บนพื้นที่กว่า 2 ไร่ ในสวนสามพราน จ.นครปฐม ใต้หลังคามุงแฝก บรรยากาศแบบไทยเดิมของตลาดสุขใจ ถูกวางเรียงรายไปด้วยสินค้าเกษตรอินทรีย์ มีกฎกติกาห้ามใช้โฟม เน้นการใช้ไม้กลัด ถุงพลาสติกย่อยสลายได้ ทุกร้านค้าต้องมีใบรับรองมาตรฐานเกษตรอินทรีย์การันตี

มีลูกค้าทั้งไทยเทศมาจับจ่าย ด้วยมีทั้งของกิน พืช ผัก ผลไม้ สมุนไพร ของใช้ ยันของตกแต่งบ้าน จากเกษตรกรทั่วประเทศ…จนกลายเป็นตลาดสินค้าเกษตรอินทรีย์ใหญ่ที่สุดของประเทศ ณ เวลานี้

ทั้งที่ 5 ปีก่อน ที่นี่ไม่ต่างจากตลาดสินค้าเกษตรทั่วไป ผลิตออกมาก็ไม่รู้ไปขายใคร…5 ปีที่ผ่านไป เขาทำกันแบบไหนถึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้

เดิมทีเกษตรกรในพื้นที่นี้ปลูกพืชอินทรีย์อยู่แล้ว แต่หาที่ขายไม่ได้ ผลผลิตที่ได้ไม่มีคุณภาพ เพราะไม่รู้จะทำดีไปเพื่ออะไร…อรุษ นวราช กรรมการผู้จัดการสามพราน ริเวอร์ไซด์ เห็นใจชาวบ้านจึงอุทิศพื้นที่กว่า 2 ไร่ เปิดให้นำผลผลิตเกษตรอินทรีย์เข้ามาขายแบบไม่เก็บค่าเช่า

มีตลาดให้นำสินค้ามาวางขายได้ ใช่ว่าจะทำให้การค้าขายคึกคักขึ้นมาทันตาเห็น แรกๆมีคนขายแค่ไม่กี่เจ้า คนซื้อมันก็ต้องย่อมน้อย…มิต่างร้านค้ามีของวางขายน้อย คนย่อมเดินเข้าห้างสรรพสินค้าที่มีสินค้าหลากหลายกว่า

ตลาดสุขใจก็เช่นกัน เติบโตจากหลักการนี้ ปัจจัยสำคัญคือใช้จุดแข็งของตัวเอง เกษตรกรปลูกเองขายเอง ไม่ต้องผ่านพ่อค้าคนกลาง สลัดทิ้งภาพสินค้าเกษตรอินทรีย์แพง เมื่อของมีราคาให้จับต้องง่าย ลูกค้าแบบปากต่อปากเริ่มเข้ามา ลูกค้ามากยิ่งเพิ่มแรงจูงใจให้เกษตรกรนำผลิตภัณฑ์เกษตรอินทรีย์มาขายให้สินค้าหลากหลายมากขึ้น…สินค้ามากลูกค้ายิ่งมาก การแข่งขันเรื่องคุณภาพเกิดตามมาโดยไม่ต้องมีกฎเกณฑ์บังคับ

จนทำให้ตลาดที่มีเกษตรกรเป็นพ่อค้าเองไม่กี่ราย วันนี้เพิ่มมาเกือบ 200 ราย มียอดเงินสะพัดจากการขายเฉพาะเสาร์-อาทิตย์ เดือนละกว่า 2 ล้านบาท

นี่คงเป็นอีกตัวอย่าง หรือจะเรียกให้หรูว่า “โมเดล” ช่วยเหลือเกษตรกรได้ในแบบพึ่งพาตัวเอง…ที่อาจตรงข้ามกับแนวคิดของคนในภาครัฐ เกษตรกรไม่เดือดร้อน พึ่งพาตัวเองได้ แล้วจะเอาอะไรมาเป็นเหตุผลอ้างขอเบิกงบประมาณ.

สะ–เล–เต