปีที่ 3 มันก็ต้องเป็น Timing (จังหวะ) เวลาที่ขยับไปในเรื่องของการที่จะต้องมีมาตรฐานการได้รับค่าจ้างที่จะเลี้ยงดูครอบครัวได้มากกว่า 1 เป็น 2 เป็น 3 นั่นคือสิ่งที่ควรจะเป็นในอนาคต เพราะไม่เช่นนั้นแล้ว ตอนนี้คนทำงานทำไมถึงไม่มีลูก หรือมีลูกน้อยลง เพราะมีลูก1 คนจนไป 7 ปี” สุเทพ กล่าว

เสียงสะท้อนภาคแรงงาน ชาลี ลอยสูง รองประธานกรรมการสมานฉันท์แรงงานไทย (คสรท.) ซึ่งในปีนี้เรียกร้องค่าจ้างขั้นต่ำที่แรงงานควรได้รับไว้ที่ 492 บาท/วัน กล่าวว่า ในยุคที่รัฐบาลมีนโยบายขึ้นค่าจ้างขั้นต่ำเป็น 300 บาท/วัน มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์จากฝ่ายผู้ประกอบการเสมอว่าจะทำให้กิจการอยู่ไม่ได้ แต่ในความเป็นจริง ภายหลังจากการปรับค่าจ้างขั้นต่ำในแนวทางดังกล่าว ฝ่ายผู้ประกอบการก็ได้ประโยชน์จากมาตรการลดภาษี

จากเดิมที่ร้อยละ 30 ของผลกำไรต้องส่งเข้ารัฐ ก็เหลือเพียงร้อยละ 20 เท่านั้น และยังคงอยู่ในอัตราดังกล่าวมาจนถึงปัจจุบัน อนึ่ง ในปี 2560 มีการสำรวจค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันพบว่า ค่าอาหาร 3 มื้อ จะอยู่ที่เฉลี่ย 219 บาท/คน/วัน ยังไม่รวมค่าเดินทางและอื่นๆ นำมาสู่ข้อเรียกร้องให้ปรับค่าจ้างขั้นต่ำเป็น 492 บาท/วัน และเป็นการเรียกร้องหลังจากอดทนรอในช่วงสถานการณ์โรคระบาดโควิด-19 ซึ่งเข้าใจผลกระทบฝั่งผู้ประกอบการ

“เราก็ได้ดูในส่วนของกระแสจากสังคมด้วย ก็ปรากฏว่ากระแสสังคมก็ได้มีการตอบรับขึ้นมา เพราะมันเดือดร้อนด้วยกันจริงๆ เงินตัวนี้ถึงได้มามันก็ยังไม่พอเพียง รัฐบาลได้มีการเข้าไปใช้ในเรื่องของมาตรการช่วยปัญหาเฉพาะหน้า ช่วยได้เฉพาะหน้าในเรื่องของจะไปทำเศรษฐกิจ แต่ถ้าเกิดจะทำให้มันช่วยเหลือให้เศรษฐกิจมันเกิดขึ้นอย่างยั่งยืนและระยะยาว มันจะต้องมีการไปปรับค่าจ้างให้คนงาน เพราะคนงานเป็นเฟืองหนึ่งตัวซึ่งมันจะต้องหมุนเศรษฐกิจ เพราะแรงงานได้เงินมาก็มีการไปจับจ่ายใช้สอยทุกวัน” ชาลี กล่าว

มุมมองภาควิชาการ รศ.ดร.กิริยา กุลกลการ อาจารย์คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ กล่าวว่า การแก้ไขปัญหาค่าครองชีพสูงขึ้นด้วยการขึ้นค่าจ้างขั้นต่ำ ด้านหนึ่งดีต่อแรงงาน เป็นการเพิ่มรายได้ของแรงงานทักษะต่างๆ โดยตรง แต่อีกด้านหนึ่งภาระต้นทุนก็จะไปตกอยู่กับผู้ประกอบการโดยเฉพาะในกิจการที่ใช้แรงงานเข้มข้น อีกทั้งยังยิ่งทำให้เงินเฟ้อสูงขึ้นด้วย

ถึงกระนั้น การให้สิทธิประโยชน์ต่างๆ กับผู้ประกอบการเพื่อกระตุ้นการลงทุนโดยหวังให้มีการจ้างงานเพิ่มขึ้น เมื่อผู้คนมีงานทำก็จะมีรายได้ไปจับจ่ายใช้สอย ในความเป็นจริงก็ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าผลประโยชน์จะไปถึงแรงงาน ซึ่งที่ผ่านมามักจะอยู่กับผู้ประกอบการเสียมากกว่า เช่น มีการลงทุนเพิ่มขึ้นจริง แต่เป็นการลงทุนซื้อเครื่องจักรและเทคโนโลยีมาใช้แทนแรงงานคน

นอกจากนี้ยังมีมาตรการอื่นที่รัฐอาจช่วยได้ในระยะสั้น เช่น อุดหนุนส่วนต่างค่าจ้างขั้นต่ำที่ผู้ประกอบการจ่าย อาทิ หากต้องการให้แรงงานได้ค่าจ้างขั้นต่ำ 492 บาท/วัน ปัจจุบันผู้ประกอบการจ่ายอยู่แล้ว 300 บาท/วัน ส่วนที่เหลือรัฐก็เติมเข้าไป เป็นต้น ซึ่งช่วยเพิ่มโอกาสของกลุ่มแรงงานทักษะต่ำในการมีงานทำ หรือการอุดหนุนค่าครองชีพ ซึ่งรัฐก็ทำอยู่แล้ว อาทิ โครงการคนละครึ่ง แต่ก็จะเป็นมาตรการเพียงชั่วคราว

“การแก้ปัญหาที่ยั่งยืน ประเทศไทยต้องมุ่งสู่การผลิตที่มีมูลค่าเพิ่มสูง แล้วก็มีนวัตกรรมที่เป็นของตัวเอง ถ้าเรามี Margin (ส่วนเกิน) ตรงนั้นเยอะเราก็ตัดแบ่งให้แรงงานได้เยอะ แต่ถ้าเรายังรับจ้างผลิตอะไรถูกๆ อยู่ เราก็กดดันผ่านตัวแรงงานนี่ละ ก็เป็นแรงงานต้นทุนต่ำๆ เราก็ไม่สามารถยกขบวนของประเทศไทยขึ้นไปในระดับสูงได้ ทุกคนก็จะถูกกดให้ต่ำอยู่อย่างนี้” อาจารย์กิริยา กล่าว

ขณะที่ ศาสตราภิชาน แล ดิลกวิทยรัตน์ ที่ปรึกษาศูนย์พัฒนาแรงงานและการจัดการ คณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย กล่าวว่า ในวิชาเศรษฐศาสตร์ มองแรงงานเป็นปัจจัยการผลิตและต้นทุนการผลิตประเภทหนึ่งดังนั้นหากต้องการผลกำไรก็ต้องกดต้นทุน หรือก็คือหากต้องการให้เศรษฐกิจขยายตัวก็ต้องควบคุมค่าจ้างแรงงานซึ่งเป็นต้นทุน “ประเทศที่ดีในสายตานักลงทุนคือประเทศที่ค่าแรงถูก” เช่น ปัจจุบันที่มีข่าวนักลงทุนย้ายฐานการผลิตไปประเทศเวียดนาม เพราะค่าจ้างแรงงานที่นั่นยังค่อนข้างต่ำ

แต่ในทางตรงข้าม แรงงานนั้นมองตนเองว่าเป็นคนไม่ใช่วัตถุ “การที่แรงงานเรียกร้องค่าจ้างก็เพื่อให้สามารถค้ำจุนความเป็นคนไว้ได้” ซึ่งนำไปสู่ข้อเสนอให้เปลี่ยนจากค่าจ้างขั้นต่ำ (Minimum Wage) เป็นค่าจ้างที่สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ (Living Wage) หรือค่าจ้างขั้นต่ำที่อยู่ได้อย่างเป็นมนุษย์ (Minimum Living Wage) โดยมนุษย์เป็นสัตว์สังคม รายได้จึงไม่ได้หมายถึงเพียงค่าอาหาร 3 มื้อเพื่อต่อลมหายใจ แต่หมายถึงความสามารถในการดูแลครอบครัวตลอดจนคนรอบข้าง เห็นได้จากการสมทบทุนสนับสนุนญาติสนิทมิตรสหายในโอกาสต่างๆ

“ผมว่ามาถึงวันนี้ เราต้องกลับไปทบทวนว่ากระบวนการกำหนดค่าจ้างขั้นต่ำก็ดี เกณฑ์ในการกำหนดค่าจ้างขั้นต่ำก็ดี แม้แต่นิยามการกำหนดค่าจ้างขั้นต่ำที่บอกว่าคือค่าจ้างที่นายจ้างมีปัญญาจ่าย มันควรเปลี่ยนไปเป็นค่าจ้างขั้นต่ำที่ลูกจ้างอยู่ได้อย่างคนหรือเปล่า?” อาจารย์แล ฝากทิ้งท้าย

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/650504

วันเสาร์ ที่ 30 เมษายน พ.ศ. 2565, 02.00 น.

เมื่อเร็วๆ นี้ สำนักงานคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ (กสม.) ร่วมกับคณะกรรมาธิการ (กมธ.) สิทธิมนุษยชน สิทธิเสรีภาพและการคุ้มครองผู้บริโภค วุฒิสภา จัดเวทีสาธารณะหัวข้อ “สิทธิชุมชนในเขตป่าอนุรักษ์ตามพระราชบัญญัติอุทยานแห่งชาติ พ.ศ. 2562 และพระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พ.ศ. 2562” โดยเป็นการจัดงานแบบผสมผสาน ระหว่างการจัดประชุมที่ห้อง 406-407 ชั้น 4 สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา อาคารรัฐสภา ย่านเกียกกาย กรุงเทพฯ พร้อมกับเปิดให้เข้าร่วมประชุมทางออนไลน์ผ่านโปรแกรม Zoom

ในงานดังกล่าว ศยามล ไกยูรวงศ์ กรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ สรุปข้อเสนอแนะเกี่ยวกับร่างกฎหมายลำดับรอง หรือกฎหมายลูกที่กำลังจะออกโดยอาศัยอำนาจตาม พ.ร.บ. ทั้ง 2 ฉบับข้างต้น ดังนี้ 1.การร่างกฎหมายควรใช้หลักคิดเอาชุมชนเป็นตัวตั้ง เพราะชุมชนที่อยู่ในพื้นที่อุทยานมีความหลากหลาย เช่น ชุมชนในป่า ชุมชนในทะเล วัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์แต่ละกลุ่ม ดังนั้นจึงต้องให้แต่ละชุมชนมีส่วนร่วมในการจัดการพื้นที่

2.การบริหารจัดการพื้นที่ควรใช้กลไกคณะกรรมการชุมชนเป็นหลัก ซึ่งประกอบด้วย ตัวแทนชุมชนที่อยู่ในพื้นที่อนุรักษ์ องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น (อปท.) ราชการส่วนท้องที่ และหัวหน้าอุทยานหรือหัวหน้าเขตห้ามล่าสัตว์ป่าซึ่งมีหน้าที่ดูแลพื้นที่อนุรักษ์ ตั้งเป็นคณะกรรมการบริหารจัดการพื้นที่อนุรักษ์ คณะกรรมการนี้จะมีอำนาจหน้าที่กำหนดคุณสมบัติของผู้มีสิทธิอยู่อาศัยหรือทำกินในพื้นที่ วางแผนงานการใช้ประโยชน์พื้นที่ กำหนดรูปแบบวิธีการ (เช่น การก่อสร้าง) ติดตามประเมินผล และงานอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง

“จริงๆ ตอนนี้อุทยานแห่งชาติเขามีกลไกอันหนึ่งที่สร้างการมีส่วนร่วมของประชาชน ที่เรียกว่าคณะกรรมการที่ปรึกษาพื้นที่คุ้มครอง (Protected Area Committee : PAC) อันนี้เป็นกลไกที่มีอยู่แล้ว แต่กลไกพื้นที่ของอุทยานแห่งชาติเรามีข้อเสนอเพิ่มเติมให้มีองค์ประกอบจากส่วนราชการ ภาคประชาสังคม และจังหวัด คณะกรรมการทั้งหมดไม่เกิน 25 คน

ตัว PAC นี้มีความสำคัญ เพราะเหมือนกับให้คนในจังหวัดได้มีส่วนร่วม คือไม่ใช่เฉพาะคนที่อยู่ในป่าอนุรักษ์ แต่คนนอกเขตป่าอนุรักษ์ในจังหวัด ว่าพื้นที่อนุรักษ์ตรงนี้เราจะดูแลร่วมกัอย่างไร เหมือนเป็นที่ปรึกษาให้คณะกรรมการชุมชน ซึ่งเราอยากจะใช้กลไก PAC ที่อุทยานมีอยู่แล้วมาดำเนินการให้เต็มรูปแบบ” ศยามล กล่าว

3.ให้ความสำคัญกับวิถีชีวิตของกลุ่มชาติพันธุ์ ซึ่งปัจจุบันมีมติคณะรัฐมนตรี (ครม.) รองรับไว้อยู่แล้ว เช่น มติ ครม. วันที่ 2 มิ.ย. 2553 เรื่อง แนวนโยบายในการฟื้นฟูวิถีชีวิตชาวเล และมติ ครม. วันที่ 3 ส.ค. 2553 เรื่องแนวนโยบายในการฟื้นฟูวิถีชีวิตชาวกะเหรี่ยง โดยมติ ครม. ทั้ง 2 เรื่อง สาระสำคัญคือมุ่งคุ้มครองวิถีชีวิตของกลุ่มชาติพันธุ์ จึงต้องนำมาใช้ให้สอดคล้องกับหลักสิทธิชุมชน

4.ไม่ควรตัดสิทธิ์การใช้ประโยชน์ทันทีที่ครบตามห้วงเวลาที่กฎหมายกำหนด โดย พ.ร.บ. ข้างต้น กำหนดให้ประชาชนใช้พื้นที่ได้ครั้งละ 20 ปี หากจะใช้ต่อต้องทำเรื่องขออนุญาตกันใหม่ ทั้งที่ชุมชนอยู่ในพื้นที่มาอย่างต่อเนื่องยาวนาน แต่ควรเปลี่ยนมาใช้กระบวนการติดตามประเมินผลทุกๆ 3 ปีเพื่อเฝ้าระวังพฤติกรรมที่เป็นการทำลายทรัพยากรในพื้นที่อนุรักษ์ เช่น บุกรุกทำลายป่า หากตรวจพบก็สามารถเพิกถอนสิทธิการใช้ประโยชน์ได้ทันที

5.ไม่ควรกำหนดคำว่า “ผู้ยากไร้” ไว้ในกฎหมายว่าด้วยคุณสมบัติผู้มีสิทธิใช้ประโยชน์ เพราะนิยามของคำนี้แต่ละหน่วยงานมีความแตกต่างกันไปและไม่สามารถหาข้อสรุปร่วมกันได้ แต่ควรให้คณะกรรมการชุมชนแต่ละแห่งเป็นผู้พิจารณา 6.ไม่ควรกำหนดเฉพาะ “ผู้มีสัญชาติไทย” เท่านั้นที่ใช้ประโยชน์ได้ เนื่องจากปัจจุบันชุมชนที่อยู่ในพื้นที่ป่าจำนวนมาก ผู้อยู่อาศัยหลายรายยังอยู่ระหว่างกระบวนการพิสูจน์สัญชาติ

7.ไม่ควรตัดสิทธิ์ในการยื่นขอใช้ประโยชน์กับผู้ที่เคยถูกคำสั่งหรือคำพิพากษาตามกฎหมายเดิมให้ออกจากพื้นที่ เพราะเจตนารมณ์ของกฎหมายใหม่ต้องการแก้ไขปัญหาคนอยู่กับป่า ซึ่งที่ผ่านมาแม้จะมีชุมชนถูกเพิกถอนสิทธิการอยู่อาศัย แต่ชุมชนก็ยังคงตั้งอยู่ ณ จุดเดิมไม่ได้ย้ายไปไหน อีกทั้งการตัดสิทธิ์อาจทำให้มีคนใช้วิธีไปบุกรุกพื้นที่ป่าแห่งใหม่ กลายเป็นปัญหาที่ภาครัฐต้องตามไปแก้อีก เมื่อกฎหมายใหม่เปิดช่องที่กฎหมายเก่าเคยปิดไว้ ก็ควรให้เข้ามาอยู่ในกฎกติกา แต่ก็ต้องตรวจสอบว่าบุคคลดังกล่าวไม่มีที่แปลงอื่น และหาเลี้ยงชีพแบบพอมีพอกินตามปกติธุระ

8.ไม่ควรกำหนดจำนวนที่ดินที่ถือครองไว้แบบตายตัวสำหรับทุกชุมชน เช่น ครัวเรือนละไม่เกิน 20 ไร่ หรือ 3 ครัวเรือนรวมกันไม่เกิน 50 ไร่ เพราะพื้นที่ชุมชนแต่ละแห่งแตกต่างกัน ทั้งยังมีกรณีชาวกะเหรี่ยงที่มีวิถีชีวิตแบบการทำไร่หมุนเวียน ซึ่งสลับกันไปแต่ละปีเป็นวงรอบ จึงควรให้คณะกรรมการชุมชนทำข้อตกลงกันเอง เพื่อให้เอื้อต่อการกระจายที่ดินในพื้นที่ให้ทุกคนในชุมชนใช้ทำกินอย่างทั่วถึงเพียงพอ และในชุมชนต่างก็รู้ว่าใครเป็นใคร การตกลงร่วมกันจึงเป็นไปได้ ซึ่งกลไกคณะกรรมการชุมชนก็มีหัวหน้าอุทยานร่วมกำกับดูแลอยู่แล้ว

9.ไม่ควรกำหนดเงื่อนไขตายตัวว่า หากไม่ทำประโยชน์ติดต่อกันเกิน 1 ปีให้ถือว่าสละสิทธิ์ เนื่องจากที่ผ่านมาพบปัญหาพ่อแม่แก่เฒ่าทำกินในที่ดินไม่ไหวส่วนลูกก็ไปทำงานนอกพื้นที่ ผ่านไป 3 ปี 5 ปี พ่อแม่จึงขอให้ลูกกลับมาประกอบอาชีพในที่ดินสืบต่อ หากใช้เกณฑ์นี้ครัวเรือนดังกล่าวจะไม่สามารถอยู่อาศัยในพื้นที่ได้อีกต่อไป จึงควรให้คณะกรรมการชุมชนเป็นผู้พิจารณาตามความเหมาะสม และมีการติดตามประเมินผลทุกๆ 3 ปี หากบุคคลนั้นไม่ประสงค์จะใช้ประโยชน์ในที่ดินแล้วก็ให้ส่งมอบที่ดินคืนอุทยาน

10.กรณีผู้ครอบครองเดิมไม่แจ้งรายชื่อผู้สืบสิทธิ์ ให้คณะกรรมการชุมชนเป็นผู้พิจารณา แต่หากเกิดข้อพิพาทก็ให้อุทธรณ์ไปยังอธิบดีกรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืช 11.สร้างกลไกตรวจสอบสิทธิ์เพิ่มเติมในพื้นที่ที่ยังตกหล่น แม้จะมีระยะเวลา 240 วัน หลัง พ.ร.บ. ทั้ง 2 ฉบับข้างต้นประกาศใช้ ในการให้ผู้อยู่ในพื้นที่นั้นแจ้งขอพิสูจน์สิทธิ์ และระยะเวลานั้นได้ผ่านพ้นไปแล้ว แต่ก็ยังมีบางพื้นที่ที่ตกสำรวจ 12.ในระยะยาวควรมีการทบทวน พ.ร.บ.อุทยานแห่งชาติ พ.ศ. 2562 และ พ.ร.บ.สงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พ.ศ. 2562 ซึ่งปัจจุบันรัฐบาลมีนโยบายประเมินผลสัมฤทธิ์ของกฎหมายทุกฉบับทุกๆ 5 ปี และปรับปรุงแก้ไขกฎหมายหากพบปัญหา

ด้าน กฤติน หลิมตระกูล ผู้อํานวยการกองนิติการ กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืช ชี้แจงข้อกังวลข้างต้น อาทิ 1.คุณสมบัติต้องมีสัญชาติไทย ปัจจุบันได้แก้ไขเพิ่มเติมว่าเป็นผู้ยื่นคำร้องขอสัญชาติไทยและอยู่ระหว่างการพิจารณาของพนักงานเจ้าหน้าที่ 2.คุณสมบัติต้องไม่เคยถูกคำพิพากษาให้ออกจากพื้นที่ วัตถุประสงค์คือต้องการให้คดีสิ้นสุดก่อน ซึ่งที่ดินที่อยู่ระหว่างการพิจารณาคดีไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้ แต่ในอนาคตหากการดำเนินการทางนโยบายเพื่อออกกฎหมายนิรโทษกรรมบรรลุผล คุณสมบัติก็จะสามารถครอบคลุมคนกลุ่มนี้

3.เกณฑ์ข้อจำกัดการครอบครองที่ดินไม่เกิน 20 ไร่ หรือไม่เกิน 50 ไร่ ในกรณีที่เกินออกมา ที่ดินส่วนเกินจะเข้าสู่กลไกที่ดินแปลงรวม ผ่านกระบวนการมีส่วนร่วมเพื่อหาแนวทางใช้ประโยชน์ร่วมกัน 4.การไม่ใช้ที่ดินเกิน 1 ปีถือว่าสละสิทธิ์ เจตนารมณ์ของกฎหมายต้องการให้มีการใช้ประโยชน์อย่างต่อเนื่อง แต่หากมีเหตุอันควร แม้จะไม่ได้ใช้ที่ดินเกิน 1 ปี ก็ยังสามารถพิจารณาเพื่อให้เข้าหลักเกณฑ์การใช้ประโยชน์ได้

5.ระยะเวลาการอยู่อาศัยหรือที่ทำกินในพื้นที่อนุรักษ์ที่กำหนดไว้ 20 ปี เหตุที่ต้องกำหนดระยะเวลาไว้เพื่อไม่ให้เกิดการเปลี่ยนผู้ถือครองที่ดินเพราะจะยากในการกำกับดูแล แต่ก็มีข้อยกเว้นบางประการไว้ว่าด้วยเรื่องการสืบสิทธิ์ 6.อะไรคือการดำรงชีวิตแบบปกติธุระ สำหรับสิ่งที่สามารถทำได้ในพื้นที่ เช่น อยู่อาศัย ปลูกพืช-เลี้ยงสัตว์เพื่อใช้ประโยชน์ เก็บหาทรัพยากร รวมถึงการปลูกไม้ยืนต้น ผู้ปลูกก็สามารถตัดไม้ของตนเองไปใช้ประโยชน์ได้ ส่วนการเลี้ยงสัตว์ การนำสัตว์เข้า-ออกพื้นที่ ต้องผ่านการตรวจสุขภาพตามกฎหมายว่าด้วยปศุสัตว์ เพื่อป้องกันโรคระบาด

“หลักการที่เราเขียนไว้เป็นหลักแรก ควรจะปลูกและตัดโดยระบบเลือกตัด ในระบบวิชาการจะมีอยู่ 2 ระบบกว้างๆ คือระบบเลือกตัด ตามหลักวิชาการเพื่อให้มีต้นไม้คงอยู่ ในระบบแรกเราจะอำนวยประโยชน์ให้กับผู้ที่อยู่อาศัยทำกินในโครงการสามารถตัดไม้ในระบบเลือกตัดได้โดยไม่ต้องมีการดำเนินการขั้นตอนอะไรยุ่งยาก เพียงแต่ขอให้แจ้งหัวหน้าอุทยานที่เกี่ยวข้องก่อนตัด แต่หากเป็นการตัดไม้ยืนต้นในระบบตัดหมด อยากจะให้หัวหน้าตรวจสอบเข้มข้นขึ้น” ผอ.กองนิติการ กรมอุทยานฯ อธิบายหลักวิชาการว่าด้วยระบบการตัดไม้

7.กระบวนการมีส่วนร่วมของผู้เกี่ยวข้อง มีการวางหลักไว้ว่า ให้หัวหน้าพื้นที่อนุรักษ์ (หัวหน้าอุทยานหรือเขตห้ามล่าสัตว์ป่า) ประชุมร่วมกับหน่วยงานภาครัฐที่เกี่ยวข้อง ตลอดจนหัวหน้าครัวเรือนหรือผู้แทนภาคประชาชน หารือกำหนดแนวทางบริหารจัดการพื้นที่ เพื่อให้เกิดประโยชน์อย่างสมดุลและยั่งยืน!!!

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/649249

วันอาทิตย์ ที่ 24 เมษายน พ.ศ. 2565, 06.00 น.

“ภัยพิบัติ” มีทั้งที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติและที่เกิดโดยมนุษย์ แต่ไม่ว่าภัยพิบัติจะเกิดจากสาเหตุใด “การเตรียมรับมือ” สามารถช่วยลดระดับความเสียหาย ผ่อนหนักให้เป็นเบาได้ ด้านหนึ่งการรับมือภัยพิบัติจึงเป็นหน้าที่ของรัฐ แต่อีกด้านหนึ่ง ในหลายพื้นที่ประชาชนก็ลุกขึ้นมาพึ่งพาตนเองเช่นกัน ดังวงเสวนา (ออนไลน์) หัวข้อ “ชุมชนไทTalk EP.5 ตอน จากชุมชนประสบภัย สู่ชุมชนพร้อมรับมือภัยพิบัติ” จัดโดย ขบวนการประชาชนเพื่อสังคมที่เป็นธรรม (P-move)เมื่อเร็วๆ นี้

อริยา แก้วสามดวง เครือข่ายชุมชนรับมือภัยพิบัติ จ.ตรัง เล่าว่า ตนเองอยู่ในพื้นที่ ต.วังมะปรางเหนือ อ.วังวิเศษ ที่นี่มีปัญหาน้ำท่วมน้อยที่สุดและมีเครือข่ายรับมือภัยพิบัติที่เข้มแข็งที่สุด แต่ในความที่น้ำท่วมน้อยนั้นเมื่อใดที่ท่วมก็ต้องบอกว่าหนักทุกครั้งเพราะสภาพภูมิประเทศเป็นพื้นที่ลาดชัน โดยพื้นที่ อ.วังวิเศษ มีคลองชีตัดผ่านครอบคลุมทั้ง 5 ตำบล (เขาวิเศษวังมะปราง อ่าวตง ท่าสะบ้าและวังมะปรางเหนือ) มีต้นน้ำที่ ต.อ่าวตง ไปสุดที่ ต.ท่าสะบ้า บรรจบกับแม่น้ำตรัง

ดังนั้นช่วงไหนที่ฝนตกหนัก อ.วังวิเศษ ต้องเผชิญทั้งมวลน้ำที่มาจากเขานอจู้จี้ จ.กระบี่ ซึ่งอยู่ติดกับ จ.ตรัง ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ไหลมาทางคลองชี และมวลน้ำจากแม่น้ำตรัง ที่ไหลมาจาก อ.ทุ่งสง จ.นครศรีธรรมราช ซึ่งอยู่ติดกับ จ.ตรัง ทางทิศเหนือ โดยที่ผ่านมาพื้นที่ลุ่มแม่น้ำตรังก็ไม่เคยถูกพัฒนาให้รองรับสถานการณ์ทั้งน้ำท่วมและภัยแล้ง นอกจากนี้ ปลายทางของแม่น้ำตรังคือ ทะเลอันดามัน ที่ อ.กันตัง ทำให้มีน้ำทะเลหนุนสูงอีก

“สภาพพื้นที่ตรัง ข้างหนึ่งเป็นภูเขาซีกหนึ่งเป็นท้องกระทะ เหมือนกระทะเอียงดังนั้น พื้นที่ที่กระทะเอียงอยู่ด้านล่างก็จะถูกน้ำท่วมขังนาน วิกฤตเหล่านี้มันสอนให้เราเรียนรู้ที่จะลุกขึ้นมาช่วยเหลือกันเอง เมื่อปี 2545-2547 เกิดภัยแล้งหนัก วิกฤตภัยแล้งมันทำให้เราลุกขึ้นมาว่าสายน้ำที่ตัดผ่านมันใช้ไม่ได้แล้ว มันจะแก้ปัญหาอนุรักษ์อย่างไร ทำให้คิดเรื่องว่าการอนุรักษ์พื้นที่หรือการช่วยเหลือกัน มันต้องสร้างคน ก็เลยสร้างสโลแกน สร้างน้ำและป่าในใจคน พัฒนาอาสาสมัครมาตั้งแต่ปีนั้น” อริยา ระบุ

แม้จุดเริ่มต้นจะเป็นการรวมตัวของจิตอาสาเพื่อรับมือภัยพิบัติในพื้นที่ จ.ตรัง แต่ภารกิจแรกหลังฝึกอบรมคือการระดมความช่วยเหลือไปสู่จังหวัดข้างเคียงที่ประสบหายนภัยจากเหตุคลื่นยักษ์สึนามิซัดถล่มพื้นที่ชายฝั่งทะเลอันดามันเมื่อปี 2547 ซึ่งยิ่งทำให้เห็นถึงความสำคัญของการเตรียมพร้อมเพื่อรับมือภัยพิบัติทางธรรมชาติ และจากการออกไปช่วยเหลือผู้ประสบภัยสึนามิ ทำให้เครือข่ายชุมชนรับมือภัยพิบัติ จ.ตรัง มีเพื่อนร่วมเส้นทางจิตอาสามากขึ้น ดังนั้น เมื่อจ.ตรัง เกิดน้ำท่วมใหญ่ ก็ได้รับความช่วยเหลือจากเครือข่ายจังหวัดอื่นๆ กลับมาเช่นกัน

อริยา เล่าต่อไปว่า เครือข่ายชุมชนรับมือภัยพิบัติ จ.ตรัง เกิดมาจากเครือข่ายอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม อนุรักษ์ลุ่มน้ำ รวมถึงเฝ้าระวังมลพิษจากโรงงานอุตสาหกรรม ก่อนจะกลายมาเป็นอาสาสมัครทำงานด้านรับมือภัยพิบัติในภายหลังซึ่งสมาชิกผ่านการอบรมหลักสูตรต่างๆ เช่น หลักสูตรอาสาสมัครป้องกันภัยฝ่ายพลเรือน (อปพร.) สนับสนุนงานอำนวยการจราจรบนท้องถนน หรือหลักสูตรนักวิทยุสมัครเล่น (VR) คอยแจ้งเหตุฉุกเฉิน อาทิ น้ำท่วมถนนถูกตัดขาด ส่วนตนเองทำหน้าที่ระดมทุนเพื่อสนับสนุนทั้งการฝึกอบรมและการปฏิบัติภารกิจของอาสาสมัครเหล่านี้

“เราไม่ได้สามารถแก้ปัญหาของภัยพิบัติทางธรรมชาติได้ แต่เราป้องกันภัยพิบัติจากมนุษย์ได้ และเราเตรียมตัวรับกับปัญหาของธรรมชาติได้ นั่นคือข้อดีของวังวิเศษ ทำให้วังวิเศษที่เหมือนกับว่า ถ้าเป็นพื้นที่สมมุติว่าเป็นท้องกระทะเรานี่อยู่บนจอมปลวกที่เป็นโคกอยู่กลางกระทะ คุณเก่งแค่ไหนคุณก็ไม่รอดถ้าคุณไม่ช่วยเพื่อนแล้วให้เพื่อนช่วยคุณ คุณไม่ช่วยเพื่อนก่อน คุณอยู่ที่สูงแล้วคิดว่ารอดแล้ว ไม่รอดหรอก วันนั้นสิ่งเรียนรู้เหล่านี้มันทำให้พวกเรารวมตัวกันได้ แล้วก็ใช้วิธีใจซื้อใจ มีความเป็นเพื่อน ไม่มีลูกพี่-ลูกน้อง” อริยา กล่าว

ด้าน อำนาจ จันทร์ช่วง รองผู้จัดการมูลนิธิชุมชนไทรับผิดชอบงานส่งเสริมชุมชนรับมือภัยพิบัติ กล่าวว่า มูลนิธิชุมชนไท มีภารกิจเสริมสร้างความเข้มแข็งขององค์กรชุมชน ซึ่งความสามารถในการรับมือภัยพิบัติก็เป็นอีกด้านหนึ่ง ทำอย่างไรชุมชนจะสามารถช่วยเหลือตนเองได้ก่อน ตั้งแต่การทำงานกับอาสาสมัครในพื้นที่ ให้รับรู้ เรียนรู้ เชื่อมโยงและเตรียมความพร้อมรับมือภัยพิบัติได้ในระดับชุมชน

อย่างไรก็ตาม การรับมือภัยพิบัติไม่ว่าเกิดโดยธรรมชาติหรือมนุษย์ ลำพังการทำงานของอาสาสมัครกลุ่มเดียวอาจไม่เพียงพอโดยเฉพาะภัยพิบัติที่ส่งผลกระทบเป็นวงกว้าง จึงต้องประสานความร่วมมือในรูปแบบเครือข่าย ซึ่ง จ.ตรัง เป็นอีกพื้นที่ที่มูลนิธิชุมชนไท เข้าไปทำงานด้านความเข้มแข็งขององค์กรชุมชน เชื่อมโยงกับเครือข่ายอื่นๆ ในพื้นที่ภาคใต้ ภาคกลาง และภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

สำหรับ จ.ตรัง ซึ่งชุมชนและอาสาสมัครระดับชาวบ้านค่อนข้างเข้มแข็ง ความท้าทายต่อไปคือจะทำอย่างไรให้สามารถยกระดับความร่วมมือไม่เฉพาะแต่ภาคประชาชนด้วยกันเองเท่านั้น แต่รวมไปถึงความร่วมมือกับภาคท้องถิ่นและหน่วยงานอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง ทั้งข้อมูล อุปกรณ์เครื่องมือต่างๆ เชื่อมโยงระหว่างชุมชนที่ช่วยเหลือตนเองได้ในเบื้องต้นกับหน่วยงานที่เข้าไปให้ความช่วยเหลือ สนับสนุนให้เกิดการจัดการหรือแก้ไขปัญหาได้อย่างรวดเร็วทันการณ์

“ในระดับพื้นที่ที่มีความเข้มแข็ง ชุมชนที่เตรียมความพร้อมก็ไม่น่าห่วงมาก แต่ปัญหาคือในเรื่องของข้อจำกัดบางอย่างในเรื่องแนวทางของการขับเคลื่อนโดยเฉพาะชุมชนเสี่ยงภัยที่ทาง ปภ. (กรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย) ประกาศไว้อย่างน้อย 20,000-40,000 ชุมชนทั่วประเทศ ในเรื่องของการที่หนุนเสริมหรือสนับสนุนชุมชนให้เตรียมพร้อมรับมือกับภัยต่างๆ หลายประเภทในทั่วประเทศยังมีข้อจำกัดอยู่ ค่อนข้างมากพอสมควร” อำนาจ กล่าว

อำนาจ ยกตัวอย่าง เช่น ชุมชนที่ยังไม่มีสิทธิ์ ชุมชนที่ยังเข้าไม่ถึงระบบการเตรียมความพร้อมรับมือ ชุมชนที่ยังไม่ตระหนักถึงการเตรียมความพร้อม ซึ่งมูลนิธิชุมชนไท เป็นเพียงองค์กรเล็กๆ เข้าไปให้การสนับสนุนได้ในบางพื้นที่เท่านั้น ดังนั้น จะทำอย่างไรให้ทุกชุมชนสามารถรับมือภัยพิบัติด้วยตนเองได้ โดยมีหน่วยงานภาครัฐและอื่นๆ ให้การสนับสนุน ผ่านกลไกตั้งแต่ระดับท้องถิ่นถึงระดับประเทศ

ซึ่งในขณะที่ภัยพิบัติมีแนวโน้มเพิ่มมากขึ้น ทั้งภัยธรรมชาติ โรคระบาดและอื่นๆ แต่การสนับสนุนบทบาทของชุมชนยังมีข้อจำกัด โดยเฉพาะในด้านกฎหมายที่เกี่ยวข้อง!!!

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/649126

วันเสาร์ ที่ 23 เมษายน พ.ศ. 2565, 06.00 น.

เมื่อเร็วๆ นี้ มีการจัดเสวนา (ออนไลน์) หัวข้อ “ทำไมต้องการจัดการศึกษาเชิงพื้นที่เพื่อลดความเหลื่อมล้ำ (Area Based Education : ABE)” โดยกองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา (กสศ.) ซึ่งมีวิทยากร 3 ท่าน อาทิ ศ.วุฒิสาร ตันไชยเลขาธิการสถาบันพระปกเกล้า กล่าวว่า แม้ความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาจะเป็นปัญหาเดิมที่มีอยู่แล้ว แต่ปัจจุบันพบความรุนแรงและซับซ้อนมากขึ้น

เช่น การจัดการศึกษาขั้นพื้นฐาน 12 ปี ที่มีคุณภาพและเสมอภาค กำหนดให้เป็นสิทธิของประชาชนตั้งแต่รัฐธรรมนูญฉบับ 2540 และให้เป็นหน้าที่ของรัฐใรัฐธรรมนูญฉบับ 2560 แต่ในความเป็นจริง ด้านหนึ่งมีความเสมอภาคเรื่องไม่เก็บค่าใช้จ่ายแต่อีกด้านคือคุณภาพของสถาบันการศึกษาที่แตกต่างกัน และเมื่อเผชิญสถานการณ์โรคระบาดโควิด-19 ปัญหาความเหลื่อมล้ำก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

“กสศ. ได้มีตัวเลขของเด็กที่หลุดจากระบบการศึกษา วันนี้มีการพูดเรื่องคนจนข้ามรุ่น ที่พ่อแม่ถ้าไม่ได้รับการศึกษาที่ดีและมีคุณภาพ อนาคตจะมีผลผลิตใน Generation (รุ่น) ต่อไป หรือในกลุ่มเด็กคนต่อไปนั้นมีปัญหามากขึ้นที่เราเรียกว่าคนจนข้ามรุ่น เราพูดเรื่องการศึกษาที่มีความรุนแรงและซับซ้อน วันนี้มิติของการแก้ปัญหาความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาจึงไม่ได้อยู่เฉพาะการจัดการศึกษา แต่มันหมายถึงการสร้างเงื่อนไข การสร้างโอกาสที่จะทำให้ระบบแวดล้อมดีขึ้นด้วย” ศ.วุฒิสาร กล่าว

เลขาธิการสถาบันพระปกเกล้า กล่าวต่อไปว่า ความเหลื่อมล้ำทางการศึกษา แก้ไขได้ด้วย 1.สร้างโอกาส ซึ่งรวมคุณภาพของสถาบันการศึกษาทุกแห่งต้องใกล้เคียงกัน แม้ไม่ถึงขั้นเท่ากันทั้งหมดแต่ช่องว่างความแตกต่างควรมีน้อย เช่น ครู อุปกรณ์การเรียน กับ 2.เสริมสร้างความสามารถในการใช้โอกาส หมายถึงการค้นหาเด็กที่ไม่สามารถเข้าถึงโอกาสทางการศึกษาได้

เช่น ในสถานการณ์โควิด-19 เมื่อพ่อแม่ผู้ปกครองตกงานขาดรายได้ก็ไม่สามารถส่งเสริมให้บุตรหลานไปเรียนหนังสือด้วย ทางออกจึงอยู่ที่การค้นหาเด็กหรือครัวเรือนกลุ่มนี้ ดังนั้นจึงเป็นที่มาของแนวคิด “แก้ปัญหาความเหลื่อมล้ำต้องเริ่มในระดับพื้นที่” เพราะกลไกระดับพื้นที่อยู่ใกล้ปัญหามากที่สุด ซึ่งที่ผ่านมา สถาบันพระปกเกล้าทำงานกับองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น (อปท.) หลายแห่ง พบว่าแต่ละแห่งให้นิยามความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาแตกต่างกัน

การแก้ปัญหาเชิงพื้นที่จึงต้องการเลนส์ที่ละเอียด คือเลนส์ที่เข้าไปเอกซเรย์ปัญหาแล้วกำหนดว่าอะไรคือปัญหาที่ต้องแก้ก่อน และไม่จำเป็นต้องคิดว่าจะพลิกแผ่นดิน เปลี่ยนเมืองเปลี่ยนจังหวัดในทันที แต่ให้ทำจากจุดเล็กๆ เพราะเมื่อทำสำเร็จจะเกิดความเชื่อมั่นว่าแก้ปัญหาได้ นำไปสู่ความศรัทธาที่ทุกคนคิดว่าจะสามารถทำงานร่วมกันได้ มีระบบสนับสนุนเชิงข้อมูลที่ทำให้สามารถมองเห็นและชี้เป้าแต่ละพื้นที่ได้ง่ายขึ้น ที่สำคัญ “การแก้ปัญหาการศึกษาเป็นหน้าที่ของทุกฝ่าย” ทั้งภาครัฐ อปท. ภาคเอกชน ภาคประชาสังคม ตลอดจนมหาวิทยาลัยในพื้นที่ต้องร่วมมือกัน

ขณะที่ ผศ.ดร.วสันต์ เหลืองประภัสร์ อาจารย์สาขาวิชาบริหารรัฐกิจ คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ กล่าวว่า การบริหารงานภาครัฐของไทยมีระบบราชการ 3 แบบ คือ 1.ส่วนกลาง มี 20 กระทรวง 146 กรม เป็นส่วนราชการที่มีอำนาจสูงสุดตามกฎหมาย มีทรัพยากรมากที่สุดทั้งบุคลากรและงบประมาณ ซึ่งหมายถึง “โครงสร้างของรัฐไทยเป็นแบบรวมศูนย์ อำนาจการตัดสินใจอยู่ที่ส่วนกลางไม่ใช่พื้นที่” เช่น หัวหน้าส่วนราชการในจังหวัดมองเห็นปัญหา แต่การแก้ปัญหาต้องทำเรื่องของบประมาณมาที่ส่วนกลาง

“แต่ถึงอำนาจจะรวมศูนย์อยู่ที่ส่วนกลาง การทำงานก็ไม่เป็นเอกภาพ” เช่น ในการแก้ปัญหาด้านการศึกษา นอกจากกรมหรือหน่วยงานในสังกัดกระทรวงศึกษาธิการแล้ว ยังเชื่อมโยงกับด้านอื่นๆ อาทิ ฐานะทางเศรษฐกิจ ครอบครัว สุขภาพ ซึ่งเกี่ยวข้องกับกระทรวงสาธารณสุข กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ เป็นต้น อีกทั้งการที่หน่วยงานส่วนกลางไปตั้งสำนักงานในแต่ละจังหวัด หลายหน่วยงานก็ไม่ได้ทำงานขึ้นตรงกับผู้ว่าราชการจังหวัดแต่ขึ้นกับสำนักงานใหญ่ที่ส่วนกลาง จึงมีปัญหาการขับเคลื่อนงานร่วมกัน

2.ส่วนภูมิภาค มีหัวหน้าฝ่ายบริหารคือผู้ว่าราชการจังหวัด นอกจากนี้ ยังมีส่วนราชการต่างๆ ไปตั้งสำนักงานในแต่ละจังหวัด และมี 33 สำนักงานเหมือนกันหมดทุกจังหวัด และมีผู้บริหารหรือหัวหน้าระดับย่อยลงมาคือ นายอำเภอ กำนันและผู้ใหญ่บ้าน “ปัญหาของราชการส่วนภูมิภาคคือการแต่งตั้งโยกย้ายกระทบความต่อเนื่องในการขับเคลื่อนยุทธศาสตร์ของพื้นที่” มีการประชุมหารือทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องจนได้ข้อสรุปร่วมกัน
แล้ว แต่เมื่อหัวหน้าส่วนราชการถูกย้ายไปประจำจังหวัดอื่น
ทุกอย่างก็ต้องมาเริ่มต้นนับหนึ่งกันใหม่

และ 3.ส่วนท้องถิ่น หรือ อปท. ระดับต่างๆ ที่มีอยู่รวม 7,850 แห่ง เป็นหน่วยงานภาครัฐที่ถูกจัดตั้งขึ้นเพื่อให้มองปัญหาในระดับพื้นที่เป็นหลัก เห็นได้จากบุคลากรตั้งแต่ผู้บริหารจนถึงพนักงานเจ้าหน้าที่จะอยู่ประจำท้องถิ่นไม่ถูกโยกย้ายไปที่อื่น “ปัญหาของราชการส่วนท้องถิ่นคือในขณะที่ฝั่งท้องถิ่นขยายตัว ฝั่งส่วนกลางและส่วนภูมิภาคไม่ได้หดตัวลงด้วย” ทำให้ท้องถิ่นมีข้อจำกัดในการแก้ไขปัญหาในพื้นที่

เช่น ท้องถิ่นเห็นอาคารเรียนในพื้นที่มีสภาพทรุดโทรมจึงจัดงบประมาณไปซ่อมแซม ปรากฏว่าท้องถิ่นเป็นฝ่ายผิดเพราะทำเกินอำนาจหน้าที่ เนื่องจากอาคารเรียนดังกล่าวเป็นของโรงเรียนสังกัดกระทรวงศึกษาธิการ ถึงขั้นที่ผู้บริหารท้องถิ่นต้องไปหาเงินมาชดใช้คืน แต่มุมมองของคนในท้องถิ่นนั้นไม่ได้แยกว่าโรงเรียนไหนเป็นของหน่วยงานใด เพราะโรงเรียนทุกแห่งในพื้นที่นักเรียนก็คือบุตรหลานคนในพื้นที่ ท้องถิ่นจึงอยากพัฒนาให้ดีขึ้น

“การที่รัฐส่วนกลาง ภูมิภาคและท้องถิ่นจะแก้ปัญหาเดิมและมองภาพไปข้างหน้าอย่างไร มันคงคุยเฉพาะกลไกรัฐอย่างเดียวไม่ได้ มันจะต้องสนทนากับภาคธุรกิจเอกชนทั้งในและนอกพื้นที่ ซึ่งอาจจะมาเป็นตัวช่วยและสนับสนุนการศึกษาได้ องค์กรภาคประชาสังคมต่างๆ ซึ่งทำงานด้านการศึกษาหรือการแก้ปัญหาความเหลื่อมล้ำทางสังคมในมิติต่างๆ ก็นับได้ว่าเป็นเครือข่ายซึ่งมีทุน มีความรู้ความชำนาญบางอย่างที่รัฐไม่มี

และส่วนสุดท้ายก็คือชุมชนและพลเมืองซึ่งเขาใช้ชีวิตอยู่ในพื้นที่ท้องถิ่นจะทำอย่างไร เช่น เราเกิดปัญหาโควิด เด็กขาดเครื่องไม้เครื่องมือ พ่อแม่ฐานะเศรษฐกิจแย่ จะทำอย่างไรให้กลไก 4 ภาคซึ่งดำรงอยู่ในพื้นที่มานั่งสนทนาเรื่องนี้อย่างจริงจัง แสวงหาทางออกร่วมกัน บูรณาการทรัพยากรในการดำเนินงานร่วมกัน แล้วก็แก้ปัญหาอย่างจริงจัง ถ้าภาพแบบนี้เกิดขึ้น ก็เชื่อว่าปัญหาหลายอย่างจะทุเลาเบาบาง” ผศ.ดร.วสันต์ กล่าว

ด้าน ผศ.ดร.ปิยวัฒน์ เกตุวงศา นักวิชาการ สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล กล่าวว่า จากตัวเลขคาดการณ์ มีเด็กไทยทั่วประเทศที่เผชิญปัญหาความเหลื่อมล้ำทางการศึกษามากกว่า 2.9 ล้านคน หรือเฉลี่ยต่อจังหวัดอยู่ที่ประมาณ 38,000 คน ซึ่งการจัดการกับปัญหาต้องทำโดยคนในพื้นที่เพราะอยู่ใกล้ปัญหามากที่สุด “ยิ่งการค้นหาลงลึกไปถึงระดับชุมชนมากขึ้น เด็กที่กำลังเผชิญปัญหาก็มีโอกาสได้รับความช่วยเหลือเร็วขึ้น” แนวคิดการจัดการศึกษาเชิงพื้นที่ หรือ ABE จึงมีความสำคัญ และน่ายินดีที่ปัจจุบันมีกว่า 40 จังหวัดที่ให้ความสนใจ

การทำงาน ABE เริ่มต้นได้ด้วย 6 องค์ประกอบ คือ 1.รวมกลุ่มคนที่สนใจ มีใจรักและเป็นที่ศรัทธา หมายถึงคนที่มีจิตอาสาหรือจิตสาธารณะ หรือหน่วยงานที่คนในพื้นที่เชื่อมั่นว่าหากลงมือทำจะทำอย่างจริงจัง ซึ่งจะส่งผลให้ภาคส่วนอื่นๆ เข้ามาร่วมสนับสนุนด้วย 2.ทำความเข้าใจปัญหาจากข้อมูลที่มีอยู่ เช่นในพื้นที่มีเด็กกลุ่มไหนบ้างต้องได้รับความช่วยเหลือ และวิธีการช่วยเหลือเด็กแต่ละกลุ่มควรเป็นอย่างไร อาทิ เพิ่มโอกาสการเรียนรู้ ส่งเสริมการฝึกอาชีพ ซึ่งข้อมูลเหล่านี้มีอยู่แล้วแต่กระจัดกระจายอยู่ตามหน่วยงานต่างๆ จะนำมากองรวมกันเพื่อแก้ปัญหาได้อย่างไร

3.การสื่อสารทางนโยบาย โดยเฉพาะในระดับสูงของจังหวัดมีความจำเป็นเพื่อให้เกิดการบูรณาการ 4.สร้างแนวร่วม-สื่อสารสร้างการรับรู้ นอกจากการทำงานร่วมกันของหน่วยงานที่มีหน้าที่เกี่ยวข้อง รวมถึงคนที่มีความสนใจแก้ไขปัญหาแล้ว ต้องสื่อสารให้สังคมเข้าใจด้วย เพราะเด็กและเยาวชนเป็นบุตรหลานของคนในพื้นที่ 5.ออกแบบกลไกการทำงาน-วิเคราะห์-ระดมทรัพยากร ตามความเหมาะสมของพื้นที่ และ 6.ยกระดับการทำงานสู่ความยั่งยืน เพื่อให้ช่วยเหลือเด็กกลุ่มเป้าหมายได้มากขึ้น

“อย่างน้อย 3 เรื่องที่เราสกัดออกมาได้ว่ามันเกิดเรื่องนี้แน่ๆ ถ้ามีการดำเนินงานเรื่อง ABE เกิดขึ้นในจังหวัดของท่าน 1.นโยบายจังหวัด ยุทธศาสตร์จังหวัดบรรลุผลไว 2.คนทำงานในจังหวัดทำงานได้ง่ายขึ้น เพราะมีการช่วยเหลือแลกเปลี่ยนข้อมูล เชื่อมโยงตัวชี้วัดเป้าหมายร่วมกัน 3.คนในพื้นที่มีความเข้มแข็ง พึ่งพาตนเองได้ ปัญหามันก็น้อยลง” ผศ.ดร.ปิยวัฒน์ กล่าว

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/646547

วันเสาร์ ที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2565, 06.00 น.

ผ่านพ้นไปแล้วกับงานสัปดาห์ค้นหาข้อเท็จจริง ในวาระวันตรวจสอบข่าวลวงโลก ประจำปี 2565 ช่วงปลายเดือนมี.ค.-ต้นเดือนเม.ย. 2565 ที่ผ่านมา ซึ่งหนึ่งในนั้นมีการเสวนาหัวข้อ “รับมือปัญหามิจฉาชีพยุค 5G ถึงเวลาวาระแห่งชาติ” หยิบยกปัญหา “ข้อความสั้น (SMS) หลอกลวง” และ “แก๊งคอลเซ็นเตอร์” ที่ปรากฏเป็นข่าวบ่อยครั้งในช่วงไม่กี่ปีมานี้ มีหลายคนตกเป็นเหยื่อเสียเงินเสียทองไปเป็นจำนวนมาก ตามมาด้วยคำถาม “ทำไมถึงปราบไม่หมดเสียที?” ขึ้นมาพูดถึง

นพ.ประวิทย์ ลี่สถาพรวงศา กรรมการกิจการกระจายเสียงกิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ (กสทช.) อธิบายวิธีการหลอกหลวงด้วยการส่ง SMS ว่า จะมีบริษัทที่รับ-ส่ง SMS แบบกระจายวงกว้าง ซึ่งลูกค้าที่ใช้บริการก็จะมีทั้งลูกค้าที่ดี คือหน่วยงานหรือบริษัทห้างร้านที่ให้บริการตามปกติทั่วไป เช่น ธนาคารหรือแพลตฟอร์มสื่อสังคมออนไลน์ที่แจ้งรหัส OTP กับผู้สมัครใช้งาน การสื่อสารประชาสัมพันธ์สินค้าและบริการ เป็นต้น

แต่ก็จะมีลูกค้าที่ไม่ดีมาใช้บริการนี้ด้วยเพื่อส่ง SMS หลอกลวง ดังนั้นสิ่งที่ กสทช. ดำเนินการคือกวดขันให้บริษัทที่รับ-ส่ง SMS คัดกรองลูกค้าที่จะมาใช้บริการ โดยเฉพาะการห้ามกำหนดชื่อผู้ส่งเองตามใจชอบ เพื่อป้องกันการแอบอ้างเป็นหน่วยงานภาครัฐหรือบริษัทเอกชนต่างๆ ส่วนการปิดกั้นยอมรับว่าทำได้ยากและส่งผลกระทบต่อธุรกิจทั่วๆ ไป เช่น รหัส OTP ที่ลูกค้าจะใช้งานไม่ถูกส่งมาเพราะเมื่อปิดกั้นก็ต้องปิดทั้งหมด อีกทั้งบริษัทใหญ่ๆ เองหลายแห่งก็มีเครือข่ายธุรกิจหลายประเภทด้วย การปิดกั้นจึงต้องทำเท่าที่จำเป็นและต้องละเอียดรอบคอบ

ส่วนการหลอกลวงแบบแก๊งคอลเซ็นเตอร์ มิจฉาชีพจะไปตั้งศูนย์ปฏิบัติการอยู่ในต่างประเทศแล้วโทรศัพท์ผ่านระบบอินเตอร์เนตเข้ามาหลอกลวงคนในประเทศไทย มีการปลอมแปลงหมายเลขโทรศัพท์ให้เหมือนกับที่ใช้กันในไทย ซึ่งเป็นปัญหาที่แก้ไขได้ยากกว่า เพราะการสืบสวนจับกุมนั้นไทยต้องได้รับความร่วมมือจากประเทศที่มิจฉาชีพใช้ก่อเหตุด้วย อีกทั้งต้นทุนการโทรศัพท์ผ่านอินเตอร์เนตข้ามประเทศมีค่าใช้จ่ายค่อนข้างถูก

สำหรับการดำเนินการกับแก๊งคอลเซ็นเตอร์ก็ใช้หลักการเดียวกับ SMS หลอกลวง คือ 1.กรณีโทร.จากต่างประเทศแต่ปลอมให้เหมือนหมายเลขโทรศัพท์ในประเทศไทย (หรือปลอมเป็นหน่วยงานของรัฐ เช่น ตำรวจ กรมสอบสวนคดีพิเศษ) ให้ปิดกั้นทันทีเพราะมีเจตนาหลอกลวงชัดเจน 2.กรณีโทร.จากต่างประเทศแล้วใช้รหัสประเทศที่ไม่มีอยู่จริง ซึ่งแต่ละชาติจะมีอยู่ เช่น ไทยคือ 066 สหรัฐอเมริกาคือ 001 อังกฤษคือ 044 บราซิลคือ 055 เป็นต้น

แต่จะมีรหัสที่สำรองอยู่และยังไม่ได้จัดสรรให้ประเทศไหน ซึ่งรหัสเหล่านี้หากมิจฉาชีพเอามาใช้ก็แปลว่าเป็นความพยายามปลอมแปลงเช่นกัน เพราะเมื่อสืบค้นก็พบว่าเป็นประเทศที่ไม่มีอยู่จริง ก็ให้ปิดกั้นเช่นกัน 3.กรณีโทร.จากต่างประเทศเข้ามาในประเทศไทย แล้วขอให้ผู้ให้บริการในไทยแปลงให้เหมือนกับหมายเลขที่ใช้ในไทย เรื่องนี้กำชับแล้วว่าห้ามผู้ให้บริการทำให้เด็ดขาด เพื่อป้องกันไม่ให้สวมรอยเป็นหน่วยงานรัฐและเอกชนในไทย

“ตอนนี้ตกลงกันอยู่ว่าเพื่อทำให้ประชาชนตระหนักและสงสัยว่าเป็นมิจฉาชีพได้ไหม? อาจจะพยายามใส่รหัสเข้าไป ในเบื้องต้นทางสำนักงานก็แถลงว่าจะให้ใส่รหัสเป็น +66 บวกคือโทร.จากต่างประเทศ 66 คือรหัสประเทศไทย ถ้าโทร.จากต่างประเทศแต่เป็นรหัสประเทศไทยให้สันนิษฐานว่าเป็นเบอร์มิจฉาชีพหรือเปล่า? อันนี้ไม่ 100% ว่าจะเป็นมิจฉาชีพ จะต่างจากการปลอมแปลงเบอร์ เพราะบางทีคนไทยหรือคนที่อยู่ต่างประเทศ ซื้อซิมราคาถูกแล้วโทร.ข้ามประเทศกันผ่านระบบ VoIP มันก็สามารถใช้งานได้

ถ้าเรามาแปลงให้ทุกเบอร์เป็นเบอร์ 66 ก็แปลว่าจะมีทั้งคนที่ไม่ใช่มิจฉาชีพกับคนที่ใช่มิจฉาชีพใช้ ถ้าบล็อกทั้งหมดการสื่อสารก็อาจเป็นปัญหาสำหรับสุจริตชน ที่เราทำได้คือแปลงเบอร์ให้ผิดสังเกตแต่ไม่สามารถบล็อกได้ ผู้บริโภคพอรับสายเสร็จพอรู้ว่าเป็นมิจฉาชีพก็วางสายไป แต่ถ้าเป็นญาติหรือผู้ที่ติดต่อมาอย่างสุจริตชนก็พูดคุยต่อได้ ตรงนี้ในเบื้องต้นพยายามกำหนดตัวเลขอยู่ เบื้องต้นอาจเป็นตุ๊กตาไว้คือ +66 แต่ตอนนี้ผู้ให้บริการหลายค่ายบอก +66 อาจจะไม่ดี อาจจะหาเลขอื่น” นพ.ประวิทย์ กล่าว

ขณะที่ ชลดา บุญเกษม อนุกรรมการด้านการสื่อสาร โทรคมนาคม และเทคโนโลยีสารสนเทศ สภาองค์กรของผู้บริโภค กล่าวว่า ประชาชนต้องเผชิญกับมิจฉาชีพหลายรูปแบบนอกจาก SMS ที่เผลอกดเข้าไปดูกลับกลายเป็นสมัครแล้วและต้องเสียเงินแต่การยกเลิกนั้นยากมาก หรือแก๊งคอลเซ็นเตอร์ที่แอบอ้างเป็นบริษัทรับ-ส่งพัสดุบ้าง ตำรวจบ้าง ศาลบ้างแล้ว ยังมีการหลอกลวงผ่านแพลตฟอร์มสื่อสังคมออนไลน์ เช่น การประกาศผ่านเฟซบุ๊ค โฆษณาชวนเชื่อว่ามีแหล่งเงินกู้ที่อนุมัติได้ง่ายๆ

“พอสมัครกู้ไปแล้วทำไมโอนเงินไม่ไป? เพราะฉะนั้นคุณต้องติดปัญหาอะไรสักอย่างหนึ่ง คุณต้องสมัครค่าธรรมเนียมก่อน ก็โอนเงินค่าธรรมเนียมไปให้เขาอีก พอโอนเงินค่าธรรมเนียมไปแล้วก็ยังไม่ได้อีก ถามว่าติดอะไรก็บอกว่าติดระบบนี้ คุณต้องปลดล็อกนี้ก่อน โอนไปอีก ก็คือทำให้ผู้บริโภคเองต้องเสียเงิน ที่บอกว่าเสียเงินเป็นหมื่นเป็นแสนเขาก็ใช้วิธีนี้” ชลดายกตัวอย่าง

เช่นเดียวกับ สว่าง ศรีสม สมาชิกสภาองค์กรของผู้บริโภค เล่าว่า เคยตกเป็นเหยื่อแก๊งคอลเซ็นเตอร์ แล้วพบปัญหาคือหากถูกหลอกและโอนเงินไปในช่วงเย็น การจะไปแจ้งธนาคารให้อายัดบัญชีก็ไม่ทันเพราะธนาคารให้ไปแจ้งความที่สถานีตำรวจก่อนแล้วนำเอกสารการแจ้งความมาติดต่อสาขาของธนาคาร แต่กว่าจะไปถึงธนาคารก็หมดเวลาทำการไปแล้ว และคิดว่าธนาคารควรมีบทบาทมากขึ้นในการป้องกันไม่ให้มิจฉาชีพมาใช้บริการเพื่อหลอกลวงประชาชน

“การที่เปิดบัญชีม้าแล้วก็โอนกันไปหลายทอด มันก็ควรจะต้องสงสัยได้แล้วว่ามีความผิดปกติ อันนี้ก็อยากจะฝากให้ทางธนาคารคิดระบบที่จะมาตรวจสอบตรงนี้ อย่างน้อยก็เป็นต้นทางในการตรวจสอบแล้วลดปัญหาให้ได้มากที่สุด” สว่าง ระบุ

ด้าน สุภิญญา กลางณรงค์ ผู้ร่วมก่อตั้งโคแฟค ประเทศไทย และอดีตกสทช. ถอดบทเรียนการรับมือมิจฉาชีพในต่างประเทศ เช่น ออสเตรเลีย มีหน่วยงาน ACMA ทำหน้าที่แบบเดียวกับ กสทช. ของไทย มีกฎหมายที่ระบุให้ผู้ประกอบการสินค้าและบริการ ที่จะส่ง SMS ต้องได้รับความยินยอมจากผู้บริโภคด้วย ซึ่งผู้บริโภคสามารถร้องเรียนกับ ACMA ได้หากถูกละเมิด มีหน่วยงาน ACCC ซึ่งตั้งแผนก Scamwatch มาเพื่อแจ้งเตือนประชาชนให้ระมัดระวังการหลอกลวงรูปแบบต่างๆ โดยเฉพาะ รวมถึงบูรณาการการแก้ไขปัญหากับหน่วยงานอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง

สิงคโปร์ มีหน่วยงาน IMDA ทำหน้าที่คล้ายกับ กสทช. มีการปิดกั้นเว็บไซต์ต้องสงสัย ซึ่ง IMDA ทำงานร่วมกับตำรวจ การปิดกั้นการโทรศัพท์จากต่างประเทศกรณีเป็นหมายเลขต้องสงสัย หรือการแสดงเครื่องหมายเป็นหมายเลขจากต่างประเทศเพื่อเตือนผู้บริโภค มีการนำเทคโนโลยีปัญญาประดิษฐ์ (AI) มาช่วยคัดกรอง และ IMDA ยังทำงานกับธนาคารกลางแห่งชาติสิงคโปร์ สร้างระบบยืนยันตัวตนผู้ส่ง SMS แล้วให้ธนาคารต่างๆ เข้าร่วม

อังกฤษ มีหน่วยงานกำกับดูแลคือ Ofcom มีสายด่วน 7726 ให้ผู้ได้รับผลกระทบจาก SMS หลอกลวงร้องเรียนและแจ้งเบาะแส โดย Ofcom มีฐานข้อมูลและยังทำงานร่วมกับตำรวจ อีกทั้งทบทวนการทำงานทุกปีเพื่อรับมือการหลอกลวงรูปแบบใหม่ๆ ที่เกิดขึ้น สหรัฐอเมริกา มีหน่วยงาน FCC นอกจากดำเนินคดีกับผู้ฝ่าฝืนกฎหมายแล้ว ยังวิเคราะห์รูปแบบการหลอกลวงต่างๆ มาจัดทำเป็นชุดข้อมูลเพื่ออธิบายให้ประชาชนเข้าใจเพื่อจะได้ไม่ตกเป็นเหยื่อ

“โดยสรุปถ้าจะทำเรื่องนี้ให้เป็นวาระแห่งชาติ ก็จะต้องบูรณาการหน่วยงานภาครัฐบาล องค์กรกำกับดูแลด้านโทรคมนาคมอย่าง กสทช. องค์กรที่ทำด้านธนาคารอย่างแบงก์ชาติ (ธนาคารแห่งประเทศไทย) ร่วมทั้งธนาคารต่างๆ ผู้ให้บริการค่ายมือถือทั้งหลาย หน่วยงานดิจิทัลที่คุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล กระทรวงดีอี แล้วก็สภาองค์กรของผู้บริโภค แล้วก็ตำรวจ” สุภิญญา กล่าว

ปิดท้ายด้วย มีธรรม ณ ระนอง รักษาการผู้ช่วยผู้อำนวยการสำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (ETDA) เปิดเผยว่า ระยะหลังๆ มีเรื่องร้องเรียนเกี่ยวกับการซื้อ-ขายสินค้าออนไลน์ เช่น จ่ายเงินแล้วไม่ได้ของ หรือสินค้าไม่ตรงปกชี้ให้เห็นว่าปัญหาการฉ้อโกงออนไลน์ทวีความรุนแรงขึ้นผู้ตกเป็นเหยื่อก็มีทุกช่วงวัยและระดับการศึกษา และเทคโนโลยียังเอื้อต่อการก่อเหตุ อาทิ เมื่อรวบรวมเงินจากการหลอกลวงได้แล้ว มีการโยกย้ายถ่ายเทเงินผ่านระบบสกุลเงินดิจิทัล (Cryptocurrency) อย่างรวดเร็ว ในขณะที่การไล่ตรวจสอบบัญชีธนาคารต้องใช้เวลา

“ด้วยเทคโนโลยีเก่าๆ หรือที่เราใช้อยู่คงไม่ทัน ต้องมี AI ต้องทำในลักษณะ Active (เชิงรุก) มากขึ้น ในปีหน้าเราก็จะมีการทำเรื่องของ Social Monitoring แล้วก็การพัฒนาให้เป็นเชิงรุก ดีกว่านั่งรอแล้วก็รับคนที่จะโทร.เข้ามาอย่างเดียว สำคัญที่สุดน่าจะเป็นเรื่องกฎหมาย ภาครัฐแต่ละหน่วยงานถ้ายังไม่บูรณาการกัน ในอนาคตคิดว่าก็น่าจะไปไม่ทันวิวัฒนาการของผู้หลอกลวง” มีธรรม กล่าว

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/645253

วันอาทิตย์ ที่ 3 เมษายน พ.ศ. 2565, 06.00 น.

เริ่มกันแล้วสำหรับการชิงชัย “ศึกเลือกตั้งผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร (กทม.)” และแน่นอนว่า “การแสดงวิสัยทัศน์” ประชันนโยบายในแต่ละประเด็นเพื่อให้ประชาชนได้ตัดสินใจก่อนกาบัตรลงคะแนนก็เป็นกิจกรรมสำคัญ โดยเมื่อช่วงต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา มีการจัดเสวนา (ออนไลน์) “ว่าที่ผู้ว่า กทม. กับการบริหารจัดการขยะ น้ำ อากาศ และเมืองยั่งยืน” ในหัวข้อ “การจัดการคุณภาพอากาศในกรุงเทพมหานคร” โดยคณะวิศวกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ซึ่งมีผู้สมัครชิงเก้าอี้ผู้ว่าฯ เมืองหลวงหลายท่าน เข้าร่วมด้วย อาทิ

สกลธี ภัททิยกุล กล่าวถึงการแก้ไขปัญหาฝุ่นละอองขนาดเล็ก 2.5 ไมครอน (PM2.5) เช่น การลดการใช้ยานพาหนะส่วนบุคคลลง ซึ่งต้องทำระบบขนส่งสาธารณะที่ กทม. ทำได้ให้มากที่สุดเพื่อเกื้อหนุน นอกจากนี้ยังมีการบังคับใช้กฎหมาย เช่น ห้ามรถบรรทุกที่ใช้เครื่องยนต์ดีเซลเข้า กทม. ในช่วงเวลาหรือสถานที่ที่กำหนด เช่นเดียวกับการเผาในที่โล่ง หรือการควบคุมปริมาณฝุ่นในพื้นที่ก่อสร้าง ซึ่งในส่วนนี้เป็นอำนาจหน้าที่ของผู้ว่าฯ กทม. อยู่แล้ว

ขณะที่การแก้ไขปัญหาขยะมูลฝอย กทม. นั้นมีขยะเฉลี่ย 10,000 ตันต่อวัน ส่วนในช่วงสถานการณ์โควิด-19 จะลดลงเหลือราว 9,000 ตันต่อวัน แบ่งเป็นนำไปเผาที่โรงงานกำจัดขยะในเขตหนองแขม 500 ตัน นำไปแปรรูปเป็นปุ๋ยหรือเชื้อเพลิงขยะ (RDF) 2,500 ตัน ส่วนที่เหลืออีก 6,000 ตัน ยังใช้ระบบฝังกลบ ซึ่งต้องจ้างบริษัทมารับขยะออกไปเฉลี่ย 800-900 บาทต่อตัน กทม. จึงเสียค่าจ้างขนย้ายขยะส่วนนี้ปีละ 2,000 ล้านบาท ซึ่ง กทม. สามารถประหยัดได้

“ทำไมเราถึงไม่ Outsource (ปล่อยรับเหมาช่วง) ไปให้เอกชนเขามาเก็บ เอกชนจ่ายค่าถังขยะ ค่ารถขยะ ถึงเวลาเอกชนเอาขยะไปกำจัด เอาไปขายได้ ประหยัดได้ปีละ 2 พันล้านบาท แล้ว กทม. เอา 2 พันล้านบาท ไปไว้ที่อื่นได้ สามารถทำได้ตาม พ.ร.บ.รักษาความสะอาด หรือ พ.ร.บ.สาธารณสุขผู้ว่าฯ กทม. มีอำนาจที่จะมอบให้บุคคลใดก็ตามเป็นคนเอาไปกำจัดได้ แต่ต้องออกข้อบัญญัติ มันอยู่ในวิสัยผู้ว่าฯ ที่จะแก้ได้ เพียงแต่ที่ผ่านมาอาจจะมีบ้านเล็กบ้านใหญ่ ซื้อขยะ มี อบจ.นี้ อบต. นั้น แต่มันต้องอาศัยความกล้าของผู้ว่าฯ ในการกล้าบริหารจัดการ” สกลธี กล่าว

ด้าน วิโรจน์ ลักขณาอดิศร กล่าวถึงปัญหามลพิษจากโรงงานอุตสาหกรรม ซึ่งเชื่อว่าใน กทม. มีหลายโรงงานพบปัญหาและเกิดข้อร้องเรียน ดังนั้น หากกรมควบคุมมลพิษก็ดี หรือองค์กรที่ทำงานด้านสิ่งแวดล้อมก็ตาม ตรวจวัดมลพิษ เช่น ฝุ่นหรือไอเสียจากปล่องควันโรงงาน เกินค่ามาตรฐานที่กฎหมายกำหนด กทม. ต้องกล้าเตือนให้ปรับปรุง และหากยังไม่สามารถปรับปรุงให้ได้มาตรฐานก็ต้องกล้าสั่งปิดโรงงานเป็นการชั่วคราว

ส่วนปัญหามลพิษจากยานพาหนะ เชื่อว่า ผู้ว่าฯ กทม. สามารถพูดคุยกับหน่วยงานที่มียานพาหนะซึ่งเป็นกลุ่มเสี่ยง เช่น องค์การขนส่งมวลชนกรุงเทพ (ขสมก.) ที่ให้บริการรถเมล์ หรือผู้ประกอบการโรงงานอุตสาหกรรมที่มีรถบรรทุก กรณีการกำหนดยานพาหนะที่ห้ามใช้งานใน กทม. ไปจนถึงการทำประชาพิจารณ์ เพื่อนำไปสู่การจัดทำเขตควบคุมการปล่อยมลพิษ (Ultra LowEmission Zone) กำหนดพื้นที่ห้ามใช้ยานพาหนะที่ไม่ได้มาตรฐาน และหากใช้ก็จะต้องเสียค่าปรับในอัตราสูง โดยเรื่องนี้ผู้ว่าฯ กทม. ไม่ต้องทำคนเดียว แต่เป็นฉันทามติของคนกรุงเทพฯ

นอกจากนี้ ควรปรับปรุงเกณฑ์มาตรฐานมลพิษให้สอดคล้องกับหลักสากล เช่น สารอินทรีย์ระเหยง่าย (VOCs) ในภาคอุตสาหกรรม เช่น การพ่นสี สารทำละลายต่างๆ ที่ผ่านมาพบปัญหาโรงงานแทบไม่ต้องมีการบำบัดก่อนก็สามารถปล่อยออกสู่ภายนอกได้แล้ว ดังนั้น ผู้ว่าฯ กทม. ต้องเป็นหัวหอกร่วมกับประชาชนชาว กทม. เพื่อให้เกิดการแก้ไขมาตรฐานและหลักเกณฑ์ต่างๆ ของมลภาวะที่เกิดในกรุงเทพฯ ให้สอดคล้องกับหลักสากล

“เราเริ่มต้นไม่ต้องเท่ากับเยอรมัน ที่เขาให้ 50 ไมโครกรัมต่อลูกบาศก์เมตร เราอาจจะเริ่มต้นจาก 100 แล้วค่อยๆ ถอยลงมาให้เข้มขึ้นได้ แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีมาตรฐานเลย ไนโตรเจนออกไซด์ มันเกิดอะไรขึ้น เราอยากให้กรุงเทพฯ เกิดปัญหา Great Smog of Los Angeles หรือครับ? ผมคิดว่าวันนี้มาตรฐานต่างๆ ต้องปรับให้หมด อากาศในกรุงเทพฯ ไม่สามารถรองรับได้แล้ว เพราะจำนวนโรงงานเพิ่มขึ้นมากแล้ว และท้ายที่สุดผู้ว่าฯ กทม. ต้องกล้าผลักดัน พ.ร.บ.อากาศสะอาด ให้ได้ และนี่คือความหวังสูงสุดของคนกรุงเทพฯ ที่จะมีอากาศสะอาด” วิโรจน์ กล่าว

ส่วน ศ.ดร.สุชัชวีร์ สุวรรณสวัสดิ์ กล่าวถึงการแก้ไขปัญหามลพิษทางอากาศ โดยต้องมีระบบตรวจวัดที่ครอบคลุมโดย กทม. เนื้อที่ทั้งหมด 1,600 ตารางกิโลเมตร ควรติดตั้งเครื่องตรวจวัด 2,000 จุด แต่ปัจจุบันมีเพียงหลักร้อยจุดซึ่งสถาบันการศึกษาของไทยหลายแห่งสามารถผลิตเครื่องตรวจวัดได้ การมีเครื่องตรวจวัดทำให้ประชาชนรับรู้และป้องกันตนเอง เช่น สวมหน้ากากป้องกันฝุ่น และให้ผู้รับผิดชอบ อาทิ ผู้ว่าฯ กทม. หรือผู้อำนวยการเขต ตรวจสอบได้ถูกต้องว่าพื้นที่ใดมีปัญหาและอะไรคือสาเหตุ เช่น เป็นพื้นที่ก่อสร้าง หรือการจราจรติดขัด

อีกทั้งต้องกำหนดให้ผู้เกี่ยวข้องหรือได้ผลประโยชน์จากการปล่อยมลพิษต้องร่วมรับผิดชอบ ซึ่งมีทั้งการลงโทษ เช่น การก่อสร้างที่มีรถบรรทุกเข้า-ออก โครงการก่อสร้างต้องกวดขันไม่ให้มีรถที่ปล่อยมลพิษ หรือควบคุมไม่ให้ตัวโครงการเองก่อฝุ่นออกมาภายนอกขณะทำการก่อสร้าง หากปล่อยปละละเลย กทม. มีอำนาจชะลอหรือเพิกถอนโครงการได้ และการให้รางวัล เช่น โครงการก่อสร้างใดที่ดำเนินมาตรการป้องกันหรือลดผลกระทบจากฝุ่นได้ดี ก็สามารถนำผลงานมาขอลดหย่อนภาษีที่ดินและสิ่งปลูกสร้างได้ เป็นต้น

“ปัญหา กทม. ปัญหาเทคนิคทั้งนั้นตั้งแต่เช้าจนถึงปัจจุบัน เรารู้มันต้องแก้ด้วยเทคนิค นวัตกรรมของเมืองจำเป็น กทม. ต้องเริ่ม กทม. มีรถเช่า เราเช่านะ เพราะฉะนั้นควรจะเป็นรถพลังงานสะอาดเสียที ไม่ใช่ กทม. เองรถก็ปล่อย แบบนี้ใช้ไม่ได้ นอกจากนั้นแล้ว กทม. เป็นเจ้าของป้ายรถเมล์ ต่อไปควรจะมีที่ชาร์จพลังงานไฟฟ้าได้ ตรงนี้ก็เป็นอะไรที่เราทำได้เช่นเดียวกับป้ายรถเมล์มีฝุ่นหนาแน่น ควรจะมีระบบในการเตือนภัยฝุ่น มีจอเล็กๆ แจ้งเวลารถเมล์ไป-มาได้ แล้วก็ต้องแจ้งว่ามีฝุ่นเกินแล้ว รวมทั้งมีพัดลมที่สามารถเปิดอัตโนมัติตามปริมาณฝุ่น ฝุ่นไม่ได้กลัวน้ำแต่กลัวลม มีลมมาฝุ่นก็ไม่เข้มข้น อันตรายมันก็น้อยลง” ศ.ดร.สุชัชวีร์ กล่าว

ปิดท้ายด้วย ชัชชาติ สิทธิพันธุ์ กล่าวว่า กทม. มีหน้าที่ควบคุมแหล่งปล่อยมลพิษอยู่แล้ว หากไม่ทำย่อมเข้าข่ายความผิดฐานละเว้นการปฏิบัติหน้าที่ ดังนั้น สิ่งไหนที่กฎหมายให้ทำได้ก็ต้องทำ เช่น ควบคุมพื้นที่ก่อสร้างเพื่อให้ไปกวดขันรถบรรทุกที่ปล่อยควันดำ ติดตั้งเซ็นเซอร์ตรวจวัดตามโรงงานเพื่อรายงานมลพิษาตามเวลาจริง (Real Time) หรือแม้แต่แจ้งความดำเนินคดีกับผู้เผาในที่โล่งแม้ต้นตอจะอยู่นอก กทม. ก็ตาม เพราะคนกรุงเทพฯ ได้รับผลกระทบ

“ที่น่าสนใจ ถ้าดูตัวเลขคือเครื่องยนต์ดีเซลอายุเกิน20 ปี เป็นตัวสำคัญที่ปล่อยมลพิษ ซึ่งผมว่าคนรายได้น้อยจำนวนมากยังใช้รถจำนวนนี้อยู่ กทม. เอาโรงเรียนฝึกอาชีพมาช่วยปรับเครื่องยนต์ดีเซลของคนที่รายได้น้อยที่มีสภาพไม่ดี ช่วยปรับให้เขาถูกด้วยต้นทุนที่ถูก แล้วปรับให้เขาทำคุณภาพอากาศอยู่ในมาตรฐานได้” ชัชชาติ กล่าว

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/643696

วันเสาร์ ที่ 26 มีนาคม พ.ศ. 2565, 06.00 น.

“เมือง” หมายถึงชุมชนที่มีผู้คนอาศัยอยู่อย่างหนาแน่นกว่าหมู่บ้านหรือชนบท และมีโครงสร้างทางการเมือง เศรษฐกิจและสังคมซับซ้อนกว่าหมู่บ้าน ดังนั้นการทำงานในเมืองจึงหลากหลายกว่า “แรงงาน” จึงมีความสำคัญในฐานะ “กำลังของเมือง” และมีคำถามตามมาว่า “เมืองได้ดูแลแรงงานมาก-น้อยเพียงใด” โดยเฉพาะในสถานการณ์โรคระบาดโควิด-19 ตลอดกว่า 2 ปีที่ผ่านมา

และเนื่องจากในขณะนี้หลายประเทศเริ่มทยอยยกเลิกมาตรการควบคุมโรค ให้ประชาชนกลับมาใช้ชีวิตตามปกติ ซึ่งไทยนั้นตั้งเป้าจะทำแบบเดียวกันในวันที่ 1 ก.ค. 2565 ด้วยการประกาศให้โควิด-19 ลดระดับลงเป็นเพียงโรคประจำถิ่น“สกู๊ปแนวหน้า” จึงขอนำเรื่องราวจากงานเสวนา Health Justice #1 ในหัวข้อ “แรงงานเคลื่อนเมือง: โอกาสและความเหลื่อมล้ำในสถานการณ์โควิด” จัดโดย มูลนิธิสาธารณสุขแห่งชาติ (มสช.) และ WAY magazine เมื่อเร็วๆ นี้ มาชวนย้อนมองอดีต เพื่อนำไปสู่การวางแนวทางในอนาคต หากมีวิกฤตใดๆเกิดขึ้นอีก

ธนพร วิจันทร์ ตัวแทนเครือข่ายแรงงานอุตสาหกรรม สะท้อนปัญหา “การสื่อสารของภาครัฐ” โดยเฉพาะในสถานการณ์โควิด-19 ที่ทำให้ประชาชนสับสน เช่น กรณีคำสั่งปิดแคมป์ก่อสร้างแล้วมีแรงงานหนีออกมาแล้วก็ไปแพร่เชื้อในพื้นที่อื่น ซึ่งการแพทย์และสาธารณสุขเป็นหน้าที่ของภาครัฐที่ต้องอธิบายให้ประชาชนเข้าใจตรงกัน อีกทั้งภาครัฐต้องปรับเปลี่ยนกระบวนการทำงานโดยฟังเสียงภาคส่วนอื่นๆ ทั้งผู้มีความรู้และผู้ได้รับผลกระทบให้มากขึ้น ไม่เช่นนั้นก็ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ รวมถึงงบประมาณต้องทุ่มไปที่การแก้ปัญหาโควิด-19 เป็นหลักด้วย

“คุณมีเครื่องมือในชุมชน หน่วยงานของรัฐ มหาดไทย อะไรเยอะแยะมากมาย อสม. (อาสาสมัครสาธารณสุขหมู่บ้าน) ผู้ใหญ่บ้าน กำนัน อะไรต่างๆ ที่คุณจะสื่อสาร สาธารณสุข คุณก็มีถ้าจะใช้ มันมีทุกตำบล ทุกอำเภอ คุณต้องสื่อสาร แล้วก็ถ้าคุณจะมีชุดข้อมูลเพื่อให้ประชาชนเขาเข้าใจตรงกัน ตอนนี้ทุกคนก็ตื่นตระหนกกัน ไม่ออกมาทำมาหากิน เพราะว่าโควิดเป็นหลัก 4-5 หมื่นต่อวัน ตายก็เริ่มเยอะขึ้น เราก็คิดว่ามันจะมีมาตรการสื่อสารอย่างไร พวกเราเห็นงบประมาณของรัฐ เรามีความเชื่อว่ารัฐทำได้ เงินไม่หมดถ้าคุณจะมาทุ่มที่มาตรการโควิด เพื่อเชื่อมต่อถึงเศรษฐกิจ ถ้าโควิดมันจัดการได้เศรษฐกิจมันก็เดินได้ ทุกคนมีงานทำ ออกมาใช้ชีวิตปกติได้” ธนพร กล่าว

ธนพร ยังให้ความเห็นกรณี ธนาคารโลก (World Bank) เสนอให้รัฐบาลเก็บภาษีจากกลุ่มคนที่รวยที่สุดในประเทศ(1% Person) เพื่อมาแก้ไขปัญหาโควิด-19 และฟื้นฟูเศรษฐกิจ ว่า แม้จะเห็นด้วยกับเรื่องนี้แต่ในความเป็นจริงเป็นรู้กันว่ารัฐบาลไม่สามารถทำได้ เพราะผู้ถืออำนาจรัฐก็ยังอยู่ภายใต้อำนาจทุน แต่อีกด้านหนึ่งก็อยากให้คนรวยเข้าใจด้วยว่า หากคนส่วนใหญ่แย่ลง ไม่มีอำนาจซื้อ เศรษฐกิจของประเทศก็เดินต่อไปไม่ได้

มุมมองจากฝ่ายนายจ้าง ศุภกร เผ่าดี อุปนายกฝ่ายสมาชิกสัมพันธ์ สมาคมการจัดการงานบุคคลแห่งประเทศไทย(PMAT) และประธานชมรมผู้บริหารบุคคลธุรกิจอุตสาหกรรม(MAC+) พาย้อนฟังเสียงสะท้อนของภาคเอกชน ซึ่งก็คือผู้จ้างแรงงาน ถึงปัญหาการบริหารจัดการภาครัฐในสถานการณ์โควิด-19 ที่ผ่านมา อ้างอิงจากการสอบถามผู้ประกอบการธุรกิจ210 แห่ง ครอบคลุมการจ้างงาน 5 หมื่นอัตรา พบว่า สิ่งที่ผู้ประกอบการต้องการจากรัฐมากที่สุด อันดับ 1 การติดต่อกับหน่วยงานของรัฐผ่านระบบออนไลน์ เพื่อลดความเสี่ยงโรคระบาด

อันดับ 2 มาตรการด้านภาษีของภาคธุรกิจ อันดับ 3 มาตรการด้านภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา อันดับ 4 มาตรการช่วยเหลือลูกจ้างที่ได้รับผลกระทบจากสถานการณ์โรคระบาด และอันดับ 5 พักชำระหนี้ที่อยู่อาศัยทั้งเงินต้นและดอกเบี้ยในทุกสถาบันการเงิน ขณะที่ในด้านวัคซีน พบข้อจำกัดในการเข้าถึงในกิจการที่ไม่ใช่บริษัทขนาดใหญ่ และการต้องรอการจัดหาวัคซีนจากรัฐเท่านั้น แม้ภาคเอกชนพร้อมใช้งบประมาณของตนเองจัดหาไปฉีดให้พนักงานก็ตาม และแม้ต่อมาเอกชนจะสามารถจัดหาวัคซีนได้คล่องตัวมากขึ้น แต่ชุมชนรอบโรงงานก็ยังพบการได้รับวัคซีนล่าช้า

“มนุษย์ทุกคนมีพื้นฐานคือความเป็นสังคม เขาอยู่กับโรงงานทำงานสุดท้ายเขาก็ต้องกลับไปนอนบ้าน กินข้าวดูแลครอบครัวของเขา การที่เราจะทำตามมาตรการที่รัฐบอกก็ได้ แต่ความพร้อมมันมีไหม? Home Isolation (กักตัวที่บ้าน) Community Isolation (กักตัวในชุมชน) Factory (โรงงาน) ต่างๆ ที่พูดกันมา ระบบที่พูดกันมาจริงๆ แล้วกลไกของรัฐ Support (สนับสนุน) ไหม?

การไปขอพื้นที่ตรงไหนก็ต้องใช้ส่วนงานราชการฝ่ายปกครอง ฝ่ายปกครองก็ไม่พร้อม สาธารณสุขก็ไม่พร้อม ดังนั้นถึงต้องเปิดโรงงานให้อยู่กัน อยู่กันแล้วต้องคิดนะว่าโรงงานอุตสาหกรรมมัน Design (ออกแบบ) ให้คนไปทำงานไม่ใช่ให้ไปนอนพักผ่อนเหมือนโรงแรม แล้วมันจะมี Facility (สิ่งอำนวยความสะดวก) เพียงพอหรือไม่? เราจึงมองเห็นสถานการณ์ที่บางจังหวัดบอกว่าปิดไม่ให้ข้ามจังหวัดกันมาเลย” ศุภกร ระบุ

ในสถานการณ์โควิด-19 “ไรเดอร์” หรือผู้ขี่มอเตอร์ไซค์ส่งสินค้าโดยรับงานจากแพลตฟอร์มแอปพลิเคชั่น เป็นอาชีพที่มีบทบาทสำคัญ ด้านหนึ่งเป็นที่รองรับคนจากหลากหลายอาชีพที่ต้องตกงานในช่วงดังกล่าวให้ยังมีงานมีรายได้เลี้ยงตนเองและครอบครัว และอีกด้านเป็นเหมือนม้าเร็วนำสิ่งของอุปโภค-บริโภคกระจายไปถึงมือผู้รับในช่วงที่คนจำนวนมากต้องทำงานอยู่กับบ้าน ตามมาตรการลดการรวมกลุ่มอันเป็นความเสี่ยงต่อโรคระบาด

อนุกูล ราชกุณา แอดมินเพจ สหภาพไรเดอร์ Freedom Rider Union กล่าวว่า ไรเดอร์เป็นกลุ่มคนที่ไม่มั่นคงในอาชีพด้านหนึ่งคือสภาพการทำงานที่มากกว่าเกณฑ์มาตรฐาน 8 ชั่วโมงต่อวัน เนื่องด้วยราคาค่ารอบที่ต่ำ จึงต้องรับงานวิ่งส่งของให้ได้รอบมากที่สุด ทำให้เสี่ยงต่อการเกิดอุบัติเหตุ ส่งผลกระทบทั้งต่อตัวไรเดอร์เองและผู้ใช้รถใช้ถนนคนอื่นๆ แต่อีกด้านคือไม่มีสวัสดิการใดๆ รองรับ ทั้งที่มีความเสี่ยงด้านสุขภาพ มีโอกาสเจ็บป่วยจากการทำงาน

“อยากเสนอไปทางภาครัฐ อาจจะตั้งคณะทำงานขึ้นมาสำรวจว่าค่ารอบที่เหมาะสมในการทำงานที่มันไม่เกินวันละ 8 ชั่วโมง หรือทำงานน้อยกว่านั้น มันจะเป็นผลดีกับไรเดอร์ไหม? ซึ่งผมมองว่าเป็นผลดีแน่นอน เพราะยิ่งไรเดอร์ทำงานมีความเสี่ยงอยู่บนท้องถนน เขายิ่งสูดเอาควันที่มันเป็นพิษเข้าไป ทำให้เกิดปัญหาทางสุขภาพในระยะยาว ซึ่งมันไม่เห็นผลตอนนี้” อนุกูล กล่าว

อนุกูล กล่าวถึงความท้าทายสำคัญคือ “ไรเดอร์หลายคนมองว่าตนเองเป็นอาชีพอิสระ” แต่ในความเป็นจริงนั้นตรงกันข้ามเพราะบริษัทแพลตฟอร์มแอปพลิเคชั่นมีอำนาจให้คุณให้โทษไรเดอร์ได้ (อาทิ การลดค่ารอบ) ซึ่งเป็นการใช้อำนาจในลักษณะของการเป็นนายจ้าง ทั้งนี้ สิ่งที่สหภาพไรเดอร์พยายามผลักดัน ไม่ได้ระบุว่าจะต้องมีสถานะเป็นลูกจ้างเท่านั้น แต่หากไม่เป็นลูกจ้าง อย่างน้อยควรมีพื้นที่ให้ไรเดอร์สามารถพูดคุยกับบริษัทแพลตฟอร์มได้

ลำพังแรงงานไทยก็เผชิญปัญหามากพอสมควรแล้ว “แรงงานข้ามชาติ” นั้นปัญหายิ่งรุนแรงกว่า อดิศร เกิดมงคลผู้ประสานงานเครือข่ายองค์กรด้านประชากรข้ามชาติ กล่าวว่า ในช่วงที่มีมาตรการล็อกดาวน์สิ่งที่ตามมาคือการเลิกจ้างพนักงาน แต่สำหรับแรงงานข้ามชาติจะต่างกับแรงงานไทยคือเมื่อถูกเลิกจ้างแล้วต้องหานายจ้างใหม่ให้ได้ภายใน30 วัน แต่สถานการณ์แบบนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยในการหางานใหม่ จึงทำให้จำนวนคนต่างชาติที่อยู่ในไทยแบบผิดกฎหมายเพิ่มสูงขึ้น ซึ่งรัฐบาลได้พยายามแก้ไขตั้งแต่การระบาดระลอกที่ 2 ไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม มาตรการของรัฐบาลไทยด้านแรงงานข้ามชาติเป็นเพียงมาตรการระยะสั้น โดยตลอด 2 ปีที่ผ่านมา(2563-2564) มีมติคณะรัฐมนตรี (ครม.) ขยายเวลาการดำเนินการเพื่อให้แรงงานข้ามชาติสามารถอยู่ในประเทศไทยไปแล้วถึง 13 ครั้ง ขณะที่มาตรการตรวจคัดกรองยังมุ่งเน้นเรื่องสถานะทางทะเบียนเป็นสำคัญ เช่น หลายแห่งรับตรวจเฉพาะผู้ที่มีบัตรประชาชนที่เอกสารอื่นที่เทียบเท่า หรือถึงจะได้รับการตรวจ แต่เมื่อพื้นที่โรงพยาบาลมีจำกัดจึงมักเลือกให้บริการคนไทยก่อน ภาพของการตีตราเลือกปฏิบัติ กลับมาอยู่ในสังคมไทยอีกครั้งหลังจากหายไปนาน

อดิศร กล่าวถึงสิ่งที่รัฐบาลควรทำคือ 1.จัดระบบเพื่อให้แรงงานเข้าถึงการประกันรายได้ ทั้งการรักษาสภาพการจ้างงานเพื่อให้แรงงานยังอยู่ในระบบ หรือหากจำเป็นต้องเลิกจ้างก็ต้องมีมาตรการเยียวยาชดเชย การดึงคนที่หลุดจากระบบไปแล้วกลับเข้าสู่ระบบ ซึ่งเป็นที่ทราบดีว่าขั้นตอนการจ้างแรงงานข้ามชาตินั้นยุ่งยาก และการทำให้การเข้าทำงานอย่างถูกกฎหมายสามารถเกิดขึ้นได้ง่าย เพื่อป้องกันการลักลอบข้ามแดนมาทำงานอย่างผิดกฎหมาย

2.วางแผนบริหารจัดการแรงงานข้ามชาติระยะยาวที่ผ่านมามีเพียงการดำเนินการแบบระยะสั้น และ 3.การลดอคติดังตัวอย่างจากสถานการณ์โควิด-19 ที่ด้านหนึ่งฝ่ายสาธารณสุขอยากให้แรงงานข้ามชาติเข้าสู่ระบบการรักษา แต่อีกด้านหนึ่งมีการตั้งชุดเฉพาะกิจออกจับกุมแรงงานข้ามชาติ หรือกำหนดให้ร้านขายยาคอยสอดส่องแรงงานข้ามชาติที่มาซื้อยาแก้หวัด ตลอดจนการสื่อสารบางถ้อยคำที่ทำให้เกิดการมองว่าแรงงานข้ามชาติเป็นพาหะนำโรคระบาด เช่น คนไทยไม่ติดแต่ต่างด้าวติด เป็นต้น

“สิ่งที่สำคัญมากกว่า รัฐบาลไม่สามารถที่จะจัดการได้เองสมมุติการมีส่วนร่วมทำให้ตัวแรงงานข้ามชาติเขามีส่วนในการจัดการด้วย ซึ่งผมคิดว่าโจทย์นี้มันไม่ปรากฏเลยในช่วงที่ผ่านมา”อดิศร กล่าว

SCOOP@NAEWNA.COM

#SootinClaimon.Com : ขอบคุณแหล่งข้อมูล : หนังสือพิมพ์แนวหน้า

https://www.naewna.com/likesara/643257

วันพฤหัสบดี ที่ 24 มีนาคม พ.ศ. 2565, 07.00 น.

ปี 2565 เชื่อได้ว่าเป็นอีกปีที่ต้องจับตามอง จากอุณหภูมิการเมืองโลกที่ร้อนระอุ ซึ่งนอกจากสงครามรัสเซีย-ยูเครนแล้ว การแข่งขันระหว่างมหาอำนาจเบอร์ 1 อย่างสหรัฐอเมริกา กับเบอร์ 2 อย่างจีน เชื่อได้ว่าน่าจะตึงเครียดไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ซึ่งเมื่อช่วงต้นสัปดาห์นี้ สมาคมนักข่าวนักหนังสือพิมพ์แห่งประเทศไทย จัดเสวนา “สัมพันธ์จีน-สหรัฐ : ผลกระทบต่อไทยและอาเซียน” ที่ รร.วีโฮเทล บีทีเอสราชเทวี กรุงเทพฯ

ผศ.ดร.ประพีร์ อภิชาติสกล อุปนายกสมาคมอเมริกาศึกษาในประเทศไทย และอาจารย์ภาควิชารัฐศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ กล่าวถึงนโยบาย 4 ด้าน ของสหรัฐฯ ภายใต้การนำของประธานาธิบดี โจ ไบเดน ที่ต้องจับตามอง ประกอบด้วย 1.ความมั่นคง สหรัฐฯสร้างเครือข่ายพันธมิตรไว้หลายกลุ่ม เช่น “Five Eyes” หมายถึงสหรัฐฯ อังกฤษ ออสเตรเลีย แคนาดา และนิวซีแลนด์“The Quad” หมายถึงสหรัฐฯ อินเดีย ออสเตรเลียและญี่ปุ่น รวมถึง “AUKUS” หมายถึงสหรัฐฯ อังกฤษและออสเตรเลีย หากวันหนึ่งสหรัฐฯ และพร้อมเรียกร้องให้พันธมิตรเหล่านี้ร่วมมือกับสหรัฐฯ หากวันหนึ่งเกิดข้อพิพาทกับจีน

2.สิทธิมนุษยชน ในขณะที่ โดนัลด์ ทรัมป์ ประธานาธิบดีสหรัฐฯ คนก่อนหน้านี้ไม่ค่อยให้น้ำหนักกับประเด็นสิทธิมนุษยชนเท่าใดนัก แต่ โจ ไบเดน ปธน. คนปัจจุบัน มีจุดยืนต้องการฟื้นฟูคุณค่าเรื่องนี้ขึ้นมา และอาจกลายเป็นเครื่องมือที่ถูกใช้เพื่อกดดันจีนได้อีกทางหนึ่ง เช่น ประเด็นการละเมิดสิทธิมนุษยชนชาวอุยกูร์ที่นับถือศาสนาอิสลาม ในพื้นที่เขตปกครองตนเองซินเจียง หรือการปราบปรามผู้ประท้วงบนเกาะฮ่องกง

3.การค้า ทรัพย์สินทางปัญญา การสนับสนุนธุรกิจเอกชนโดยรัฐบาล การทุ่มตลาด เหล่านี้คาดว่าน่าจะเป็นเรื่องที่สหรัฐฯ หยิบยกมาใช้จัดการกับจีนเพื่อปกป้องผลประโยชน์ของสหรัฐฯ และ 4.เทคโนโลยี ซึ่งเรื่องนี้สหรัฐฯ กังวลกับการพัฒนาอย่างก้าวกระโดดของจีนมาก ถึงขั้นที่ในปี 2564 ได้ออกกฎหมายชื่อ Endless Frontier Act ซึ่งจะเปิดช่องทางให้รัฐบาลสามารถใช้จ่ายงบประมาณสนับสนุนทั้งภาคธุรกิจเอกชนและภาคสถาบันการศึกษา ในการวิจัยและพัฒนาโดยเฉพาะด้านปัญญาประดิษฐ์ (AI) คอมพิวเตอร์ที่มีสมรรถนะสูงหรือกระบวนการผลิตต่างๆ

“ประเด็นที่ไบเดนให้ความสนใจ คิดว่าอันหนึ่งที่ไบเดนจะทำคือการรื้อฟื้น ซึ่งในสมัย โดนัลด์ ทรัมป์ อาจจะเป็นลักษณะ Isolate (แยกตัว) ออกไป ไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจการของโลกสักเท่าไร แต่ถ้าเกิดเป็นสมัยไบเดน เขาจะรื้อฟื้นบทบาทของสหรัฐอเมริกา ในเรื่องของการต่างประเทศให้มากขึ้น แล้วสิ่งที่เขาจะ Focus (เน้น) กับจีน มันก็อาจมีการเผชิญหน้ากันในประเด็นต่างๆ มากยิ่งขึ้น” ผศ.ดร.ประพีร์ กล่าว

ขณะที่ ผศ.ดร.หลี่ เหรินเหลียง (Li Ren Liang) อาจารย์คณะพัฒนาสังคมและสิ่งแวดล้อม สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์ (นิด้า) ยกสำนวน “ซ่อนคมในฝัก” หมายถึงผู้ที่จะไม่เคลื่อนไหวกระทำการใดๆ หากยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม มาใช้อธิบายความเปลี่ยนแปลงด้านนโยบายต่างประเทศของจีน กล่าวคือ ในช่วงแรกๆ ของการเปิดประเทศ จีนวางท่าทีอดทนอดกลั้น

แต่ในระยะหลังๆ เมื่อจีนเติบโตขึ้น ประกอบกับชาติอื่นๆ ก็คาดหวังให้จีนในฐานะที่เป็นประเทศใหญ่มีความรับผิดชอบต่อโลกมากขึ้น ท่าทีของจีนจึงเปลี่ยนไปในทางดังกล่าวดังที่ สี จิ้นผิง ประธานาธิบดีคนปัจจุบันของจีน กล่าวถึงถ้อยคำ “สร้างประชาคมร่วมอนาคตของมวลมนุษยชาติ” ซึ่งสามารถแปลได้ว่า “ร่วมชะตากรรม” หากนำไปเขียนด้วยภาษาจีนอันเป็นที่รู้กันว่าปัจจุบันโลกแคบลงจากโลกาภิวัตน์ นอกจากนี้ยังมีประเด็นสิ่งแวดล้อม การเปลี่ยนแปลงทางภูมิอากาศ ซึ่งจีนรับรู้และนานาชาติก็คาดหวังให้จีนมีส่วนร่วม

ผศ.ดร.หลี่ ยังกล่าวถึงข้อสงสัยต่อท่าทีของจีนในสงครามรัสเซีย-ยูเครน ว่า ชาวจีนมีคำคำหนึ่งที่ใช้กันบ่อยคือ “กวนซี” หมายถึง “ความสัมพันธ์” ชาวจีนไปไหนมาไหนก็ต้องการมีเพื่อนฝูงรู้จักคนนั้นคนนี้ เพราะการมีเพื่อนหมายถึงโอกาสในการเปิดหนทางใหม่ๆ (เช่น การค้าขาย) ซึ่งจีนไม่ใช่ศัตรูกับทั้งรัสเซียและยูเครน แต่ต้องการเป็นมิตรกับทุกฝ่าย จีนในฐานะประเทศใหญ่ซึ่งต้องมีความรับผิดชอบ จึงแสดงบทบาทเพียงเท่าที่ควร

“มีการพูดคุยทางโทรศัพท์ มีการประชุมออนไลน์กับประธานาธิบดีของทางฝรั่งเศส กับนายกรัฐมนตรีของเยอรมนี ซึ่งค่อนข้างประสบความสำเร็จในการตกลง ค่อนข้างแสดงบทบาทที่ชัดเจน อยากจะให้ทางยุโรปรักษาความเป็นกลาง
อันนี้ก็เป็นส่วนหนึ่ง อันที่สองจีนก็แสดงบทบาทไม่ว่าใครผิดใครถูกก็แล้วแต่ ในเรื่องความช่วยเหลือ สิทธิมนุษยชน มนุษยธรรม เป็นต้น ให้ความช่วยเหลือได้เยอะอยู่พอสมควร อันนี้ก็เป็นการแสดงบทบาทของจีน ในฐานะที่มีความรับผิดชอบต่อประชาคมโลก” ผศ.ดร.หลี่ กล่าว

ด้าน รศ.ดร.สิทธิพล เครือรัฐติกาล วิทยาลัยสหวิทยาการ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ชวนจับตา 4 ประเด็นใหญ่ในปี 2565 ได้แก่ 1.การประชุมใหญ่สมัชชาพรรคคอมมิวนิสต์ครั้งที่ 20 ซึ่งคาดว่า สี จิ้นผิง จะยังคงดำรงตำแหน่งเลขาธิการพรรคต่อไปอีกสมัย ซึ่งจะทำให้เป็นบุคคลที่อยู่ในตำแหน่งผู้นำของจีนยาวนานกว่าคนอื่นๆ ก่อนหน้าแต่ก็จะมีผลให้นโยบายต่างประเทศของจีนมีท่าทีแข็งกร้าว และสี จิ้นผิง จะได้รับความนิยมในฐานะผู้กอบกู้ชาติ เนื่องจากจีนมีปมเรื่อง “ศตวรรษแห่งความอัปยศ (ปี 2383-2492)” ยุคสมัยที่จีนถูกต่างชาติกระทำอย่างไม่เป็นธรรม

2.ความสัมพันธ์ระหว่างสหรัฐฯ กับจีน ซึ่งจีนมองว่าสหรัฐฯ พยายามปิดล้อมตน แต่จีนก็เห็นว่าตนยังไม่มีประสบการณ์มากพอจะแข่งขันกับสหรัฐฯ ในเวทีโลก 3.ความสัมพันธ์ระหว่างจีนกับประเทศเพื่อนบ้านร่วมทวีปเอเชีย เช่น ประเด็นไต้หวันและทะเลจีนใต้ ในขณะที่จีนมองว่าเป็นเรื่องภายในของตน ประเทศอื่นๆ มองแตกต่างออกไปว่าเป็นเรื่องความมั่นคงทางภูมิรัฐศาสตร์ และประเทศเหล่านั้นอาจกระชับความสัมพันธ์กับสหรัฐฯ มากขึ้น

และ 4.ซอฟท์เพาเวอร์ (Soft Power) จีนไม่สามารถใช้กำลังบังคับให้ใครมาเชื่อแบบที่จีนเชื่อได้ ซึ่งสิ่งที่จีนต้องทำให้อยากชนะใจต่างชาติ คือการผ่อนคลายมาตรการคุมเข้มสื่อบันเทิง และยอมรับการสื่อสารสองทางกับชาวโลก ทั้งนี้ เมื่อหันมาดูภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (อาเซียน) และประเทศไทย “การเคารพกฎหมายระหว่างประเทศและการเจรจาเพื่อแก้ไขข้อพิพาทอย่างสันติ” เป็นหนทางที่ไทยควรยึดหลักไว้ในการแสดงท่าทีเกี่ยวกับข้อพิพาทไม่ว่าจะเป็นชาติมหาอำนาจ หรือประเทศเล็ก-ใหญ่แห่งใดก็ตาม อีกทั้งควรประสานให้อาเซียนมีจุดยืนนี้ร่วมกันด้วย

“อาจจะไม่ต้องเห็นพ้องต้องกันทั้ง 10 ประเทศก็ได้ แต่ประเทศที่เป็นแกนของอาเซียน เป็นประเทศที่เป็นผู้ก่อตั้ง มาเลเซีย สิงคโปร์ อินโดนีเซีย ประเทศแกนๆ สัก 4-5 ประเทศ ถ้าผนึกรวมกันเป็นเสียงเดียวกัน ผมคิดว่าเป็นเสียงที่จะมี
น้ำหนักพอที่จะทำให้ประเทศมหาอำนาจรับฟัง” รศ.ดร.สิทธิพล กล่าว

SCOOP@NAEWNA.COM