31 ปี ที่ผมได้รับพระราชทานสิ่งนี้มา ทำให้ผมทุ่มเททุกอย่างเพื่อในหลวงทั้งชีวิต เพราะเป็นเหรียญทรงผนวชที่ผมจะห้อยไว้ที่คอตลอด

เเต่เมื่อวานนี้ (9 พ.ค.2559) ตอนสายผมห้อยเหรียญเเละสร้อยหนัก 3 บาท ไว้กับล็อกเกอร์ เเละลืมสนิททั้งวันฝึกมวยตอนเย็นเสร็จยังไม่รู้ตัว

ผมเคยคิดว่าชีวิตผมยึดติดกับในหลวง ถ้าเหรียญหายเมื่อไรผมคงไม่มีสิ่งใดยึดเหนี่ยวอีก

ครึ่งค่อนวันที่ผมลืม นี่คือครั้งเเรกในชีวิตช่วง 31 ปีที่ผ่านมา (รับพระราชทานปี’28)

ผมรู้ตัวตอนสองยาม!!

อาบน้ำเเล้วหาเหรียญ ผมใจหายวาบ เพราะจำได้ว่าห้อยไว้ที่ล็อกเกอร์ ผมรีบขับรถมาดูทั้งที่เชื่อว่าคงยากเพราะครึ่งวันเเล้วยามที่รู้จักกันช่วยพาเจ้าหน้าที่ไปเปิดล็อกเกอร์เเต่ล็อกเกอร์เปิดค้างไว้

นั่นหมายความว่ามีคนมาใช้ต่อจากผมเเน่นอน!!

ความหวังเดียวคือเดินทางมาที่ฟิตเนสอีกครั้งตอนเช้านี้

ใครจะเชื่อว่าของมีค่าสุดชีวิตของผมยังอยู่

คนเก็บคนเเรก เป็นสมาชิกประจำที่เล่นโยคะ (ผมยังไม่เห็นหน้า) ทราบชื่อว่า คุณกราฟ-ภาณุภัค โสภณวัฒนาชัย เอามาฝากเเม่บ้านเฝ้าล็อกเกอร์ ไม่มีใครคิดว่าเป็นของผม เเม่บ้านส่งต่อให้ครูโยคะคือครูพุฒิ เเต่ทุกคนเก็บไว้ให้ครับ เเล้วครูพุฒิส่งต่อผม

วันนี้คงเป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุด เเละคงจะมีชีวิตที่ดีตลอดไปเพราะประเทศไทยก็ยังมีคนดีเช่นนี้

ผมยังไม่รู้จักเขาผมจะรอพบเขา เเละรอขอบคุณเขาเเน่เเต่ภาพที่เห็นนี้คือผู้ที่ช่วยเก็บไว้

เเม่บ้านเเละครูโยคะที่ชื่อครูพุฒิ

ขอขอบคุณล่วงหน้าก่อนจะพบคนคนนั้น

ขอบคุณที่วันนี้เป็นวันดีสำหรับผมจริงๆขอบคุณพี่ๆ

เพื่อนบางคนที่ได้สร้างกุศลให้ผม!!

ขอบคุณที่ให้โอกาสผมใช้พื้นที่นี้

เเละลืมไม่ได้เลยเจ้าหน้าที่ทุกคนที่ร่วมดีใจกับผม

ขอบคุณ

ฟิตเนสสโมสรกองทัพบก

ท่านมีคนดีเเละดีมากอย่างเเท้จริง

ขอเดชะพระบารมีคุ้มครองทุกท่านที่อ่านข้อความนี้เเละขอคนไทยมีความสุขที่ได้เจอเเต่คนดี

หมึกดำ