“เมื่อพระอาทิตย์สาดส่อง  ผมคิดถึงคุณเมื่อพระจันทร์สาดแสง ผมคิดถึงคุณ” “นอกจากรักคุณแล้ว ผมก็ไม่เก่งอะไรเลย” นอกจากรักคุณแล้ว ผมไม่เก่งอะไรเลยจีบ เมื่อ สระอี หาย มันก็…

เรื่องราวความรักของคนสองยุคสมัย โบต้า (มิ้นท์-รัญชน์รวี) แอบหลงรัก นน (จี๋-สุทธิรักษ์) ชายหนุ่มที่ ป๊อบปี้ (เมโกะ-ชนนิกานต์) ชอบอยู่จนวันหนึ่ง “โบต้า” ได้ไปรับรู้เรื่องราวรักแรกของ ดาหลา (มิ้นท์ รัญชน์รวี) แม่ของเธอกับ ขจร (นิว ฐิติภูมิ) ผ่านจดหมายที่ถูกเก็บไว้ในกล่องลับทำให้ “โบต้า” เริ่มตัดสินใจทำบางอย่างเพื่อใจตัวเอง

“คนแรกของหัวใจคนสุดท้ายของชีวิต (The Classic) (2003)” หนังเกาหลีหนังรักคลาสสิกตลอดกาลของใครหลายคนเป็นหนังที่หลายคนชอบ รัก เสียน้ำตามากมาย อยู่ในใจยาวนาน นำมารีเมคใหม่ในยุคนี้

“Classic Again จดหมาย สายฝน ร่มวิเศษ” เป็นหนังรักทีโอเค ดัดแปลงจากต้นฉบับให้มีความเป็นไทย ได้ดี ดูเนียนเป๊ะๆ ทั้ง หน้าตานักแสดง บุคลิกตัวละคร บทสนทนาสถานการณ์ บิดนิดบิดหน่อยได้ดี

น่าจะเป็นหนังไทยที่ชอบ และทำให้เสียน้ำตาได้ไม่ยาก ถ้า…The Classic ไม่ใช่หนังเกาหลี ในดวงใจ ที่รักมากๆ แม้เวลาจะผ่านมา 17 ปีก็ยังรัก

มิ้นท์-รัญชน์รวี เอื้อกูลวราวัตร เล่นได้ดี ทั้งในรุ่นแม่ และรุ่นลูก ค่อนข้างชัดเจนในความแตกต่าง มีบุคลิกที่ต่างกันตามเรื่อง เพียงแต่จะรู้สึกขัดๆ คือช่วงรุ่นแม่ ที่กินเวลานาน กลับไม่ค่อยเห็นพัฒนาการนัก พูดง่ายคือ ช่วงมีอายุดู หลอกๆ

นิว-ฐิติภูมิ เตชะอภัยคุณ ในบท “ขจร” มาพร้อมกับน่ารักสดใส เฉพาะตัว แต่อาจจะเพราะหนังก๊อบปี้ต้นฉบับจนเกินไปเลยทำให้ ภาพที่ออกมา เหมือนโดนสั่งให้ทำ จำใจต้องเล่น ดูแข็งๆ ไปหมด

ที่ดูขัดตามากที่สุดคือ ช่วงเป็นทหาร หรือช่วงที่กลับมาหาคนรัก สองฉากนี้ เสียน้ำตามากมาย แต่ครั้งนี้บอกเลย ไร้อารมณ์ โดยสิ้นเชิงช่วงเข้าพระเข้านางกับนางเอก กลับดูเคมีธรรมดาๆ เมื่อเข้าฉากกับ ทนิล เพื่อนพระเอก ที่เคมีดูเข้ากันมากกว่าอีก

จี๋-สุทธิรักษ์ ทรัพย์วิจิตร ในบท “นน” พระเอกรุ่นเด็ก ก็พอเอาตัวรอด แต่สิ่งที่ชัดเจนคือ ถอดแบบต้นฉบับมาเปี๊ยบๆ ทั้งหน้าตาท่าทาง บุคลิก

ในขณะที่  ต้อง-สมิตพงศ์ สกุลพงศ์ชัย ในบท “ทนิล” เพื่อนพระเอกในยุค 2510 กับ เมโกะ-ชนนิกานต์ เนตรจุ้ย ในบท “ป๊อบบี้” เพื่อนนางเอกยุค 2546 กลับใช้เสน่ห์ ความสดใสเฉพาะ ทำให้สองตัวละครนี้ออกมาน่ารัก เอาตัวรอด ดูเด่นตลอดที่ปรากฏบนจอ

อาร์ม-ธัชพงศ์ ศุภศรี ทำ “Classic Again จดหมาย สายฝนร่มวิเศษ” ออกมาไม่เลวนัก โปรดักชั่นของหนังออกมาดูดีละเอียด เพียงแต่ว่า แทบจะไม่มีการคิดอะไรใหม่ๆ ออกมาเลย ลอกต้นฉบับมาทั้งดุ้น มุมกล้องเดิมๆ ภาพเดิมๆ การตัดต่อเดิมๆ อาจจะแค่ สลับซ้ายขวา เปลี่ยนมุมนิดๆ หน่อยๆ เพื่อให้ดูแตกต่าง

บทหนังก๊อปปี้ ต้นฉบับมาทั้งดุ้น โดยผูกเรื่อง ให้เกิดในปี 2510 ในรุ่นแม่ ผ่านเหตุการณ์ 14 ตุลาคม และปี 2546 ในรุ่นลูก จนรู้สึกเหมือนถอดบทสนทนามาเต็มๆ ลอกฉากต่างๆ มาหมด แต่ก็ยอมรับว่า แปลงเป็นไทยได้ดี ยกเว้น ฉากใหญ่ หลายตอนที่ อิงความเป็นเกาหลีมาก แต่ของเราบิดมาแบบ มันไม่ใช่ ฉากพีคๆ หลายฉากเลยดูไม่ดี อาทิ ฉากร่ำลากันที่ขบวนรถไฟ กลายมาเป็น รถสิบล้อทหาร หรือฉากกลับมาเจอกันในร้านอาหาร ดูน่าเบื่อ ไร้อารมณ์ รวมไปถึงสิ่งเล็กๆ ที่เสริมอารมณ์ดีๆ ถูกตัดออกไป อาทิ นกพิราบกับจดหมาย หิ่งห้อยที่นางเอกเก็บไว้  หรือในรุ่นลูกบุรุษไปรษณีย์ในหมู่บ้านที่มาเจอนางรุ่นลูก หรือกล่องของขวัญที่สลับกล่องกัน ก็ถูกตัดบทเฉลยออกไป

ที่แย่ที่สุดคือดนตรีประกอบหลัก ต้นฉบับดีมากดีเยี่ยม ฟังทีไรไม่ว่าจะหลับตาฟังหรือดูจากตัวหนัง เพราะมากๆ ดึงอารมณ์ ขยี้ความรู้สึกครบรส ทำให้น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ในฉบับนี้หาความไพเราะไม่เจอดูรกหู จนทำรู้สึกหนักไม่สนุกชวนหลับยังดีที่เพลงธีมในรุ่นลูก ที่หนังนำกลับมาใช้ แล้วใส่เนื้อไทยเข้ามาฟังแล้วเข้ากับเรื่อง ไม่เลวทีเดียว

ถ้าไม่เคยดู ไม่รัก ต้นฉบับมากมาย จะชอบและรักเวอร์ชั่นนี้ แต่เพราะ..ขาดสิ่งที่มาขยี้อารมณ์ เพราะภาพจำจากต้นฉบับลอยมาตลอดเรื่องแม้ฉบับไทยจะสั้นกว่าต้นฉบับถึง 15 นาที แต่ก็รู้สึกย้วย ไม่กระชับ

The Classic Again – จดหมาย สายฝน ร่มวิเศษ จึงทำได้แค่ หนังที่รีเมค ต้นฉบับ ได้ดีแค่ระดับหนึ่งเท่านั้น

สำหรับเรื่องนี้ให้ 5/10 คะแนน