เป็นนักแสดงหนุ่มเจ้าบทบาทที่ผ่านเรื่องราวชีวิตมาแล้วมากมาย กว่าจะพบกับความสำเร็จ และจัดอยู่ในตำแหน่งพระเอกแถวหน้าของวงการบันเทิงบ้านเราแต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป เขารับมือกับความเปลี่ยนแปลงเหล่านั้นอย่างไร สตาร์เรโทร จะพาทุกท่านไปร่วมค้นเรื่องราวชีวิตของ “เมฆ-วินัย ไกรบุตร”

“ตอนนี้ก็เล่นละครครับ ถ่ายละครอย่างเดียว มีเรื่อง สัมปทานหัวใจ, สมิงจ้าวท่า, ประกาศิตกามเทพ, ปะการังสีดำ, อังกอร์, พยัคฆา, นางครวญ ไม่เยอะหรอกครับ (หัวเราะ) แล้วคือผมก็ไปได้หลายช่อง บางทีเรื่องสองเรื่องมันเอาไม่อยู่ค่าใช้จ่ายปัจจุบันมันก็เยอะนะ แล้วเรามีลูกที่ต้องเลี้ยงดูอีก ก็เลยต้องทำเยอะๆ หาเงินค่าเทอมลูก เห็นว่าละครเยอะ แต่เราก็สามารถจัดสรรได้ครับ คือบางเรื่องเราก็รับเชิญ บางเรื่องเดือนหนึ่งไป 2-3 คิว เพราะว่าเราไม่ใช่พระเอก เลยพอจะรับได้ ตอนนี้ก็มีลูก 2 คนแล้ว คนโตชื่อ น้องมารค อายุ 5 ขวบส่วนน้องแมม 3 ขวบกว่า เรียนอีพีทั้งสองคน ผมทำหน้าที่คุณพ่อทุกอย่างเลย อาบน้ำ ป้อนข้าว รับ-ส่งลูกไปโรงเรียน”

คุณพ่อในสไตล์ของ“เมฆ-วินัย”

ไม่ค่อยนิ่มครับ เป็นคนลุยๆ สอนให้ลูกติดดิน สอนให้ลูกเหมือนเรา ติดดินไม่ติดหรู แข็งแรงอดทน สู้ คืออยากให้ลูกรู้จักความลำบาก ให้เขารู้จักเหนื่อยเล่นดินเล่นทรายได้ ไม่อยากให้เขาสบายเกิน กลัวว่าโตไปเขาจะลำบาก เขารู้ว่าพ่อเป็นดารา เป็นนักแสดง เขาเห็นผลงานของพ่อในละคร มีบู๊ยิงกันสู้กัน เป็นผีเขาก็ดูกันหมด แต่เขาก็เฉยๆ เพราะว่าเขารู้ว่าเป็นงานของเรา เขาเข้าใจเพราะว่าเราก็อธิบายบอกสอนเหตุผลให้เขาไปด้วย

หวังให้ลูกๆ เจริญรอยตาม

ลูกชายคนโตนี่ถ้าให้แสดงละครเขาแสดงได้นะ แต่ว่าชีวิตจริงขี้อาย เคยไปดูเขาแสดงละครที่โรงเรียน ก็บอกเขาเลยว่าถ้าจะแสดง พ่อก็จะไปดู แต่ถ้าจะไปยืนท่องบทจะไม่ไปนะ เขาก็ร้องไห้เสียใจเลย เพราะว่าเราไปดูวันที่เขาซ้อมแล้ว แต่ว่าเขายืนท่องบทเฉยๆ ไม่ได้แสดงละคร หลังจากวันนั้น เขาก็แสดงมีแอ๊กติ้ง ผมสอนตลอด ก่อนที่เขาจะไป ผมอยากให้ลูกเข้าวงการนะ อยากให้เขาเป็นนักแสดง เรื่องอื่นที่เขาจะไปเป็นนักธุรกิจ หรือว่าทำงานอะไร ผมไม่รู้ ก็แล้วแต่เขา แต่ว่าอยากให้เป็นนักแสดงด้วย ตามเชื้อสายเรา เหมือนอยากมีทายาทสืบทอด การที่จะเป็นนักแสดงแล้วทำธุรกิจไปด้วยก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร อยากให้สืบทอดอาชีพนักแสดงไม่ว่าน้องมารคหรือน้องแมม คนใดคนหนึ่ง หรือว่าเป็นได้ทั้ง 2 คนยิ่งดี

ภูมิใจในอาชีพนักแสดงอย่างสูงสุด

ภูมิใจมากครับ เพราะว่าชีวิตผมที่ได้ดีมาทุกวันนี้ น้องผมเรียนจบทุกคน พ่อ-แม่ผมได้สบายทุกวันนี้ และที่ผมมีชีวิตทุกวันนี้ เพราะนักแสดง ผมอาจจะไม่ได้รวยเหมือนคนอื่น ผมอาจจะไม่ได้ดังเหมือนคนอื่น แต่ว่าผมก็อยู่กับมันมาตั้งนานแล้ว และผมก็พอมีกินมีใช้ คิดดูว่าจะไม่ภูมิใจได้อย่างไร เพราะฉะนั้นไม่มีเหตุผลใดที่ผมจะไม่ให้ลูกๆ เข้ามาตรงนี้

ย้อนวันวานจากเด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง

ชีวิตผม วินัย ไกรบุตร ไม่เคยคิดที่จะมาเป็นนักแสดง คืออยู่กระบี่เรียนจบ ปวช. และเป็นบ๋อยอยู่โรงแรม อยู่ชายทะเล แล้ววันหนึ่งก็ขึ้นมากรุงเทพฯ เข้ามาหางานทำ อยู่ๆ ก็พลิกชีวิตได้ไปเจอโมเดลลิ่ง แล้วเขาจับไปเทสต์ และได้โฆษณาแบงก์กรุงเทพ ซึ่งเป็นโฆษณาตัวแรกในชีวิตเลย ไต่เต้ามาจากเป็นนายแบบ มาเดินแบบแล้วก็มาเล่นละคร เล่นหนัง มันเป็นสเต็ปมาเลย ไม่ได้ไปประกวดชิงรางวัลเวทีไหนๆ ชีวิตผมกับชีวิตเด็กสมัยนี้มันต่างกันโดยสิ้นเชิงเลยครับ คือชีวิตรามันเป็นโชค เป็นเหมือนกับลาภที่เดินเจอ ผมไปเจอแมวมองที่ห้างมาบุญครอง แต่ว่าเด็กสมัยนี้ต้องไปประกวด ต้องไปเรียนก่อนจะมาเป็นดารา ต้องเตรียมความพร้อม

จากที่ยังไม่มีเป้าหมายในชีวิต

ชีวิตผมยิ่งกว่าเริ่มจากศูนย์อีกนะ มาจากใต้คนเดียว ไม่รู้จักใครไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ก็มาขออยู่บ้านเพื่อน ที่บ้านเราฐานะปานกลาง มีกินมีใช้ไม่ได้รวย แต่พอเราจบปวช.เขาก็ไม่ส่งให้เรียนต่อแล้ว ผมไม่ได้เป็นคนที่มุ่งมั่นนะ แต่เป็นคนที่ต้องอยู่ให้ได้ เพื่อมีกินมีใช้ไปวันๆ ก็ไม่ได้คิดอะไรตอนนั้น แต่หลังจากที่เข้าวงการบันเทิงก็เริ่มมุ่งมั่น รู้สึกว่างานนี้มันเป็นกอบเป็นกำ และตอนนั้นรู้สึกว่าอยากจะเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย อาจจะล้างจานหรือว่าทำงานกลางคืน แล้วก็เรียนไปด้วย เพราะว่ามันมองอะไรไม่เห็นทาง คือจะเอาทางไหนถึงจะรวยได้เงินก้อนแรกที่ได้จากการถ่ายโฆษณาตอนนั้น 30,000 บาทถือว่าเยอะเลยครับ ผมคิดเลยว่าผมสามารถอยู่ได้6 เดือนแล้ว เราก็บอกตัวเองว่าเรารอดตายไปแล้วนะครึ่งปี แล้วพอมีงานมาอีกเรื่อยๆ เป็นแสนสองแสนก็อยู่ได้3 ปีแล้ว ไม่ได้คิดว่าจะต้องไปซื้อนู่นซื้อนี่ คิดแค่ว่าเราอยู่ได้ หลังจากนั้นก็ค่อยเริ่มคิดว่าเราต้องเก็บนะ ต้องส่งน้องเรียน ส่งแม่

ความฮอตพุ่งปรี๊ดเมื่อกลับไปกระบี่

ที่บ้านเขาก็ตกใจนะ อยู่ๆเป็นนายแบบขึ้นมาได้ยังไง กลับบ้านไปคนเรียกแต่นายแบบๆ ดังทั้งเมืองเลย เดินไปไหนมาไหนคนก็ตะโกนเรียก เขินมาก แล้วก็รู้สึกว่าตลกตัวเองว่าคนอื่นเขารู้ด้วยเหรอ เพราะว่ามันออกวันหนึ่ง20-30 รอบโฆษณาทางทีวี. คนก็เห็นทุกวัน ในกระบี่นี่ขึ้นรถไปคนตะโกน วินัย ไกรบุตร นายแบบมาๆ เพื่อนข้าๆ แต่ตังค์ในกระเป๋าเรามีอยู่แค่สองสามพันเอง (ยิ้ม) แต่เป็นนายแบบแล้ว ดูยิ่งใหญ่มาก ภูมิใจมาก

จุดพีคสุดของชีวิต

คือตอนที่เป็นพระเอกหนัง เป็นพ่อมาก ในภาพยนตร์เรื่องนางนาก จริงๆแล้วเข้าวงการมาตั้งนานก็ดังนะ มีคนรู้จักแต่มาพีคสุดๆ ของชีวิตเลยตอนเล่นนางนาก ตอนนั้นผมอายุ 30 พอดี หนังทำรายได้ร้อยกว่าล้าน ผมกลายเป็นพระเอกร้อยล้าน คนแรกในเมืองไทย ได้ฉายาจากหนังเรื่องนางนาก แต่ต้องบอกว่าตอนแรกผมไม่ได้ไปเทสต์เป็นพระเอกนะ ผมไปเทสต์เป็นเพื่อนของพระเอก เพราะผมคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกไม่ได้อยู่แล้ว เราเป็นตัว 3 ตัว 4 ก็ไม่คิดจะบ้ายอตัวเองไปเทสต์เป็นพระเอก ก็ไปนั่งรอ แล้ว “พี่น้อย” ทีมงานก็บอกว่าให้เทสต์เป็นพี่มากคู่กับ “น้องทราย เจริญปุระ” ไปเลย พอเทสต์ปุ๊บ เราก็พูดเป็นพี่มาก เล่นดราม่าได้ด้วยเขาก็งงกัน ซึ่งปกติเราก็ไม่เคยดราม่าได้เลยในชีวิต

กลายเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิต

เราก็ไม่ได้คิดว่ารายได้หนังจะเป็นยังไง คิดว่าคนเขาคงจะด่า ว่าเล่นแข็ง เล่นไม่ได้ ทองแดง เดี๋ยวเราก็ต้องรอรับสภาพเขาด่าอีกแหละ ผมปิดโทรศัพท์ 7 วันเลยกลัวเพื่อนจะโทร.มาด่า พอเปิดโทรศัพท์เท่านั้นแหละ เพื่อนโทร.มาด่าจริงๆ ด่าว่าปิดเครื่องทำไม นี่จะไปดูหนังแกเราก็งงว่าเพื่อนจะไปดูทำไม เพราะว่าปกติเขาไม่ดู แล้วเขาก็จะด่า แต่เพื่อนบอกว่าเรื่องนี้คนดูกันทั้งประเทศ เขาไปดู3 รอบแล้ว ก็เลยไม่มีที่นั่ง ไม่มีที่ดู คือเราก็ไม่อยากจะเชื่อนึกว่าเพื่อนโกหก ก็เลยไปเช็คข่าว โอ้โห! 7 วัน รายได้ไปถึง 60 ล้าน เดินออกจากบ้านนี่คือเอ๋อเลย คนตะโกนเรียก อ้ายมากๆ ไปเรียน คนตะโกนเรียกชื่อดังมาก คือผมเรียนอยู่ที่สวนสุนันทา เดินเข้าไปคนทั้งตึกสองข้างอ้ายมาก พี่มากขา คือมองไปเหวอหมด อะไรกันเนี่ยขนาดนี้เลยเหรอ บอกตัวเองว่านี่มันดังมากเลยนะปกติมีแค่นานๆ คนจะมอง แต่ว่านี่คือคนเรียกทั้งตึกนี่สุดๆ ของชีวิตแล้วครับ น้ำตาไหลเลย คืออย่างน้อยๆ ชีวิตหนึ่งเราได้เป็นพระเอก แล้วดังขนาดนี้ ตายก็คุ้มแล้วนะไม่เสียดายชีวิต

จากคำทำนายที่ฟังแค่ผ่านหู

ก่อนหน้านี้เคยมีคนดูดวงให้นะ 2 คน คือเพื่อนดูไพ่ยิบซีให้ ว่าปีหน้าเราจะดังแล้วดังมาก แต่ตอนนั้นเราลำบาก ละครมีเรื่องเดียว เขาเปิดไพ่ออกมาคือทั้งเงินทั้งชื่อเสียง เราก็หาว่าเพื่อนบ้าอีก แล้วต่อมาก็ไปถ่ายละครเรื่อง สุรพลคนจริงสมบัติเจริญ อยู่ๆ แม่ของเพื่อนนางเอก เขาก็มาบอกว่าปีหน้าคุณจะดังมาก ดังเป็นพลุแตกเลย เราก็ครับแม่ ขอบคุณครับ คิดว่าเขาคงจะยอเรา เพราะเห็นว่าเราจีบลูกสาวเขาหรือเปล่า (ยิ้ม) แต่พอนึกย้อนกลับไป ถึงคำพูดของทั้ง 2 คนแล้วคือโอ้โห! มันจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย พลิกแบบตั้งตัวไม่ทัน ทำตัวไม่ถูกด้วย ต้องทำตัวยังไง ทุกคนก็บอกว่าต้องแต่งตัวอย่างนี้ ทำตัวแบบนี้ เพราะว่าเป็นพระเอกแล้วเราก็เฮ้ย! ทำไมต้องทำ เราเป็นแบบเดิมไม่ได้เหรอ ผมก็ใส่ขาสั้นเหมือนเดิม แต่งตัวไปกองถ่ายเหมือนเดิม นอกจากมีงาน ผมถึงจะแต่ง ทุกวันนี้ผมก็มาถูกทาง ผมไม่เคยไปเติมแต่งชีวิต ไม่เคยไปยกตัวเองสร้างภาพให้ตัวเองตัวจริงผมเป็นแบบนี้แหละ ไม่เสแสร้ง ตอนดังเป็นแบบนี้ตอนไม่ดังก็เป็นแบบนี้ ไม่ต้องไปแต่งตัวใส่แบรนด์เนม

กับกระแสข่าวด้านลบ

มีอยู่แล้วครับ ตามสภาพ ประมาณว่าหาว่าเราหยิ่ง คือจะเรียกผมไปก็ไปได้ แต่ถ้าวันหนึ่งมีคนเรียกผมหลายคนผมจะไปได้ยังไง คนนู้นก็เรียกมาถ่ายรูป แล้วผมจะไปทำงานยังไง ถ้าผมไปกับคนทุกคน คือทุกคนอยากเข้าถึงเรา ซึ่งเราก็คงจะไม่สามารถเข้าหาได้ทุกคน คนเลยมองว่าเราหยิ่ง เราเรื่องมาก ไปกองถ่ายก็ว่าเราเรื่องเยอะขึ้นแต่คือก็ไม่ใช่หรอก ขอหน่อยเถอะ คือมันเหนื่อยมาก ร่างกายเราไม่ไหวจริงๆ ที่ว่าเราเรื่องมาก คือบางทีถ่ายถึงตี 4 แล้วอีกเรื่องถ่าย 8 โมงเช้า ไม่ใช่เรื่องมากนะ คือให้ผมนอนสัก 2 ชั่วโมงเถอะ ไม่งั้นจะตายซะก่อน (ปรับตัวอย่างไร ?) ก็รับงานน้อยลง คือรับได้ทีละ 2 เรื่อง เพราะมันไม่ไหวจริงๆ แต่แค่นั้นก็จะตายอยู่แล้วนะ บอกเพื่อนที่ดูแลเลยว่าเราไม่ไหวจริงๆ น้ำตาร่วงเลย ตื่นแล้วแต่ตาเปิดไม่ได้ เป็นเม็ดทราย เพราะการปฏิเสธมั้ง เลยทำให้คนมองว่าเราเรื่องเยอะ

ชีวิตมีขึ้น-ลง

ตรงนี้เป็นอาชีพที่รักที่สุดในชีวิต เพราะเป็นอาชีพที่ทำให้ผมเกิดขึ้นมามีศักดิ์ศรี มีชื่อขึ้นมา คนได้รู้จักผมทั่วประเทศ เกือบทั่วโลกเลยก็ว่าได้ ไม่มีอาชีพอื่นที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ทำให้ผมรู้หลายๆ อย่างเกี่ยวกับชีวิตตอนผมดัง ผมก็รู้ว่าชีวิตมันเป็นแบบไหน คนรอบข้างเป็นแบบไหน ตอนผมตก ผมก็รู้ว่าชีวิตคนเป็นแบบไหนคนรอบข้างไปไหน ชีวิตจริงกับละครมันก็เหมือนกัน เวลามีขึ้นมีลงมีรวยมีตกมันเป็นไปตามวัฏจักรซึ่งเวลาดังเพื่อนก็เข้ามาหาเยอะแยะ แต่เวลาตกไม่มีคนมอง เดินหมายังเห่าเลย(แอบน้อยใจไหม ?) ตอนนั้นก็แอบนึกน้อยใจแหละแต่ว่ามันเป็นการเรียนรู้ชีวิตของความเป็นจริง ความมายาชื่อเสียง ตำแหน่งมันไม่ได้อยู่กับเราตลอดเวลา

กับหลากหลายฉายาที่ได้รับ

ในวงการบันเทิงผมคือคนเจ้าชู้ เพลย์บอยมากเลยนะ ส่วนมากเราเป็นคนไปจีบเขา จีบนางเอก จีบดารา จีบคนนอกวงการบันเทิงเยอะแยะ แต่ผมไม่เคยมีข่าวว่าเป็นแฟนใครในวงการบันเทิง ไปหาได้เลย เพราะผมไม่อยากมี ก็คบไปตามธรรมชาติของผู้ชาย โดยอายุโดยอาชีพเรายังไม่พร้อม เลยไม่อยากมี แต่ชอบคนนู้นคนนี้ไปตามปกติ เพราะว่าผมเป็นผู้ชาย เรื่องเกย์ก็มี เรื่องกะเทยก็มี ลิ้นสว่านก็ผม พระเอกร้อยล้าน พระเอกทองแดง พระเอกร้อยเทคก็ฉายาผม เล่นเลิฟซีนก็ดุเด็ดจูบจริงในหนังไกรทอง จนได้ฉายามา ชีวิตนี้ผมได้มาหมดแล้ว ปลื้มทุกฉายา (ยิ้ม) เพราะถือว่าผมทำจริง มันถึงมีข่าวออกมา ผมตั้งใจทำจริงๆ แต่ไม่คิดว่าเขาจะมาตั้งเป็นฉายาแบบนี้

หยุดทุกอย่างไว้ที่ภรรยาและลูก

ภรรยา “น้องเอ๋” เป็นคนนอกวงการครับ เขาทำธุรกิจเกี่ยวกับเส้นผม เจอกันในเว็บไซต์ก่อน คือผมเสิร์ชหาออร์แกนิคว่ามีน้ำยาทาหนังศีรษะที่ทำให้ผมขึ้น เพราะว่าผมหัวเถิก พอคุยกัน 5-6 เดือน ก็ไปเจอที่ร้าน ขอจีบเขา คบกันมา 2 ปีก็แต่งงานเลย ผมชอบเขา ที่เขาเป็นคนธรรมดา ไม่สวยไม่รวยแต่เป็นคนใจสู้ เป็นคนนักเลง ใจกว้าง คุยกับเรารู้เรื่อง รับเราได้ที่เป็นเรา เพราะว่าเราไม่ใช่คนดี วินัย ไกรบุตร ไม่ใช่คนดี ข่าวคราวต่างๆ ของเราผ่านมาแล้ว มันก็คืออดีต จบก็คือจบ และเราก็ให้เขาทั้งใจ อาจจะไม่เป็นคนหวาน เงินก็ให้หมดทุกอย่างให้หมดแม้แต่บาทเดียวก็ไม่เอา ในแบงก์มีไม่เกิน 500 ขอวันละ 300 ถ้าไปต่างจังหวัดก็ได้ 500 เราเที่ยวมาเยอะแล้ว พอเรามาเจอคนที่เรารัก คนที่เราถูกใจก็ให้เขาไปเลยเต็มที่ พอมีลูกมีเมียแล้ว ไม่มีปาร์ตี้เลย ไม่อยากไป อยากกลับไปหาลูก อยากอยู่กับเมีย ค่ำๆ ตีแบดเสร็จก็รีบกลับไปหาลูก เพราะลูกรอ พอมีครอบครัวแล้วชีวิตเปลี่ยน แล้วเราก็เปลี่ยนตัวเองด้วย เพราะว่าเราอยากเห็นลูกเราเติบโต อยากพาลูกไปตีแบด ว่ายน้ำ ตีกอล์ฟ ไปทำนู่นทำนี่ ถ้ามีตังค์มากกว่านี้อยากจะมีลูก 4 คน นี่ยังไม่ทำหมันเลยครับ อยากมีลูกเยอะๆ ได้เลี้ยงได้ดูแลเขาคนนั้นเป็นอย่างนั้น คนนี้เป็นอย่างนี้ คนนี้เป็นดารา คนนี้ไปทำงานอย่างอื่น ชีวิตเราไม่มีอะไรแล้ว ก็รอวันตายอย่างเดียว ทำงานส่งให้เขาต่อไป ไม่มีอะไรหรอกครับชีวิต เอาอะไรไปไม่ได้ ทำอะไรก็ให้เขา

อนาคตที่วางไว้

อยากทำอาชีพอื่นเสริมเหมือนกันครับ ที่ผ่านมาทำอะไรก็เจ๊งหมด สปา ร้านอาหาร ร้านกาแฟ ปุ๋ยก็เจ๊งไปเกือบ 20 ล้าน เพราะว่าเราบริหารไม่เป็น ไม่มีความรู้ ไม่ต้องโทษคนอื่นเลยครับ เป็นคนขาดประสบการณ์คิดไม่เป็น ขอโทษตัวเองเลยที่เป็นแบบนี้ แต่ก็จะหาใหม่ที่มันลงทุนไม่เยอะ แล้วขายในโซเชียลได้ ไม่เจ็บตัวเยอะคือเรารู้แล้ว อาชีพนักแสดงก็ยังทำเป็นหลัก จะทำจนกว่าจะไม่มีแรงไม่มีคนจ้าง เป็นอาชีพหลักของผม แม้ว่าบทบาทจะเปลี่ยนไปก็ตาม ตอนนี้ผมเล่นเป็นตาแล้วนะ ไม่ซีเรียสเราสนุก สบายดีจะตาย พอเป็นคนแก่ก็จะบู๊ได้นิดหน่อย สบายเลย แต่ว่าส่วนตัวผมก็ยังพอบู๊ได้เบาๆ ละครบู๊ หรือว่าถอดเสื้อยังได้อยู่ ซิกแพ็กยังมีอยู่นิดหน่อย (ยิ้ม)

ความในใจถึงแฟนๆ

ขอบคุณแฟนคลับที่ดูแลผมตั้งแต่อายุ 23จนตอนนี้ผมอายุจะ 50 แล้ว กว่า 27 ปี ในวงการบันเทิง ขอบคุณตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ปู่ย่าตายายมาถึงรุ่นปัจจุบัน ที่เป็นกำลังใจ ขอบคุณที่ดูผลงานผมและคอยให้กำลังใจตลอด ถ้าไม่มีพวกคุณผมก็คงไม่เกิด ผมจะทำผลงานให้ดีขึ้น เดินไปไหนมาไหนน้อยคนมากที่จะไม่รู้จักเรา แต่อย่างเดียวที่เขาบอกคือในทีวี.ทำไมตัวใหญ่ ตัวจริงทำไมตัวเล็ก แล้วในทีวี.แก่ แต่ตัวจริงไม่แก่ อันนี้เป็นคำพูดที่ได้ยินประจำ ก็ภูมิใจครับที่คนรู้จัก ไปไหนก็ลำบาก ลำบากตรงที่ว่าจะไปทำอะไรที่ไม่ดีไม่ได้ ก็ต้องทำในสิ่งดีๆ (ยิ้ม) และฝากทายาทไว้ด้วยครับ น้องมารคน้องแมม เผื่อเขาได้มีผลงานในวงการบันเทิง ก็ฝากเชียร์ฝากเป็นแฟนคลับไว้ในใจคุณผู้ชมทุกคนด้วยครับ

เรียกว่าทำหน้าที่การเป็นหัวหน้าครอบครัว และการเป็นคนของประชาชนได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง สมฉายา “พระเอกร้อยล้าน” คนแรกของวงการภาพยนตร์ไทย “เมฆ-วินัย ไกรบุตร”

กุหลาบสีเงิน

ผันตัวไปเป็นพ่อค้าบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงจนเป็นที่ร่ำลือ สบโอกาสเจอกับหนุ่ม “เอ-สุรพันธ์ ชาวปากน้ำ” ที่ยกร้านไปเปิดในงานตลาดนัดดาราช่อง 3 จึงจับตัวนักแสดงและนายแบบคนดังมานั่งพูดคุย ล้วงลึกถึงสูตรลับ พร้อมบอกเล่าเรื่องราววันวานสุดประทับใจ

l ปัจจุบันที่เป็น

งานแสดงตอนนี้พอมีบ้าง แต่ว่าก็น้อยลงครับ จะตามอะไรก็ไม่รู้ (หัวเราะ) ตามวัฏจักรมั้งครับ แต่หลักๆ ที่ทำอยู่ตอนนี้จะเป็น food truck บะหมี่เกี๊ยวหมูแดงชื่อว่า “เกาลูนนู้ดเดิ้ล” อยู่ที่ซอยทองหล่อ18 ขายตั้งแต่วันจันทร์ถึงศุกร์ 11 โมงถึง 2 ทุ่ม ก็จะขายบนรถ หรือว่าจะไปออกงานก็ได้ ทำมาเกือบปีแล้วนะครับ ตอนแรกไม่มีสูตรเด็ดอะไรเลย แต่ว่าเพื่อนมาชวน แล้วโดยส่วนตัวผมเป็นคนที่ชอบกินบะหมี่มาก เป็นคนที่ทำอะไรแล้วตัวเองจะต้องชอบด้วย แต่ก็ไม่ได้เอาแต่ตัวเองเป็นหลักนะมองแล้วคนอื่นเขาก็น่าจะชอบด้วย ก็เริ่มทำ โดยมีรุ่นพี่คนนึงที่เขาเป็นเชฟ ก็ให้เขาช่วยคิดสูตรว่าเราจะหมักหมูแดงยังไง ต้องปรุงน้ำซุปยังไง เขาก็ช่วยคิดค้นขึ้นมาจนเราได้สูตรของเรา

l คิดค้นจนได้สูตรเด็ด

จะเหมือนใครหรือเปล่าเราก็ไม่รู้ เพราะว่าเราก็ไม่รู้ว่าคนอื่นทำยังไง แต่สูตรของเรา ผมเชื่อว่าหมูแดงมันจะมีความนุ่มหอมอร่อยในตัวเนื้อหมู คือหมูแดงบางที่ที่เราไปกิน จะขาวๆ แต่ของเราเนื้อจะนุ่มๆ หอมๆไม่กระด้าง ตอนแรกก็ยังไม่สมบูรณ์แบบ เราพัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆ ส่วนไส้เกี๊ยว ให้น้องสาวเป็นคนคิดค้นสูตรขึ้นมาครับ เราจะมีเอกลักษณ์ของเรา คือกินแล้วมันจะฉ่ำๆเต็มคำ เรามีหลายเมนู คือ บะหมี่เกี๊ยวหมูแดง เล้งแซ่บจริงๆ ส่วนตัวผมเฉยๆ แต่ว่าเห็นเขาฮิตกันมาก ก็เลยต้องตอบโจทย์ แต่กลายเป็นว่าคนชอบ คือที่เราไปกินมาเขาจะเป็นแบบเปรี้ยวๆ รสจัดๆ แต่เรามาทำให้มันกลอมกล่อม กินกับบะหมี่แล้วเข้ากันดีมาก ซึ่งคนก็จะชอบสั่งบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงแห้งกับเล้งคู่กัน แล้วก็มีอีกอันคือ ยำเกี๊ยวเกาลูน ก็ใช้น้ำซอสพอนสึแบบญี่ปุ่นโรยด้วยงา เราพยายามพัฒนาอยู่เรื่อยๆ ยังไม่สมบูรณ์แบบที่สุดในการเติบโต พยายามคิดเมนูขึ้นมาเรื่อยๆ หยุดนิ่งไม่ได้ เดี๋ยวจะเพิ่มไข่ออนเซ็น บะหมี่ไก่ทอด บะหมี่ขาหมู และเราขายแฟรนไชส์ด้วยครับ ตอนนี้มีคนซื้อไปประมาณ 2-3 เจ้าแล้วในส่วนของการทำแฟรนไชส์ เราดูจากคนที่เขาประสบความสำเร็จแล้ว ก็เอามาปรับปรุงแล้วประยุกต์ให้มันเหมาะกับแนวทางของบะหมี่ของเรา

l จุดประกายฝันการเป็นพ่อค้า

ต้องบอกว่าย้อนไปเมื่อ 15 ปีที่แล้วเลยนะครับ คือผมเคยเปิดร้านที่เป็นผับ เตรียมการไว้แล้ว คือทุกย่างจะต้องมีช่วงดาวน์ลงไป ก็เลยคิดไว้ว่าเราจะต้องมีอะไรมาเป็นแผนสำรอง ในตอนนั้นคือเปิดร้านเป็นผับตรงทองหล่อกับเพื่อนๆ ซึ่งตอนนั้นก็ถือว่าไปได้ดี แต่ว่าตอนนี้ปิดไปแล้ว และมาเปิดอีกร้านเป็นผับเหมือนกันชื่อว่า SYN เปิดกับรุ่นน้องอยู่แถวเอกมัย ส่วนบะหมี่เป็นธุรกิจที่เราทำเองเต็มๆ แต่ว่าตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าเราจะต้องหาลูกน้องเข้ามาช่วยแล้วล่ะ เพราะว่าเริ่มไม่ไหวแล้ว คือเจ็บเข่าเจ็บหลังบ้างตามประสา (หัวเราะ) แล้วเราตัวสูงด้วยพอไปยืนบนรถมันก็เลยจะลำบากในด้านสรีระและสังขารนิดนึง ก็เลยจะให้น้องๆ เขามาปรุง เราก็สอนวิธีทำเขาไปเพราะเราก็ไม่หวงวิชา แต่บางคนก็บอกว่าเอไปบอกสูตรคนอื่นเขาหมดได้ยังไง เกิดเขาออกไปทำเองล่ะ เราก็บอกว่าไม่เป็นไร ถ้าเขาจะเอาไปทำ เราก็ห้ามไม่ได้อยู่แล้ว คือมันสมัยใหม่ เขาแค่เปิดยูทูบก็ทำเป็นแล้วนะ ไม่เห็นต้องปิดบังอะไรกันเลย

l หนีไม่พ้นเรื่องอาหาร

จากเดิมที่เราเปิดเป็นผับกึ่งร้านอาหารมา มันก็อยู่ในธุรกิจสไตล์พวกนี้ ซึ่งเราถนัดเรื่องเหล่านี้มากกว่า คือเกี่ยวกับอาหารเครื่องดื่มหรือว่าการให้บริการ ซึ่งเรียกว่าเราถนัดทางนี้มากกว่า แล้วบะหมี่นี่ถือเป็นธุรกิจที่เราใช้ต้นทุนไม่ได้สูงมาก คือตอนแรกที่คิดทำ ก็คิดว่าจะเปิดเป็นร้านเช่าห้องแถว แต่งร้านน่าจะหมดเป็นล้านบาท แล้วเกิดขายไม่ดี ก็จะหายไปกับร้านแล้วย้ายก็ไม่ได้ ก็เลยคิดว่างั้นเป็นรถดีกว่า สมมติว่าตรงนี้ไม่ดี หรือจะไปออกงานมันก็เหมือนกองโจรครับ หรืออย่างน้อยถ้าเราขายไม่ดี เราก็ขายรถก็ยังมีอะไรกลับมา คิดเผื่อไว้นะไม่ได้มั่นใจว่าเราจะขายดี แล้วเราก็จะต้องมีแผนสำรอง ช่วงแรกเหนื่อยเหมือนกัน แต่ว่าพอทำไปก็โอเค คือชีวิตก็ไม่เคยคิดว่าเกิดมาจะต้องมาขายบะหมี่ (ยิ้ม) แต่ว่าพอทำไปแล้วมันเลิกไม่ได้ ก็ต้องทำไปให้สุด

l จากนักแสดงสู่การเป็นพ่อค้า

มีคนเดินเข้ามาทักว่า เอ๊ะ! ใช่ดาราหรือเปล่า หน้าคุ้นๆ ซึ่งเราก็ดีใจนะ ที่เขาก็อาจจะจำเราไม่ได้หรอกว่าเป็น “เอ-สุรพันธ์” แต่ว่าอย่างน้อย เขาก็พอจำได้ว่าเป็นดารา ยิ่งเดี๋ยวนี้คนทักบ่อยมาก ประโยคที่ว่า “ไม่เล่นละครแล้วเหรอ” ซึ่งเราก็รู้สึกดีใจที่อย่างน้อยเขาจำเราได้ ดีกว่าไม่ทักอะไรเลย ไม่ได้รู้สึกว่าอาชีพนี้จะดูไม่ดีหรืออะไรยังไง แล้วคนส่วนมากจะทักว่าเราทำเองเลยเหรอซึ่งจริงๆ เราก็ทำเองอยู่แล้ว ทำเองก่อนจะได้รู้ว่ามันเป็นยังไง เราจะรู้สึกภูมิใจมากกว่านะ เรารู้ว่าน้ำเสียงหรือการทักของเขาคือเขาให้เกียรติเรา เหมือนเขาทึ่งว่าเรามาทำเองเลยเหรอ เราทำเองก็ได้ ทุกวันนี้ดารานักแสดงผันตัวเองมาเป็นพ่อค้าแม่ค้ากันเยอะมาก ซึ่งเขาก็คงจะคิดเหมือนเอ ว่าอาชีพนี้มันไม่ได้จีรังมากมาย มีหลายจังหวะที่มันเหนื่อยนะครับ ขี้เกียจแล้ว ไม่ไหวแล้ว แต่พอมองอีกทีคือมันก็ยังไปได้ มันอร่อยนะ ตอนนี้เราแค่ต้องการทีมที่เข้ามาเสริม ช่วยในสิ่งที่เราคิดและทำ และในอนาคตก็กำลังอยากจะมีเป็นร้านเหมือนกัน แต่ว่าต้องเป็นร้านที่ไม่ได้ลงทุนเยอะแยะมากมาย

l ย้อนวันวานจุดเริ่มต้นในวงการ

ตอนนั้นอายุ 21 ซึ่งตอนนี้ 40 แล้ว (หัวเราะ) ตอนนั้นเรียนอยู่เอแบค แล้ววันนั้นเป็นวันอาทิตย์ จำได้เลย เพราะว่าเราเพิ่งไปโบสถ์กลับมา คือผมเป็นคาทอลิก เสร็จแล้วก็ไปเดินอยู่เซ็นทรัลเวิลด์ ก็มีพี่เขาเดินเข้ามาหาชื่อ “พี่หนุ่ม-อภิวัฒน์ ยศประพันธ์” เข้ามาทักว่าเคยถ่ายแบบไหม หรือว่าเคยประกวดอะไรไหม แล้วพี่หนุ่มเขาก็ให้นามบัตร ซึ่งเขาทำงานอยู่ในเครืออมรินทร์พริ้นติ้งชื่อหนังสือเทรนดี้แมน พี่เขาบอกว่าให้โทรหาเขานะ แล้วมาลองถ่ายโพราลอยด์เทสต์ เราก็โทรหาเขา ยังจำได้เลยว่านั่งรถเมล์ไปไกลมาก ไปคนเดียวเลยครับ ไปถึงบริษัทอมรินทร์แถวศิริราช เขาก็ให้ถ่ายรูปตรงโรงอาหารเลย แล้วเราก็นั่งรถเมล์กลับบ้าน ตอนถ่ายมันก็ไม่ยากเท่าไหร่ เราก็ทำได้ หรืออาจจะบอนทูบีหรือเปล่าไม่รู้ (หัวเราะ) เขาบอกให้หันอย่างนี้ ทำอย่างนี้นะ ไม่ได้คิดหวังอะไรมาก ถือว่าเป็นโอกาสหนึ่งที่เราได้ไปลอง หลังจากนั้นสักพักพี่เขาก็เรียกให้มาถ่ายแบบชุดกีฬา พอถ่ายแบบเสร็จเขาก็ให้เงินมา ซึ่งเราก็ไม่รู้หรอกว่าเท่าไหร่ แต่เปิดซองออกมา อู้หู! ได้ตั้งหกหรือเจ็ดพันมั้ง สำหรับเราคือมันเยอะมากเลยครับ แค่ไปถ่ายรูปไม่กี่ชั่วโมง กลับมาบอกแม่ เขาก็ดีใจด้วย เหมือนเป็นรายได้ที่ดี แต่เราคือดีใจมาก ระหว่างนั่งรถเมล์ไปก็เพลินมาก (ยิ้ม) หลังจากนั้นเริ่มต้นถ่ายแบบเดินแบบมาเรื่อยๆ เกือบ 2 ปีครับที่อยู่วงการแฟชั่น ตอนที่เข้ามาก็เจอ “พี่ปี๊บ-รวิชญ์, พี่โอ๊ต-วรวุฒิ, ดอม เหตระกูล” ที่เข้ามาร่วมรุ่นก็มี “เอส-วรฤทธิ์,ไรอัน เจทท์, ชาย-ชาตโยดม, เบนซ์-นิพิธ” เราจะเป็นเหมือนร่วมสมัย มีทั้งรุ่นพี่และรุ่นเรา คือด้วยสรีระที่ตัวสูงใหญ่เท่ากับรุ่นพี่ๆ ก็เลยได้ร่วมงานกันกลับกลุ่มนี้จัดอยู่ในกลุ่มมนุษย์ตัวสูง

l เกือบจะโกอินเตอร์

พอผ่านมาเกือบ 2 ปี ก็คุยกับพี่หนุ่มว่าเราน่าจะไปเดินแบบที่เมืองนอกนะ ด้วยความที่เทรนด์หน้าเอเชียแบบนี้กำลังฮิตมาก แต่เริ่มต้นเราต้องไปที่สิงคโปร์ก่อน ให้สากลรู้จัก แล้วค่อยไปสู่ยุโรป แล้วเราก็ทำ Portfolio ส่งไป วางแผนแล้วว่าเราจะทำยังไง แต่บังเอิญว่า “พี่คิง-สมจริง ศรีสุภาพ” ได้ติดต่อมาทางพี่หนุ่ม ว่าอยากชวนเอไปเล่นละคร ให้ลองไปแคสดูที่โพลีพลัสปรากฏว่าชายก็ไปด้วย คือเราไปเจอกันที่นั่น เมื่อก่อนเอกับชายลุคเราจะคล้ายกัน และงานต่างๆ เวลาไปแคสหรือว่าแฟชั่นโชว์ MV ก็จะไปด้วยกันตลอด แล้วละครเรื่องแรก “รักเล่ห์เพทุบาย” ก็ได้เล่นด้วยกัน ดีใจนะเหมือนมีเพื่อน แล้วโครงการที่ว่าจะไปเดินแบบต่างประเทศก็จำเป็นต้องพับไป คือก็ไม่เป็นไร เล่นละครไปก่อนก็ได้ เพราะเรายังมีงานอีกทางหนึ่ง

l สู่งานแสดงอย่างเต็มตัว

แรกๆ เราก็ไม่ได้รู้จัก หรือคิดว่าจะต้องมาเป็นดารา มาเล่นละคร เพราะว่าอาชีพแรกของผมคือเกี่ยวกับแฟชั่น เดินแบบถ่ายแบบ แต่พอมีโอกาสเราก็ลองทำดูเป็นหนทางนึง เป็นอีกรายได้นึง พอเล่นเรื่องแรก ก็มีต่อเข้ามาเรื่อยๆ แต่ก็ยังมีแผนอยู่นะว่าจะไปเดินแบบที่เมืองนอก ผ่านไป 1 เรื่อง มันก็สนุก ชอบ มา 2 เรื่อง 3 เรื่องเขาก็ติดต่อมาเรื่อยๆ เลยไม่ไปแล้วเมืองนอก เลิก (หัวเราะ) แต่งานในบ้านเราสำหรับเดินแบบถ่ายแบบ ก็ยังมีเรื่อยๆ (เสียดายโอกาสไหม ?) ไม่ครับ เรารู้สึกว่าเรามีโอกาสที่ดีกว่า ที่เราได้มาอยู่ตรงนี้ ที่บ้านก็ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว อยากทำอะไรก็ได้ เราถ่ายละครทำงานของเราไปแล้วก็ดีด้วย มีรายได้ หาเงินเรียนเองเลย ผ่านไป 1 เรื่อง พอเรื่องที่ 2-3 ก็ซึมซับเข้ามาเรื่อยๆ สนุกกับมัน สนุกดีที่เรามาถึงจุดนี้ เป็นนักแสดงมา 16 ปี ซึ่งจากเรื่องแรกที่ได้เล่น รู้สึกดีใจมากนะครับ เพราะว่าพระเอกนางเอกคือ “พี่วิลลี่” กับ “พี่หมิว” เป็นพระเอกนางเอกที่เราชอบตั้งแต่เด็ก เจอ 2 คนนี้คือดีใจมากเลยนะครับ พี่หมิวสวยมาก พี่วิลลี่ก็หล่อ ณ ตอนนั้นคิดว่านักแสดงเป็นอาชีพเราเลยนะ ที่เรียกว่าเป็นอาชีพ เพราะว่ารายได้ที่ทำให้เราสามารถนำมาเลี้ยงดูชีวิตเราได้ และเราก็ชอบกับมัน รักกับมันมาเรื่อยๆ ซึ่งละครเรื่องแรกถือเป็นเรื่องที่ประทับใจมาก อีกอย่างคือได้ประกบกับพี่หมิวพี่วิลลี่เป็นที่สุดแล้ว และมาเจอพี่คิงที่เป็นผู้กำกับอีก ละครของโพลีพลัสด้วย ในตอนนั้น คือสุดยอดแล้วนะ ซึ่งเรื่องนั้นผมเล่นเป็นนักดับเพลิงอยู่ทางเหนือ แล้วก็ได้มาเจอ“พี่รัก-ศรัทธา” ทำให้สนิทกันมาถึงทุกวันนี้อีก ซึ่งพี่รักก็จะช่วยสอนการแสดงและหลายๆ อย่างในตอนนั้น ได้เจอเพื่อนสนิทเป็น “ชาย-ชาตโยดม” แล้วก็ “เหนือ-อรรถกร” มันหลายอย่างมาก เลยประทับใจในเรื่องนี้ครับ

l เพื่อนสนิทในวงการ

ชายเหมือนเป็นเพื่อนซี้ที่สนิทในวงการ ทำงานด้วยกันบ่อย เจอกันตั้งแต่ก่อนเดินแบบแล้วครับ คือตอนที่เราไปแคสงานก็เจอกันอยู่เรื่อยๆ เพราะด้วยความสูงที่เท่ากัน ก็เลยจะเจอกันมาเรื่อยๆ ชายเขาเป็นคนที่สุภาพบุรุษมาก มีน้ำใจ โอบอ้อมอารีเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ คือไม่รู้จะหาอะไรไปติเพื่อนคนนี้เลย (หัวเราะ) ถ้าเกิดมีใครไปติชาย ก็ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะติเขาเรื่องอะไร ทั้งหมดทั้งปวงเลยคือดีมากๆ สำหรับละครก็เล่นกับชายประมาณ 3-4 เรื่องครับ แต่ล่าสุดได้ร่วมงานกันในฐานะที่ชายเป็นผู้กำกับคือเรื่อง “คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวหัวใจฟรุ้งฟริ้ง”

กับบทบาทที่หลากหลาย

ทุกวันนี้ได้มาเล่นเป็นพ่อ เป็นโจร เป็นกะเทยบ้าง หลากหลายจริงๆ เล่นได้หมดเลย ไม่ได้ซีเรียสนะ ขอให้มีอะไรให้เราได้เล่น ได้โชว์ฝีมือการแสดง และเราก็ต้องเข้าใจกับวันเวลาที่ผ่านไปด้วย มาถึงจุดนี้ได้ ผมภูมิใจแล้วแหละ คือผมก็ผ่านมาได้ตั้งสิบกว่าปี

l ยังครองความโสดอยู่

(ยิ้ม) คนก็ชอบพูดเหมือนกันว่า ดูสิเพื่อนแต่งงานไปหมดแล้ว มีลูกกันหมดแล้วนะ ก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน บางทีมันก็ยังไม่ถึงจังหวะ ไม่ถึงเวลา ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีนะครับ บางคนเขาบอกว่าอยากจะโสด แต่ว่าเราไม่อยากโสดแบบนั้น เพียงแต่ว่าจังหวะมันอาจจะยังไม่ลงตัว แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว แล้วแต่เรา ลูกเพื่อนโตกันหมดแล้ว (หัวเราะ) แต่ไม่เป็นไร ก็ยืมลูกเพื่อนมาเล่นได้

l สิ่งที่ได้จากวงการนี้

ให้หลายด้านมากนะ ที่เรามาอยู่ถึงทุกวันนี้ที่ได้มานั่งคุยกันวันนี้ ก็เพราะว่าอาชีพในวงการบันเทิงนี่แหละครับ ที่สำคัญคือทำให้เราเจอคนเยอะมาก ทั้งในวงการบันเทิงเอง และคนภายนอกเอง ทำให้เราได้รู้จักคนหลากหลาย และหลายแบบ ด้วยความเป็นดาราคนก็จะเข้ามาหา หรือเราก็ต้องเข้าไปหาเขาด้วย ซึ่งมันหลายอย่างทำให้เราได้มองคนได้ทะลุมากขึ้น ทั้งในด้านดีและไม่ดีครับ

l ความในใจจากผู้ชายที่ชื่อ “เอ-สุรพันธ์”

อยากจะบอกว่าขอบคุณทุกท่านเลยนะครับคนแรกเลยที่ชักนำเข้ามาสู่วงการเดินแบบก็คือพี่หนุ่ม-อภิวัฒน์ แล้วพอได้มาเล่นละครก็ต้องขอบคุณพี่คิง และตึกมาลีนนท์นี่แหละครับ (หัวเราะ) ที่ให้โอกาสเราเสมอมา ส่วนแฟนละครเอง เอก็ต้องขอบคุณนะครับ คือคนที่ยังจำเราได้ก็ยังมีอยู่ บางคนก็จะบอกคลับคล้ายคลับคลา เดี๋ยวนี้เอจะเป็นแบบนี้เลยครับ คือจะมีคนเข้ามาแล้วแบบ เอ๊ะ…ใช่เอหรือเปล่า ผมก็จะตอบว่าใช่ครับ ผมชื่อ เอ-สุรพันธ์ ชาวปากน้ำอายุ 40 ปี (หัวเราะ) พอเขาได้ยินนามสกุล เขาก็ร้องอ๋อทันที มาทักทายหรือว่าอุดหนุนกันได้ เอเป็นคนอารมณ์ดีหน้าอาจจะดูโหดด้วยหนวดเครา แต่ว่าจริงๆ เป็นคนใจดีนะครับ (ยิ้ม) มาเจอกันได้ที่ทองหล่อ 18 หรือไม่ก็มางานตลาดนัดดาราที่ช่อง 3 แล้วอีกที่นึง ก็คือที่เอกมัยเป็นร้านอาหารกึ่งผับ SYN สำหรับงานแสดงยังคงรับอยู่เรื่อยๆขอให้จ้างเถอะครับ (เสียงอ้อน) ยินดีที่จะเล่นอยู่แล้ว

อยากลองลิ้มชิมรสบะหมี่สูตรเด็ดของหนุ่มเอ ตามไปอุดหนุนกันได้ตามพิกัดที่พ่อคุณเขาแจ้งเลยค่ะ

กุหลาบสีเงิน

เป็นนักร้องลูกทุ่งที่มีเอกลักษณ์ความโดดเด่นเฉพาะตัว ทั้งด้านน้ำเสียง และการแต่งกาย สำหรับ “อ้อยใจ แดนอีสาน” ซึ่งไม่ว่าจะอยู่ในบทบาทของการเป็นนักร้อง หรือแม่ค้า เธอเต็มที่และเรียกเสียงหัวเราะจากแฟนๆ ได้เสมอ แต่ภายใต้รอยยิ้มนั้น เธอต้องข้ามผ่านอุปสรรคมานานัปการ…

“อ้อยใจ แดนอีสาน” ในวันนี้

หลังจากที่วงการเพลงซบเซา โลกโซเชียลเข้ามามีบทบาท เราก็เลยเหมือนจะหายหน้าหายตาไป ซึ่งก็เป็นทุกคนไม่ใช่แค่อ้อยใจแล้วเราก็ต้องมีอาชีพหลัก นั่นก็คือขายยำแหนมสดซึ่งเป็นอาชีพเก่าอาชีพดั้งเดิมที่เราทำมานานแล้ว พ่อ-แม่พี่น้องทุกคนจะขายยำแหนมสดกันหมดเลย เป็นสูตรที่เราได้มา คือเมื่อก่อนเคยไปเป็นลูกจ้างที่ร้านอาหารคนญวน เลยได้วิชามา แล้วมาสอนพี่น้องพ่อ-แม่ให้ทำ ก็ขายอย่างนี้มาตลอด ก่อนจะเข้าวงการเพลงลูกทุ่งเสียอีกค่ะ ตอนที่เพลงดังก็ยังขายอยู่ หาบขายที่คลองเตย ไปประตูน้ำก็ไป คือไปทั่ว เราก็มีความสุขนะ คือเรามีพี่น้อง 6 คน พอถึงเวลาทุ่มหนึ่ง เราก็กลับไปเจอกัน เอาสตางค์ไปนับได้คนละเท่าไหร่ ขายอย่างนี้ทุกวัน

จุดประกายความฝันการเป็นนักร้อง

วันหนึ่งมีเพื่อนชวนไปร้องเพลงคาเฟ่ เขาบอกว่าร้านนั้นนักร้องขาด เลยลองให้เราไปสมัคร เราก็คิดนะว่าเขาจะรับเหรอ เราแต่งตัวไม่ดี เราเป็นแม่ค้าหน้าตาก็ไม่ได้สะสวย เขียนคิ้วก็ไม่เป็น เราเป็นคนที่ชอบร้องเพลงอยู่แล้ว เวลาขายของไป เราก็จะร้องเพลงไปด้วย ลูกค้าก็ชอบ บางคนก็สงสาร คือเราจะเป็นคนที่น่าสงสารมากกว่า แต่ว่าจะทำยังไงเพื่อให้ได้เงินไปให้พ่อ-แม่ ไม่อยากให้ที่บ้านลำบาก แต่ขายยำแหนมก็ขายดีนะสนุกในการหาบขาย แล้วพอมีคนมาบอกว่าทำไมไม่ไปร้องเพลงล่ะ ท่าจะดังนะ เสียงดีด้วย พอคนนั้นคนนี้ชม เราก็เหิมเกริม (หัวเราะ) แล้วพอดีเด็กข้างบ้านเขาเป็นนักร้อง และเขาเกิดทะเลาะกับแฟน เลยไปร้องเพลงแบบซังกะตาย เราก็เลยขอไปกับเขาด้วย เขาก็ให้ไป แต่บอกว่าอย่าซนนะให้นั่งอยู่เฉยๆ เพราะว่าผู้จัดการจะดุเอา แล้วบังเอิญว่านักร้องเขาเกี่ยงกันร้อง เพราะว่าแขกยังไม่ค่อยมี เราก็ขึ้นไปจับไมค์ร้องเพลงเลย “คุณไม่รักทำไมไม่บอก” นักดนตรีเขาก็ไล่ลง เราก็ขอเขา จนเขายอม พอร้องไปแขกที่นั่งอยู่เขาชอบใจ และให้ทิปด้วย คือเราร้องเราก็มีลีลาที่ไม่เหมือนใคร สนุกสนาน มีสไตล์ยักคิ้วหลิ่วตาเต้น หลังจากนั้นก็มีอีก ที่คาเฟ่หนึ่งแถวสะพานควาย เขาเขียนว่ารับสมัครนักร้อง เราก็เอาเลย ขายของเสร็จอาบน้ำแต่งตัว ก่อนนี้คือไปเดินประตูน้ำ ซื้อเสื้อผ้ามาแล้ว เราจะต้องสวย ตกกลางคืนจะไปสมัครงานร้องเพลง ไปกี่ที่เขาก็ไม่รับ (ยิ้ม) การแต่งตัวไม่ดี เราก็มั่นใจว่าเราแต่งสวยแล้วนะ (นึกท้อไหม?) ไม่ท้อค่ะ ต้องมีสักคนที่ยอมฟังเราบ้าง มีร้านหนึ่งเขาเปิดถึงสว่างเราก็ไป เขาก็บอกว่าลองมาเทสต์ดู เราก็ไป คือใจเรายังหวัง แต่พอไป แขกยังไม่มีเลย เทสต์ไปก็เท่านั้น กลับบ้านเสียค่ารถไปไกลด้วย แต่ก็ยังไม่ท้อ กลับมาอีก เพราะว่าเขายังไม่ได้ฟังเสียงเรา เว้นอีกนาน เพราะห่วงขายของ มัวแต่จะไปร้องเพลง เราก็จะขาดรายได้ อีกอย่างคือแม่ไม่ชอบด้วย ที่เราจะไปเป็นนักร้องเต้นกินรำกินแบบนั้น แม่ให้ขายของ แต่เราชอบ ก็ได้แต่นึกอยู่ในใจไม่กล้าเถียงแม่ จ้ะๆ แต่แอบไปเรื่อย กลับตี 1 ตี 2 ไปรอคิว บางทีไม่ได้ร้อง ต้องอาศัยใจกล้าหน้าด้าน ใครวางไมค์เราก็วิ่งขึ้นไปจับเลย แล้วพอดีเขาเห็นว่ามาหลายครั้ง อยากร้องงั้นก็ร้องเลยก็บังเอิญไปถูกใจเขา เลยให้ร้อง และบอกว่าร้องดี แขกมาเขาก็ถามหา เขาเลยให้เราไปร้องได้ค่าตัววันละ 70 บาท ตอนนั้นถือว่าเยอะสำหรับเรานะ แล้วมีทิปด้วย ก็เอาสนุกด้วย ร้องแบบนี้อยู่นาน จนมีคนติดต่อให้ไปร้องวิ่งรอกเลย ที่บ้านก็รู้แล้ว ห้ามไม่อยู่ โดนว่าก็จ้ะๆ แต่ก็ไปอยู่ดี

ลูกทุ่งเบรคแตก

มีคนใต้คนหนึ่ง เขามารับจ้างถ่ายรูปนักร้อง เขารู้จักกับท็อปไลน์ เขาก็เห็นว่าเราร้องเพลงดี เลยพาไปฝากท็อปไลน์ ชวนตั้งหลายครั้ง แต่เราไม่ยอมไป กลัว เพราะว่ากรุงเทพฯเรายังไม่ชินเลย ก็นึกกลัวไว้ก่อน แต่สุดท้ายเขาก็พาไปจริงๆ แต่ท็อปไลน์ไม่รับ และพี่คนนี้เขาก็มีหัวหน้า เขาก็เลยพาไปหาหัวหน้าเขาชื่อ “ณรงค์ รอดเจริญ”พอคุณณรงค์พาไป เขาก็รับเลย และให้เราร้องเพลงหมอลำ อัดแผ่นชุดแรกชื่อเพลง “สาวดำรำพัน” แต่ว่าเสียงเราไปทางลูกทุ่ง ไม่ใช่หมอลำมันเลยไม่เกิดเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่ามีคนรู้จักเราเยอะขึ้น แต่ที่เปรี้ยงสุดๆ ก็ชุดที่ 2 “ผัวฉันหาย” ตอนแรกเขาก็ว่าจะทิ้งแล้วล่ะ เพราะว่าเหมือนจะไม่เกิด แต่อาณรงค์เขาบอกว่าลองอีกสักชุดหนึ่งถ้าไม่เกิดก็แค่นี้เลยลองทำอีกชุดหนึ่ง ชุด “ลูกทุ่งเบรกแตก” คนก็ชอบ เวลาไปต่างจังหวัดเขาเห็นแต่หน้าก็ขำแล้ว ทั้งที่ยังไม่ได้ขึ้นเวที ไม่ได้ทำอะไรเลย

จากเด็กสาวสู้ชีวิต ได้มาอัดแผ่นเสียง

ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเลย คิดว่ามันเป็นการทำงาน และไม่ได้คิดว่าตัวเองดังหรืออะไร คนถามว่าดังแล้วยังมาขายยำแหนมอีก เราก็แบบดังเหรอ ดังเป็นแบบไหน ต้องมีคนมารุมล้อมเราสิ นี่ไม่เห็นมีเลย มันดังยังไง ไม่เข้าใจเลย จนเวลาได้ค่าตัวเราก็ตกใจว่าจริงเหรอ

สุขจากการเป็นผู้ให้

เป็นคนที่ยอมคน ไม่ชอบเอาชนะใคร ถึงเราจะชนะคนอื่น เราก็ต้องยอมแพ้ เราถึงจะอยู่กับคนทั่วไปได้ ทุกวันนี้ก็ยอม ใครว่าอะไรก็ไม่สน ไม่เก็บมาใส่ใจให้ตัวเองคิดมาก สุขภาพเสื่อมโทรมไม่เอา แม้ว่าเราจะไม่ได้ร่ำรวยมาก แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะว่าคนเราตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้ อยู่ไม่ถึงร้อยปีหรอก ทำบุญมีเท่าไหร่ทำ แต่อย่าทำหมด ทำเท่าที่เราสบายใจ ไม่ต้องไปออกชื่อออกนาม เมื่อก่อนได้เงินมาก็ไปทำบุญแถวโรงพยาบาล นั่งรถเมล์ไป แล้วก็ไปแจกเงิน คนละ 10, คนละ 100, คนละ 300 แล้วแต่ เขาก็ถามว่าเราเป็นใคร อยู่ที่ไหน เราก็บอกว่าไม่ต้องรู้หรอก เราชอบให้ ทุกทีที่ให้แล้วสบายใจ พรุ่งนี้หาใหม่ จะเป็นคนแบบนี้ได้เงินมาก็แจกเด็กกำพร้า เขาเห็นเราไปร้องเพลง เด็กๆ ก็จะมารอแล้ว เราไม่ให้มันก็ดูยังไง ทุกวันเขาต้องมานั่งรอ ตอนเราตื่นก็แจก (ยิ้ม) ทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่ รวมถึงการให้อาหารหมาจรจัดต่างๆ คือก็ทำมาตั้งแต่สมัยเป็นเด็กวัด เราอาศัยอยู่ในวัด เพราะว่าเมื่อก่อนเคยหลับไป 8 วัน แล้วเราเห็นหมดว่าคนที่ทำบาปเป็นยังไง ไปเห็นนรกสวรรค์ คือสมัยเด็กบ้านเรายากจนมาก ก็เอาปูนาที่มันไต่อยู่ไปโยนใส่หม้อน้ำร้อน ซึ่งเราจะต้องไปรับกรรมต่ออีกกี่ปีกี่ชาติถึงจะหมด กับที่เราทำกับเขาไว้ ไม่ว่าจะฆ่าสัตว์อะไรก็แล้วแต่ เราฆ่ามดเขาก็ต้องฆ่าเรา เลยจดจำมา ทุกวันนี้ขอให้ตัวเองแข็งแรง กลัวที่สุดคือกลัวเรื่องเจ็บป่วย เพราะไม่มีใคร ญาติพี่น้องตายหมด ก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุด

แม่พระของเหล่าหมาแมว

เงินจากการขายยำแหนมนี่แหละค่ะ ที่เอามาซื้ออาหารให้น้องหมา คือขายได้ก็ไปซื้อข้าวสาร บางทีก็มีคนบริจาคมาบ้าง เลยเบามือไปหน่อย แต่บางคนก็ว่านะ ว่าเลี้ยงตัวเองยังไม่รอดเลย ทำไมต้องไปเลี้ยงหมา แต่เราไม่ได้เก็บมาคิดนะ ต่างจิตต่างใจ เขาไม่ชอบ แต่เราชอบ ก็ไม่ว่าเขา เราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปว่าเขา เราชอบของเราแบบนี้เราก็ทำของเราไป

ยังคงร้องเพลงและรับงาน

ด้วยความที่เราเล่นเฟซไม่เป็น ไม่มีโซเชียลคนก็เลยไม่ได้มาสนใจ จะมีบ้างข่าวจากนักข่าวที่มาขอสัมภาษณ์ บางครั้งก็ถูกกันท่าเหมือนกัน คือบางผู้จ้างเขาอยากได้อ้อยใจไปเล่น เพราะเขาเคยเห็นการแสดงของเรา บางคนก็ไปบอกว่าให้เอาวงตัวเองดีกว่า เพราะว่าอ้อยใจแก่แล้ว ถือไมค์ไม่ไหวแล้ว อัมพาตอัมพฤต เจ้าภาพเขาก็ไม่รู้ไง แต่พอเขาไปหาเบอร์โทร.เราในเนต แล้วเขาโทร.มา เขาก็ถามว่ารับสายไหวไหม คือด้วยความที่เขาไปเชื่อคำพูดของคนอื่น แต่จริงๆ แล้วเราก็อยากจะบอกว่า เรายังอยู่ดีสบายอยู่นะ รับงานจ้างงานแสดงอยู่เหมือนเดิมจะใกล้ไกลก็ไม่ต้องห่วงไปได้หมด ไม่ต้องกลัวว่าจะแพง เล่นให้เต็มที่ เข้ามาดูในเฟซบุ๊ค “อ้อยใจ แดนอีสาน” มีคนสร้างให้ ก็สามารถเข้าไปดูผลงานของอ้อยใจได้ค่ะ

ในวันที่งานเพลงซบเซา

ไม่รู้สึกเสียดาย หรือว่าเสียใจเลย เพราะว่าเราเป็นคนขยันอยู่แล้ว อ้อยใจเป็นคนที่ว่าไปอยู่ที่ไหนก็ได้ขอให้มีฝีมือทางการค้าขาย เราต้องรับตัวเองให้ได้สิคลื่นลูกใหม่ก็มาเยอะแยะ ไม่ใช่ไม่มีงานจ้าง จะไปกินยาฆ่าตัวตาย เราไม่ได้เกิดมาเพื่อการแสดง เราเกิดมาเป็นลูกแม่ค้า เราค้าขายเป็น คนลำบากมาก่อนไม่เคยสบาย เราไม่เคยรวย เราต้องไปคิดทำไม โลกนี้โอ้โห!สวยงามน่าอยู่ ไม่เคยคิดว่าจะต้องไปดิ้นรน เงินไม่มีจะต้องไปอัดแผ่นเสียงเสียค่าใช้จ่ายอีก ถ้ามันจะดัง เราก็แต่งเพลงขึ้นมาสักเพลง ร้องลงยูทูบดู ให้คนอื่นเขาลงให้นะ ไม่ได้ไปขวนขวายไม่ได้ไปเสาะแสวงหา เพราะชีวิตไม่เคยรวย ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่เคยขับรถไปหาใคร เพราะว่าขับรถไม่เป็น(หัวเราะ) เลยไปหาใครไม่ได้ เราไม่รู้เส้นทางด้วย บางคนอยู่ไกลๆ เราก็ไปไม่ได้ อีกอย่างคือเราต้องทำมาหากิน หยุดวันหนึ่งหมาอดตาย เราก็จะเป็นทุกข์ เราเลยอยู่อย่างสมถะของเรา ที่ไม่ได้ไปหาใครอย่าหาว่าหยิ่งเลยนะคะ ไม่มีอะไรจะมาหยิ่งหรอก เป็นคนที่ให้ใจเต็มร้อย เป็นคนที่เกิดมาจากพ่อ-แม่สองท่านนี้เป็นคนไม่ลักไม่ขโมย ไม่หวังที่จะรวยไม่ติดคุก มีครบ 32 แล้วก็จิตดีคิดดีไม่เป็นโรคภัยไข้เจ็บพอแล้ว เกิดมาในประเทศไทยเป็นลูกของในหลวงรัชกาลที่ 9 ดีที่สุดภูมิใจที่สุด ไปดูคนที่เขาตาบอด คนที่เขามีไม่ครบ 32 เหมือนเราสิ เขามองไม่เห็นโลกเลย คนที่นั่งรถเข็นเดินไม่ได้น่าสงสาร เราต้องมองจุดนี้ เราหูตาก็ดี มือไม้ก็ดี อย่าไปน้อยใจเลย กินปลาทูตัวเดียวก็อิ่มเหมือนกัน ไม่มีใครรู้

ชีวิตในวัยเด็ก

เป็นเด็กต่างจังหวัดบ้านเกิดอยู่ที่จังหวัดชัยภูมิค่ะ ครอบครัวยากจน กินข้าววัดมาตลอดเผาถ่านขาย มีพี่น้อง6 คน อ้อยใจเป็นคนที่ 5 ก็ช่วยพ่อ-แม่เผาถ่านขายในวัด ตรงป่าช้าเลย เขาเผาศพไฟยังไม่ดับเลย เราก็ไปเผาถ่านอยู่ข้างๆ แต่จริงๆ เป็นคนกลัวผีนะ แต่ก็จำเป็นต้องทำจนกระทั่งอายุ 13 ก็หนีออกจากบ้าน เข้ากรุงเทพฯ มีทองมาสลึงหนึ่ง แม่ซื้อให้ ก็เอาทองมาใส่ แล้วก็ใส่เสื้อคอกระเช้านุ่งผ้าถุงเข้ากรุงเทพฯ ชีวิตไม่ได้สบายเลย เป็นเด็กที่รักในเสียงเพลงด้วย คือบางทีเขาจ้างเลี้ยงลูก เราเมื่อยก็เอาเท้ายันแปลไกวกล่อมลูกเขาไป บางทีตัวเองก็หลับไปด้วย ฝึกร้องเพลงจากการฟังวิทยุ แล้วร้องตาม ฝึกเองไม่เคยเรียนร้องเพลง ไม่เคยมีใครมาสอน ไม่เคยมีครู แล้วเราก็มีไปประกวดเวทีตามจังหวัดต่างๆ ก็ได้รางวัลมาเรื่อย เป็นขนมปังร้อยเชือก แค่นั้นเราก็ภูมิใจแล้วนะ

ฝันที่ช่าง ไกลเหลือเกิน

มุ่งมั่นอยากจะเป็นนักร้องเหมือนกัน แต่ก็คิดว่าคงเป็นไปไม่ได้ เราไม่รู้จักใคร เป็นไปไม่ได้หรอก ได้แต่ชื่นชมได้แต่แอบดูนักร้องคนอื่นๆ ตอนนั้น “อาพนม นพพร”เขาไปเล่นที่ชัยภูมิ เราก็อาบน้ำแต่งตัวไปดูเขา ชอบอาพนมมาก เขาไปกินอาหารโต้รุ่ง เราก็ไปช่วยเขาล้างจานที่โต้รุ่งพออาพนมเผลอ เราก็ไปจับแขนเสื้อเขาแล้วก็มาดม (หัวเราะ) บอกหล่อจังเลย อยากรู้จักแล้วก็หัวเราะ แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว

ความภูมิใจที่ไม่เคยลืม

ภาคภูมิใจที่มีคนรู้จัก ไปไหนมีคนทักทาย อย่างไปประตูน้ำ เราเคยหาบของขายที่นั่นมาก่อน คนเก่าคนแก่เขายังจำเราได้ เราก็ส่งภาษาใส่เขา ใครพูดใต้เราก็ใต้ด้วย อีสานเราก็พูดอีสาน เจอเหนือเราก็พูดเหนือ เขาก็บอกว่าเราไม่ถือตัวนะ แล้วทำไมถึงเลิกร้องเพลง เราก็บอกว่ามันเป็นไปตามวัฏจักร (หัวเราะ) จะไปแข่งขันกับเด็กๆ เขาไม่ได้หรอก เราได้แฟนเพลงรุ่นตะกร้าหมาก ตัวคนเดียวเราไม่ห่วงอะไรหรอก คือพ่อ-แม่ก็เสียไปหมดแล้ว พี่น้องก็ไม่มีให้เลี้ยงสักคน เขาเสียหมดแล้ว ก็เลยเหลือตัวคนเดียว

ชีวิตที่เรียบง่ายแต่ไม่เหงา

ครอบครัวไม่มี คือเราเป็นผู้หญิง เราก็ต้องเลือก ต้องชอบอยากมีครอบครัวที่ดี แต่เราเป็นศิลปินนักร้อง ใครจะมาชอบเราจริง คนที่มาเที่ยวเขาเป็นสามีคนอื่นทั้งนั้นเราจะต้องไปด่าไปว่าไปแย่งเขามา มันไม่ใช่นะ อย่ามีดีกว่า ให้ไปร่วมหัวจมท้าย หรือว่าไปมีสัมพันธิ์ลึกซึ้งกว่านั้นไม่ได้ ได้แค่ชอบ คนนี้หล่อจังเลย อยากได้เป็นแฟนอย่างเนี้ยแต่ว่าเขาเป็นแฟนคนอื่น อย่าไปแย่งเลย บาปกรรมไม่เอาแค่ชอบเราก็บาปแล้วนะ ก็เลยอยู่คนเดียว ทำงาน ไม่ไปยุ่งกับใคร เพื่อนฝูงเขาชวนไปไหน เราก็ไม่ไป เราเป็นคนโบราณด้วย ไม่เที่ยวไม่กินไม่ไปไหนกับใคร เข้าแต่วัดอยู่คนเดียวไม่เหงาหรอกค่ะ ได้ไปคุยกับแมวกับหมานี่มีความสุขแล้วนะ

สูตรเด็ดความอร่อยที่พร้อมจะถ่ายทอด

ยำแหนมสดขายอยู่ที่พุทธมณฑลสาย 4 ถ้ามาจากองค์พระ ที่จะทะลุเพชรเกษม สังเกตโลตัสเล็กๆ เราจะขายอยู่ตรงป้ายรถเมล์ ขายทุกวัน ไม่มีวันหยุดหรอก ถ้าหยุดวันไหนสุนัขอดแน่นอน แต่จะขายเย็นหน่อย คือ 1 ทุ่ม ถึง 5 ทุ่ม ซึ่งถ้าออกมาเร็ว ก็ขายดีนะ แต่นี่เรามัวแต่ไปเลี้ยงสุนัขจรจัด มัวไปเลี้ยงแมวมากไป ยอดเลยตก (หัวเราะ) เพราะลูกค้าเขารอไม่ไหว ซึ่งลูกค้ามาจากไกลๆก็มี เขาซื้อไปกินเป็นเดือนเลย มีทั้งยำแหนมสด เมี่ยงมะม่วงงาดำ ยำผัดไทย เมี่ยงวุ้นเส้นงาดำ และก็รับสอนด้วยค่ะ สามารถโทร.มาได้เลยที่ 081-9177101 รับรองว่าไม่มีกั๊กวิชา และสามารถเอาไปขายได้เลย ถ้าขายไม่ได้ คืนเงินให้ เป็นสูตรที่เราคิดเอง ซึ่งคนก็ชอบ คนกินเยอะ คือเราสังเกตดูว่าเราทำไปคนจะชอบกินไหม ถ้าคนกินเราก็จะทำ ของเราไม่มีสาขา ไม่มีแฟรนไชส์

เอกลักษณ์การแต่งตัวที่โดดเด่น

ไปไหนมาไหนแฟนคลับก็จำได้ ด้วยการแต่งตัวที่เป็นเอกลักษณ์ของเรา คือชอบการแต่งตัวมาแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ เราต้องดูดีถึงจะแก่ก็ต้องให้มันดูดี แต่บางทีก็แต่งแบบหลุดโลกเหมือนกัน (หัวเราะ) ขายยำแหนมออกมา คนก็มาจ้องที่การแต่งตัวเราเลย ใส่เป็นปี ก็ไม่หมดเสื้อผ้าซื้อทุกวัน บางทีชุด 10-20 ปีเราก็เอามาวนใส่ได้อยู่เรื่อยๆ มันก็ยังดูดีอยู่นะ คนก็บอกว่าต้องพี่อ้อยใจเท่านั้นนะเนี่ย ถึงจะกล้าใส่ สีสันจี๊ดจ๊าดเราก็มั่นใจของเรา คือแต่งแก่มันก็แก่ ไปไหนคนก็ชมว่าพี่อ้อยใจไม่แก่เลยมาขอถ่ายรูปด้วย เราก็ภูมิใจ แก่ๆอย่างเรามีคนเข้ามาขอถ่ายรูปด้วย ไม่ธรรมดานะเนี่ย (ยิ้ม)

อย่าไปท้อเลยนะคะ ชีวิตคนเรา กว่าจะเกิดมาได้ เวลาเราเป็นอะไรไปคนที่เสียใจคือพ่อ-แม่นะ คนอื่นเขาไม่ได้มาเสียใจกับเราหรอก ถ้าเป็นคนขยันซะอย่าง ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่อด อย่าไปคิดมากเลย มันเป็นวัฏจักร ไม่ใช่เป็นแต่เราคนเดียว เขาเป็นกันเยอะแยะไป ถ้าเรารับตัวเองได้ว่าเราเคยรวย เราเคยมีเงินมีทอง เรามีความสามารถอะไรที่เก่ง หรือมีวิชาชีพอะไรที่เราทำได้ดีที่สุดเราก็ทำอันนั้น ถ้าไม่ดีก็ทำใหม่ ทำให้ดีให้ได้ อย่างยำแหนมอ้อยใจเมื่อก่อนมันก็ไม่ได้อร่อยเท่านี้หรอก แต่ตอนนี้คนซื้อเขามาแล้วเรายังไม่ได้จัดร้านเลย ยังรกซกมกอยู่เลย สั่งคนละ10-20 ห่อ ขอจัดร้านก่อนได้ไหม เขาก็บอกว่าไม่ต้องจัด เอามาเลย ทำอะไรต้องทำมันให้ดี ให้มันอร่อย

สำหรับผลงานตอนนี้ มีละคร “กรงกรรม” ของ “คุณอ๊อฟ-พงษ์พัฒน์” ส่วนงานเพลงก็กำลังจะทำ เป็นเพลงที่แต่งเอง ทำนอง “สาวมาด” แต่งให้ ชื่อเพลง“อมขี้ไก่หาผัว” ถ้าปล่อยลงในยูทูบเมื่อไหร่ก็ฝากให้ติดตามกันด้วยค่ะ

ใครที่กำลังนึกท้อต่อชะตาชีวิต ถ้าจะลองเอาแง่คิดดีๆ จากนักร้องลูกทุ่งหญิงแกร่งคนนี้ไปเป็นแนวทาง ก็ไม่ว่ากัน

กุหลาบสีเงิน

คุ้นชื่อมานาน ในฐานะคนเบื้องหลัง แต่วันนี้ “โอ๋-กฤษฎา เตชะนิโลบล” กำลังยืนแถวหน้า ในฐานะผู้กำกับละครโทรทัศน์เลือดใหม่!! กว่า 14 ผลงานที่เขาได้สร้างสรรค์ จนเป็นที่ติดอกติดใจ คนละครผู้น่าสนใจคนนี้มีที่มาที่ไปอย่างไร “สตาร์เรโทร” มีคำตอบให้ทราบกัน

ผลงานการกำกับล่าสุด

ที่เพิ่งจบไปก็คือ “ระเริงไฟ” ต้องบอกว่าลุ้นละครตัวเองทุกวีคเลยครับ โอ๋ชอบอ่านฟีดแบ๊กจากในทวิตเตอร์ ซึ่งมันรวดเร็วมาก และเป็น case study ให้เราในเรื่องต่อไป คือโอ๋เป็นคนที่ทำงานร่วมสมัย ไม่ใช่คนที่วัยรุ่นจ๋า แต่อยู่ระหว่าง 2 ยุค ช่วงระยะเวลามันเปลี่ยนเร็วมาก ตอนนี้มีช่องทีวีเพิ่มขึ้น นอกจากทีวีดิจิตอลแล้ว ก็ยังมีไลน์ทีวี ทีวีออนไลน์ ไวรอลต่างๆ เราเลยได้รับฟีดแบ๊กแบบสดๆ คนดูฉลาดมากขึ้น ละครก็เลยทำยากมากขึ้น จบละครเรื่องนึงเราก็ต้องถอยมานับศูนย์กันใหม่ เช่นถ้าละครเรื่องนี้ประสบความสำเร็จ เราก็ไม่สามารถใช้สูตรเดิมได้ จังหวะของคนดูละครเปลี่ยนไปเยอะ คนดูใจร้อน อยากดูอะไรที่จริงมากขึ้น เพราะในโทรศัพท์เราเห็นแต่อะไรที่จริงที่แซ่บกว่าละครอีก ถ้าละครยังทำได้ไม่แซ่บคนก็จะหันไปดูเรื่องจริงตามเพจต่างๆ และที่ขาดไม่ได้คือเราต้องแข่งกับตัวเอง หยุดอยู่กับที่ไม่ได้เลยครับ

“ระเริงไฟ” เป็นผลงานกำกับเรื่องที่ 14 รวมระยะเวลาแล้วก็ 12 ปี ในการเป็นผู้กำกับ ได้กำกับละครที่หลากหลายแนว เรียกว่าครบเลยครับ แต่จะถามว่าชอบกำกับแนวไหนมากที่สุด คือโอ๋จะแล้วแต่ปีครับ ทุกคนจะมองว่าเราเป็นผู้กำกับสายดราม่านะ แต่เราแค่เชื่อว่าละครมันคือชีวิตจริง ไม่ว่าจะทำละครในรูปแบบไหน เราก็จะอยู่บนพื้นฐานของคนปกติ จะไม่ค่อยถนัดละครเหนือจริงแฟนตาซี ถนัดอะไรที่เป็นชีวิตประจำวันของคนเรา ซึ่งชีวิตจริงของคน มันก็คือดราม่านี่แหละ ช่วงนี้ทำละครดราม่า ปีที่ผ่านมาคือ “ระเริงไฟ” เราก็จะรู้สึกว่าของฉันหมดจะต้องไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์ก่อน แต่ช่วงเวลาที่กำลังทำเรื่องนี้อยู่ เราก็ใส่ความจริงจังความเครียดของตัวละครลงไป สิ่งที่เก็บเกี่ยวได้ ที่ยังไม่ใส่ลงไปคือเรื่องตลกและบู๊เพราะฉะนั้นในตัวเราจะรู้สึกว่าฉันยังมีของตรงนี้อยู่ ดังนั้นต่อจากเรื่องนี้ก็กำลังดูอยู่ว่า เราจะทำละครตลก หรือว่าละครบู๊ (ยิ้ม) ถ้าวันนี้มีคนติดต่อให้ทำละครดราม่า ก็จะยังนะ เพราะว่ารู้สึกยังไม่อยากทำ

กับหลากหลายแนวละครที่กำกับ

รู้สึกว่าตัวเองโชคดี ตอนที่อยู่โพลีพลัส เราก็ได้ทำละครหลากหลายแนว ถ้าเราเป็นผู้กำกับฟรีแลนซ์มาตั้งแต่ต้น แล้วทุกคนคิดว่าเรามาสายดราม่า ก็จะไม่มีใครมาติดต่อเราให้ทำละครตลกหรือว่าละครบู๊ แต่เมื่อวันนั้นเราอยู่ใต้บ้านโพลีพลัส มันมีงานที่หลากหลายให้เราได้ฝึก และสมัยก่อนก็จะมีโอ๋กับ “พี่ปลา-พีรพล” ก็จะวนเวียนกันอยู่ซึ่งการได้ทำอะไรแบบนี้ ถือเป็นสิ่งที่ชอบนะ ณ วันนั้นเราอาจจะยังเด็กอยู่ เราก็มีผู้ปกครองที่ดี นอกเหนือจากคำแนะนำจาก “พี่นิด” (อรพรรณ วัชรพล) แล้วก็ทำให้เราแข็งแรงขึ้น เราได้ฝึก แต่พอเราออกจากโพลีพลัสแล้ว เหมือนเราโตมาในระดับหนึ่ง เราก็สามารถจะเลือกในสิ่งที่เราอยากทำได้ พอเราอยู่ในอาชีพนั้นนานๆ คนในวงการก็จะกลายเป็นพี่น้องกัน ซึ่งเราก็จะสามารถพูดคุยกันได้จะไม่รู้จักกันแค่งาน อาจจะไม่เห็นงานเราต่อเนื่อง แบบชนกันขนาดตอนที่อยู่กับโพลีพลัส แต่เราก็มีความสุขในการทำงานนะครับ เพราะว่าเราได้มาเจอผู้จัดใหม่ๆ สไตล์บท การทำงานก็จะแตกต่างกัน และช่วงหลังเราก็จะมีเวลาได้ไปเที่ยวไปชิลของเราบ่อยขึ้น (ยิ้ม) การไปเที่ยวมันเป็นการเปิดโลกทัศน์เราไม่ได้อยู่ในสถานะของคนรวยที่จะเที่ยวได้ทุกวัน แต่เราก็ยังโชคดีที่เราอยู่ในฐานะของคนที่พอทำงานแล้วมีเงินเพื่อไปหาความสุข หาประสบการณ์ชีวิตได้

ทุกอย่างถูกขีดไว้แล้ว

สมัยก่อนไม่เชื่อนะ แต่ตอนนี้เชื่อแล้ว ว่ามันมีบางอย่างที่ขีดชีวิตเราอยู่ ข้างบนเขาขีดมาแล้ว คือตอนเอนทรานซ์ โอ๋ขอแค่ให้เอนท์ติด พ่อบอกว่าถ้าเอนท์ไม่ติด จะส่งไปอยู่กับอาที่ออสเตรเลีย เราก็จะรู้สึกว่าฉันไม่ไปแน่นอน และเราก็ไม่รู้ว่าจะเรียนคณะอะไร แต่รู้สึกว่าชอบธรรมศาสตร์ อยากเรียนที่นี่ เพราะว่าบ้านอยู่ฝั่งธนฯ ชอบบรรยากาศตอนที่เดินไปท่าพระจันทร์ 5 อันดับที่เอนท์ โอ๋เลือกธรรมศาสตร์หมดเลย คณะอะไรก็ได้ ใส่ไปมั่วเลย ขอให้เอนท์ติดก็พอ และสุดท้ายก็ได้คณะศิลปกรรมศาสตร์ ซึ่งเป็นคณะเกี่ยวกับภาษา แต่เราเป็นคนขี้เกียจเรียน ไม่ชอบเรื่องการท่องจำ และเขามีคณะศิลปศาสตร์เอกการละครอยู่ ก็เลยไปขออาจารย์ไม่ได้อยากเรียนละครแค่เราหนีเอกภาษา ตอนเรียนก็สนุกและเกเรมาก (ยิ้ม) เราได้เรียนทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการแสดงละคร การแต่งหน้า การตีความ การกำกับ เขียนบทเป็นพื้นฐานของละครเวทีล้วนๆ คืออยู่ๆ มันก็ขีดมาในลักษณะนี้ แต่เราก็ไม่เคยคิดชอบละคร พอออกมาก็ฝันตามเด็กทั่วไป อยากเปิดร้าน แล้วก็มีเพื่อนเขาไปสมัครช่อง 9 และได้ เราก็เลยไปลองบ้าง ก็ได้ทำที่บริษัทแมสมอนิเตอร์ เป็นบริษัทในเครือแกรมมี่ เป็นครีเอทีฟรายการเกมโชว์ วาไรตี้ ก็สนุกนะแต่ยังไม่ได้รู้สึกว่ามันคือชีวิตเรา ทำได้ประมาณ 3-4 ปี จนกระทั่งเพื่อนชวนให้ไปทำที่บรอดคาซท์ฯ ทำรายการสตูดิโอแอ๊กชั่น และเราได้รับหน้าที่ในส่วนของละครเวที ต้องเขียนบทละครเวทีฟอร์ทีวี มันก็ซึมซับมาเรื่อยๆ จนวันนึง “พี่แอม” (กมล ภู่วัฒนวนิชย์)ย้ายมาเปิดบริษัทบ้านละคอน ที่โพลีพลัส ซึ่งตอนที่โอ๋ทำงานอยู่ที่บรอดคาซท์ ก็ไม่เคยทำงานกับพี่แอมเลยนะครับ แต่เกิดถูกชะตากัน ไปกินข้าวไปเที่ยวกัน พี่แอมก็เลยชวนว่ามาทำละครไหม

ค้นหาตัวตนจนพบ

ทำไม่เป็น ไม่เคยทำ แต่ว่าก็มากับเขานะ เพราะเริ่มรู้สึกว่ามันน่าสนุก อยากลองของใหม่ ก็เคยถามพี่แอมนะเพราะว่าเหมือนเรายังค้นหาตัวเองไม่เจอ และเราก็ยังไม่รู้เลยว่าเราชอบอะไรเราทำมิวสิก ทำรายการวัยรุ่นทำเกมโชว์วาไรตี้ คือทำมาหมดเลย ยกเว้นโฆษณาและหนัง เราตอบได้ว่าเราสนุกกับทุกงานที่ทำ แต่พี่แอมเป็นคนที่ทำให้เราต้องฉุกคิด เพราะว่าโอ๋เคยถามพี่แอมว่าเมื่อไหร่จะเลิกทำละคร แล้วไปเปิดร้านกาแฟ พี่แอมก็บอกว่าเขาไปทำไม่ได้หรอก เพราะว่าละครคือชีวิตเขา เราก็เหรอ ขนาดนั้นเลยเหรอ คือวันนั้นเรายังไม่เข้าใจ แต่พอมาวันนึงเรามาทำละคร เราถึงเข้าใจว่าอ๋อ..เราต้องอยู่กับมัน6-7 เดือน อ๋อมันกลายเป็นว่าละครเป็นเพื่อนสนิทเรา ละครเป็นลูกเรา

ตำแหน่งแรกที่บ้านโพลีพลัส

ด้วยความที่เป็นคนชอบเรียนรู้ ตำแหน่งแรกคือเป็นผู้ช่วย 1 ในเรื่อง “กรงเพชร” เรื่องต่อมาเป็นผู้ช่วย 2 “เล่ห์ร้ายอุบายรัก” เรื่องที่ 3 คือ “สะใภ้ทอร์นาโด” เป็นผู้ช่วย 3 คือเราก็ขอพี่แอม เพราะว่าไม่เคยทำละครเลยก็เลยอยากจะเรียนรู้ทุกตำแหน่ง และโอ๋ก็ได้เห็นจาก “พี่หมี” (โชติรัตน์ รักเริ่มวงษ์) ที่เป็นผู้กำกับว่าเขาจะพาเราผ่านไปได้ยังไง พอเราได้มาเป็นผู้กำกับ เราเลยได้ความรู้พื้นฐานในทุกด้านของละคร

ก้าวแรกของการเป็นผู้กำกับ

อันนี้จริงๆ นะโอ๋ถึงเคารพพี่นิดมาถึงทุกวันนี้ คือถ้าไม่มีเขา ก็ไม่มีเราในวันนี้ เขาอาจจะเห็นอะไรในตัวเราบางอย่าง แต่การที่จะขึ้นเป็นผู้กำกับละครหลังข่าว โดยไม่ได้ผ่านละครบ่ายละครเย็นมาเลย มันไม่ง่ายนะ ถ้าไม่มีคนการันตีให้ ดังนั้นโอ๋ถึงถือว่าพี่นิดเป็นคนให้ชีวิตในส่วนนึงเลย เรื่องแรกที่กำกับคือ “สาวน้อยร้อยล้าน” ละครเพลงมาเลยจ้า (หัวเราะ) พระเอกเป่าแคนนางเอกตาบอด (ละครก็โด่งดังแจ้งเกิดผู้กำกับด้วย ?) สาธุครับ ด้วยความที่เป็นละครที่เข้าถึงคนดูได้ง่าย และทำให้เรารู้จักถึงความแมสจริงๆ คือพอเราทำรายการโดยปกติแล้วมันจะเฉพาะหัวเมือง แต่สำหรับการทำละคร ยิ่งละครแบบพระเอกนางเอกหนีจากบ้านนอกมาตรากตรำชีวิต มันเหมือนเป็นฝันของคนต่างจังหวัด มันมีความคลาสสิก

รู้สึกว่าละครคือชีวิตเมื่อไหร่

เมื่อวันนึงที่เรารู้สึกว่าเราเหนื่อยกับละครจังเลย อยากจะไปทำอาชีพอื่น แต่แล้วเราก็ฝันถึงไฟถ่ายละคร (หัวเราะ) มันแอบแทรกซึมเข้ามาในใจเราโดยไม่รู้ตัว ทั้งที่จริงๆ เรารู้สึกว่างานละครเป็นงานที่หนักมาก เมื่อเทียบกับงานบันเทิงอื่นๆ แต่แปลกที่มันมีเสน่ห์ตรงที่ว่าพอคนเข้ามาแล้ว มันออกไปไม่ได้ วันนั้นโอ๋ถึงเข้าใจที่พี่แอมบอกว่าละครคือชีวิตของเขา

บุคคลต้นแบบในการกำกับละคร

พี่หมี โอ๋มีครูคนเดียวในด้านกำกับการแสดงนะ ทั้ง 3 เรื่องที่เป็นผู้ช่วย ก็ทำกับพี่หมี ระบบความคิดคือของพี่หมี จะเป็นคนมีเหตุมีผล ลักษณะการทำงานของเราก็เลยจะเป็นแบบพี่หมี (แล้วสไตล์ “โอ๋-กฤษฎา” เป็นแบบไหน?) นอกเหนือจากระบบทำงาน นอกนั้นจะต่างกันเช่นโอ๋จะมีภาพของตัวละครอยู่ในหัวชัดเจน แล้วเราก็จะมาบอกให้นักแสดงเป็นแบบนั้น แต่ผู้กำกับบางคนเขาจะผสมกันระหว่างตัวละครกับตัวจริงของนักแสดงแต่อย่างที่บอกเราเรียนละครเวทีมา ดังนั้นเราเลยจะมองทุกอย่างเป็นตัวละคร เราอยากจะได้ยังไง เราบอกเลย แล้วยูลองซ้อมลองเล่นให้เราดูสิ ถ้าเล่นแล้วไปไม่ถึง หรือมันดูขัดกับแอ๊กติ้งของเขา เราก็ค่อยปรับกัน โอ๋ไม่ดุนะเวลาทำงาน แต่เป็นคนที่จริงจัง แล้วจะบอกกับทุกคนว่าอย่างเดียวที่ทำให้เราโกรธ คือเจอปัญหาอะไรที่ไม่สามารถแก้ไขได้ โดยที่เราได้บอกไปเรียบร้อยแล้ว ปัญหาทุกอย่างเกิดขึ้นได้ แต่อย่ามาบอกเอาวินาทีที่กำลังจะถ่ายทำแล้ว คือเราประชุมงานกันล่วงหน้ามาแล้ว ถ้าเกิดปัญหาอะไรบอกกันก่อน ตอนเช้าเราจะได้รีบเปลี่ยนฝันของเรา ไม่ใช่ว่ามาบอกเอาตอนที่เราเดินมาหน้าเซต กำลังจะทำฉากนั้นอันนั้นจะโกรธ เราบอกเลยว่าเราไม่ได้เป็นผู้กำกับที่เก่งไม่ได้เกิดมาเพื่อจะเป็นผู้กำกับ เราอาศัยครูพักลักจำ เพราะฉะนั้นเราจะทำการบ้านเยอะ ภาพในหัวเรามันเลยจะชัดเจนมาก ถ้าพอมีอะไรมาเปลี่ยนแปลงฝันเราปุ๊บ มันก็เลยจะทำให้เส้นอารมณ์มันกระตุกเร็ว แต่โกรธง่ายหายไวครับ คนทำละคร 6-7 เดือนที่เรามาอยู่ด้วยกัน เราต้องเป็นพี่น้องกัน เราอยู่ในบ้านเดียวกัน พี่น้องโกรธกันไม่นานหรอก พอหันไปทางอื่นแล้วก็หาย

นักแสดงยอดฝีมือที่ได้ร่วมงาน

โชคดีมาก ตอนที่เราเพิ่งเป็นผู้กำกับใหม่ๆ ได้อยู่ค่ายใหญ่ เลยได้เจอในระดับท็อปๆ ฝ่ายชายที่เรารู้สึกว่าฝีมือขั้นเทพมากก็คือ “ชาคริต แย้มนาม” เขาเป็นคนอัจฉริยะในการแสดง คือเรารู้สึกว่ามันมีรอยรั่วอยู่ แต่เขาแอ๊กติ้งให้คนไม่มองตรงนั้นได้ เขาใช้ความเข้าใจในการแสดงจริงๆ สำหรับฝ่ายหญิงมี 2 คน ที่ให้ 2 คนเพราะว่าเขามีวิธีการแสดงที่ต่างกัน “อั้ม-พัชราภา” กับ “แอน ทองประสม” คืออั้มใน “พระจันทร์ลายพยัคฆ์” ซึ่งเขาติดคุก แล้วมีขาใหญ่มาก่อกวนเขา จนสุดท้ายทนไม่ไหว คว้าแท่งเหล็กกำลังจะแทงเขา แต่เหล็กในการแสดงเราไม่ใช้เหล็กจริง เราก็หล่อด้วยยาง พอถึงเวลาจับ อั้มเขาจับด้วยฟิลแรงไปหน่อย เหล็กงอ แต่อารมณ์เขาได้ กล้องตัวนึงจับที่หน้าอั้มอีกตัวจับที่มืออั้ม เราก็เห็นว่ามือเขากำลังดัดเหล็กที่งออยู่ ในขณะที่น้ำตาก็ไหล เขามีสัญชาติญาณว่ามันมาแล้ว ถ้าจะเทคมันก็เสียดาย แต่ถ้าไม่ดัดเหล็กกล้องต้องเห็นแน่ๆ ว่ามันงอ คือสมองส่วนนึงเขากำลังคุมเซตการทำงานของเขาอยู่ แต่อีกสมองส่วนนึงเขาสามารถหลุดไปเป็นตัวละครตัวนั้นได้ คือเก่งนะ ส่วนแอนเขาเป็นคนที่เล่นละครเหมือนเจอสถานการณ์สดตลอดเวลา เขาท่องบท เขาทำการบ้านมา และเขามาจำว่าเราให้เล่นยังไง จำๆ แล้วก็ลืมทั้งหมด เพื่อที่เล่นอีกครั้งมันก็จะสด ไม่ได้หมายความว่าเขาลืมบทนะ แต่เขาลืมความรู้สึกล่วงหน้า เหมือนสะกดจิตตัวเองว่าเมื่อสักครู่ที่รับรู้ทิ้งมันไปซะ

ละครในฝันที่อยากจะกำกับ

เป็นเรื่องที่เขาทำไปแล้วทั้งนั้น คืออยากทำ “ล่า” กับ “สุดแต่ใจจะไขว่คว้า” รู้สึกว่า “ล่า” เป็นจินตนาการของคนละคร มันมีความเป็นละครเวทีผสมอยู่ด้วย มันยากมากที่จะเป็นเรื่องจริง อยู่ๆ มีตัวมโนออกมาในกระจก และมีความตุ๊ดๆ ความตระการตา ความโหดอยู่ในนั้นครบเลยส่วน “สุดแต่ใจจะไขว่คว้า” โอ๋ชอบความดีของตัวละคร ซึ่งละครสมัยนี้หายากนะ ที่จะพูดถึงการทำความดีเบื้องลึกของจิตใจ ไม่ว่าจะโดนสถานการณ์ไหน สุดท้ายคิดดีทำดี จะได้ดีหรือเปล่าไม่รู้ แต่ใจมันเป็นสุข

ตามหาจนเจอ

ถ้าตอนนี้มีคนมาถามว่า อยากจะทำอะไร ก็จะบอกไปว่า ไม่อยากทำอะไรแล้ว เพราะว่าเราทำเป็นแต่ละคร เราทำตรงนี้จนมีความรู้สึกว่าเรากลายเป็นคนในพื้นที่แล้ว ทำแล้วมีความสุขเจอแล้ว เจอในสิ่งที่คนข้างบนเขาขีดมาให้เราแล้ว ถามว่าทำได้ไหมกับธุรกิจอย่างอื่นก็ทำได้ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่รัก เพราะเราเจอสิ่งที่เรารักแล้ว คือการทำละครเพียงแต่ว่าจะอยู่ในเซกชั่นไหนของละครแค่นั้นเอง

กำลังใจจากครอบครัว

บ้านโอ๋ไม่มีใครทำเกี่ยวกับวงการบันเทิงเลย เขาก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นในการที่เรามาทำในแวดวงทีวีนะ คือเราไม่ใช่ดารา แต่ว่าเราเริ่มต้นจากการที่เราเรียนละครมาก็เลยไม่ได้ตื่นเต้น แต่ตอนที่เป็นผู้กำกับ แล้วเราบอกเขาด้วยความเป็นพ่อเป็นแม่ เขาก็ตื่นเต้นดีใจ มันเป็นอีกก้าวนึงของลูก มันก็จะมีมุมความน่ารักของพ่อแม่ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมามากมาย อย่างตอนที่ละครออกอากาศ เขาก็ชอบออกไปตลาดตอนเช้าๆ แล้วเป็นพีอาร์ให้ซื้อปาท่องโก๋ก็เม้าท์เรื่องละครสักสิบนาที (หัวเราะ)แล้วก็ไปร้านอื่น กว่าจะกลับเข้ามาในบ้านได้

งานที่รักกับผู้จัดคู่ใจ

มันต้องหาคนรู้ใจ และรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากนะที่มาเจอ “พี่หน่อย”(บุษกร วงศ์พัวพันธ์) จริงๆ “ระเริงไฟ”ตอนแรกผู้กำกับไม่ใช่เราเลยนะ และก็เคยปฏิเสธไป เพราะว่าติดงานนึงอยู่ ก็คิดว่าเราคงไม่ได้ร่วมงานกับเขาแล้ว แต่พอดีจังหวะเขาเปลี่ยนนู่นนี่ งานเราก็เสร็จพอดีก็เลยโครจรกลับมาเจอกันอีกครั้ง รู้สึกว่าทำงานกับเขาแล้วมีความสุข

กำลังใจจากแฟนๆ ในโซเชียล

ไม่เคยเจอตัวเขาหรอกนะ แต่ในไอจีหรือตามเพจต่างๆ เขาก็จะเข้ามาชื่นชม เราก็ไม่ได้มีแฟนคลับแบบเป็นตัวเป็นตนหรอกครับ เขาไม่ได้ชอบตัวเรา แต่เขาชอบงานเราเราก็ชื่นใจนะนานๆจะเข้าไปในพันทิพ แล้วเขาพูดถึงเรา เขาจำได้ด้วยว่าเรากำกับเรื่องนี้มา ก็ทำให้เราชื่นใจ ยังไงก็ฝากติดตามผลงานเรื่องต่อๆ ไปนะครับ แล้วก็ขอบคุณจริงๆ ที่รับรู้ถึงความตั้งใจในการทำงานของโอ๋ เร็วๆ นี้ก็จะมีละครเรื่องใหม่ มาเซอร์ไพรส์ ให้ได้ชมกันประมาณปลายปีนี้ครับ

และที่ขาดไม่ได้ โอ๋ต้องขอขอบคุณพี่แอม ขอบคุณพี่นิด แล้วก็ขอบคุณพี่หน่อย ที่เรารู้สึกว่าเราอยู่กับทั้ง 3 คนแล้ว เราสุขใจ เป็นผู้มีพระคุณกับเราทางด้านชีวิตและจิตใจ ถ้าไม่มีพี่แอม โอ๋ก็ไม่หลุดเข้ามาในวงการละคร ถ้าไม่มีพี่นิดก็ไม่มีผู้กำกับชื่อโอ๋-กฤษฎา แล้วกับพี่หน่อยก็เหมือนว่าเราตามหากันมานาน เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องร่วมสถาบันเดียวกัน และเราก็แอบเป็นแฟนคลับเขา (ยิ้ม) พอได้มาทำงานด้วยกัน ก็ต้องขอบคุณเขาที่ทำให้เวลาเราทำงานแล้วเราสุขใจ เขาเหมือนเป็นพี่สาว ที่คอยเป็นกำลังใจอยู่ข้างๆ ครับ

ฟังดูแล้ว ผลงานเรื่องใหม่ของ โอ๋-กฤษฎา หนีไม่พ้นพี่สาวผู้จัดฯ คนนี้แน่นอนค่ะ

อดีตดารานักแสดง “จิ๋ม-ศิริวรรณ เฮง” หรือ “กนกลักษณ์ วุ่นทางบุญ” ผู้ที่เคยฝากฝีมือและสร้างสีสันให้กับละครหลายต่อหลายเรื่อง แต่แล้ววันหนึ่งเธอตัดสินใจหันหลังให้กับวงการ เพราะเหตุผลใด ? พบกับเรื่องราวชีวิตที่สุดแสนจะหนักหน่วง ซึ่งเธอพร้อมเปิดใจกับ “ทีมข่าวบันเทิงแนวหน้า”

ชีวิต ณ วันนี้

ตอนที่เป็นนักแสดงก็ทำงานเพื่อเงิน แต่พอวันหนึ่งทำธุรกิจแล้วล้มเหลว คือสามีทำรถเทรลเลอร์ แล้วล้มละลายไป 11 ล้าน หลายคนก็ตกใจ เราตอนนั้นก็คิดอะไรไม่ออก คิดอย่างเดียวว่าเราต้องอยู่ได้ ตอนนั้นลูกชายคนโตก็เพิ่งสอบเข้านายร้อยตำรวจได้ ลูกสาวคนเล็กก็เพิ่ง 3-4 ขวบฉะนั้นเรารู้แต่ว่าพรุ่งนี้สำคัญที่สุด ไม่ใช่ไปนั่งนึกถึง 11 ล้าน เพราะมันแก้ไม่ได้ และมันทำให้เราได้รู้เห็นอะไรหลายอย่าง ทำให้เราได้อยู่กับครอบครัวมากขึ้น พลังครอบครัวทำให้เราไปข้างหน้าได้ดี ก็เลยกลับมาตั้งต้นใหม่ ชีวิตวันนี้ของจิ๋มทำอะไรบ้าง คือส่วนใหญ่จะหมดไปกับลูกและครอบครัวค่ะลูกมาก่อน แล้วก็ต่อด้วยธุรกิจ ทุกครั้งที่เราจะมีกิจกรรมที่บอกให้ลูกต้องทำ เขาจะกุลีกุจอทำให้เราเพราะเราให้กับเขานั่นเอง สำหรับธุรกิจที่จิ๋มทำอยู่นี้เรียกว่าเป็นธุรกิจออนไลน์ ซึ่งยูนิลีเวอร์เป็นผู้ผลิตสินค้าอุปโภคบริโภค แต่เขาไปค้าขายกับบริษัทใหญ่ๆ แล้วเขาได้ออกโปรเจกท์ใหม่ชื่อว่า OMNI Connect เป็นโปรเจกท์ออนไลน์ มีเว็บให้คุณอยากทำคุณก็มาเรียนกับเรา ไปขายสินค้าทางเว็บ โดยเป็นสินค้าเกรดเอ ซึ่งเขาเพิ่งเปิดออนไลน์ได้ประมาณ 2 ปี แต่ก่อนหน้านี้เปิดเป็นเน็ตเวิร์ค ซึ่งจิ๋มทำกับที่นี่มาเป็น 10 ปีแล้วค่ะ

สาเหตุที่มาจับธุรกิจนี้

คือสามีทำรถเทรลเลอร์ แล้วช่วงปี 40 ทุกอย่างมันตก จากตอนนั้นที่ล้มละลาย ก็ไม่รู้ว่าเราจะไปตั้งต้นอะไร เคยไปเป็นช่างแต่งหน้าในอาบอบนวดด้วยนะ ลูกต้องย้ายจากโรงเรียนพระหฤทัย มาอยู่โรงเรียนชั้นสอง ลูกชายต้องตัดรายจ่ายส่วนหนึ่ง รถเทรลเลอร์ถูกยึดหมดเลย มีแค่รถหกล้อที่แอบวิ่ง สวนตัวเรา รถที่ขับอยู่ก็ขับขึ้นทางด่วนไม่ได้ เพราะจะถูกยึด (หัวเราะ) แล้วเราก็ต้องหนีตำรวจ ทำอะไรไม่ได้ ก็เลยไปแต่งหน้าที่อาบอบนวดตั้งแต่ 11 โมงเลิกประมาณ 4 ทุ่ม แต่งได้เยอะคน ก็จะได้เงินมากขึ้น แล้วเราก็เอากับข้าวเอาแกงไปขาย เดือนนึงจะได้เงินจากแต่งหน้าประมาณแสนกว่าบาท เรียกว่าช่วงนั้นทำงานเพื่อเงินอย่างเดียว ส่วนงานแสดงก็ไปขอ “พี่ต้อย- เศรษฐา” อธิบายให้เขาฟังว่าชีวิตเราเป็นแบบนี้ ถ้าจะเรียกใช้เราก็เรียกตั้งแต่ตีห้าหกโมงนะ 11 โมงจิ๋มขอกลับมารับจ๊อบ ซึ่งพี่ต้อยก็น่ารักมากๆ 11 ล้านนอกจากธุรกิจที่มันแย่แล้ว หน้าเรายังเหี่ยวไปด้วย (หัวเราะ) แต่เราอยากให้ลูกมีความสุข เราจะล้มยังไงก็ตาม เราต้องมีรอยยิ้มให้ลูก เราต้องมีกินมีใช้ เรียกว่าทำทุกอย่าง ร้านก๋วยเตี๋ยวก็ทำ สามีเฝ้าร้านก๋วยเตี๋ยว ตัวเองก็ไปแต่งหน้าที่อาบอบนวด แล้วก็ไปกองถ่าย ชีวิตจะวนอยู่อย่างนั้นประมาณ 2-3 ปี

มองวิกฤติว่าเป็นโอกาส

ตอนที่ล้มละลาย เชื่อไหมคะว่ามันเป็นวิกฤติที่มีโอกาส เราได้ทานข้าวพร้อมกันพ่อแม่ลูก ตอนที่สามียังทำธุรกิจอยู่ เราแทบจะไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน กลับกลายเป็นว่าช่วงนั้นเราเจอหน้ากันทุกวัน มีความสุข ตอนที่เป็นนักแสดงแรกๆ เราได้ฟังคนพูดว่าเอาเงินไปเข้าแบงก์ แล้วมันจะมีดอก เงินก้อนจะอยู่ในแบงก์ไปเลย แต่จะมีดอกมา ดังนั้นเขาจะเรียกเงินก้อนนี้ว่าทรัพย์สิน แต่ถ้าเอาเงินมาใช้ มันก็จะเป็นเงินเฉยๆ มันไม่ใช่ทรัพย์สิน เราก็ย้อนกลับไป เพราะว่าตอนที่เราเป็นนักแสดง เราก็ตั้งใจว่าเราจะเก็บเงิน แต่ช่วงที่เราเก็บจริงๆ ดอกเหลือแค่บาทเดียวมันไม่ใช่ 5 บาทแล้ว ทุกอย่างก็เลยตันก็คิดว่าจะสร้างทรัพย์สินยังไง โชคดีที่ทางยูนิลีเวอร์เขาเปิดโปรเจกท์นี้ แล้วเด็กที่อาบอบนวดเขามาเล่าให้ฟัง เราก็เลยเข้ามาคุยเข้ามาศึกษาใช้เวลาเรียน 7 วันก็ขึ้นตำแหน่งแรก รับรายได้7,000 บาท ทำ 3 เดือนได้ไปเที่ยวฮ่องกงฟรี (ยิ้ม) แล้วไปเจอทีมงานของเจเอสแอล เขาก็งง ว่าเราล้มละลายแล้วมาต่างประเทศได้ยังไง ก็คือยูนิลีเวอร์เขาการันตีเราหลังจากนั้นก็เลยได้ไปออกรายการเจาะใจ และหลายรายการว่าเราล้มละลายแล้วทำไมยังยืนหยัดอยู่ ซึ่งเราก็บอกหลายๆ รายการว่า แม่สอนว่าไม่มีอะไรให้แก นอกจากความดี จะทำอะไรต่างๆ ให้คิดว่าอันนั้นเป็นสิ่งดีความดีแล้วก็ลงมือทำ สมบัติก็ไม่มีให้

จากดารา สู่การเป็นช่างแต่งหน้า

สามีไม่ยอม ครั้งแรกตอนที่ไปแต่ง ตอนนั้น“พี่อ้วน รีเทิร์น” ทำร้านเสริมสวยอยู่ในนั้น แล้วพี่อ้วนก็ชวนไป จากที่เราแต่งหน้าไม่เป็น เขาก็ให้กะเทยแต่งให้นี่คือน้ำใจพี่อ้วนนะ คือเราบอกสามีว่าเราจะไป เขาก็ไม่ยอม เป็นดาราอย่างนั้นอย่างนี้ เราก็หายไปประมาณเดือนนึง แล้วช่วงนั้นเราก็ค้นพบว่ามันมีเอกสารมาว่าเราล้มละลาย แต่สามีไม่ให้ไป แต่อยู่ๆ รถเทรลเลอร์เราก็ถูกยึดกลางทาง ดังนั้นมันก็ไม่ได้แล้วนะ ชีวิตยังต้องเดินต่อไปแล้วร้านก๋วยเตี๋ยวมันขายได้ช่วงเดียว คือเช้าถึงบ่าย 2-3 เลยตัดสินใจไปหาพี่อ้วน และเพื่อนกะเทยอีกคนชื่อ“ป้ากี” ก็ช่วยสอน เครื่องสำอางก็ไปซื้อที่ประตูน้ำ ชิ้นละ 20 บาท หัดแต่งและฝึกที่บ้านโดยใช้สามี ลูก และคนงานเป็นหุ่น (หัวเราะ) ไปวันแรกพี่อ้วนก็ไปเรียกเด็กๆ มา ว่าแม่จิ๋มเป็นดารานะ แต่งหน้าดี แต่งไป 9 คน ได้มา 900 บาทดีใจมาก กลับมาบอกสามี ซึ่งเขาก็ไม่ได้พอใจนะ มาหัดแต่งหน้า เขาก็หน้าบึ้ง วันที่ 2 เหลือหน้าเดียว พี่อ้วนเลยให้ไปดูคนอื่นว่าเขาแต่งกันยังไง เราก็เรียนรู้จากเขา วันที่ 3 เพิ่มมา 5 คน หลังจากนั้นขึ้นหมดเลยสูงสุด 30 คนยืนจนขาบวม ไม่สนใจเลยว่าฉันเป็นดาราแล้วจะมาทำอย่างนี้ คือคนก็จำได้แหละว่านี่ดารา เราก็บอกเออเราล้มละลาย เป็นการล้มละลายที่เราไม่ได้สนใจ เราสนใจแค่ว่าลูกจะอยู่ยังไง แล้วเจ้าหนี้ก็ตามได้เลย เราไม่หนีแล้ว ก็จะบอกว่าเราไม่มีตังค์ให้ รถที่เราขับอยู่ก็จะถูกยึด เลยบอกเซลล์เขาว่าอย่าเพิ่งยึดนะ เพราะว่าจะต้องขับไปทำมาหากิน แต่พี่จะค่อยๆ ผ่อนให้ ถ้ามีก็จะให้ ทุกวันนี้หนี้สินก็หมดแล้ว เคลียร์หมดแล้ว สามีจัดการ ณ ตอนนั้นที่เราล้มก็จะมีคนในครอบครัวนี่แหละค่ะ มีพ่อ แม่ สามีที่เป็นที่ยึด ยังมีความสุขกัน อยู่กับครอบครัววันนี้เราก็แฮปปี้ดี ลูกชายคนโตอายุ 35 เป็นรองผู้กำกับ ส่วนลูกสาวอายุ 20 เรียนอยู่ที่ธรรมศาสตร์ปี 2

ย้อนวันวานการมาเป็นนักแสดง

หลังจากที่เลิกกับสามีคนแรกแล้ว เราก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี ลูกอยู่กับแม่สามี เราก็อยากเอาลูกมาอยู่ด้วย แต่ว่าเราจะต้องมีหลักมีฐานมีการมีงาน เราต้องสร้างเนื้อสร้างตัว เราไม่ใช่เอาลูกมาลำบาก ก็เลยคิดว่าจะทำอะไรดี ก่อนหน้านี้ เราก็เรียนรามฯ แล้วก็เลี้ยงลูกขายของเล็กๆ น้อยๆ เพราะว่าแต่งงานแล้วสามีก็ไม่ยอมให้ทำงาน แล้วพอมีปัญหาคือเราอยากเลิกกับเขาเอง เขาไม่ได้อยากจะเลิกกับเราหรอก แม่สามีก็ดีกับเรามาก แต่เรารู้สึกว่าไม่เอา ก็ไปซื้อของผ่อน เอาผ้ามาขายผ่อน คือทำทุกอย่างที่รู้ว่าเราจะได้เงิน เพื่อที่จะเอาลูกมาอยู่ด้วย แล้วก็ไปอ่านหนังสือพิมพ์เจอว่า “ครูเล็ก-ภัทราวดี” เปิดโรงเรียนสอนการแสดงแล้วให้เรียนฟรี เราก็เขียนจดหมายไป และได้รับการคัดเลือก ก็ไปแคสอีกทีกับครูเล็ก ซึ่งภูมิใจมากเลยเพราะครูเล็กบอกว่าทำไมเมื่อวานไม่เอาเราไปเล่น ทีมงานก็บอกว่าเราเพิ่งมาแคสวันนี้ หลังจากนั้นก็ผ่านและได้เรียนกับครูเล็ก

จินตนาการนำพา

คงเป็นเพราะว่าเราเป็นคนมีจินตนาการ ชีวิตเราคอยคิดตลอดว่าเราจะไปยังไง ครูเล็กจะบอกว่าระหว่างทางกลับบ้านให้ดูนะว่าพรุ่งนี้เราจะแสดงอะไร ต่างคนก็คุยกันไป ก็ไม่ได้ดู พอถึงวันเราก็ลืม รุ่งเช้าก็เลยมองหาว่าเราจะแสดงอะไรก็มีป้าคนนึงกำลังจะขึ้นรถเมล์ เราก็เล่นแบบป้าคนนี้แหละ ฉะนั้นเราก็เลยเป็นคนที่เล่นบทคนแก่ได้ดี เพราะเราเริ่มต้นจากบทนี้ แล้วครูเล็กก็ไม่บอกว่าอีกหน่อยพวกนี้มันจะเป็นฐานของเรา คนอื่นเขาก็ไปเล่นเป็นสาว แต่ของเราจะใช้พลังเยอะมากพอไปแสดงอะไรก็มีแต่คนบอกว่าลดลงหน่อย (หัวเราะ) โอเว่อร์ไป แม้แต่คุยปกติก็ยังโอเวอร์ เพราะว่าเป็นคนคุยสนุกเฮฮา

การเป็นนักแสดงที่ได้มากกว่าแสดง

ถ้าถามว่าชอบการแสดงไหม จิ๋มชอบเบื้องหลังที่เราได้อยู่กับเพื่อนมากกว่าค่ะ สรุปแล้วเราเป็นคนที่ชอบคุยชอบสนุก ไม่ได้รู้สึกว่าการแสดงมันจะโอ้โห! คือเวลาเราอยู่บ้าน เราก็เป็นลูก พอมาตรงนี้คุณก็เป็นนักข่าวมันก็เป็นบทบาท ทุกคนในชีวิตมีบทบาทหมดเลย ฉะนั้นก็แค่เปลี่ยนบทบาท พอบอกว่าวันนี้เล่นเป็นแมวนะ เราก็แค่ไปดูว่าแมวเป็นยังไง แล้วเราก็ก๊อปปี้แมวลงไป แต่ข้างหลังที่เราได้เจอผู้คนเรามีความสุข ได้อยู่ได้เจอกับคนนั้นคนนี้ การที่เราได้เปลี่ยนบทบาทไปเรื่อยๆ เราก็มีความสุข

จริงจังและทุ่มเทกับทุกบทบาท

เราเข้ามาเป็นนักแสดงตอนนั้นอายุประมาณ 26 แล้วนะ เริ่มจากการเป็นตัวประกอบได้ค่าตัววันละ 130 โมเดลลิ่งหัก 20 บาท เราก็แสดงเรื่อยให้ไปไหนก็ไป เริ่มจากครูเล็กส่งไปเดินในเรื่อง “ดีแตก” นั่นคือจุดเริ่มต้นของจิ๋มค่ะ ไม่ได้มีบทบาทอะไร แต่พอเขาเห็นว่าเราพูดบทได้ เขาก็เรียกเราเรื่อยๆ ตอนนั้นเราอยู่ในโมเดลลิ่งของครูเล็ก เพื่อนเราก็จะคอยส่งเราไปนู่นไปนี่ เริ่มจากไนท์สปอต ครูเล็กก็เริ่มทำละคร เราเลยได้แสดงมากขึ้น แล้วไนท์สปอตก็ให้เราไปแสดงด้วย หลังจากนั้นเพื่อนก็ได้ส่งเราไปที่สยามสตูดิโอแคสโฆษณายาสีฟันใกล้ชิด “เหมียว-ชไมพร” เป็นตัวเอกที่จับเข็มนาฬิกาแล้วห้อยมาเราเป็นคนที่เห็นเขาแล้วตกใจล้มตึง ซึ่งบทนี้เราก็ไม่รู้ความสำคัญ คนที่แคสเขาก็ไม่ล้มกัน แต่เราเป็นคนที่เต็มที่ก็ล้มตึงเลย เขาก็ถูกใจ เอาเราเล่นทันที ล้มไม่รู้กี่พันเทค กลับถึงบ้านคอแข็งเลย และตั้งแต่นั้นสยามสตูก็จองจิ๋มเป็นนักแสดงตัวประกอบ หรือตัวเอก ก็แล้วแต่ มาเถอะมีทุกวัน ระหว่างนั้นครูเล็กก็ทำละครเวทีเรื่อง “เก็บดวงใหม่ในสายฟ้า” ซึ่งเราก็ทำเสื้อผ้าให้ครูเล็ก เป็นแบล็คสเตจอยู่ข้างหลัง และร่วมแสดงด้วย รับเหมาหมดเลย ช่วงแรกของชีวิตเราจะต้องรับได้ทุกอย่างแล้วหลังจากนั้นเราค่อยมากรองว่าเส้นทางไหนที่เราจะไป รีดผ้ากองถ่ายก็ทำ เพื่อเงินค่ะ เลยทำให้เราทำได้ จนพอเรามีชื่อเสียง เราก็ออกรถ ทำร้าน ทำให้ทางครอบครัวอดีตสามีเขาไว้ใจเรา และยอมให้เราพาลูกมาเที่ยว

สู่ละครเวทีและละครทีวีอย่างเต็มบทบาท

สยามสตูทำให้เรามีโฆษณาเยอะ คนรู้จัก แล้วเราก็ไปเล่นละครเวทีเป็นลูกศิษย์ของ “พี่หนุ่ย” ซึ่งเขาทำอีเวนท์และทำละครเวทีให้ “อาจารย์เสรี วงษ์มณฑา”เราก็ได้เล่นละครเวทีปิดวิกที่มณเฑียร เรียกว่าปีหนึ่งมีทุกเรื่องทำให้เราได้เกิดในละครเวที เราอยู่กับครูเล็ก ทำให้เกิดไปหลายด้านมากๆ และเราก็มีงานละครสั้นและได้เจอผู้กำกับของกันตนา คือ “พี่แดงซ่า” ซึ่งตอนนี้เสียไปแล้ว เขาก็ชวนให้ไปเล่นของกันตนา แต่ไม่รู้ว่าเขาจะเรียกเมื่อไหร่นะ ก็ไปเล่นละครเวทีต่อเรื่อง “นังเหมียวย้อมสี” แล้วทางทีมกันตนา “คุณตุ๊กตา” เขาก็มาดูพอดี อีกสองวันพี่แดงก็โทร.มาว่ากันตนาเรียกมาเล่นละครนะ มาได้ไหมที่สุพรรณ ไปถึงก็เจอ “ก้อย-ศิรินุช, ดุ๊ก-ภาณุเดช” ซึ่งเล่นนังเหมียวย้อมสี (ยิ้ม) แล้วพี่แดงคัดออกมาไปเล่นละครเรื่อง “สุสานคนเป็น” เราได้เล่นเป็นน้าของ “เหมียว-ชไมพร” ตัวสำคัญของเรื่องด้วย เรียกว่าเข้าไปถึงคือได้รับบทดีเลย เป็นเพราะว่าเราแสดงละครเวทีที่มันโอเวอร์แอ๊กติ้ง ไปถึงเขาก็ต้องกดลง หลังจากนั้นละครของกันตนาก็จะมีเข้ามาจนเขาล้อกันว่าเป็นเด็ก “คุณแดง-สุรางค์” (หัวเราะ) เพราะว่าเรารับเงินจากคุณแดง แล้วเรื่องไหนที่พี่แดงกำกับก็จะมีเรา ความภาคภูมิใจของตัวเองก็คือผู้ใหญ่ให้โอกาสเยอะมาก แม้กระทั่ง “อาหลวย” (ฉลวย ศรีรัตนา) หรือ “พี่โอ๋-ฐาปกรณ์”

ค่อยๆ เฟสตัวออกจากวงการ

จิ๋มเล่นละครอยู่ร่วม 10 ปีค่ะ พอแต่งงานกับสามีคนปัจจุบัน ก็มีคนไปตีข่าวว่าเราเลิกเล่นละครแล้ว เพราะมีสามีรวย มันมาประจวบเหมาะกับที่ว่าเราท้องแล้วแท้งถึง 2 ท้อง พอท้องที่ 3 เลือดก็ออกอีก ก็เลยต้องงดรับงานหมดเลย พอกลับมาผู้จัดเขาก็ไปเอาคนชื่อจิ๋มเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ “จิ๋ม-ศิริวรรณ เฮง” มันก็ทำให้เราชื่อเสียงเสียว่าเรารับงานแล้วไม่มา เลยต้องเอาจิ๋มอื่นเสียบ ทั้งที่เราไม่รู้เรื่องเลย ก็เลยรู้สึกว่าวงการแสดงมันไม่ใช่ไม่ดี แต่คนที่อยู่ เรายังมีมือยังมีสมองทำไมเราจะต้องมายึดกับการแสดง เพราะว่ามันก็จะมีคนรุ่นใหม่เข้ามาไม่วันหนึ่งวันใดเราก็ต้องถอยหลัง ฉะนั้นเราก็ต้องไปเริ่มที่อื่นจะเสียเวลาทำไม ก็เริ่มตั้งแต่วันนี้ ก็เริ่มทำที่ยูนิลีเวอร์เลย งานแสดงมีประปรายแต่พอมองเห็นโอกาสว่าที่นี่จะสามารถทำให้เราสร้างแฟรนไชส์ได้ก็เลยลุย และเริ่มถอยงานแสดง จนผู้ใหญ่มองว่าเรางอนอะไร ไม่ได้งอนนะคะ คือลูกเราก็เริ่มโตทุกอย่างมันต้องมีค่าใช้จ่ายมากขึ้น แล้วเวลาผู้จัดเขาเลือกได้ แต่เราไม่สามารถเลือกได้บางเรื่องเราจองนะ แต่พอเปิดกล้องแล้วไม่มีเรา ก็เริ่มรู้สึกว่าไม่ปลอดภัย ก็เลยบอกทุกคนไปเลยว่าจิ๋มเลิกรับงาน ตอนนี้ดำรงตำแหน่งเอ็กเซ็กคูทีฟ และเป็นที่ปรึกษาด้วยค่ะ

ตัวตนที่พร้อมเปิด

เป็นคนที่ร่าเริงสดใสและชอบแต่งตัว เดิมตอนที่เป็นนักแสดงจะนุ่งกางเกงขาก๊วย เสื้อกล้าม แล้วหน้าตาก็ไม่แต่งคือเอาศพไปกองถ่ายเดี๋ยวเขาแต่งให้เอง เราก็เลยแต่งตัวไม่ค่อยเป็น แต่แล้ววันนึงวันที่มาแต่งงานกับสามีแล้วพี่สาวเขาแนะนำให้เราดูแลตัวเอง ก็เลยเริ่มแต่งตัวแต่งหน้า เริ่มรู้สึกว่าเรามีตัวตนนะทำไมไม่สร้างตัวตนออกมา ด้วยความที่เราปฏิบัติธรรมเลยค้นพบว่าอยากทำอะไรให้รีบทำ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด ผมมันหงอกเราก็ทำสีเขียวสีฟ้า (ยิ้ม) เต็มที่กับการแต่งตัวลูกๆ ก็ไม่ว่าอะไร เขารู้แค่ว่าเขาได้แม่ที่ดีขึ้นจากการปฏิบัติธรรม เวลามีอะไรเขาก็จะมาปรึกษาแม่ กล้าเปิดใจคุยกัน

วันนี้ที่แข็งแกร่งขึ้น

จิ๋มเชื่อว่าวันทุกวันมันจะมีเหตุการณ์เข้ามาเสมอ ถ้าเราคิดว่ามันเป็นปัญหา เราก็จะแย่ แต่ถ้าเราคิดว่าเมื่อเรามีอย่างนี้เราจะไปไหนดีก็แค่นั้น ไม่มีอะไรหนักหนาเท่ากับตัวเราแล้ว หนี้11 ล้านมันก็คือ 11ล้าน แต่ตัวเราจะไปไหน 11 ล้านกับหนึ่งพันมันก็คือหนี้ แต่บางคนมีหนี้พันเดียว ยังไม่พัฒนาตัวเองว่าจะทำยังไง พันนึงแล้วก็มานั่งบ่นจนกลายเป็นหมื่น ไม่คิดว่าจะทำอะไรต่อ เพื่อไปข้างหน้า ยูนิลีเวอร์เขาให้จิ๋มวางไว้เลยว่าอีก 10 ปี 20 ปีข้างหน้ารวมทั้งให้เรากำหนดวันตาย เราไปเข้าสัมมนา แล้วเขาก็ถามว่าอยากตายตอนอายุเท่าไหร่ เราก็กำหนดไว้ว่า 120 ปี (หัวเราะ) ตอนนี้ 62 แล้ว และทุกวันนี้จิ๋มก็ดำเนินตามที่เขียนไว้ ซึ่งจะทำยังไงให้อยู่ได้ถึง 120 ปี ก็คือเราต้องนอนเป็นเวลา กินอาหารที่ดี ออกกำลังกาย แล้วก็ไม่เครียด เช้าตื่นขึ้นมาจิ๋มก็จะสวดมนต์ปฏิบัติธรรม แล้วก็นั่งคิดว่าขอบคุณจังเลย พ่อแม่ที่ให้เราได้เกิดมา ขอบคุณที่มีคนรู้จักทั้งคนดีคนไม่ดีที่ทำให้เราเลือกใช้ชีวิต คนไม่ดีเราก็ต้องขอบคุณเขา ขอบคุณอากาศ ขอบคุณรองเท้า ขอบคุณชุด ขอบคุณที่นอน คำขอบคุณทำให้จิตใจเราเบิกบานทำให้เราเข้าใจชีวิตว่าเราจะอยู่ด้วยตัวเองได้ยังไง

ความในใจถึงแฟนๆ

ถ้าแฟนๆ อยากจะชมผลงานการแสดงของจิ๋มคงจะยากหน่อย เพราะว่าไม่ได้รับแล้ว แต่มาเจอกันตามงานสัมมนาธุรกิจหรือว่าเจอในสถานปฏิบัติธรรม ก็เข้ามาทักทายกันได้ ทุกเดือนจิ๋มจะไปที่โรงพยาบาลทหารผ่านศึก จัดงานให้ทหารกับ “พี่ต้น-สุชาติ” หรือเข้ามาในเฟซบุ๊ค “โค้ช สอนรวย” เวลามีงานกิจกรรมจิ๋มก็จะเป็นพิธีกร และคอนเฟิร์มว่ายังสนุกเหมือนเดิม เป็นคนปฏิบัติธรรมที่ตัวแข็งเดินตาขวาง (ยิ้ม) เราปฏิบัติธรรมแล้วเราได้เห็นว่าวันแต่ละวันของเรามันมีค่ามากๆ

และนี่ก็ “จิ๋ม-ศิริวรรณ เฮง”อดีตนักแสดงมากฝีมือ ผู้ที่ไม่เคยท้อต่อชะตาชีวิตแม้จะพบกับวิกฤติที่หนักอึ้ง

กุหลาบสีเงิน

สตาร์เรโทรสัปดาห์นี้ พาไปสัมผัสชีวิตครบเครื่อง ของ “มอร์ริส เค” ผู้ที่มีความสามารถหลากหลายด้าน ไม่ว่าจะเป็น งานแสดง พิธีกร หรือแดนเซอร์ ด้วยสีสันที่จัดจ้านกับทุกผลงานที่มีส่วนร่วม แต่กว่าที่จะก้าวผ่านมาถึงขั้นที่เรียกว่า มืออาชีพ เขาได้เผยกับ “ทีมข่าวบันเทิงแนวหน้า” ว่าไม่ใช่เรื่องง่าย

ณ วันนี้

เล่นละครเป็นหลักครับ ละครที่กำลังออกอากาศตอนนี้ คือซิทคอมเรื่อง “รักกันมันแจ๋ว” ทุกเสาร์-อาทิตย์ 9 โมงเช้า ทางช่อง 7 ซึ่ง “พี่หนุ่ม” (สันติสุข พรหมศิริ) เป็นผู้จัดฯ ทางพี่หนุ่มเขาเห็นคาแร็กเตอร์แล้วให้ทางทีมงานติดต่อมา ช่วงนี้เราเล่นละครเครียดๆ ก็เลยอยากจะรับอะไรที่มันรีแล็กซ์บ้าง แอบเซอร์ไพรส์เล็กๆ ที่พี่หนุ่มเป็นผู้จัดเรื่องแรก และดีใจที่ได้มาร่วมงานกัน อีกอย่างเราก็รู้สึกว่าสบายใจเพราะคนที่เคยมีประสบการณ์ในการเป็นนักแสดงแล้วมาทำงานเบื้องหลัง เขาจะเข้าใจฟิลของนักแสดงด้วยกัน

กับหลากหลายบทบาท

ในเรื่องนี้จะเล่นเป็นคนที่ดูแลเรื่องเสื้อผ้า ก็หวานแหววแต๋วจ๋า แต่ว่าไม่มากมายด้วยความจำกัดของบทละคร ไม่ได้แต่งหน้าทาปากมาก ในขณะเดียวกันเราก็เป็นคนที่สร้างปัญหาจากความเป็นตัวของตัวเอง (ยิ้ม) เป็นละครเบาสมอง ส่วนอีกเรื่องที่รอออกอากาศก็มี“ข้ามสีทันดร”ได้รับบทเป็นคนแอฟริกา เป็นคาแร็กเตอร์ที่ไกลตัวนะคือเป็นคนพื้นเมืองของแอฟริกาแล้วขายของให้กับนักท่องเที่ยว พอเราไปสัมผัสตรงนั้นจริงๆ มันทำให้เรารู้ว่าคนแอฟริกาผิวสีเขาทำงานตรงนี้เพื่อดูแลครอบครัวเขาไม่สามารถไปทำอาชีพอื่นได้ส่วนอีกเรื่องคือ “ระเริงชล” ซึ่งเป็นการพลิกคาแร็กเตอร์ ได้เล่นเป็นพ่อของนางรอง ผมดีใจนะที่ได้รับโอกาสนี้อย่างที่บอกคือเราเป็นนักแสดงสิ่งสำคัญของนักแสดงต้องเล่นได้ทุกบทบาทและให้คนเชื่อ แต่บางทีเราเล่นบทบาทนี้ไปแล้วคนอินไปแล้วจะให้คนเชื่อในบทอื่นมันก็ยาก อย่างเรื่องนี้เราก็เล่นไปตามบททำให้คนเชื่อแต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมันก็จะต้องมีหลายองค์ประกอบด้วย ถ้าเราได้รับโอกาสเปลี่ยนคาแร็กเตอร์แล้วถ้าเราเป็นเด็กช่องเขาก็อาจจะทุ่มเทบทให้ แต่เราเป็นนักแสดงอิสระดังนั้นผู้จัดฯเขาก็ให้เราในระดับหนึ่ง ที่เหลือเราต้องเวิร์กเองต้องดูแลตัวเอง ว่าเราต้องเล่นยังไงเป็นพ่อแบบไหน คือจากประสบการณ์ถึงแม้เราจะไม่มีลูกแต่เรามีหลานเราก็เรียนรู้จากตอนที่เราเลี้ยงหลาน เราอยู่กับหลานยังไง เพราะคาแร็กเตอร์อยู่ที่บ้านก็ไม่ใช่คาแร็กเตอร์ที่เห็นในละคร ผมเนี่ยเวลาออกไปทำงานก็จะเป็นคาแร็กเตอร์ตามที่เขาต้องการแต่พอกลับถึงบ้านก็จะเป็นคาแร็กเตอร์มอร์ริสที่จะนิ่งๆ เงียบๆ หรือเป็นคนที่อารมณ์ดีถ้ามันมีเรื่องดีๆ แต่สามารถที่จะเป็นคนที่เข้มงวดในเรื่องที่ต้องเข้มงวดเพราะผมถูกสอนมาแบบนี้ สามารถสวมบทเป็นอะไรก็ได้เพราะนี่คืออาชีพนักแสดงที่มันอยู่กับเรามา 30 ปี มันทำให้เราสามารถที่จะกดปุ่มได้แล้ว อยู่ที่บ้านหลานๆ จะเรียกว่าลุงมอ (ยิ้ม) ลุงมอดุก็จะดุจริงๆ แต่ถ้าลุงมอเล่นก็จะเล่นจริงๆ ค่อนข้างจะเป็นคนที่ให้เหตุผลในการใช้ชีวิต

ครั้งแรกกับการรับบทพ่อ

รู้สึกดีใจเลย (หัวเราะ) เราไม่มายด์ว่าคนจะมองว่าดูแก่ เรื่องแก่มันเป็นเรื่องธรรมชาติคนเราต้องโตขึ้น แต่ที่ต้องสนใจคือบทที่เราจะได้รับหรือสิ่งที่เราจะได้เล่นมันท้าทายความสามารถเรามากน้อยแค่ไหน เราจะเล่นให้คนเชื่อได้หรือไม่นั่นคือสิ่งที่เราต้องทำการบ้าน ผมขอบคุณผู้จัดทุกคนนะที่ให้เกียรติเชิญผมไปเล่นแล้วผมก็จะรู้สึกดีใจมากถ้าเกิดมีผู้จัดคนไหนมองเห็นศักยภาพของเราว่าสามารถเล่นได้หลายบทบาท

ชีวิตที่อยู่กับธรรมชาติ

ผมเป็นคนที่ชอบอยู่กับธรรมชาติ ชอบทำอะไรที่เกี่ยวกับการท่องเที่ยวเห็นอะไรที่เป็นธรรมชาติแล้วมีความสุข เพราะธรรมชาติมีสิ่งสวยงามซ่อนอยู่ อาจจะทำรายการท่องเที่ยวของตัวเองหรืออาจจะไปทำไร่ทำนา เพราะว่าชีวิตผมในวัยเด็กอยู่กับเรือกสวนไร่นา มีคนที่เคยเอาผมไปเลี้ยงเขามีไร่สวนอยู่ที่สมุทรสงครามเขาทำสวนมะพร้าวสวนผลไม้ แล้วทุกปิดเทอมผมก็จะมีโอกาส ได้ไปดัดสันดาร(หัวเราะ) เขาเรียกแบบนี้เพราะว่าผมซนมากเขาเลยให้ไปเรียนรู้ใช้ชีวิตลูกทุ่งที่บ้านริมแม่น้ำแม่กลอง คนพื้นที่ที่นั่นเขาก็จะสอนให้เราจับกุ้งทำนู่นทำนี่เราก็รู้สึกว่าสนุกจังเลย ซึ่งมันเป็นเหมือนเมล็ดพันธุ์ที่มันหย่อนลงไปในจิตใจเรา ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราชอบการใช้ชีวิตแบบนั้นมาก

กว่าจะมาเป็น “มอร์ริส เค” ในวันนี้

จริงๆ แล้วผมมาจากครอบครัวที่แตก คือ พ่อ-แม่ไม่สามารถเทคแคร์ผมได้เลยต้องไปอยู่กับคนอื่น ซึ่งครอบครัวนั้นเขาก็เลี้ยงดูผมมาจนอายุ 15 หลังจากนั้นผมก็ออกมาสร้างชีวิตของผมต่อสู้ด้วยตัวเอง ผมเป็นคนมีความทะเยอทะยานผมรู้สึกว่าชีวิตเรามีค่ามากกว่าที่จะมาอยู่แค่ตรงนี้ก็เลยกระเสือกกระสนหาทางเรียนหนังสือต่อ และโชคดีที่เราเจอพี่ๆ ที่เขาให้ความรู้กับผมเขาให้สิ่งดีๆ ไม่ว่าคุณจะเกิดมารูปร่างหน้าตาเป็นยังไงนั่นคือองค์ประกอบภายนอก แต่สิ่งที่คุณจะได้รับการยอมรับนับถือนั่นก็คือการที่คุณมีความคิดดีคุณใฝ่ดีคุณอาจจะลำบากในตอนนี้แต่อนาคตคุณจะสบายขึ้นนั่นเป็นคำพูดของรุ่นพี่ที่เป็นแรงผลักดันว่าถึงแม้เราจะเรียนน้อยก็ไม่เป็นไรเราหาเรียนเอง โดยเริ่มมาเรียนศึกษาผู้ใหญ่ จนจบ ม.3 แล้วก็กระเสือกกระสนมาอยู่ในกรุงเทพฯ พอมาเรียนต่อที่วิทยาลัยพณิชยการเชตุพน อยู่ตรงนั้นมาก็เจอสังคมที่มันฟุ้งเฟ้อ เราก็หลงระเริงไปกับมันจนที่สุดก็โดนรีไทร์ แต่เราก็ไปหาโรงเรียนใหม่เพื่อเรียนต่อจนจบ ปวช. และเราก็รู้สึกว่าเราอยากเรียนต่อนะ แต่ตอนนั้นเรายังไม่พร้อมเราต้องทำงานก่อนก็เลยหางานทำ และได้มีโอกาสเข้ามาในแวดวงนายแบบนั่นคือไปประกวดนายแบบโดมอนเมื่อปี 1987 แล้วก็ได้รองอันดับ 1 ใช้ชีวิตเป็นนายแบบอยู่สักปีหนึ่งผมเริ่มมีรายได้ที่ชัดเจนขึ้นผมไม่ละความตั้งใจที่จะเรียนหนังสือต่อพยายามไปสอบเข้าโรงเรียนของรัฐ แต่ด้วยความที่ความรู้ของเรามีน้อยเลยสู้กับเขาไม่ได้แต่ก็ไม่เป็นไรเราก็เลยไปเรียนมหา’ลัยเอกชนนั่นก็คือมหา’ลัยธุรกิจบัณฑิต ทำงานกลางวันกลางคืนเรียนภาคค่ำจบใน 4 ปี รับปริญญาปุ๊บต่อโทเลย ก็ยังเรียนฟอร์มเดิมคือกลางวันทำงานกลางคืนเรียนหนังสือ จนจบปริญญาโท (เป็นคนที่มุ่งมั่นมาก?) การเรียนทำให้เราคิดเป็น ทำให้เราเข้าใจวิธีการคิด ในสมัยก่อนมันไม่มีโซเชียลให้เราเรียนรู้อะไร เราก็ต้องเรียนรู้ไปตามขั้นตอนของมัน ผมมีความรู้สึกว่าเราอยากให้คนมองข้ามเรื่องของรูปพรรณสันฐานแล้วก็มองเห็นความสามารถ

ความภูมิใจเล็กๆ

รู้สึกว่าถ้าเกิดชีวิตของเราเป็นแรงบันดาลใจให้กับคนอื่นได้เราก็รู้สึกดีใจนะครับ เพราะว่าชีวิตมันเป็นของเรา เราต้องกำหนดเองเราต้องสู้เอง อยากเป็นอะไรในอนาคต ถ้าอยากเป็นคนดีก็ต้องสู้ด้วยความดี ถ้าอยากเป็นคนเลวคุณก็ทำเลวไปเถอะแต่ผมเลือกที่จะเป็นคนดีผมพยายามปรับปรุงตัวเองทุกวันเพื่อให้เป็นคนดี มีอะไรที่แบ่งปันได้ผมก็จะแบ่งปัน ถ้าสังเกตจากในเฟซบุ๊คผมจะมีเรื่องราวที่ให้กำลังใจกับคนเสมอๆ

จากนายแบบสู่การเป็นแดนเซอร์และนักแสดง

ด้วยความที่เรามีบุคลิกที่แตกต่างและมีความมั่นใจ คนเขาก็สงสัยว่าคนผิวสีคนนี้เป็นใครมาจากไหน ก็มีคนติดต่อมาให้เล่นหนังเล่นรายการ และรายการหนึ่งที่ติดต่อมาแล้วผมปลื้มปริ่มมาก คือรายการ “แบบว่าโลกเบี้ยว” เขาติดต่อมาให้เล่นเป็นตัวประจำ ซึ่งพิธีกรหลักๆ เขาก็มีอยู่แล้ว พี่โย, พี่ปู, ก้าว, พี่กิ๊ก, พี่ติ๊ก แล้วก็มีคนนั้นคนนี้และในที่สุดคนเหล่านั้นก็ค่อยๆ หายไป ก็กลายมาเป็นผม ที่เสียบมายาวนานเขาก็ไม่เปลี่ยนใครอีกเลยกลายเป็น 4 คน ลงตัวก็เล่นโลกเบี้ยวมาซึ่งเขาจะเอาคาแร็กเตอร์ความเป็นตัวเราออกมาเช่นการเต้น แล้วทางบริษัทแกรมมี่เขาก็เห็นตอนนั้น “เจ-เจตริน” กำลังออกเทปเขาก็อยากได้ลุคที่เต้นแบบฮิปฮอปๆ ซึ่งเรามีทักษะในการเต้น “อากู๋- ไพบูลย์” มาเห็นว่ามันใช่ออกไปอย่างนี้ดีเขาถือเรื่องฮวงจุ้ยไง (หัวเราะ) หยินหยางดีหลังจากนั้นก็เลยได้เป็นแดนเซอร์คู่ใจให้กับเจ ซึ่งมี “ชาลี” ด้วยและเราก็เป็นเพื่อนกันมาก่อนสนิทสนมเป็นบัดดี้กัน เราก็เต้นด้วยกันมา แต่ผมเต้นได้แค่อัลบั้มเดียวเพราะว่าเราเป็นดาราแล้วงานเราก็เยอะ เจงานก็เยอะก็คิดว่าจะเอายังไง และเราต้องยอมรับจริงๆว่าการเป็นแดนเซอร์รายได้มันน้อยมันไม่พอค่าใช้จ่ายเราด้วย แต่เราชอบเต้นนะเราสนุกกับการเต้นมากแต่มันดูแลตัวเองไม่ได้ เพราะตอนนั้นต้องจ่ายค่าเทอม ผมเรียนหนังสือด้วยนะ ฉะนั้นมันก็เลยต้องเลือกนักแสดงก็ทำงานเป็นนักแสดงในวงการมาเรื่อยตอนที่เราเต้นให้เจทุกคนก็ชื่นชม เห็นมอร์ริสจะต้องเห็นเจคือเป็นบัดดี้กันเลย แม้จะเต้นให้เจอัลบั้มเดียวแต่ถ้าเขามีสเปเชียลเราก็จะได้ไปแจมอย่างล่าสุดเดือนธันวาก็ได้รับเกียรติเขาก็เชิญให้ไปเต้นแม้ว่าจะเต้นแค่เพลงเดียวเราก็รู้สึกว่าได้รับเกียรติมาก

เป็นมากกว่าฝัน

ผมบอกตรงๆ นะว่าผมไม่เคยฝัน เพราะว่ามันไกลเกินกว่าที่ผมจะฝันผมฝันว่าเอาชีวิตตัวเองให้รอด ดูแลตัวเองยังไงที่จะทำให้ตัวเองดำเนินชีวิตต่อไปได้ในอนาคตโดยไม่เป็นภาระของใครคิดอยู่แค่นั้น แต่แล้วก็ได้เข้ามาและมีงานเรื่อยๆ เล่นละครก็ด้วยคาแร็กเตอร์ของเราที่ไม่เหมือนใครนี่แหละครับ คนก็เลยจะจับให้เราไปเล่นนู่นเล่นนี่ เรื่องแรกละครเรื่อง “โรเบิร์ตทองล้นเนิน” ของช่อง 9 เป็นละครเกี่ยวกับชีวิตเด็กลูกครึ่งที่โดนทอดทิ้ง เราเล่นเป็นคู่บัดดี้กับพระเอก หลังจากนั้นก็เล่นต่อๆ มาเรื่อย เรื่อง “ล่า” ก็เล่นเป็นตัวละคร 1 ใน 7 ที่ข่มขืน “นก-สินจัย” และ “น้องทราย เจริญปุระ” มันชั่วร้ายมากเป็นคนที่กักขฬะมากตอนที่ล่าออกอากาศเด็กๆ แฟนคลับผมที่ชอบดูแบบว่าโลกเบี้ยวเขาไม่กล้าเข้าใกล้ผมเลย (หัวเราะ) เขาบอกว่าน่ากลัวมาก ผมเล่นโดยไม่เมคอัพนะเอาหน้าจริงๆ เอาความโทรมจริงๆ ผมฟูสยาย ซึ่งนี่คือการบ้านของผมที่ถ้าเราอยากเป็นตัวนั้นจริงๆ ผมไม่ห่วงหล่อไม่ห่วงสวย ก็ถือว่า “ล่า” เป็นผลงาน masterpiece เพราะว่าได้เปลี่ยนคาแร็กเตอร์จากหน้ามือเป็นหลังมือเลย อีกเรื่องหนึ่งคือ “แม้เลือกเกิดได้” ของ “พี่ตู่-นพพล” ทางช่อง 7 “เมฆวินัย” เล่นเป็นพระเอกแล้วเขาไปรักกับโสเภณี ตอนแรกเราก็ไม่ยอมรับแต่เขาก็ทำความดีขึ้นมาเราก็ช่วยเขาเต็มที่ จนในที่สุดเขาตายหรือไงนี่แหละผมต้องเลี้ยงลูกเขา นี่ก็เป็นการเปลี่ยนคาแร็กเตอร์อีกเหมือนกัน

กับบทบาทเพศที่ 3

เริ่มเล่นมาตั้งแต่แบบว่าโลกเบี้ยวแล้วนะครับ คือผมก็ไม่ได้ปิดไม่ได้เปิดอะไร เล่นตามที่เขาบอกให้เล่น แต่ที่พีคมากที่สุดคือช่วงอัลบั้มเจ ชุดที่ 2 มั้ง เขามีคอนเสิร์ตที่เอ็มบีเคฮอลล์แล้วผมได้เป็นแขกรับเชิญเราก็แต่งเป็น “วิตนีย์ ฮิวสตัน” ออกมาลิปซิงค์แล้วทุกคนก็ฮามาก ในแบบว่าโลกเบี้ยวก็จะผลัดกันแต่งหญิงกับพี่โยก้าว เราสลับกันคนก็จะชอบภาพนี้ แต่หลังจากนั้นก็จะกลับมาเล่นบทผู้ชายบ้าง คือการทำงานของผมมันแล้วแต่คาแร็กเตอร์ว่าจะเป็นอย่างไร ไม่จำเป็นว่าจะต้องบทบาทแบบนี้ตลอดเวลาเพราะผมเองก็เบื่อมันไม่ท้าทาย คุณจะเอาเกย์แบบไหนล่ะ คือตอนนี้ผมเล่นบทเป็นเกย์เยอะมากแล้วมันไม่ท้าทายเราก็เลยเริ่มไม่สนุก เพราะผมเป็นนักแสดงที่ชอบความท้าทายของตัวเองเสมอๆ

ด้านชีวิตครอบครัว

ยังเป็นโสดอยู่ครับแล้วผมก็คิดว่าจะครองตัวโสดอย่างนี้แหละ ไม่มีใครมาเป็น 10-20 ปีแล้วครับ เพราะผมมีความรู้สึกว่าผมอยู่ด้วยตัวเองมาตลอดจนติดนิสัย อยู่กับใครแล้วยาก เวลาอยู่บ้านนี่คือโลกส่วนตัวของฉันใครอย่ามายุ่ง ถ้ามีแฟนแล้วไม่แฮปปี้ไม่สร้างสรรค์สิ่งดีๆ ให้กันไม่ต้องอยู่ ไม่ได้ต้องการคนดูแล การมีแฟนมันก็ดีนะ แต่ทุกวันนี้ต้องยอมรับจริงๆ ว่ามันไม่มีใครที่จะเข้าใจผมเลย ผมมีเพื่อนเยอะมากแต่เพื่อนสนิทผมมีน้อยมาก ผมอยู่กับทุกคนได้แต่เวลาที่ผมต้องการหรือคุยแบบเปิดอกกับใครเนี่ยมีไม่ถึง 2 คน เพราะเราไม่อยากเป็นภาระให้กับใครไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนกับเรื่องของเรา และผมเป็นคนเจ้าระเบียบมากแต่ไม่ถึงกับว่าระเบียบจัดมาก เมื่อก่อนเป็นแต่ว่าแม่บ้านหนีหมด (หัวเราะ) หลานๆ ก็กลัวผมนะในเวลาที่ต้องกลัว แต่ถ้าเวลาปกติเขาก็จะวิ่งเข้ามาหามากอดมาเล่น จะฝึกระเบียบวินัยให้เขาสอนให้เขาทำอะไรด้วยตัวเอง หรือแม้แต่เรื่องการเรียนจะซีเรียสมากถ้าเขาติด ร นั่นแสดงว่าเขาไม่มีความรับผิดชอบ ถ้าเขาเป็นแบบนั้นก็จะลงโทษเลยด้วยการไม่ไห้ดูทีวี. 1 เดือน ก็ขอบคุณนะที่เขายังฟังผม เลี้ยงหลานเหมือนเป็นลูก แต่ก็ไม่ได้ให้เขาทั้งหมดเขาต้องทำเองด้วยแล้วที่เหลือเราก็จะช่วย

ใน 1 วัน ของ “มอร์ริส เค”

ไม่มีอะไรมากออกกำลังกายเป็นหลักแล้วก็ดูแลตัวเองหาสิ่งดีๆ ให้ตัวเองเช่นหาข้อความหรือหาข้อมูลดีๆ ให้กำลังใจตัวเอง ถ้าต้องทำงานก็ออกไปทำงาน ถ้าไม่ทำงานก็ทำกับข้าวดูแลบ้าน เป็นคนที่มีมุมมองของความเป็นแม่บ้านอยู่ในตัวเองเยอะ เพราะเป็นคนชอบทำกับข้าว ทำกับข้าวกินเองแล้วมันอร่อยได้เต็มเม็ดเต็มหน่วยนี่เพิ่งทำพะโล้และเป็นสูตรโบราณที่ไม่ใส่ซีอิ๊วดำ หลายคนก็ถามว่าทำยังไงเราก็จำไม่ได้หรอกก็บอกให้เขาไปเปิดกูเกิ้ลเอา นั่นคือชีวิตของผมปกติ ประมาณว่าอยู่กับบ้านดูแลหลานดูแลตัวเอง ถ้าเกิดมีโอกาสหรือว่ามีอะไรที่ไม่ต้องรับผิดชอบก็จะเป็นคนท่องเที่ยวออกไปข้างนอก ชอบเที่ยวในที่ที่เป็นธรรมชาติจริงๆ แบกเป้ไปนอนเต็นท์ อีกอย่างที่คิดจะทำแต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้ทำเมื่อไหร่จะโบกรถแล้วก็ไปเที่ยวในที่ต่างๆ และถ่ายคลิปไว้มันน่าจะสนุกดี และจะดูสิว่าจะโดนทำร้ายมากน้อยขนาดไหน (หัวเราะ)

จากวันนั้นถึงวันนี้

ถ้ามองย้อนกลับไปแล้วเรามาถึงทุกวันนี้ก็ต้องขอบคุณคนรอบข้างหลายๆ คนที่เป็นแรงบันดาลใจให้กับเรานะครับ ไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่ เพื่อน หรือแม้แต่เจ้านายของเราที่เป็นแรงผลักดันให้เราก้าวต่อไปทำงานต่อไปในอนาคต แล้วเราก็มีความรู้สึกว่าเราภูมิใจที่ได้ก้าวเดินชีวิตของเราจากเด็กไร้ค่าคนหนึ่ง เด็กที่บ้านแตกไม่มีครอบครัวแล้วในที่สุดเราก็สามารถมายืนอยู่ตรงนี้ได้ ไม่ใช่ว่าเราเก่ง แต่เป็นเพราะว่าเราสู้ และทำในสิ่งที่ถูกต้อง ผมเป็นคนที่ไม่ชอบโกงใครไม่ชอบเอาเปรียบใครแต่ผมมักจะโดนคนอื่นเอาเปรียบเรื่อย ไม่เป็นไร เพราะเราไม่ตาย (ยิ้ม) และผมเชื่อว่าเมื่อคุณทำสิ่งใดไว้คุณก็จะได้รับสิ่งนั้นตอบในเวลาอันสมควร เราแค่ทำจิตใจให้เบิกบานยิ้มและหัวเราะเข้าไว้

จบการสนทนาวันนี้ไปด้วยแง่คิดดีๆ เสียงหัวเราะและยิ้มกว้างที่สดใส จากศิลปินนักแสดงผู้มากความสามารถที่ทุกคนคุ้นเคย “มอร์ริส เค”